Son kullanma tarihi geçmiş, bayatlamış bir tarayıcı kullanıyorsanız. Mercedes kullanmak yerine tosbaya binmek gibi... Websiteleri düzgün görüntüleyemiyorsanız eh, bi zahmet tarayıcınızı güncelleyiniz. Modern Web standartlarını karşılayan bir tarayıcı alternatifine göz atın.
Doğumu yaklaşan anneler !!! Pozitif normal doğum hikayemde moral bulacaksınız...
Doğumu yaklaşmış tüm annelere moral olmak istiyorum çünkü heyecanlılar biliyorum.Onlara tavsiyem hep pozitif düşünmeleri ve her şeyin yolunda gideceğine inanmaları.Bu ilk doğumumdu.İşte benim mutlu doğum hikayem... 23 ocak 2012 akşamı doğum yakşatığı için bebek kurabiyelerimi pişirdim.Onları süsledim paketledim kurabiye ağacımı hazırladım.Gece 12 olmuştu ve belimde adet sancısına benzer biraz daha inatçı bir yorgunluk hissi belirdi.Biraz dolaştım yattım geri kalktım geçmedi.Eşimi yatırdım ben rahat edemedim gece 1 gibi kalktım.Tuvalete gittiğimde nişan geldiğini farkettim.O an doğumun başladığını anladım ama nişan geldiğinde panik yapmadım çünkü nişanı gördükten sonra 24 saatimin olduğunu biliyordum.Eşimin paniklemesini istemediğim için onu uyandırmadım.Hazır olan doğum valizimin eksiklerini tamamladım hastane odası süslerimi sepetlerimi şekerleri hediyelikleri herşeyimi torbaladım.güzel ılık bir duş aldım sancılar hafifçe artıyordu.yinede saçıma fön bile çektim.sonra koltukta biraz uyumaya çalıştım.sabah 8 de kalkıp doktorumu aradım bana hemen gel dedi.makyajımı yaptım çünkü bir doğum fotoğrafçısı çağırmak istiyordum.herşeyin sonunda eşimi uyandırdım ben bukadar sakinken bile onun eli ayağına dolaşmıştı.Yolda aileme haber verdim hastanede buluştuk beni hemen odaya yatırdılar.açılma hiç yoktu neredeyse.bebek aşağıya hiç inmemişti.ama moral bozacak bişey yoktu herşey olacağına varacaktı eğer olmazsa sezeryan olacaktım.suni sancı için serum bağlanmasıyla sancıların şiddetlenmesi bir oldu buna rağmen ben sancılar geldiğinde susup içime kapanıyordum sancılar geçince ablama odayı nasıl süslemesi gerektiğini tarif ediyordum.Sürekli dolanıyordum yere çömelip yada duvarda esneme yaparak rahatlamaya çalışıyordum.Gülüp çok eğleniyorduk.Bazen annemin dizlerine kapanıp neler çekmişsin şimdi senin hakkını ödeyemeyeceğimi anladım diye şakalar yapıyordum.Tabiki sancılar sıklaşıp ağırlaşınca yatağıma döndüm ve eğlence bitti :) Buraya dikkatinizi çekmek istiyorum.doktor benim ÇATIMIN DAR OLDUĞUNU normal yapamayabileceğimi daha önceden söylemişti.Ailemde hep sezeryan geçmişi vardı.Herkes normal doğuramayacağıma inanıyordu ben hariç.Bekledim sancımı çektim saat öğlen 12 olduğunda sancı tavan yaptı hemen epidural istedim.EPİDURAL İĞNESİNİ HİÇ HİSSETMEDİM.