- 12 Temmuz 2006
- 643
- 9
- 48
Bugün sahip olduğum güzel birşeyi kaybettim.Ve bu kayıp beni çok düşündürdü.Birgün gelicek ve sahip olduğumuz herşeyi keybedicez.Çünkü birşeye sahip olmak hayatımızın sonuna kadar onunla olacağımız anlamına gelmiyor.Beğenerek aldığımız bir eşyayı bile gün geliyor her hangi bir sebeple kaybediyoruz.
Sevgileri kaybediyoruz.Sevdiklerimizi kaybediyoruz.Yakınlarımızı,dostlarımızı, arkadaşlarımızı,düşmanlarımızı kaybediyoruz. Hayallerimizle vedalaşıyor,düşlerimizden uyanıyoruz.Hatta öyle zamanlar oluyor ki tek yaşama bağlayan duyguyu, umudu kaybediyoruz.Hiç birşeye ebediyen sahip değiliz.Ancak kendimiz kendimizle olucaz son nefesimize kadar.
Hayatımıza birçok insan ,birçok eşya,birçok duygu girip çıkıcak.Yeniliklerle mutlu olup,gidişlerinde hüznü,acıyı tadacağız.Yeni acılarla kavrulurken,bitişlerinde mutluluğu yakalayacağız.
Belki ölümler göreceğiz en acısından ve bu acılarla yaşamayı öğreneceğiz.Ama hiçbirşey bizimle doğduğumuz andan itibaren birlikte olmayacak.
Birgün kazanıp,birgün kaybetmeye hep mahkum olacağız.Büyük aşklarla kavrulacak birgün kalbimiz ve birgün gelecek bu büyük aşkın kaybıyla kavrulacağız.Aslında neler neler var olacak hayatımızda ve neler neler yok olacakta biz yine yaşamaya devam edeceğiz.Mutlulukları kalbimizin en güzel köşesinde saklamayı, hüzünleri unutmayı öğreneceğiz.Umutlarımıza hep sahip çıkacağız onlarsız yaşanmayacağını bilerek.
Sadece şunu bilmemiz gerektiğine inanıyorum.Sahip olduğumuz mutlulukların, sevdiklerimizin, bize yanımızda olarak mutluluk veren insanların,bizi sevenlerin, aşklarımızın, sevdalarımızın, umut edipte kavuştuklarımızın yanımızdayken kaybetmeden değerini bilip, onlara değer verdiğimizi kaybetmeden, onlara sahipken, yanımızdayken göstermeliyiz.SONRA İŞ İŞTEN GEÇEBİLİR...
VE HER ZAMAN YANIMIZDA OLAN " KENDİMİZ" SON NEFESİNE PİŞMANLIKLARLA GİDEBİLİR...
Sevgileri kaybediyoruz.Sevdiklerimizi kaybediyoruz.Yakınlarımızı,dostlarımızı, arkadaşlarımızı,düşmanlarımızı kaybediyoruz. Hayallerimizle vedalaşıyor,düşlerimizden uyanıyoruz.Hatta öyle zamanlar oluyor ki tek yaşama bağlayan duyguyu, umudu kaybediyoruz.Hiç birşeye ebediyen sahip değiliz.Ancak kendimiz kendimizle olucaz son nefesimize kadar.
Hayatımıza birçok insan ,birçok eşya,birçok duygu girip çıkıcak.Yeniliklerle mutlu olup,gidişlerinde hüznü,acıyı tadacağız.Yeni acılarla kavrulurken,bitişlerinde mutluluğu yakalayacağız.
Belki ölümler göreceğiz en acısından ve bu acılarla yaşamayı öğreneceğiz.Ama hiçbirşey bizimle doğduğumuz andan itibaren birlikte olmayacak.
Birgün kazanıp,birgün kaybetmeye hep mahkum olacağız.Büyük aşklarla kavrulacak birgün kalbimiz ve birgün gelecek bu büyük aşkın kaybıyla kavrulacağız.Aslında neler neler var olacak hayatımızda ve neler neler yok olacakta biz yine yaşamaya devam edeceğiz.Mutlulukları kalbimizin en güzel köşesinde saklamayı, hüzünleri unutmayı öğreneceğiz.Umutlarımıza hep sahip çıkacağız onlarsız yaşanmayacağını bilerek.
Sadece şunu bilmemiz gerektiğine inanıyorum.Sahip olduğumuz mutlulukların, sevdiklerimizin, bize yanımızda olarak mutluluk veren insanların,bizi sevenlerin, aşklarımızın, sevdalarımızın, umut edipte kavuştuklarımızın yanımızdayken kaybetmeden değerini bilip, onlara değer verdiğimizi kaybetmeden, onlara sahipken, yanımızdayken göstermeliyiz.SONRA İŞ İŞTEN GEÇEBİLİR...
VE HER ZAMAN YANIMIZDA OLAN " KENDİMİZ" SON NEFESİNE PİŞMANLIKLARLA GİDEBİLİR...