öncelikle Allah bağışlasın yavrunuzu ve inanın tüm anneler bu dönemlerden geçtik. bebeğiniz 8 aylıkmış sanırım. çok ta küçük değil çıkın dolaşın beraber. madem size kimse yardım etmiyor hayatınıza böyle sizi boğacak kısıtlamalar getirmeyin. hayatınıza devam edin yapabilecğiniz her şeyi yapın bebişinizle. uzağa da gidin, tatile de, alışverişe de, düğüne de, kuaföre de inanın ilk denemeler zorlasa da sonrasında o da siz de alışıyorsunuz bu duruma.
burada "anneniz yardım etmek zorunda mı?, anneniz mi doğurdu?" kapsamlı yazılar yazan arkadaşlar da Allah için şu mükemmel realist dünyalarını bir kenara bıraksınlar. her anne bu ilk zamanlar yardıma muhtaçtır ve bu zamanlarda da en çok kendi annesini ister. annenize gönül koymakta haklısınız ama alınganlık mı yapıyorsunuz acaba yani haftada bir kez 1-2 saatçik te bakamam diyor mu yoksa siz mi öyle anlıyorsunuz?
madem kendi işinizi kendiniz göreceksiniz biraz melankoliden, beklentilerden kurtulun. çok şükür siz de yavrunuz da sağlıklısınız her işinizi halledebilirsiniz ve inanın artık bebekli anneler sosyal hayatta çok daha olumlu karşılanıyor. bırakmayın kendinizi.