Merhaba,
Buraya sadece kendi hikayemi paylaşmak için üye oldum. Belki birileri okur ve umut olur diye. Çünkü herkes kendi sorunlarını anlatıyor çözüm arıyor ve mutlu sonla biten öyküler okuyup umutlanmak istiyor. Ben de zamanında burda çok vakit geçirdim o kadar çok okudum ki sonunda psikolojim bozuldu.
2012 yılında endometriozis teşhisi konuldu tamamen tesadüfen üstelik hiç belirtim ağrım yoktu iki yumurtalığımda da 7cm den büyük kistler vardı. Ankarada iki devlet hastanesinde ameliyat olmam önerildi evli değildim ciddi olduğum bi erkek arkadaşım bile yoktu ve ben anne olamayacağımı düşünerek depresyona girdim öyle laf olsun diye söylenen değil gerçek anlamda tedavi gerektiren bir depresyon. Daha sonra ben ameliyat düşüncesine alışmaya çalışırken hiç araştırmadığım halde bir tanıdık sayesinde özel bi doktora daha gittim ve işte orda umut başladı kendisi meğer özellikle bu konuda yurt dışında ihtisas yapmış ve kesinlikle ameliyat olmamam gerektiğini söyledi ve hemen amh testi istedi test sonucu 1.6 geldi ve hamilelik için ortada aday adayı bile yoktu ki kistlerle hamile kalma şansımda araştırmalara göre düşüktü. Ben yine depresyondayım tabi o zaman zarfında uzaktan tanıdığım biriyle bu konular ve babamın vefatı ile birlikte psikolojik desteği sayesinde yakınlaştık. Durumuma ve bütün sürece hakim olduğu ve beni desteklediği için biraz daha rahatlamıştım. Böyle böyle 4 sene geçti ve ben amh değerim daha fazla düşmeden en azından tüp bebek şansımı da kaybetmemek için evlilik çalışmalarına hız verdik ve 2016 da evlendik. Bu arada eşim başka şehirde çalışıyordu ayda bir kaç kez görüşebiliyorduk ve tabiki korunmuyorduk zaten olacağını o günlere denk geleceğini bile düşünmedik sadece tüp bebek masraflarını ve kaç kez deneyebileceğimizi bütçemizin ne kadar yetebileceğini düşünüyorduk. Ve bir gün yine bunları düşünüp hesaplarken meğer karnımda bir mucize taşıyormuşum :) Ve şu an 3 yaşına girmek üzere.. Size bunları anlatmak istedim çünkü o kadar üzücü zamanlar geçirdim ki bir umut ışığı benim durumumdaki birini aradım hep ama mutlu sona ulaşanlar geriye dönüp de anlatmıyor genelde bunu da bilin istedim her şey buradaki istatistiklerden ibaret değil o kadar çok kişi var ki bu durumda olan Bi arkadaşım daha benle aynı durumda nasıl olsa hamile kalmam diye düşünürken korunmadığı için hamile kaldı. Umudunuzu yitirmeyin ve hep söyledikleri gibi kafanıza takmadığızda strese girmediğinizde vücut ve beyin rahatladığında herşey yolunda gidiyor ki bunu başarmak çok zor biliyorum. Ama hayatta ne kolay ki bu da bizim tekamül yolculuğumuz :)
Buraya sadece kendi hikayemi paylaşmak için üye oldum. Belki birileri okur ve umut olur diye. Çünkü herkes kendi sorunlarını anlatıyor çözüm arıyor ve mutlu sonla biten öyküler okuyup umutlanmak istiyor. Ben de zamanında burda çok vakit geçirdim o kadar çok okudum ki sonunda psikolojim bozuldu.
2012 yılında endometriozis teşhisi konuldu tamamen tesadüfen üstelik hiç belirtim ağrım yoktu iki yumurtalığımda da 7cm den büyük kistler vardı. Ankarada iki devlet hastanesinde ameliyat olmam önerildi evli değildim ciddi olduğum bi erkek arkadaşım bile yoktu ve ben anne olamayacağımı düşünerek depresyona girdim öyle laf olsun diye söylenen değil gerçek anlamda tedavi gerektiren bir depresyon. Daha sonra ben ameliyat düşüncesine alışmaya çalışırken hiç araştırmadığım halde bir tanıdık sayesinde özel bi doktora daha gittim ve işte orda umut başladı kendisi meğer özellikle bu konuda yurt dışında ihtisas yapmış ve kesinlikle ameliyat olmamam gerektiğini söyledi ve hemen amh testi istedi test sonucu 1.6 geldi ve hamilelik için ortada aday adayı bile yoktu ki kistlerle hamile kalma şansımda araştırmalara göre düşüktü. Ben yine depresyondayım tabi o zaman zarfında uzaktan tanıdığım biriyle bu konular ve babamın vefatı ile birlikte psikolojik desteği sayesinde yakınlaştık. Durumuma ve bütün sürece hakim olduğu ve beni desteklediği için biraz daha rahatlamıştım. Böyle böyle 4 sene geçti ve ben amh değerim daha fazla düşmeden en azından tüp bebek şansımı da kaybetmemek için evlilik çalışmalarına hız verdik ve 2016 da evlendik. Bu arada eşim başka şehirde çalışıyordu ayda bir kaç kez görüşebiliyorduk ve tabiki korunmuyorduk zaten olacağını o günlere denk geleceğini bile düşünmedik sadece tüp bebek masraflarını ve kaç kez deneyebileceğimizi bütçemizin ne kadar yetebileceğini düşünüyorduk. Ve bir gün yine bunları düşünüp hesaplarken meğer karnımda bir mucize taşıyormuşum :) Ve şu an 3 yaşına girmek üzere.. Size bunları anlatmak istedim çünkü o kadar üzücü zamanlar geçirdim ki bir umut ışığı benim durumumdaki birini aradım hep ama mutlu sona ulaşanlar geriye dönüp de anlatmıyor genelde bunu da bilin istedim her şey buradaki istatistiklerden ibaret değil o kadar çok kişi var ki bu durumda olan Bi arkadaşım daha benle aynı durumda nasıl olsa hamile kalmam diye düşünürken korunmadığı için hamile kaldı. Umudunuzu yitirmeyin ve hep söyledikleri gibi kafanıza takmadığızda strese girmediğinizde vücut ve beyin rahatladığında herşey yolunda gidiyor ki bunu başarmak çok zor biliyorum. Ama hayatta ne kolay ki bu da bizim tekamül yolculuğumuz :)