İğneden sonra cennete düşmüş gibiydim uykum bile geldi.Okadar dozundaydıki ilaç ayaklarımı kullanabiliyordum ama sancılar hafiflemişti.Bu arada doğum sonrası epidural yan etkilerinden hiç biri olmadı.saat 2 de doktor gelip suyu patlattı ASLA ACI VEREN BİRŞEY DEĞİLDİ.Ve tüm gün inatla açılma olmamasına rağmen epiduralle birlikte hoop 7 CM açılıverdi saat 3 te beklenen yeterli açılma oldu.Hazırlıklar bitti ve nihayet 15:45 te DOĞUMHANEYE YÜRÜYEREK gittim.Herkesi kucakladım tabiki fotolar bile çektiler.Doğum sandalyesine oturduğumda kendime hala inanamıyordum.Eşime pembe bir önlük giydirmişlerdi ve yanıma geldiğinde o acıyla güldüm bile.Ikınmayı bile bilmiyor dediğini duydum bir hemşirenin.Biraz bana kızmıştı sanki.ama moral bozmak yok devam.Sancıyla ıkınmamı istiyorlardı sancı yokken dinlenmemi ve beklememi.Bağırmadım hep sancıyla ıkınmak için harcadım gücümü.Tuvaletim varmış gibi bir his var dedim.Doktor bağırdı işte bu! biz tuvaletini yapar gibi ıkınmanı istiyoruz dedi.O anda öğrendim ne yapmam gerektiğini.Tam tamına 3 kez var gücümle ıkınmam gerekti.3 üncüde olacağını hissetmiştim.Son seferinde çok acı bir çığlık attım ve tüm acım sona erdi.Tam 16:01 de yani 15 dakika sonra YAVRUMU KUCAĞIMA ALMIŞTIM...Tabiki normal doğum yapmak çok güzel alt dikişlerim vardı bebek için vakum uygulandı ama bunların hiç biri normal doğumun yaşattığı mutluluğu gölgeleyemedi.Bebeği kuruluyorlardı köşede bu arada benim dikişlerim atılıyordu ama ben sabırsızlanıyordum bir an önce odaya gitmek ailemle kucaklaşmak bebeğimle olmak için.sanki doktor dikiş atmasa o halde çıkıp gideceğim.o anlar bana çok uzun geldi.Fotoğraflarımız çekildi.Eşim doğumda hep yanımdaydı.Ailem sabahtan akşama kadar bana destek oldu.Sonuç olarak odama sandalyeyle götürdüler ama ben yürüyerek gidebilirdim okadar iyi hissediyordum o doğum yapan insan ben değildim sanki.Tabiki ertesi günde eve çıkarken torbaları çantaları yüklendim güle oynaya çıktık herkes hayret ediyordu.Lohusa yatağına müzelik gibi hazırladı annem yatan olmadı:)Dikişler 1 ayda tamamen yok oldu.o bölgedeki hassasiyet bir süre devam etti .sonrasında oda bitti. Biliyorum ki pozitif düşünürseniz herşey yoluna girecektir yeterki PANİK YAPMAYIN.Ailenizin o gün sizin sakinliğinize ihtiyacı var.Birde normal doğumu zorlayın.Ben oldukça minyon bir bayanım.İlk doğumumdu doğum öncesi hiç kursa gitmedim.Ne bir nefes egzersizi bilirim ne pilates yoga vs.Doğru düzgün yürüyüş bile yapmadım.Ama evde yan gelip yattım diyemem.İmkanınız varsa siz tabiki kurslara gidin sağlıklı olun.Ama başaracağınıza inanın.Ben başardım sizde başaracaksınız.Hepinize sevgiler...
Öümürlü olsun bebeğinizben şuan hamile değilim ve doğumdan acayip korktuğum için anneliği erteliyorum.yazdıklarınızı okuyunca içime su serpildi sanki,çok güzel bir doğum hikayesi.Allah mutluluğunuzu daim etsin...
Öümürlü olsun bebeğinizben şuan hamile değilim ve doğumdan acayip korktuğum için anneliği erteliyorum.yazdıklarınızı okuyunca içime su serpildi sanki,çok güzel bir doğum hikayesi.Allah mutluluğunuzu daim etsin...
Doğumdan önce bende sık sık mutlu öyküler okudum.Gerçek doğum videoları izledim ve gerçekten cesaretlenmemde çok faydası oldu.Bu doğanın bize bahşettiği doğal bir süreç ve hepimiz aslında bunu böyle kabul etsek kolayca başarabiliriz.sizede Allah en kısa zamanda nasip etsin bu güzel duyguyu.
