Doum yaptm bunalmdaym:(

doğum yapalı 17 gün oldu sezeryan oldum ama ogunden beri çok kötüyüüm mutsuzum iştahım gitti bebeğimi çok seviyorum onunla ılgılı hiçbir problemım yok ama kendımı sureklı mutsuz yorgun ağlamaklı hissedıyorum geçici olduğunu düşünüyordum ama geçmiyor sankı dünya yııkılmıs altında kalmısım bıdaha hiçbirşey eskisi gibi olmayacak hissi ne yapmalıyım bilmiyorum

Benim bildigim kadariyla bu dogum sonrasi depresyonu olarak biliniyor.
Bir yerde okumustum: normal dogum bu depresyon sansini azaltiyormus, fakat sizinki sezeryan..
Bunlarda bu depresyonun belirtileriymis:

Çökkün bir ruh hali, ilgi kaybı ya da yaptıklarından zevk alamama durumu.
Günlük işleri yapamama, günlük işlere karşı isteksizlik.
ıştah kaybı ya da aşırı iştah.
Hemen her gün aşırı uyuma ya da uykusuzluk.
Sıkıntı, huzursuzluk, yerinde duramama.
Kendini yorgun, bitkin ve halsiz hissetme.
Kendini değersiz, aşağılık ya da suçlu gibi hissetme.
Dikkatini bir noktaya toplayamama

Belirtilerin en az beşi varsa ve bu belirtiler en az iki haftadan bu yana devam ediyorsa, tedavi edilmesi gerekiyormus.

Bu siteyide çok yararli buldum:
Doğum depresyonu aile desteğiyle atlatılıyor | Anne ve Çocuk Sağlığı | Sağlık Siteniz

durumun normal bence canım
aynı sorunlar bendede olmuştu
kendimi çok mutsuz hissetmiştim
40gün sonra normale döndü

alpim .!.:

doğum yapalı 17 gün oldu sezeryan oldum ama ogunden beri çok kötüyüüm mutsuzum iştahım gitti bebeğimi çok seviyorum onunla ılgılı hiçbir problemım yok ama kendımı sureklı mutsuz yorgun ağlamaklı hissedıyorum geçici olduğunu düşünüyordum ama geçmiyor sankı dünya yııkılmıs altında kalmısım bıdaha hiçbirşey eskisi gibi olmayacak hissi ne yapmalıyım bilmiyorum

Genişletmek için tıkla...

loğusalık depresyonu yaşayan biri olarak seni o kadar çok iyi anlıyorum kii.
düzenim tamamen değişti diye düşünüyordum.
eşimle mutlu hayatımız varken bebeğin sorumluluğunu almak zor gelmişti.
eşimin annesiyle,babasıda loğusalıkta yanlız bırakmamak için bizdeydi ve evin hakimiyeti onlardaydı.
kendime,eşime,evime zaman ayıramıcamı düşünüyordum.
ben evde bebek bakerken eşim dışarda ne rahat diyordum.
yanlız bu bebeğe bakamam ya tıkanırsa ölürse bişey olursa diyordum.
herkez akıl veriyordu.
eşimi işe göndermek istemiyordum ağlıyordum.
gece ağlıyordum.
ooooooooooooo daha neler neler
eşim dışarı çıkarıp beni motive etmeye çalıştığında sanki hayata,dünyaya yeni ayak uydurmaya çalışıyormuşum gibi geliyordu.
hatta canım oğlumu bile hayata getirdiğim için pişmanlık yaşadığım oluyordu.
dışardaki insanları gördükçe mutsuzum ben diyordum.
amaaaaaaaaaaaa okadar çok yanlış düşünmüşüm kiiiiiiiiiiiiii.

kayınvaldemler gidip ev boşaldığında eşim oğlum ben kaldığımda düzenimi kurdum.
oğluma bakarken korkmamam gerektiğini anladım.
loğusalık depresyonunun yanlış düşüncelerle yaşamak olduğunu anladım.
oğlum 4.ayında ve artık uyku düzeni var gece uyuyor.
bende uyuyorum.
bebeğimle ikimiz beraber çok dışarı çıkamasakta eşimle hafta sonu çıkıyoruz.
dışarda da rahatız artık oyalanıyor oğlum.
ama eşin ve oğlunda 3ünüz hayatınıza başladığında bunları kafana boşyere taktığını anlıcaksın.
çünkü büyüdükçe bebekler daha rahatlıyor insan.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ben loğusayken ablamla konuşmuştum ve bana bebek sahibi olamayan insanların varlığını hatırlatmıştı.
ve sen artık annesin yoğurulmamış bir hamura şekil vericeksin bundan güzeli var mı demişti.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
canım inan seni iyi anlıyorum bunlar geçici hatta bebeğin 3.ayına gelsin düzeni otursun bana hak vericeksin.

