- 29 Temmuz 2021
- 3.686
- 25.045
-
- Konu Sahibi Homer Simpson
- #1
Herkese merhaba, bugün sizin de fikirlerinizi duymak istediğim için bu konuyu açıyorum.
Dedem 74 yaşında. Geçen yıl haziran ayında 3.evre mide kanseri olduğunu öğrendik. Yemek borusuna da sıçramıştı. Herkes seferber oldu. Gerçekten hastalık sürecinde her anlamda dedeme çok iyi bakıldı. Kemoterapi ve ameliyatla kanseri yendi, şimdi hiçbir sorun yok çok şükür.
O günlerden kalan müthiş bir huysuzluk oldu. Tabiri caizse herkesin ömrünü yiyor. Dur yere sinirleniyor. Özellikle babaanneme karşı çok kaba ve sinirli. Şu anda yazlıktayız, doğanın içinde. Ormanda yürüyüşe çıkıp yerlere dökülmüş kuru dalları topluyor. Onları sobada yakıyorlar falan. Dün gidip o dallardan toplamak istediğini söyledi. Halamlar da kendini yormamasını bugün toplamamasını söylediler. Ona kızdı. Sonra babaannem toplamasını söyledi ona da kızdı.
Bir gün babaannem anneme babasının eskiden bir tarlası olduğunu anlatıyordu. O tarla sizin değildi, diyerek babaannemin yüzüne tükürdü. Bir gün sinirlenip babaannemi kovalamış akşam sokakta.
Mide kanseri geçirdiği için yememesi gereken şeyler var. Onları yemesini engellediklerinde kızıyor, yemeği suratlarına fırlatıyor. Bazen inadına yiyip rahatsızlanıyor. Siz beni aç bırakıyorsunuz, diyor. Aç falan kaldığı yok oysaki. Babaannem yemesine müsaade etmelerini söylediğinde de "Sen benim ölmemi istiyorsun," diyor. Kullanmaması gerektiği halde maraş otu kullanıyor. Daha bir sürü şey...
Psikiyatriye birkaç defa götürdüler. İlaç reçete edildi ama o ilaçların kendisini kabız yaptığını söyledi. Bir süreklilik sağlanmadı. Öyle olunca bir işe de yaramadı.
Durum böyle. Artık bıktık. Ne zaman napacağı belli olmuyor. İnsanların da canını sıkıyor. Ne yapmak gerekir, nasıl davranmalıyız? Sizlerin de fikirlerinizi almak istedim. Şimdiden teşekkür ederim.
Dedem 74 yaşında. Geçen yıl haziran ayında 3.evre mide kanseri olduğunu öğrendik. Yemek borusuna da sıçramıştı. Herkes seferber oldu. Gerçekten hastalık sürecinde her anlamda dedeme çok iyi bakıldı. Kemoterapi ve ameliyatla kanseri yendi, şimdi hiçbir sorun yok çok şükür.
O günlerden kalan müthiş bir huysuzluk oldu. Tabiri caizse herkesin ömrünü yiyor. Dur yere sinirleniyor. Özellikle babaanneme karşı çok kaba ve sinirli. Şu anda yazlıktayız, doğanın içinde. Ormanda yürüyüşe çıkıp yerlere dökülmüş kuru dalları topluyor. Onları sobada yakıyorlar falan. Dün gidip o dallardan toplamak istediğini söyledi. Halamlar da kendini yormamasını bugün toplamamasını söylediler. Ona kızdı. Sonra babaannem toplamasını söyledi ona da kızdı.
Bir gün babaannem anneme babasının eskiden bir tarlası olduğunu anlatıyordu. O tarla sizin değildi, diyerek babaannemin yüzüne tükürdü. Bir gün sinirlenip babaannemi kovalamış akşam sokakta.
Mide kanseri geçirdiği için yememesi gereken şeyler var. Onları yemesini engellediklerinde kızıyor, yemeği suratlarına fırlatıyor. Bazen inadına yiyip rahatsızlanıyor. Siz beni aç bırakıyorsunuz, diyor. Aç falan kaldığı yok oysaki. Babaannem yemesine müsaade etmelerini söylediğinde de "Sen benim ölmemi istiyorsun," diyor. Kullanmaması gerektiği halde maraş otu kullanıyor. Daha bir sürü şey...
Psikiyatriye birkaç defa götürdüler. İlaç reçete edildi ama o ilaçların kendisini kabız yaptığını söyledi. Bir süreklilik sağlanmadı. Öyle olunca bir işe de yaramadı.
Durum böyle. Artık bıktık. Ne zaman napacağı belli olmuyor. İnsanların da canını sıkıyor. Ne yapmak gerekir, nasıl davranmalıyız? Sizlerin de fikirlerinizi almak istedim. Şimdiden teşekkür ederim.