Doğumu yaklaşmış tüm annelere moral olmak istiyorum çünkü heyecanlılar biliyorum.Onlara tavsiyem hep pozitif düşünmeleri ve her şeyin yolunda gideceğine inanmaları.Bu ilk doğumumdu.İşte benim mutlu doğum hikayem... 23 ocak 2012 akşamı doğum yakşatığı için bebek kurabiyelerimi pişirdim.Onları süsledim paketledim kurabiye ağacımı hazırladım.Gece 12 olmuştu ve belimde adet sancısına benzer biraz daha inatçı bir yorgunluk hissi belirdi.Biraz dolaştım yattım geri kalktım geçmedi.Eşimi yatırdım ben rahat edemedim gece 1 gibi kalktım.Tuvalete gittiğimde nişan geldiğini farkettim.O an doğumun başladığını anladım ama nişan geldiğinde panik yapmadım çünkü nişanı gördükten sonra 24 saatimin olduğunu biliyordum.Eşimin paniklemesini istemediğim için onu uyandırmadım.Hazır olan doğum valizimin eksiklerini tamamladım hastane odası süslerimi sepetlerimi şekerleri hediyelikleri herşeyimi torbaladım.güzel ılık bir duş aldım sancılar hafifçe artıyordu.yinede saçıma fön bile çektim.sonra koltukta biraz uyumaya çalıştım.sabah 8 de kalkıp doktorumu aradım bana hemen gel dedi.makyajımı yaptım çünkü bir doğum fotoğrafçısı çağırmak istiyordum.herşeyin sonunda eşimi uyandırdım ben bukadar sakinken bile onun eli ayağına dolaşmıştı.Yolda aileme haber verdim hastanede buluştuk beni hemen odaya yatırdılar.açılma hiç yoktu neredeyse.bebek aşağıya hiç inmemişti.ama moral bozacak bişey yoktu herşey olacağına varacaktı eğer olmazsa sezeryan olacaktım.suni sancı için serum bağlanmasıyla sancıların şiddetlenmesi bir oldu buna rağmen ben sancılar geldiğinde susup içime kapanıyordum sancılar geçince ablama odayı nasıl süslemesi gerektiğini tarif ediyordum.Sürekli dolanıyordum yere çömelip yada duvarda esneme yaparak rahatlamaya çalışıyordum.Gülüp çok eğleniyorduk.Bazen annemin dizlerine kapanıp neler çekmişsin şimdi senin hakkını ödeyemeyeceğimi anladım diye şakalar yapıyordum.Tabiki sancılar sıklaşıp ağırlaşınca yatağıma döndüm ve eğlence bitti :) Buraya dikkatinizi çekmek istiyorum.doktor benim ÇATIMIN DAR OLDUĞUNU normal yapamayabileceğimi daha önceden söylemişti.Ailemde hep sezeryan geçmişi vardı.Herkes normal doğuramayacağıma inanıyordu ben hariç.Bekledim sancımı çektim saat öğlen 12 olduğunda sancı tavan yaptı hemen epidural istedim.EPİDURAL İĞNESİNİ HİÇ HİSSETMEDİM.İğneden sonra cennete düşmüş gibiydim uykum bile geldi.Okadar dozundaydıki ilaç ayaklarımı kullanabiliyordum ama sancılar hafiflemişti.Bu arada doğum sonrası epidural yan etkilerinden hiç biri olmadı.saat 2 de doktor gelip suyu patlattı ASLA ACI VEREN BİRŞEY DEĞİLDİ.Ve tüm gün inatla açılma olmamasına rağmen epiduralle birlikte hoop 7 CM açılıverdi saat 3 te beklenen yeterli açılma oldu.Hazırlıklar bitti ve nihayet 15:45 te DOĞUMHANEYE YÜRÜYEREK gittim.Herkesi kucakladım tabiki fotolar bile çektiler.Doğum sandalyesine oturduğumda kendime hala inanamıyordum.Eşime pembe bir önlük giydirmişlerdi ve yanıma geldiğinde o acıyla güldüm bile.Ikınmayı bile bilmiyor dediğini duydum bir hemşirenin.Biraz bana kızmıştı sanki.ama moral bozmak yok devam.Sancıyla ıkınmamı istiyorlardı sancı yokken dinlenmemi ve beklememi.Bağırmadım hep sancıyla ıkınmak için harcadım gücümü.Tuvaletim varmış gibi bir his var dedim.Doktor bağırdı işte bu! biz tuvaletini yapar gibi ıkınmanı istiyoruz dedi.O anda öğrendim ne yapmam gerektiğini.Tam tamına 3 kez var gücümle ıkınmam gerekti.3 üncüde olacağını hissetmiştim.Son seferinde çok acı bir çığlık attım ve tüm acım sona erdi.Tam 16:01 de yani 15 dakika sonra YAVRUMU KUCAĞIMA ALMIŞTIM...Tabiki normal doğum yapmak çok güzel alt dikişlerim vardı bebek için vakum uygulandı ama bunların hiç biri normal doğumun yaşattığı mutluluğu gölgeleyemedi.Bebeği kuruluyorlardı köşede bu arada benim dikişlerim atılıyordu ama ben sabırsızlanıyordum bir an önce odaya gitmek ailemle kucaklaşmak bebeğimle olmak için.sanki doktor dikiş atmasa o halde çıkıp gideceğim.o anlar bana çok uzun geldi.Fotoğraflarımız çekildi.Eşim doğumda hep yanımdaydı.Ailem sabahtan akşama kadar bana destek oldu.Sonuç olarak odama sandalyeyle götürdüler ama ben yürüyerek gidebilirdim okadar iyi hissediyordum o doğum yapan insan ben değildim sanki.Tabiki ertesi günde eve çıkarken torbaları çantaları yüklendim güle oynaya çıktık herkes hayret ediyordu.Lohusa yatağına müzelik gibi hazırladı annem yatan olmadı:)Dikişler 1 ayda tamamen yok oldu.o bölgedeki hassasiyet bir süre devam etti .sonrasında oda bitti. Biliyorum ki pozitif düşünürseniz herşey yoluna girecektir yeterki PANİK YAPMAYIN.Ailenizin o gün sizin sakinliğinize ihtiyacı var.Birde normal doğumu zorlayın.Ben oldukça minyon bir bayanım.İlk doğumumdu doğum öncesi hiç kursa gitmedim.Ne bir nefes egzersizi bilirim ne pilates yoga vs.Doğru düzgün yürüyüş bile yapmadım.Ama evde yan gelip yattım diyemem.İmkanınız varsa siz tabiki kurslara gidin sağlıklı olun.Ama başaracağınıza inanın.Ben başardım sizde başaracaksınız.Hepinize sevgiler...
