Bu aralar maddi manevi çok problem yaşıyorum. Nişanlımla ve ailesiyle yaşadıklarım. Kendi ailemle arada ufak tefek sürtüşmelerim,herkesin her şeyde söz sahibi sayması kendisini beni üzdü. Birde üzerine işim yok. Kendi kendimi telkin edebiliyorum çok şükür. Ama bir yerde bende patladım geçen hafta bir ağlama krizine tutuldum. 2 saate kadar durmadan ağladım. O günden beri çok yorgunum. Arada bir enerjim yerine geliyor. Genelde çok bitkinim yorgunum. Gözlerimin içeriye çöktüğünü hissediyorum. Hazımsızlık problemi başladı. Umutsuzum. Elimdekilerin kıymetini bilen şükür etmesini bilen bir yapım var aslında. Ama bir yerden sonra sanırım azda olsa tükendim. Depresyona girmekten korkuyorum. Aslında tüm yaşadığım sorunları ben sakin,sessiz ve sabırla Allah'ın izniyle atlatırdım. Elalemin bu elalem çokta uzak insanlar değil akrabalar,eş,dost bunların soruları sürekli her şeye burunlarını sokmaları sen böyle mi olacaktın buna mı layıktın tarzı acımayla karışık iğneleyici lafları yok mu. Beni ruhsal yönden çökertti. Bu psikolojiden nasıl çıkarım bilmiyorum. Depresyona girmek istemiyorum.
