Merhaba arkadaşlar. Ben 22 yaşındayım. Sorunum şu: Benim bu yaşıma kadar hiç sevgilim olmadı. Sorun benden kaynaklanıyor. Çok hoşlansam ya da çok sevsem de inanılmaz çekingen oluyorum ve geri planda tutuyorum kendimi. Dışarıdan özgüveni yüksek biri gibi dursam da aslında öyle değil. Çok panik biriyim. Bir erkekle ondan hoşlanmasam da konuşurken kıpkırmızı oluyorum, sesim titriyor, ağzım kuruyor, terliyorum. Bir de hoşlandığım biri olursa yer yarılsa keşke yerin dibine girsem diyorum. Uzaktan uzaktan olduğunda gayet soğukkanlı ve cool duruyorum ama bir yakınlaşmada mahvoluyorum resmen. Numaramı dahi veremiyorum. Hiç sevgilim olmadığı için orası nasıl yürütülüyor onu da bilmiyorum. Bir erkek nasıl kur yapar, nasıl anlarım benden hoşlandığını bilmiyorum. Bi de salak bir huyum var. Çok sevdiğim sanatçılar aşık oluyorum. 3-4 senemi böyle harcamışlığım var. Etrafımdaki erkeklere bakmıyorum resmen. Çünkü aşık olduğumu düşündüğüm kişiyi resmen takıntı haline getiriyorum. Olay bu arkadaşlar. Ne yapmam gerekli sizce? Doğal olmak istiyorum, kimse için kendimi değiştirmek istemiyorum. Olduğum gibi sevilmek. Ha kafanızda soru olmasın diye söylüyorum, narsistlik olarak algılanmasın. Çirkin değilim. En azından çevremdeki insanlardan iltifat alırım -ve hemen morarırım, kıpkırmızı olurum-. Biraz kilo fazlam var ama bu halde bile beni beğenen erkekler var fakat ben tabii ki mal gibi kalıyorum yine. Agresif davranmak zorunda kalıyorum çünkü ancak o şekilde kamufle edebiliyorum güvensizliğimi ve şaşkınlığımı. Psikiyatriye gittim bu arada. Sosyal fobi, panik atak ve yaygın anksiyete belirtileri gösteriyormuşum. İlaç verdi kullanmak istemiyorum, yaşım çok küçük. Babasıyla bile konuşurken, ondan bi'şey rica ederken bile kıpkırmızı olan bir çocuk düşünün. O çocuk bu stresli olaylardan dolayı mide hastası oldu kronik. Yani nasıl yönetirim bu durumu bilmiyorum. Ama en sonunda evde kalıcam galiba, yalnız ölcem