Derin bağlar kurmanın çok zor olması

Miss Bride .!.:

Ben akıllanmışsın diye anladım.

Genişletmek için tıkla...

melissaalice .!.:

Hic sanmiyorumm daha duygusuz bakmayı ogrenebilirdim henüz basaramiyorun

Genişletmek için tıkla...

Miss Bride .!.:

İnsanı zamanla öyle öyle bir hale getiriyorlar ki, duvar gibi çarpan dönüyor.

Genişletmek için tıkla...

melissaalice .!.:

İnsanları tanıdıkça, yaşım buyudukce derin ilişkiler kuramaz hale geldim. İş arkadaslarindan yediğim kazıklar, dost sandigim birinin arkamdan konuştuğunu öğrenmek, anlayışsız komşular, açığını arayan akrabalar, zaaflarini koz olarak kullananlar... Hiç mi güzel insan tanımadım? Tabiki tanidim, çok güzel dostlarim oldu. Hümanist diye tabir edilen insancil biriydim, kimseye önyargıyla yaklaşmaz, olumsuz bir şey görmediğim sürece sevgimi ilgimi bolca gösterir, tam olarak kendim olurdum. Zamanla insanlara olan inancimi kaybettim ve bu mevzulara melankolik bir yerden bakmaya başladığımi fark ettim. Aslında insanoglu ne kadar yalnız düşününce. Kimseye tam anlamiyla teslim edemeyiz kendimizi, dusuncelerimizi, zaaflarimizi. Herkesle mesafeli ol, sınır ciz, yalnızlık güzeldir, sosyalles yeter daha fazlasını bekleme.. bunlar mı gerçekten gerçekler? İnsan tam olarak kendi olabilmeli, dusuncelerini tüm çıplaklığıyla dile getirebilmeli, yargılamadan sorgulamadan ve bir gün ona karşı bunların kullanılmayacağından emin olarak güvenli ilişkiler kurabilmeli bana göre. Çok mu ütopik derin bağlar kurmak istemek? Sadece sosyallesmek olsun diye hiç uyum saglamadigim, guvenmedigim, kendim olamadigim insanlarla can sıkıntısından görüşmek en yapamadığım şey. Hâl böyle olunca insan eninde sonunda yalnızlığa mahkum kalıyor sanırım. Samimiyetiz samiyetlerden iyi midir? Kesinlikle. Ama keşke her şey bambaşka olsaydı. Ee soru nerede biz neyi cevaplayalim derseniz aslında bu sadece bir iç dökmeydi, belki katılmak isteyen olur

Genişletmek için tıkla...

meralagh .!.:

olgunlaşmanın getiridği bir şey bence

Genişletmek için tıkla...

melissaalice .!.:

İnsanları tanıdıkça, yaşım buyudukce derin ilişkiler kuramaz hale geldim. İş arkadaslarindan yediğim kazıklar, dost sandigim birinin arkamdan konuştuğunu öğrenmek, anlayışsız komşular, açığını arayan akrabalar, zaaflarini koz olarak kullananlar... Hiç mi güzel insan tanımadım? Tabiki tanidim, çok güzel dostlarim oldu. Hümanist diye tabir edilen insancil biriydim, kimseye önyargıyla yaklaşmaz, olumsuz bir şey görmediğim sürece sevgimi ilgimi bolca gösterir, tam olarak kendim olurdum. Zamanla insanlara olan inancimi kaybettim ve bu mevzulara melankolik bir yerden bakmaya başladığımi fark ettim. Aslında insanoglu ne kadar yalnız düşününce. Kimseye tam anlamiyla teslim edemeyiz kendimizi, dusuncelerimizi, zaaflarimizi. Herkesle mesafeli ol, sınır ciz, yalnızlık güzeldir, sosyalles yeter daha fazlasını bekleme.. bunlar mı gerçekten gerçekler? İnsan tam olarak kendi olabilmeli, dusuncelerini tüm çıplaklığıyla dile getirebilmeli, yargılamadan sorgulamadan ve bir gün ona karşı bunların kullanılmayacağından emin olarak güvenli ilişkiler kurabilmeli bana göre. Çok mu ütopik derin bağlar kurmak istemek? Sadece sosyallesmek olsun diye hiç uyum saglamadigim, guvenmedigim, kendim olamadigim insanlarla can sıkıntısından görüşmek en yapamadığım şey. Hâl böyle olunca insan eninde sonunda yalnızlığa mahkum kalıyor sanırım. Samimiyetiz samiyetlerden iyi midir? Kesinlikle. Ama keşke her şey bambaşka olsaydı. Ee soru nerede biz neyi cevaplayalim derseniz aslında bu sadece bir iç dökmeydi, belki katılmak isteyen olur

Genişletmek için tıkla...

melissaalice .!.:

İnsanları tanıdıkça, yaşım buyudukce derin ilişkiler kuramaz hale geldim. İş arkadaslarindan yediğim kazıklar, dost sandigim birinin arkamdan konuştuğunu öğrenmek, anlayışsız komşular, açığını arayan akrabalar, zaaflarini koz olarak kullananlar... Hiç mi güzel insan tanımadım? Tabiki tanidim, çok güzel dostlarim oldu. Hümanist diye tabir edilen insancil biriydim, kimseye önyargıyla yaklaşmaz, olumsuz bir şey görmediğim sürece sevgimi ilgimi bolca gösterir, tam olarak kendim olurdum. Zamanla insanlara olan inancimi kaybettim ve bu mevzulara melankolik bir yerden bakmaya başladığımi fark ettim. Aslında insanoglu ne kadar yalnız düşününce. Kimseye tam anlamiyla teslim edemeyiz kendimizi, dusuncelerimizi, zaaflarimizi. Herkesle mesafeli ol, sınır ciz, yalnızlık güzeldir, sosyalles yeter daha fazlasını bekleme.. bunlar mı gerçekten gerçekler? İnsan tam olarak kendi olabilmeli, dusuncelerini tüm çıplaklığıyla dile getirebilmeli, yargılamadan sorgulamadan ve bir gün ona karşı bunların kullanılmayacağından emin olarak güvenli ilişkiler kurabilmeli bana göre. Çok mu ütopik derin bağlar kurmak istemek? Sadece sosyallesmek olsun diye hiç uyum saglamadigim, guvenmedigim, kendim olamadigim insanlarla can sıkıntısından görüşmek en yapamadığım şey. Hâl böyle olunca insan eninde sonunda yalnızlığa mahkum kalıyor sanırım. Samimiyetiz samiyetlerden iyi midir? Kesinlikle. Ama keşke her şey bambaşka olsaydı. Ee soru nerede biz neyi cevaplayalim derseniz aslında bu sadece bir iç dökmeydi, belki katılmak isteyen olur

Genişletmek için tıkla...