Dayanamıyorum yorgunum..

Çok yorgunum. Artik cogu sey beni mutlu etmiyor. Sessiz biyerde tek basima sadece oturmak yatmak istiyorum. Aklimda surekli geçmiş yaşadıklarım pişmanliklarim var. Neden öyle yapmadim neden şunu demedim vs vs. Surekli kendimi yargılıyorum. Cogu zaman nefret ediyorum kendimden. Olaylari kafamda baştan kurup kurup duruyorum. Yanlış olduğunun farkindayim ama engel olamıyorum. Bazen intihar plani ya da kacma planlari kuruyorum. Intihar edecegin icin degil ama kafamda bunu kurarken ozellikle bikac kisinin yaşayacağı uzuntuyu dusunup keyif alıyorum. Ya da biyerlere kaçıyorum (bunu yapabilirim).
Eşime kırgınlıklarim var evlilik surecinde yasadiklarimizdan dolayi. Ailesinede. Ama esimin o zamanki tutumu bana düşündükçe artik daha agir gelmeye basladi.
Buna benzer duygular ara ara yasiyordum ama hep gecistirdim bu hale kapilmamak icin. Simdi gecmiyo. Artik içimden gulmek bile gelmiyo.
Diyorum bunlar gecti artik onune bak sukret. Ama yapamıyorum.
Bikac gece once aklımi kaybetmekten korktum bianda cok kotu oldum. Sanki beynimin icinde bir pamuk ipi kopmak üzereydi delirecegimi düşündüm hatta hissettim.
Diyorumki depresyonda miyim ama insan depresyondaysa depresyonda olduğunu bilmez ki.
Bunlari neden yazdigimida bilmiyorum
Yorgunum..

Hepimiz geçiyoruz böyle durumlardan.
İnancı kuvvetlendirmek iyi geliyor.
Allah'a,kendinize..
Tutunacak dal ,güveneceğimiz bir güç hepimize lazım.
İmkanınız varsa psikoloğa mutlaka gidin.
Geçmiş olsun.

Çok klasik olacak ama sanırım ağır bir depresyondan geçiyorsunuz
Çünkü ben de neredeyse aynılarını yaşadım
Bir psikoloğa gitmelisiniz

Kendine ugraslar bul calismiyosan ise basla vs. Herkesin var pismanliklari sorunlari..ya kestirip atacaksin ta da devam edeceksin

Kk klasigini yazıyorum psikolojik yardım alman gerekiyor

Bazen vitamin eksikligide insanın enerjisini düşürüp depresyona sokabiliyor

Neler yaşadin bilmiyorum ama insanın hayata tututnmasi için bir sebeb oluyor öncelikle bunlari düşün derim

Allah aşkına eşimin ailesi bana intiharı asla dusunduremez onları hiç bir zaman hayatımın merkezine koymadim zormu çıkar hayatından mesafe koy

Eline bi kagit kalem al sana iyi gelecek mutlu edecek şeyleri yaz

Bir de yapabiliyorsunuz evden çıkıp uzun uzun yürüyüşler yapın
Daha çok meyveli beslenin
Böyle düz modelli olmayan atkı gibi bir şeyler örmeye başlayın
Yada yapboz yapabilirsiniz yani daha çok hobilerinize zaman ayırın

Zemzem72 .!.:

Çok yorgunum. Artik cogu sey beni mutlu etmiyor. Sessiz biyerde tek basima sadece oturmak yatmak istiyorum. Aklimda surekli geçmiş yaşadıklarım pişmanliklarim var. Neden öyle yapmadim neden şunu demedim vs vs. Surekli kendimi yargılıyorum. Cogu zaman nefret ediyorum kendimden. Olaylari kafamda baştan kurup kurup duruyorum. Yanlış olduğunun farkindayim ama engel olamıyorum. Bazen intihar plani ya da kacma planlari kuruyorum. Intihar edecegin icin degil ama kafamda bunu kurarken ozellikle bikac kisinin yaşayacağı uzuntuyu dusunup keyif alıyorum. Ya da biyerlere kaçıyorum (bunu yapabilirim).
Eşime kırgınlıklarim var evlilik surecinde yasadiklarimizdan dolayi. Ailesinede. Ama esimin o zamanki tutumu bana düşündükçe artik daha agir gelmeye basladi.
Buna benzer duygular ara ara yasiyordum ama hep gecistirdim bu hale kapilmamak icin. Simdi gecmiyo. Artik içimden gulmek bile gelmiyo.
Diyorum bunlar gecti artik onune bak sukret. Ama yapamıyorum.
Bikac gece once aklımi kaybetmekten korktum bianda cok kotu oldum. Sanki beynimin icinde bir pamuk ipi kopmak üzereydi delirecegimi düşündüm hatta hissettim.
Diyorumki depresyonda miyim ama insan depresyondaysa depresyonda olduğunu bilmez ki.
Bunlari neden yazdigimida bilmiyorum
Yorgunum..

