- 4 Mayıs 2011
- 1
- 3
- Konu Sahibi Unamariposa
- #1
Kızlar selam ,
Çiğnemeyi öğretme konusundan muzdaribim. Yalnız olmadığımı biliyorum . Benimle birlikte çocuğum ya boğulursa kaygısı yaşayan ve bu yüzden korkak davranan bir sürü anne var. Pütürlü yeni yedirmeye başladım. Aslında öğürsede yutabiliyor. Ama bi yerden sonra ağzını kilitliyor yemek istemiyor. Yutmayı en zorlandığı şey de kıyma , en son sulu köfte yapmıştım. Öğürmekten ziyade tıkandı. Ters çevirip takılan parçayı çıkardım ama çocuk boğulmasada benim paniğimden elimde kalacak. Elim ayağım kesiliyor. Çok panik oluyorum. Sebebi ise kayınvaldemin bunu bilinç altıma yerleştirmesi. Kendisi emekli hemşire ve hamileliğimden beri bana çocuk boğulma hikayeleri anlatıyor. Öyle ki lohusayken bütün ev halkına emerken boğazına takıldı boğuluyor diye kslp krizi geçirtmiş insanım. Psikolojik boyutu fena bende Sürekli bu konuda kendimi cesaretlendirmeye çaluşıyorum ama paniğim geçmiyor. Geçen gün arkadaşımın 13 aylık çocuğu sulu köfteyi çatala batırıp ağzına attı ve yedi inanamadım ve sinirimden eve gelip ağladım. Bizimki 11 aylık oldu ve benim korkum yüzümden katı yiyemiyor. Ek gıdaya geçtiğimizden beri herşeyi püre yaptım. Nisanda iznim bitiyor ve çalışmaya devam edeceğim ve minnoş oğluma annem bakacak . O bayağı cesretli tek umudum onun öğretmesi. Bende çalışan anne çocuğuydum ve beni teyzem büyüttü. O biraz teselli ediyor beni , sen beş yaşına kadar çatal kaşık tutmadın hep biri yedirsin istedin ama geçiyor diyor. Anneannem emen çocukta olur yer elbet sıkma canını diyor ama biraz da mahalle baskısından herhalde hiç öğrenemeyecekmiş gibime geliyor. Burda çocuğum 3-5 yaşında hala püre yiyor diye yazanları gördükçe alıp başımı gidesim geliyor. Velhasıl ben o boğazına takılma anını hiç yaşamak istemiyorum. Napcaaaammmm
Çiğnemeyi öğretme konusundan muzdaribim. Yalnız olmadığımı biliyorum . Benimle birlikte çocuğum ya boğulursa kaygısı yaşayan ve bu yüzden korkak davranan bir sürü anne var. Pütürlü yeni yedirmeye başladım. Aslında öğürsede yutabiliyor. Ama bi yerden sonra ağzını kilitliyor yemek istemiyor. Yutmayı en zorlandığı şey de kıyma , en son sulu köfte yapmıştım. Öğürmekten ziyade tıkandı. Ters çevirip takılan parçayı çıkardım ama çocuk boğulmasada benim paniğimden elimde kalacak. Elim ayağım kesiliyor. Çok panik oluyorum. Sebebi ise kayınvaldemin bunu bilinç altıma yerleştirmesi. Kendisi emekli hemşire ve hamileliğimden beri bana çocuk boğulma hikayeleri anlatıyor. Öyle ki lohusayken bütün ev halkına emerken boğazına takıldı boğuluyor diye kslp krizi geçirtmiş insanım. Psikolojik boyutu fena bende Sürekli bu konuda kendimi cesaretlendirmeye çaluşıyorum ama paniğim geçmiyor. Geçen gün arkadaşımın 13 aylık çocuğu sulu köfteyi çatala batırıp ağzına attı ve yedi inanamadım ve sinirimden eve gelip ağladım. Bizimki 11 aylık oldu ve benim korkum yüzümden katı yiyemiyor. Ek gıdaya geçtiğimizden beri herşeyi püre yaptım. Nisanda iznim bitiyor ve çalışmaya devam edeceğim ve minnoş oğluma annem bakacak . O bayağı cesretli tek umudum onun öğretmesi. Bende çalışan anne çocuğuydum ve beni teyzem büyüttü. O biraz teselli ediyor beni , sen beş yaşına kadar çatal kaşık tutmadın hep biri yedirsin istedin ama geçiyor diyor. Anneannem emen çocukta olur yer elbet sıkma canını diyor ama biraz da mahalle baskısından herhalde hiç öğrenemeyecekmiş gibime geliyor. Burda çocuğum 3-5 yaşında hala püre yiyor diye yazanları gördükçe alıp başımı gidesim geliyor. Velhasıl ben o boğazına takılma anını hiç yaşamak istemiyorum. Napcaaaammmm