Sağlıkla ve mutlulukla büyütün bebeğinizi inşallah.. 3 ay sonra bende evleneceğim inşallah ve umarım bana da kısmet olur böyle güzel geçen bir günü buraya yazmak =)
Doğumu yaklaşmış tüm annelere moral olmak istiyorum çünkü heyecanlılar biliyorum.Onlara tavsiyem hep pozitif düşünmeleri ve her şeyin yolunda gideceğine inanmaları.Bu ilk doğumumdu.İşte benim mutlu doğum hikayem... 23 ocak 2012 akşamı doğum yakşatığı için bebek kurabiyelerimi pişirdim.Onları süsledim paketledim kurabiye ağacımı hazırladım.Gece 12 olmuştu ve belimde adet sancısına benzer biraz daha inatçı bir yorgunluk hissi belirdi.Biraz dolaştım yattım geri kalktım geçmedi.Eşimi yatırdım ben rahat edemedim gece 1 gibi kalktım.Tuvalete gittiğimde nişan geldiğini farkettim.O an doğumun başladığını anladım ama nişan geldiğinde panik yapmadım çünkü nişanı gördükten sonra 24 saatimin olduğunu biliyordum.Eşimin paniklemesini istemediğim için onu uyandırmadım.Hazır olan doğum valizimin eksiklerini tamamladım hastane odası süslerimi sepetlerimi şekerleri hediyelikleri herşeyimi torbaladım.güzel ılık bir duş aldım sancılar hafifçe artıyordu.yinede saçıma fön bile çektim.sonra koltukta biraz uyumaya çalıştım.sabah 8 de kalkıp doktorumu aradım bana hemen gel dedi.makyajımı yaptım çünkü bir doğum fotoğrafçısı çağırmak istiyordum.herşeyin sonunda eşimi uyandırdım ben bukadar sakinken bile onun eli ayağına dolaşmıştı.Yolda aileme haber verdim hastanede buluştuk beni hemen odaya yatırdılar.açılma hiç yoktu neredeyse.bebek aşağıya hiç inmemişti.ama moral bozacak bişey yoktu herşey olacağına varacaktı eğer olmazsa sezeryan olacaktım.suni sancı için serum bağlanmasıyla sancıların şiddetlenmesi bir oldu buna rağmen ben sancılar geldiğinde susup içime kapanıyordum sancılar geçince ablama odayı nasıl süslemesi gerektiğini tarif ediyordum.Sürekli dolanıyordum yere çömelip yada duvarda esneme yaparak rahatlamaya çalışıyordum.Gülüp çok eğleniyorduk.Bazen annemin dizlerine kapanıp neler çekmişsin şimdi senin hakkını ödeyemeyeceğimi anladım diye şakalar yapıyordum.Tabiki sancılar sıklaşıp ağırlaşınca yatağıma döndüm ve eğlence bitti :) Buraya dikkatinizi çekmek istiyorum.doktor benim ÇATIMIN DAR OLDUĞUNU normal yapamayabileceğimi daha önceden söylemişti.Ailemde hep sezeryan geçmişi vardı.Herkes normal doğuramayacağıma inanıyordu ben hariç.Bekledim sancımı çektim saat öğlen 12 olduğunda sancı tavan yaptı hemen epidural istedim.EPİDURAL İĞNESİNİ HİÇ HİSSETMEDİM.İğneden sonra cennete düşmüş gibiydim uykum bile geldi.Okadar dozundaydıki ilaç ayaklarımı kullanabiliyordum ama sancılar hafiflemişti.Bu arada doğum sonrası epidural yan etkilerinden hiç biri olmadı.saat 2 de doktor gelip suyu patlattı ASLA ACI VEREN BİRŞEY DEĞİLDİ.Ve tüm gün inatla açılma olmamasına rağmen epiduralle birlikte hoop 7 CM açılıverdi saat 3 te beklenen yeterli açılma oldu.Hazırlıklar bitti ve nihayet 15:45 te DOĞUMHANEYE YÜRÜYEREK gittim.Herkesi kucakladım tabiki fotolar bile çektiler.Doğum sandalyesine oturduğumda kendime hala inanamıyordum.Eşime pembe bir önlük giydirmişlerdi ve yanıma geldiğinde o acıyla güldüm bile.Ikınmayı bile bilmiyor dediğini duydum bir hemşirenin.Biraz bana kızmıştı sanki.ama moral bozmak yok devam.Sancıyla ıkınmamı istiyorlardı sancı yokken dinlenmemi ve beklememi.Bağırmadım hep sancıyla ıkınmak için harcadım