Genişletmek için tıkla...

ben de ayni durumdayım ( neden böyle davrandım , neden sunu demedim, neden sunu yapmadım eşime ve ailesine karşı , diye diye kendimi bitirdim .
Halbuki hepsini yaptim ve ne kadar da yapsaydım yaranamayacaktım.
Bu evlilik yine de bitecekti .
Ama ben yine de oturup ilk günden yasadigimi aklıma getirip nedense kendimi haksız çıkarmaya çalışıp duruyorum .
Bize zarar yapmayın diyecem siz de ama çok zor , depresyon mu sahi bunun adi ?
O zaman biz niye bunun farkındayız ve neden dur diyemiyoruz .
Hani zaman ilacti, bak 1 ay geçti ve ben daha da bitkinim (

zmaan zaman bu duygulara hepimiz kapiliyoruz bazen bir nefes almaya ihtiyac duyuyor insan ici şişiyor keyif aldiginiz seyleri yapin ailenizle varsa arkadaşlarinizla zaman gecirin yada tek de olsa gidin gezin ailsveris yapin kimseyi takmamayi ögrenmeliyiz zor olsada arada melisa cayi icerdim sinirlerimi rahatlatirdi çalişmiyorsaniz bir ugraş bulun kendinize meslea meslek egitim yahut hobi spor kursuna katilin asla tek işiniz ugraşiniz olmadan oturmayin insan iyice dibe vuruyor o sekilde

Mesleğim var cok şükür. Çalışıyorum fakat hobim yok ihtiyac duymuyorum icimden farkli hicbirsey gelmiyor.
Intihari esimin ailesi icin değil kendimi mutlu etmek icin düşünüyorum. Tabiki yapmam inancliyim ama egilimin var. Hayal ediyorum istemsizce ve tuhaf olansa mutlu oluyorum.
Gecen delirmkten korktum. Bianda bagirmak ciglik atip kendimi biyerlere vurmak istedim.
Agzimi bagirmamak icin sikica kapattim. Kendimi zor kontrol ettim. Ve yanimda olan esimden korktum ayaklari korkunc geldi ve yuzune bakamadim cunku zihnimde kafasi at kafasiydi. Herhalde simdi deliriyorum dedim. Kendimi zor topladim.
Bi olayin usutune bu olmadi.
Cok düşündüm ve streslenmistim bence oyuzden oldu.

psikolojik destek alsan

Konunuzu beni en çok düşündüren cümle
Kendiniziöldürüp, kendinize acı vererek(mazoşist),
Başkalarına acı vermek, çektirmek(Sadi m)

Gerçekten böyle hissediyorsanız, psikolojik desteğe ihtiyacın var.
Genel olarak yazdıkların sıkıntılardan durumunu özetliyor

Bilmiyorum sürekli düşünmüyorum ama aklima bazen geliyo.
Nekdr dinlensemde kemiklerim bile ağrıyor sanki bi ton yük taşımışim gibi hemde fiziksel hem ruhsal olarak.
En kötüsü ise kendimi cok değersiz hissediyorum. Kendimi surekli telkin ediyorum soylesin boylesin.
Ama bu histen kurtulamıyorum.

Olmasamda olurdu diyorum. Bu dunyada bi ben eksik olsam suanda ne olurdu.
Annemin bi kizi olmazdi mesela benim görev yaptığım yerde baska biri olurdu. Bu hayatta ben olmasam ne eksk olurdu. Burda bi konu başlığı eksik olurdu.
Bisey olmazdi yani
Sonucta yeri doldurulmayacak bi insan değilim.

Psikolojik destek alın...

Belki akışına bırakırsam geçer diyorum.
Bekliyorum. Bütün yaz neredeyse böyleydim. Ama hep kendimi telkin ettim.
Simdi bir haftadir gecmiyor. Eski halimi düşünüyorum da simdi tuhaf geliyo enerjik olmak mutlu olmak. Suan bana cok uzak.
Yorumlarınız için teşekkürler.