çokk umutsuzum çünkü;

kardelen4082 .!.:

hikayem biraz uzun arkadaşlar ben on yıllık evliyim evlendikten 1,5 yıl sonra basit tedavilerle hamile kaldım ama kalp atışı başlamadığı için alındı sonra biraz bekleyiş ve yine iğne tedavileri başladı olmadı sonra tam tüp bebek tedavisine başlıyacağımız ay hamile olduğumu öğrendim gayet güzel giden bir hamileliğim vardı ama bir gece aniden başlayan sancı ile 23. haftamda kızımı kaybettim çok zordu benim için daha sonra doktorum kendiliğinden yine olur dedi bekledik biraz ama olmadı bu arada 3 defa tüp bebek yaptırdık biri tuttu hemen düştü diğerleri hiç tutmadı bu arada 9 yılgeride kalmıştı çoktan bu 9 ylda geçirdiğim filmler tahliller histereskopilervs.en önemlisi psikolojimden hiç bahsetmiyorum daha sonra yine deneyelim dedik ve tüp bebek tedavime başladık aynı zamanda pko hastası olduğum için tedavide ilaçların yan etkisini fazlasıyla yaşadım ama sonuç güzeldi 2 erkek bebeğime hamileydim hamileliğim ilk günden sorunlarla başladı kanamam oldu arkasından çok hormon almam sebebiyle yumurtalığımda çok fazla kis oluşmuş o ağrımı hiç unutmuyorum 13.haftaya kadarda kislerle uğraştık tam herşey yolunda derken 18.haftamda rutin kontrolüm sırasında rahimde 8mm açılma olduğunu acil dikiş atılması gerektiğini öğrendik acilen ankaraya gidip dikiş attırdık ankarada geçirdiğim sıkıntılı on günden hiç bahsetmeyeceğim eve döndük sonunda ama bende bittim ne uyku uyuyabiliyodum nede rahat düşünebiliyodum artık paranoyak olmuştum birde evle hastane arasında gidip gelmek beni çok yormuştu ama çocuklarım için eşim ve ben herşeye katlanıyoduk ve her sabah kalktığımda şükrediyodum bu gecede sağ salim geçti diye neyse geldik 21.haftaya renkli ultrasona gireceğimiz gün sabah kalktığımda renksiz bi sıvının geldiğini fark ettim ama çok değildi yinede doktora randevumuzdan önce gidip görüştük veeeeeeeeeee oğlumun biri ayaklarını dikişin arasından çıkarmıştı ve onun suyu sızıyodu doktor umut yokdedi ve acil dikişimin açılması gerekiyodu yoksa rahim ağzı yırtılabilirmiş dikişim açıldı ve ilk oğlum doğdu daha sonra daha fala dayanamadım ve bayıltmalarını istedim uyandığımda öbürüde beni çoktan bırakıp gitmişti bu bizim için büyük bir yıkım olmuştu ama daha bitmedi arkadaşlar doğumdan 3-4 gün sonra ayaka bileğim çok şişti önce önemsemeddim daha sonra doktora gittik hormonlara ve gebeliğe bağlı olarak bacaklarımda damar tıkanıklığı olmuştu yani dvt.yani hem dvt hastası hemde rahim ağzı yetm.var biri yatmamı gerektiriyo diğeri yatmamamı ve dvt den dolayı hormon almam yasak ve birdaha hamile kalabilirsem dvt geçirme riskim çok fazla sonucunda ne olacağını ise sadece rabbim biliyo bu yüzden anne olma umudum hiç kalmadı benim için dua edin lütfen psikolojim bitti her anım bunları düşünmekle geçiyo artık rabbimden hayırlısı demekten başka çarem yok....

Genişletmek için tıkla...

kardelen4082 .!.:

inşallah canım hiçbir zaman isyan etmedim ama yaşanılanlar insanı umutsuzluğa sürüklüyo hakkımda hayırlısı normal yolla zaten olmuyo birde tüp bebek fırsatımızın gitmesi beni çok üzüyo ama neylerse rabbim eyler oda güzel eyler demekten başka çarem yok. artık olacakları bekleyip görücem

Genişletmek için tıkla...