gücümü.Tuvaletim varmış gibi bir his var dedim.Doktor bağırdı işte bu! biz tuvaletini yapar gibi ıkınmanı istiyoruz dedi.O anda öğrendim ne yapmam gerektiğini.Tam tamına 3 kez var gücümle ıkınmam gerekti.3 üncüde olacağını hissetmiştim.Son seferinde çok acı bir çığlık attım ve tüm acım sona erdi.Tam 16:01 de yani 15 dakika sonra YAVRUMU KUCAĞIMA ALMIŞTIM...Tabiki normal doğum yapmak çok güzel alt dikişlerim vardı bebek için vakum uygulandı ama bunların hiç biri normal doğumun yaşattığı mutluluğu gölgeleyemedi.Bebeği kuruluyorlardı köşede bu arada benim dikişlerim atılıyordu ama ben sabırsızlanıyordum bir an önce odaya gitmek ailemle kucaklaşmak bebeğimle olmak için.sanki doktor dikiş atmasa o halde çıkıp gideceğim.o anlar bana çok uzun geldi.Fotoğraflarımız çekildi.Eşim doğumda hep yanımdaydı.Ailem sabahtan akşama kadar bana destek oldu.Sonuç olarak odama sandalyeyle götürdüler ama ben yürüyerek gidebilirdim okadar iyi hissediyordum o doğum yapan insan ben değildim sanki.Tabiki ertesi günde eve çıkarken torbaları çantaları yüklendim güle oynaya çıktık herkes hayret ediyordu.Lohusa yatağına müzelik gibi hazırladı annem yatan olmadı:)Dikişler 1 ayda tamamen yok oldu.o bölgedeki hassasiyet bir süre devam etti .sonrasında oda bitti. Biliyorum ki pozitif düşünürseniz herşey yoluna girecektir yeterki PANİK YAPMAYIN.Ailenizin o gün sizin sakinliğinize ihtiyacı var.Birde normal doğumu zorlayın.Ben oldukça minyon bir bayanım.İlk doğumumdu doğum öncesi hiç kursa gitmedim.Ne bir nefes egzersizi bilirim ne pilates yoga vs.Doğru düzgün yürüyüş bile yapmadım.Ama evde yan gelip yattım diyemem.İmkanınız varsa siz tabiki kurslara gidin sağlıklı olun.Ama başaracağınıza inanın.Ben başardım sizde başaracaksınız.Hepinize sevgiler...
Doğumu yaklaşmış tüm annelere moral olmak istiyorum çünkü heyecanlılar biliyorum.Onlara tavsiyem hep pozitif düşünmeleri ve her şeyin yolunda gideceğine inanmaları.Bu ilk doğumumdu.İşte benim mutlu doğum hikayem... 23 ocak 2012 akşamı doğum yakşatığı için bebek kurabiyelerimi pişirdim.Onları süsledim paketledim kurabiye ağacımı hazırladım.Gece 12 olmuştu ve belimde adet sancısına benzer biraz daha inatçı bir yorgunluk hissi belirdi.Biraz dolaştım yattım geri kalktım geçmedi.Eşimi yatırdım ben rahat edemedim gece 1 gibi kalktım.Tuvalete gittiğimde nişan geldiğini farkettim.O an doğumun başladığını anladım ama nişan geldiğinde panik yapmadım çünkü nişanı gördükten sonra 24 saatimin olduğunu biliyordum.Eşimin paniklemesini istemediğim için onu uyandırmadım.Hazır olan doğum valizimin eksiklerini tamamladım hastane odası süslerimi sepetlerimi şekerleri hediyelikleri herşeyimi torbaladım.güzel ılık bir duş aldım sancılar hafifçe artıyordu.yinede saçıma fön bile çektim.sonra koltukta biraz uyumaya çalıştım.sabah 8 de kalkıp doktorumu aradım bana hemen gel dedi.makyajımı yaptım çünkü bir doğum fotoğrafçısı çağırmak istiyordum.herşeyin sonunda eşimi uyandırdım ben bukadar sakinken bile onun eli ayağına dolaşmıştı.Yolda aileme haber verdim hastanede buluştuk beni hemen odaya yatırdılar.açılma hiç yoktu neredeyse.bebek aşağıya hiç inmemişti.ama moral bozacak bişey yoktu herşey olacağına varacaktı eğer olmazsa sezeryan olacaktım.suni sancı için serum bağlanmasıyla sancıların şiddetlenmesi bir oldu buna rağmen ben sancılar geldiğinde susup içime kapanıyordum