M
maidsu
Ziyaretçi
- Konu Sahibi maidsu
- #1
Merhaba.
Ben zannedersem ilkokul beşinci sınıftan beri kendi kendime konuşuyorum. Kendi kendime demektense karşımda olduğunu hayal ettiğim kişi ya da kişilerle konuşuyorum demek daha doğru. Herhangi bir şey görüyor ya da işitiyor değilim, karşımda kimsenin olmadığından tamamen emin olarak yapıyorum bunu. Genelde konuştuğum kişi gerçekte etkilemek isteyeceğim birisi oluyor (mesela hoşlandığım birisi, önemsediğim bir hocam ya da ünlü birisi gibi) ve konular ender olarak benim kendi hayatımın ekseninde. Hayalimde kurduğum diyalogların büyük çoğunluğu öznenin yine ben olduğum kurgusal bir hayat çerçevesinde gelişiyor. Örneğin ünlü bir balerin, müzisyen ya da oyuncu olarak konuşuyorum, veya annesi tarafından küçükken terkedilmiş birisi, tecavüze uğramış bir kadın, uyuşturucu bağımlısı biri rolüne giriyorum. Bu yaptığımın çok tuhaf olduğunun farkındayım ve bu yüzden şimdiye kadar bir kişiye bile durumumdan bahsetmedim ve bu hareketlerimin farkına varılmasının her zaman önüne geçtim. Ancak şu an 25 yaşındayım ve tümüyle evde geçirdiğim bir günün yaklaşık 5-6 saatini (hatta belki daha fazlasını) hayalimdeki kişilerle konuşarak geçiriyorum. Bu konuşmalara fiziksel olarak da katılıyorum; mesela yürür gibi yapıyorum, basketbol oynar gibi yapıyorum vs. Şimdiye kadar durumu çok fazla önemsemedim çünkü bu yaptıklarım beni çok rahatlatıyordu ve aslında içten içe inanmasam da sanki istediğim zaman kesebilirmişim gibi düşünmeye çalışıyordum. Ancak çok yoğun çalışmam gereken bir dönemdeyim ve ben kendi kendime konuşmaktan hiç bir iş yapamaz hale geldim, ne kadar uğraşırsam uğraşayım kesemiyorum. Size sormak istediğim şey şu: acaba benim durumum, kendimi çok zorlayacak olsam da, irademle yenebileceğim bir çeşit evciliğe benzer çocuk oyunu mu, yoksa tedavi gerektiren, belirli bir hastalık başlığı altında kategorize edilebilecek bir durum mu? Yardımlarınız için şimdiden teşekkürler...
Ben zannedersem ilkokul beşinci sınıftan beri kendi kendime konuşuyorum. Kendi kendime demektense karşımda olduğunu hayal ettiğim kişi ya da kişilerle konuşuyorum demek daha doğru. Herhangi bir şey görüyor ya da işitiyor değilim, karşımda kimsenin olmadığından tamamen emin olarak yapıyorum bunu. Genelde konuştuğum kişi gerçekte etkilemek isteyeceğim birisi oluyor (mesela hoşlandığım birisi, önemsediğim bir hocam ya da ünlü birisi gibi) ve konular ender olarak benim kendi hayatımın ekseninde. Hayalimde kurduğum diyalogların büyük çoğunluğu öznenin yine ben olduğum kurgusal bir hayat çerçevesinde gelişiyor. Örneğin ünlü bir balerin, müzisyen ya da oyuncu olarak konuşuyorum, veya annesi tarafından küçükken terkedilmiş birisi, tecavüze uğramış bir kadın, uyuşturucu bağımlısı biri rolüne giriyorum. Bu yaptığımın çok tuhaf olduğunun farkındayım ve bu yüzden şimdiye kadar bir kişiye bile durumumdan bahsetmedim ve bu hareketlerimin farkına varılmasının her zaman önüne geçtim. Ancak şu an 25 yaşındayım ve tümüyle evde geçirdiğim bir günün yaklaşık 5-6 saatini (hatta belki daha fazlasını) hayalimdeki kişilerle konuşarak geçiriyorum. Bu konuşmalara fiziksel olarak da katılıyorum; mesela yürür gibi yapıyorum, basketbol oynar gibi yapıyorum vs. Şimdiye kadar durumu çok fazla önemsemedim çünkü bu yaptıklarım beni çok rahatlatıyordu ve aslında içten içe inanmasam da sanki istediğim zaman kesebilirmişim gibi düşünmeye çalışıyordum. Ancak çok yoğun çalışmam gereken bir dönemdeyim ve ben kendi kendime konuşmaktan hiç bir iş yapamaz hale geldim, ne kadar uğraşırsam uğraşayım kesemiyorum. Size sormak istediğim şey şu: acaba benim durumum, kendimi çok zorlayacak olsam da, irademle yenebileceğim bir çeşit evciliğe benzer çocuk oyunu mu, yoksa tedavi gerektiren, belirli bir hastalık başlığı altında kategorize edilebilecek bir durum mu? Yardımlarınız için şimdiden teşekkürler...