Yaklaşık 4 yıl önce lohusalığımda yaşadığım depresyondan hala çıkabilmiş değilim.Lohusalıkta el üstünde tutulmam gerekirken aile kavgasının içinde buldum kendimi.Eşimde bu konuda destek olmadığı için ite sıkıla 4,5 ay emzirebildim bebeğimi.Stres sütün en büyük düşmanı ne de olsa.Ben o lhusalık depresyonunu hat safhada yaşadım,yanımda annemi görmek isterken eşimin ailesi yalnız bırakmadı.Zaten olan da onların hakimiyet kurma çabaları yüzünden oluyor.Tedavi olmadım,keşke olsaymışım.Şimdi beter durumdayım iyi bir psikiyatr arıyorum.

Bebeğime bakamama korkularım doğum yapana kadardı benim ondan sonra belki o düşüncelere kafamda yer kalmadığı için yaşamadım.Evde tıkılı kalmak çok kötü.Bebeğimin kontrolleri geldiği zaman seviniyordum dışarı çıkacağım da birkaç insan -çevre göreceğim için.Hayatınız gayet iyiyse,çevreniz destekse atlatırsınız ama başaçıkamadığınızı düşünüyorsanızda bir uzmandan yardım almanız sizi bu duygudan daha çabuk kurtaracaktır...
geçmiş olsun...

Dagkum .!.:

Yaklaşık 4 yıl önce lohusalığımda yaşadığım depresyondan hala çıkabilmiş değilim.Lohusalıkta el üstünde tutulmam gerekirken aile kavgasının içinde buldum kendimi.Eşimde bu konuda destek olmadığı için ite sıkıla 4,5 ay emzirebildim bebeğimi.Stres sütün en büyük düşmanı ne de olsa.Ben o lhusalık depresyonunu hat safhada yaşadım,yanımda annemi görmek isterken eşimin ailesi yalnız bırakmadı.Zaten olan da onların hakimiyet kurma çabaları yüzünden oluyor.Tedavi olmadım,keşke olsaymışım.Şimdi beter durumdayım iyi bir psikiyatr arıyorum.

Bebeğime bakamama korkularım doğum yapana kadardı benim ondan sonra belki o düşüncelere kafamda yer kalmadığı için yaşamadım.Evde tıkılı kalmak çok kötü.Bebeğimin kontrolleri geldiği zaman seviniyordum dışarı çıkacağım da birkaç insan -çevre göreceğim için.Hayatınız gayet iyiyse,çevreniz destekse atlatırsınız ama başaçıkamadığınızı düşünüyorsanızda bir uzmandan yardım almanız sizi bu duygudan daha çabuk kurtaracaktır...
geçmiş olsun...

Genişletmek için tıkla...

bazı kayınvaldeler herşeye maydonoz olmayı severlerklava:
ama ben herşeyin sorumlusunu eşlerde(erkeklerde)görüyorum.
gerekirse ailelerine bile karşı çıkıp eşlerini koruyacaklar.
benim eşim bana hep sabret canım evde yanlız kalıcaz gidicekler az kaldı derdi.
düşünsenize 26 gün yatak odasından yemek ve wc dışında çıkarmadılar.
ayıpmış,gelen giden varmış yatıcakmışım.
bunalmıştım..............
ama şimdi eşim niye izin verdimki buna diyor ama geçti artıkkkk.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
dışarı bebeğinle çıkıp kafanı dağıtsan.
arkadaşın varsa buluşup dertleşseniz.
ailen yanında değil mi?
kendini toplamalısın.......
insanların seni böyle huzursuz etmesine izin verme.
kendini önemsiz görme.
sanki hayatında da bişeyler ters gidiyor gibi geldi bana.

arkadaşım lohusalık depresyonunu çok ağır geçirmiş biri olarak sana tek tavsiyem bol bol gez.kendini sakın eve hapsetme.bebeğe bi saatliğine biri baksın tek başına çık dolaş alışveriş yap kuaföre git.ve içinde hissettiğin duyguları önemseme.hepsi gelip geçici.zamanla herşey çok ama çok güzel olacak inan ki.elemi gidiyo lezzeti kalıyo.geçecek bu günler nasılsa diyordum ben sürekli.gerçektende geçtide.şimdi herşey çok güzel.senin içinde öyle olcak.

ay cnmmmm yaaa negüzel anne olmuşsun bunun keyfini çıkarsanaaa ayaklann bebeginle gez toz minicik kıyafetleirni giydir süsle bebeginii vallaaaa bunalıma girecegine ayaklarının yere degmemesi lasımmm.....keyfini çıkar anneligin:):):)