Merhaba Kızlar,
Ülkemizde yaşayan deprem sonrası herkes bir şekilde doğrudan ya da dolaylı olarak etkilendi.Herkese sabır diliyorum öncelikle.Ben de depremzedeyim.Mal ve can kaybı yaşamadım çok şükür.Ama işte insanoğlu yine de kendisi için hep bir şeyler istiyor.Evime ağır hasar verdiler ben de eşyalarımı tahliye ederek aile evine geldim.Bekar 31 yaşında bir kadınım.Geleceğe dair umudum yok sadece sağlığım yerinde ailem hayatta ve isim var tutunmaya çalışıyorum.Yakinlarda yaşadığım bir olayla daha da sorgulamaya başladım annem babam 65 yaşında insanlar bir ablam var evli erkek kardeşim evde psikolojik olarak rahatsız otizm teşhisi konulmuştu ergenlikten sonra psikolojik olarak destek almaya başladı.Annem yakınlarda ameliyat oldu ve kaybetme korkusu daha çok sardı beni bir şey olursa naparim kardeşimin durumu nasıl olur.Şuan bile aynı evin için de bu durumda olan bir insanla yaşamak çok zorken tüm hayatım nerdeyse buna şahit olmakla geçti ve mutsuzluğumun sebebi büyük ölçüde bu zaten.Huzursuzum devamlı düşünüyorum.Annemin ameliyatından sonra eskilerden bir erkek arkadaşımı aradım çünkü o ruh hali çok fenaydı boşluk hissi.Zaten o kişide devamlı bir ışık bekleyen birisiydi.3 4 gün nasılsın nasıl oldun diye sordu. İyi geldi birinin gücünü hissetmek ama daha sonra yine sarpa sardı bir konuşmada fotoğraf attı sonra benden de istedi anlamsız geldi ben hastane köşelerinde yatmisim kalkmisim kendime gelmeye çalışıyorum.Sonraki konuşmada benim bulunduğum yerden geçiyormuş dönüş yolunda tabelayı attı misafir kabul ediyormusum yazmış olumlu karsilamadigimi anlayınca çok misafirperversin diye cikismis.3 gün sonra yine samimi bir şekilde yazmış amacım flortlesmek değilki sadece birinin destek olmasını bekledim bu boşluk hissiyle daha ne kadar yaşarım mücadele ederim bilmiyorum.Uykumdan uyandıran bir his kalbim bir elin arasında paramparça oluyor.Karsimdaki insanı arayarak umut verdiğim için de üzülüyorum aradi yazdı geç döndüm gorusmemeyi seçtim.Ama bu süreçte daha güzel bir yaklaşım bekledim.Bir söz var hep o aklıma geliyor taşın kalbi yok ama onu bile yosun sarıyor.Sadece bunaldım ve yazmak istedim.Zaman harcayıp okuyan herkese teşekkür ederim.
Ülkemizde yaşayan deprem sonrası herkes bir şekilde doğrudan ya da dolaylı olarak etkilendi.Herkese sabır diliyorum öncelikle.Ben de depremzedeyim.Mal ve can kaybı yaşamadım çok şükür.Ama işte insanoğlu yine de kendisi için hep bir şeyler istiyor.Evime ağır hasar verdiler ben de eşyalarımı tahliye ederek aile evine geldim.Bekar 31 yaşında bir kadınım.Geleceğe dair umudum yok sadece sağlığım yerinde ailem hayatta ve isim var tutunmaya çalışıyorum.Yakinlarda yaşadığım bir olayla daha da sorgulamaya başladım annem babam 65 yaşında insanlar bir ablam var evli erkek kardeşim evde psikolojik olarak rahatsız otizm teşhisi konulmuştu ergenlikten sonra psikolojik olarak destek almaya başladı.Annem yakınlarda ameliyat oldu ve kaybetme korkusu daha çok sardı beni bir şey olursa naparim kardeşimin durumu nasıl olur.Şuan bile aynı evin için de bu durumda olan bir insanla yaşamak çok zorken tüm hayatım nerdeyse buna şahit olmakla geçti ve mutsuzluğumun sebebi büyük ölçüde bu zaten.Huzursuzum devamlı düşünüyorum.Annemin ameliyatından sonra eskilerden bir erkek arkadaşımı aradım çünkü o ruh hali çok fenaydı boşluk hissi.Zaten o kişide devamlı bir ışık bekleyen birisiydi.3 4 gün nasılsın nasıl oldun diye sordu. İyi geldi birinin gücünü hissetmek ama daha sonra yine sarpa sardı bir konuşmada fotoğraf attı sonra benden de istedi anlamsız geldi ben hastane köşelerinde yatmisim kalkmisim kendime gelmeye çalışıyorum.Sonraki konuşmada benim bulunduğum yerden geçiyormuş dönüş yolunda tabelayı attı misafir kabul ediyormusum yazmış olumlu karsilamadigimi anlayınca çok misafirperversin diye cikismis.3 gün sonra yine samimi bir şekilde yazmış amacım flortlesmek değilki sadece birinin destek olmasını bekledim bu boşluk hissiyle daha ne kadar yaşarım mücadele ederim bilmiyorum.Uykumdan uyandıran bir his kalbim bir elin arasında paramparça oluyor.Karsimdaki insanı arayarak umut verdiğim için de üzülüyorum aradi yazdı geç döndüm gorusmemeyi seçtim.Ama bu süreçte daha güzel bir yaklaşım bekledim.Bir söz var hep o aklıma geliyor taşın kalbi yok ama onu bile yosun sarıyor.Sadece bunaldım ve yazmak istedim.Zaman harcayıp okuyan herkese teşekkür ederim.