kardelen4082 .!.:

hikayem biraz uzun arkadaşlar ben on yıllık evliyim evlendikten 1,5 yıl sonra basit tedavilerle hamile kaldım ama kalp atışı başlamadığı için alındı sonra biraz bekleyiş ve yine iğne tedavileri başladı olmadı sonra tam tüp bebek tedavisine başlıyacağımız ay hamile olduğumu öğrendim gayet güzel giden bir hamileliğim vardı ama bir gece aniden başlayan sancı ile 23. haftamda kızımı kaybettim çok zordu benim için daha sonra doktorum kendiliğinden yine olur dedi bekledik biraz ama olmadı bu arada 3 defa tüp bebek yaptırdık biri tuttu hemen düştü diğerleri hiç tutmadı bu arada 9 yılgeride kalmıştı çoktan bu 9 ylda geçirdiğim filmler tahliller histereskopilervs.en önemlisi psikolojimden hiç bahsetmiyorum daha sonra yine deneyelim dedik ve tüp bebek tedavime başladık aynı zamanda pko hastası olduğum için tedavide ilaçların yan etkisini fazlasıyla yaşadım ama sonuç güzeldi 2 erkek bebeğime hamileydim hamileliğim ilk günden sorunlarla başladı kanamam oldu arkasından çok hormon almam sebebiyle yumurtalığımda çok fazla kis oluşmuş o ağrımı hiç unutmuyorum 13.haftaya kadarda kislerle uğraştık tam herşey yolunda derken 18.haftamda rutin kontrolüm sırasında rahimde 8mm açılma olduğunu acil dikiş atılması gerektiğini öğrendik acilen ankaraya gidip dikiş attırdık ankarada geçirdiğim sıkıntılı on günden hiç bahsetmeyeceğim eve döndük sonunda ama bende bittim ne uyku uyuyabiliyodum nede rahat düşünebiliyodum artık paranoyak olmuştum birde evle hastane arasında gidip gelmek beni çok yormuştu ama çocuklarım için eşim ve ben herşeye katlanıyoduk ve her sabah kalktığımda şükrediyodum bu gecede sağ salim geçti diye neyse geldik 21.haftaya renkli ultrasona gireceğimiz gün sabah kalktığımda renksiz bi sıvının geldiğini fark ettim ama çok değildi yinede doktora randevumuzdan önce gidip görüştük veeeeeeeeeee oğlumun biri ayaklarını dikişin arasından çıkarmıştı ve onun suyu sızıyodu doktor umut yokdedi ve acil dikişimin açılması gerekiyodu yoksa rahim ağzı yırtılabilirmiş dikişim açıldı ve ilk oğlum doğdu daha sonra daha fala dayanamadım ve bayıltmalarını istedim uyandığımda öbürüde beni çoktan bırakıp gitmişti bu bizim için büyük bir yıkım olmuştu ama daha bitmedi arkadaşlar doğumdan 3-4 gün sonra ayaka bileğim çok şişti önce önemsemeddim daha sonra doktora gittik hormonlara ve gebeliğe bağlı olarak bacaklarımda damar tıkanıklığı olmuştu yani dvt.yani hem dvt hastası hemde rahim ağzı yetm.var biri yatmamı gerektiriyo diğeri yatmamamı ve dvt den dolayı hormon almam yasak ve birdaha hamile kalabilirsem dvt geçirme riskim çok fazla sonucunda ne olacağını ise sadece rabbim biliyo bu yüzden anne olma umudum hiç kalmadı benim için dua edin lütfen psikolojim bitti her anım bunları düşünmekle geçiyo artık rabbimden hayırlısı demekten başka çarem yok....

Genişletmek için tıkla...

zeynep_82 .!.:

çok geçmiş olsun canım ,allah yardımcın olsun.gerçekten cok zor günler atlatmışsın.dünyadaki hicbir duygu anne olma isteğinden daha büyük değildir diye düşünüyorum.tüm acılara ve tüm olumsuzluklara rağmen bu isteğimizden hic vazgecemiyoruz.rabbim evlat için çabalayan herkezlere hayırlı evlatlar nasip etsin.ben de ilk tüp denememi yaptırdım.bugün transferimin 5.günü inşallah hayırlı sonucu görürüm.sana ne desem boş gelir biliyorum,ama gerçekten cok cıkmazdaysan bir dr dan yardım almanı öneririm.sakın içine atma,paylaş ve en önemlisi duaya sarıl canım.rabbim ihmal değil,imtihan eder unutmayalım.bu da bizim imtihanımız.inşallah güzel ve sağlıklı günler yaşaman dileği ile.tez zamanda evladına kavuşursun...

Genişletmek için tıkla...

asil_38 .!.:

Bende evlat hasreti çekenlerdenim... Burda o kadar hikaye okudum ki bi yandan bana teselli olsun bi yandanda umut olsun diye. Senin hikayende başka acılarla doluymuş. Rabbim beterinden esirgesin inşallah. Canı gönülden diliyorum ki Rabbim daha fazla aratmadan bi evlat sahibi olmanı nasip etsin inşallah. Ben ne zaman umutsuzluğa düşsem Hz. Zekeriya yı Hz. Meryem i düşünürüm. Onlara mucizeyi yaşatan var eden evlat veren Rabbim bizimde sesimizi dualarımızı duyup kabul edecek inşallah. Şimdi sana ne desem teselli değil biliyorum ama bi yerlerde tanımasanda seni anlayan acını paylaşan birilerinin olduğunu bil isterim. Allah yar ve yardımcın olsun...

Genişletmek için tıkla...