sancılar geçince ablama odayı nasıl süslemesi gerektiğini tarif ediyordum.Sürekli dolanıyordum yere çömelip yada duvarda esneme yaparak rahatlamaya çalışıyordum.Gülüp çok eğleniyorduk.Bazen annemin dizlerine kapanıp neler çekmişsin şimdi senin hakkını ödeyemeyeceğimi anladım diye şakalar yapıyordum.Tabiki sancılar sıklaşıp ağırlaşınca yatağıma döndüm ve eğlence bitti :) Buraya dikkatinizi çekmek istiyorum.doktor benim ÇATIMIN DAR OLDUĞUNU normal yapamayabileceğimi daha önceden söylemişti.Ailemde hep sezeryan geçmişi vardı.Herkes normal doğuramayacağıma inanıyordu ben hariç.Bekledim sancımı çektim saat öğlen 12 olduğunda sancı tavan yaptı hemen epidural istedim.EPİDURAL İĞNESİNİ HİÇ HİSSETMEDİM.İğneden sonra cennete düşmüş gibiydim uykum bile geldi.Okadar dozundaydıki ilaç ayaklarımı kullanabiliyordum ama sancılar hafiflemişti.Bu arada doğum sonrası epidural yan etkilerinden hiç biri olmadı.saat 2 de doktor gelip suyu patlattı ASLA ACI VEREN BİRŞEY DEĞİLDİ.Ve tüm gün inatla açılma olmamasına rağmen epiduralle birlikte hoop 7 CM açılıverdi saat 3 te beklenen yeterli açılma oldu.Hazırlıklar bitti ve nihayet 15:45 te DOĞUMHANEYE YÜRÜYEREK gittim.Herkesi kucakladım tabiki fotolar bile çektiler.Doğum sandalyesine oturduğumda kendime hala inanamıyordum.Eşime pembe bir önlük giydirmişlerdi ve yanıma geldiğinde o acıyla güldüm bile.Ikınmayı bile bilmiyor dediğini duydum bir hemşirenin.Biraz bana kızmıştı sanki.ama moral bozmak yok devam.Sancıyla ıkınmamı istiyorlardı sancı yokken dinlenmemi ve beklememi.Bağırmadım hep sancıyla ıkınmak için harcadım gücümü.Tuvaletim varmış gibi bir his var dedim.Doktor bağırdı işte bu! biz tuvaletini yapar gibi ıkınmanı istiyoruz dedi.O anda öğrendim ne yapmam gerektiğini.Tam tamına 3 kez var gücümle ıkınmam gerekti.3 üncüde olacağını hissetmiştim.Son seferinde çok acı bir çığlık attım ve tüm acım sona erdi.Tam 16:01 de yani 15 dakika sonra YAVRUMU KUCAĞIMA ALMIŞTIM...Tabiki normal doğum yapmak çok güzel alt dikişlerim vardı bebek için vakum uygulandı ama bunların hiç biri normal doğumun yaşattığı mutluluğu gölgeleyemedi.Bebeği kuruluyorlardı köşede bu arada benim dikişlerim atılıyordu ama ben sabırsızlanıyordum bir an önce odaya gitmek ailemle kucaklaşmak bebeğimle olmak için.sanki doktor dikiş atmasa o halde çıkıp gideceğim.o anlar bana çok uzun geldi.Fotoğraflarımız çekildi.Eşim doğumda hep yanımdaydı.Ailem sabahtan akşama kadar bana destek oldu.Sonuç olarak odama sandalyeyle götürdüler ama ben yürüyerek gidebilirdim okadar iyi hissediyordum o doğum yapan insan ben değildim sanki.Tabiki ertesi günde eve çıkarken torbaları çantaları yüklendim güle oynaya çıktık herkes hayret ediyordu.Lohusa yatağına müzelik gibi hazırladı annem yatan olmadı:)Dikişler 1 ayda tamamen yok oldu.o bölgedeki hassasiyet bir süre devam etti .sonrasında oda bitti. Biliyorum ki pozitif düşünürseniz herşey yoluna girecektir yeterki PANİK YAPMAYIN.Ailenizin o gün sizin sakinliğinize ihtiyacı var.Birde normal doğumu zorlayın.Ben oldukça minyon bir bayanım.İlk doğumumdu doğum öncesi hiç kursa gitmedim.Ne bir nefes egzersizi bilirim ne pilates yoga vs.Doğru düzgün yürüyüş bile yapmadım.Ama evde yan gelip yattım diyemem.İmkanınız varsa siz tabiki kurslara gidin sağlıklı olun.Ama başaracağınıza inanın.Ben başardım sizde başaracaksınız.Hepinize sevgiler...
