• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

damlaykut / Kendi Şiirleri

damlaykut

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
22 Nisan 2008
54
0
86
İstanbul
Seninle dolu olan içimi görmedin ya da görmek istemedin.
Sana her gün bir adım daha yaklaşmaya çalıştıkça sen üç adım kaçtın…
Sonunda aşılması güç bir uçurum oldu aramızda.
Görmeyi istemediğin yürek öylesine seninle dolu ki acıyor artık.
Söylediğin her söz biraz daha kanatıyor yaramı.
Ben sana seni seviyorum diye haykırmak istedikçe sen susturuyorsun beni ama kaybediyorsun sevgili…

Aslında uzaklaşan kendin sanırken, beni itiyorsun öbür uca.
Başka sevdalara yönelmek istemedikçe beni buna zorluyorsun sevgili… Korkuyorum bir gün seni bu kadar sevmekten vazgeçerim diye sevgili…
Fark ettin mi bilmiyorum ama kaybediyorsun sevgili…
Beni ve hayatında güzel olan ne varsa her şeyi kaybediyorsun.
Ne kaybettiğini bilmeden, yaşanacakları düşünmeden, kaybetmeyi düşünüyorsun…
Oysa yaşanacak o kadar güzel günler varken sen yalnızlığı, karamsarlığı seçiyorsun.
Gülmek, mutlu olmak varken sen ağlamayı ve mutsuzluğu, umutsuzluğu seçiyorsun.
Hayatı yalnız yaşamak istiyorsan sen bilirsin sevgili…
Ama hep sen kaybediyorsun sevgili sen..
 
İçimdeki o mutluluk oyunu son buldu artık. İndirdim sahnemde yer alan herkesi! Kendimi bulabilmem için yalnız kalmalıyım, canımı yakan beni hıçkırıklara boğan insanlar olmamalı yanımda.

Kimi zaman hayatın en uç noktasında buldum kendimi. Gündüze inat yok saydım kapattım kendimi karanlığa, gecelerse daha bir yakın şimdi bana. Umut bahçesinde sevgiyle büyüttüğüm çiçeklerimde yok artık, yanımda olan sevdiğini söyleyenlerde yok, elimden tutup güç verenlerde yok…

Kimsem yok kendimden başka. Yorgun ve umutsuz ilerlerken yolumda her ilerleyişte kaybettim değerimi. Soyutluyorum şimdi bu anlamsız yaşamdan kendimi. Gözyaşlarım akmamalı artık yanaklarımdan, yalnızlık bu denli soğuk olmamalı, bedenim alışmalı buna yavaş yavaş.

Kapanan kapılar ardına yaslandı şimdi hayallerim. Her darbede azaldı, paramparça oldu ümitlerim ve belki de yok olmaya yüz tuttu hislerim. Acıysa öyle bi sarmış ki bedenimi hissedemez oldum hiçbir şeyi. Açılan yaralarsa hiç kapanmadı zaten. Giderek güç kaybettim kendimden. Elde edeceklerim bir yana kazandıklarım bir bir kayıp gidiyor şimdi ellerimden! Ne engel olabiliyorum ne de bırakabiliyorum…

Hayatın en ücra köşesinde ruhumla bedenim savaş veriyor şimdi. Alınan yaralar yine silinmeyecek hiçbir zamanda kapanmayacak yakacak canımı.

Oysa ne hayaller büyütmüştüm içimde. Tüm yalanlara, acılara rağmen… Gülücükler saçacaktım etrafıma, mutluluğumdan tattıracaktım herkesi. Bir parça sevinebilsinler, birazda umut dolsunlar diye yanaşacaktım onlara. Kirlenmiş yaşamlara, pişmanlık ve keşkelere elveda diyerek sıfırdan başlayacaktım hayata. Tıpkı bir çamur gibi paçalarıma yapışan o yalanları yok farz edip gerçekleri yaşayacaktım.

Ama olmadı…

Hayat izin vermedi buna. Tüm isteklerime umutlarıma rağmen engel oldu bana. Çıkış kapılarıysa kapandı artık. Aydınlık, yerini karanlığa bıraktı. Şimdi ellerim soğuk gözlerimse donuk!

Diyorum ki kendime tüm bunlara rağmen yenik düşmüş yok olmuşsa ruhum, bedenim sağ olsa ne fayda !!
 
Back