- 28 Kasım 2009
- 62
- 15
sınıfımız için yardım istediğimizde sanki kendimize istiyormuş gibi utanıyoruz biz öğretmenler hele de göz atmakla yetinenleri görünce üzülmemek elde değil imkanlarımız yeterli olsa zaten yardım arayışına girmezdim ama pes etmeyeceğim biliyorum ki birisi duyacak beni .benim 11kız 11 erkek çocuğum var hepsi de pırıl pırıl çocuklar.tek derdim onları hayata hazırlayabilmek .bu uğurda her şeyi deniyorum.ben başarılı bir öğrenci değil insan yetiştirmek istiyorum çarkların arasında ezilmeden imkansızlıkları bilip boyun bükmeden .okulumuz taşımalı bir okul .ailelerden şehirde yaşayanların çoğu köyden göçme .ne köylü kalabilmişler ne de şehirli olabilmişler maddi durum desen hak getire kültür seviyeleri çok düşük çoğunda aile içi şiddet boşanmış ebeveynler bırakıp giden anneler ve en önemlisi sokaktaki tehlike bonzai .2yıldır bu okuldayım 2. sınıf okutuyorum ama okulun bütün öğrencisi için kaygılanıyorum.ne yapabilirim diye kendimi yiyorum çünkü çocukları sosyal anlamda besleyemiyoruz istiyoruz ki tiyatro yapalım sportif sanatsal kurslar verelim ama olmuyor çünkü bunun için bir çok amaçlı salonumuz yok var ama koltuklar harap sıvaları dökülmüş karanlık bir salon müzik kursları düzenlesek ne bileyim bağlama gitar olsa çocukları kurtarsak. bu tükenişten anneler için de bir çözüm üretmeliyiz 800 civarında öğrencimiz ve ebeveynleri için ne olur bu çığlığımı duyun duyun da bir ses verin