ne mutlu sana :) gözyaşları içinde okudum yazını, ben şuan 26. haftasını yaşıyorum hamileliğimin ve normal doğum istiyorum ama acı eşiğim çok düşüktür dayanabilirmiyim diyede korkuyorum
Sağlıkla kavuşmanızı dilerim bebeğinize inş.Doğum öyle mucize bir durumki an geliyor acının bir yerde sabitlendiğini hissediyorsunuz.Daha fazlasını duymuyor vücut.Buda Allahın bize bahşettiği bir kolaylık olduğunu düşünüyorum.Beynimizde acının bir kotası var ve üstünü istesenizde hissetmiyorsunuz.Vede herşey kademeli gelişiyor.Türk filimlerindeki gibi bir anda acılar içinde kıvranarak doğum haneye girmiyorsunuz.Çaktırmadan tavan yapıyor ağrılar.Benim hep söylediğim o gün için oldu bittiye getirdiler beni oldu.Çünkü çok acı çekersem sezeryan isteyecektim :) Tek düşünmeniz gereken vücudumuzun buna uygun yaratıldığı.Bende inanmıyordum ama inancım artık tam.Mutlu sağlıklı doğumlar dilerim.
Doğumu yaklaşmış tüm annelere moral olmak istiyorum çünkü heyecanlılar biliyorum.Onlara tavsiyem hep pozitif düşünmeleri ve her şeyin yolunda gideceğine inanmaları.Bu ilk doğumumdu.İşte benim mutlu doğum hikayem... 23 ocak 2012 akşamı doğum yakşatığı için bebek kurabiyelerimi pişirdim.Onları süsledim paketledim kurabiye ağacımı hazırladım.Gece 12 olmuştu ve belimde adet sancısına benzer biraz daha inatçı bir yorgunluk hissi belirdi.Biraz dolaştım yattım geri kalktım geçmedi.Eşimi yatırdım ben rahat edemedim gece 1 gibi kalktım.Tuvalete gittiğimde nişan geldiğini farkettim.O an doğumun başladığını anladım ama nişan geldiğinde panik yapmadım çünkü nişanı gördükten sonra 24 saatimin olduğunu biliyordum.Eşimin paniklemesini istemediğim için onu uyandırmadım.Hazır olan doğum valizimin eksiklerini tamamladım hastane odası süslerimi sepetlerimi şekerleri hediyelikleri herşeyimi torbaladım.güzel ılık bir duş aldım sancılar hafifçe artıyordu.yinede saçıma fön bile çektim.sonra koltukta biraz uyumaya çalıştım.sabah 8 de kalkıp doktorumu aradım bana hemen gel dedi.makyajımı yaptım çünkü bir doğum fotoğrafçısı çağırmak istiyordum.herşeyin sonunda eşimi uyandırdım ben bukadar sakinken bile onun eli ayağına dolaşmıştı.Yolda aileme haber verdim hastanede buluştuk beni hemen odaya yatırdılar.açılma hiç yoktu neredeyse.bebek aşağıya hiç inmemişti.ama moral bozacak bişey yoktu herşey olacağına varacaktı eğer olmazsa sezeryan olacaktım.suni sancı için serum bağlanmasıyla sancıların şiddetlenmesi bir oldu buna rağmen ben sancılar geldiğinde susup içime kapanıyordum sancılar geçince ablama odayı nasıl süslemesi gerektiğini tarif ediyordum.Sürekli dolanıyordum yere çömelip yada duvarda esneme yaparak rahatlamaya çalışıyordum.Gülüp çok eğleniyorduk.Bazen annemin dizlerine kapanıp neler çekmişsin şimdi senin hakkını ödeyemeyeceğimi anladım diye şakalar yapıyordum.Tabiki sancılar sıklaşıp ağırlaşınca yatağıma döndüm ve eğlence bitti :) Buraya dikkatinizi çekmek istiyorum.doktor benim ÇATIMIN DAR OLDUĞUNU normal yapamayabileceğimi daha önceden söylemişti.Ailemde hep sezeryan geçmişi vardı.Herkes normal doğuramayacağıma inanıyordu ben hariç.Bekledim sancımı çektim saat öğlen 12 olduğunda sancı tavan yaptı hemen epidural istedim.EPİDURAL İĞNESİNİ HİÇ HİSSETMEDİM.