Benim annemle ilişkilerim hep çok kötüydü. Yani iletişimi 0 benimle. Evde ben harici her bireyle anlaşır güler. Ben konuşmak istediğimde hep kısa keser dinlemez bana bir nevi kendimi değersiz hissettirdi hep yani. Şimdilerde bunu söylediğimde de sen çocukken de bana soguktun ben ne yapayım diyor. Şimdi küçücük bir çocuğun sevilmesi için çocuğun mu yakın olması gerekir veya anne sevmiyorsa çocuğun ne suçu olabilir?
Bu kısımlar beni derinden etkileyen şeyler ama şu da var ayrım da yapıyor evin içinde. Örneğin bugün özel bir durum anlatacağım utanıyorum ancak ben duştan sonra hasta olduğum için odamda üstümü giymeye hal bulamadan bornozla uzandım. Sonra erkek kardeşim var 19 yaşında kapıya vurdu girme diye bagirmama rağmen kapıyı açıp girdi zaten hep böyle yapıyor ne kadar uyardiysam da cevabımı beklemiyor ve beni ciplak gördü. Çok utandım bağır çağır kovdum. Anneme söyledim sinirle annem de sen hatalısın niye kapının arkasında hemen giymiyorsun diyor. Çok muhafazakarlar ama para vermemek adına kapıma bir anahtar bile almadılar. Beni haksız bulması çok zoruma gitti çünkü ben bir şey yapmadım ki bende bağırdım nasıl ben haksız olabilirim falan diye babam devreye girdi ve bana bağırarak odama gönderdi. Babamın kırmızı çizgisi annem ne derse onu yapar her zaman da taraf tutmuştur bu konuda. Annem hiçbir zaman beni desteklemedi 23 yaşındayım. Şimdi de mutfakta bayram öncesi olay çıkarıyor biz tek odada büyüdük bir kez anne babamiza bir şey demedik vs geçmişle karşılaştırıp duruyor yani zerre kadar değerim yok. Bunları yaşadıkça annemden iyice tiksiniyor ve nefret ediyorum biliyorum yaptığım kötü bir şey ama annemden gerçekten nefret ediyorum. Çok defa iletişim problemlerimizi çözmek için sakince konuşmaya gittim her defasında ters tepti kötü davrandı. Çocukluğumda yaşattıklarını da unutamıyorum 8. Sınıfta zorla kapanmıştım yoksa okuyamazdim. Üniversitede onların yanında okudum, yoksa okuyamazdim. Ben hep sevgi adı altında bana eziyet çektirmelerinden yoruldum sorsak en çok onlar seviyor ama bu sevgi değil. Çok uzun yazdım ama başım ağrıyor ve ne yapmalıyım bilmiyorum takmadan duramıyorum bana en büyük darbeyi annem vuruyor her zaman. Ne öneriyorsunuz gerçekten annemi degistiremem farkındayım ama çok zoruma gidiyor ya genç kızları görüyorum çevremde anneleri en yakın arkadaşları ama benim annem beni hep yok saydı. Bu arada sorarsınız diye soyleyeyim annem de hep yok sayildi annesi tarafından. Ama bu bana da öyle davranmasını gerektirmiyor ki. Bende böyle bir anne olacağım için çok korkuyorum.
Ben de aynı şeyleri yaşadım, tek tavsiyem aynı evde yaşadığınız sürece anneniz size nasıl davranıyorsa siz de ona o şekilde davranın. Hayatınızla , hayalleriniz ve amaçlarınızla ilgili hiçbir şeyi anlatmayın ve kesinlikle sevgi , ilgi beklediğinizi belli etmeyin.
Ben size yazdıklarımın hepsini yaptım, engel olmaya çalıştılar, üzdüler , yıprattılar yetmedi kardeşlerime karşı doldurdular. Kendimi ifade etmeye çalıştığında , yapılanın haksızlık olduğunu söylediğimde “senin psikolojin bozuk “ deyip beni suçlamaya başlıyorlardı.
Çalıştım eve yakın atandım, iyi olacak diye düşündüm ama her şey daha kötü oldu.
Artık hiçbir şey anlatmamaya ,zorunlu olmadıkça konuşmamaya başladım . Evi sadece otel olarak kullandım.Onları yok saydığımı 2 yıl sonra farkettiler , davranış değişikliği yaptılar ama ben de onlara karşı hiçbir his kalmamıştı.
Haber vermeden tayin istedim, il değiştirdim. Evlendim haber vermedim.
Her gün aradılar açmadım, şimdi canım isterse telefonlarını açarım yoksa açmam.
5 yıllık evliyim annem babam sadece bir kez evime geldi. Aslında görüşmeyi çok istiyorlar ama benden geçti, onlara karşı tüm hislerim öldü.