İğneden sonra cennete düşmüş gibiydim uykum bile geldi.Okadar dozundaydıki ilaç ayaklarımı kullanabiliyordum ama sancılar hafiflemişti.Bu arada doğum sonrası epidural yan etkilerinden hiç biri olmadı.saat 2 de doktor gelip suyu patlattı ASLA ACI VEREN BİRŞEY DEĞİLDİ.Ve tüm gün inatla açılma olmamasına rağmen epiduralle birlikte hoop 7 CM açılıverdi saat 3 te beklenen yeterli açılma oldu.Hazırlıklar bitti ve nihayet 15:45 te DOĞUMHANEYE YÜRÜYEREK gittim.Herkesi kucakladım tabiki fotolar bile çektiler.Doğum sandalyesine oturduğumda kendime hala inanamıyordum.Eşime pembe bir önlük giydirmişlerdi ve yanıma geldiğinde o acıyla güldüm bile.Ikınmayı bile bilmiyor dediğini duydum bir hemşirenin.Biraz bana kızmıştı sanki.ama moral bozmak yok devam.Sancıyla ıkınmamı istiyorlardı sancı yokken dinlenmemi ve beklememi.Bağırmadım hep sancıyla ıkınmak için harcadım gücümü.Tuvaletim varmış gibi bir his var dedim.Doktor bağırdı işte bu! biz tuvaletini yapar gibi ıkınmanı istiyoruz dedi.O anda öğrendim ne yapmam gerektiğini.Tam tamına 3 kez var gücümle ıkınmam gerekti.3 üncüde olacağını hissetmiştim.Son seferinde çok acı bir çığlık attım ve tüm acım sona erdi.Tam 16:01 de yani 15 dakika sonra YAVRUMU KUCAĞIMA ALMIŞTIM...Tabiki normal doğum yapmak çok güzel alt dikişlerim vardı bebek için vakum uygulandı ama bunların hiç biri normal doğumun yaşattığı mutluluğu gölgeleyemedi.Bebeği kuruluyorlardı köşede bu arada benim dikişlerim atılıyordu ama ben sabırsızlanıyordum bir an önce odaya gitmek ailemle kucaklaşmak bebeğimle olmak için.sanki doktor dikiş atmasa o halde çıkıp gideceğim.o anlar bana çok uzun geldi.Fotoğraflarımız çekildi.Eşim doğumda hep yanımdaydı.Ailem sabahtan akşama kadar bana destek oldu.Sonuç olarak odama sandalyeyle götürdüler ama ben yürüyerek gidebilirdim okadar iyi hissediyordum o doğum yapan insan ben değildim sanki.Tabiki ertesi günde eve çıkarken torbaları çantaları yüklendim güle oynaya çıktık herkes hayret ediyordu.Lohusa yatağına müzelik gibi hazırladı annem yatan olmadı:)Dikişler 1 ayda tamamen yok oldu.o bölgedeki hassasiyet bir süre devam etti .sonrasında oda bitti. Biliyorum ki pozitif düşünürseniz herşey yoluna girecektir yeterki PANİK YAPMAYIN.Ailenizin o gün sizin sakinliğinize ihtiyacı var.Birde normal doğumu zorlayın.Ben oldukça minyon bir bayanım.İlk doğumumdu doğum öncesi hiç kursa gitmedim.Ne bir nefes egzersizi bilirim ne pilates yoga vs.Doğru düzgün yürüyüş bile yapmadım.Ama evde yan gelip yattım diyemem.İmkanınız varsa siz tabiki kurslara gidin sağlıklı olun.Ama başaracağınıza inanın.Ben başardım sizde başaracaksınız.Hepinize sevgiler...
öyle güzel anlatmışınızki okurken agladım.bende 33 6 günlük hamileyim açılmam var yatıyorum erken dogum riskim var.bütün hamileligim boyunca çok hareketliydim.ama artık dinlenme vakti.benimde normal gözüküyor korkuyorum ama hangisi rahat saglıklı olucaksa o olsun istiyorum.ALLAH hepimizin yardımcısı olsun yavrunu güle güle büyüt canım.....
ben şuan hamile değilim ve doğumdan acayip korktuğum için anneliği erteliyorum.yazdıklarınızı okuyunca içime su serpildi sanki,çok güzel bir doğum hikayesi.Allah mutluluğunuzu daim etsin...
