Merhaba kızlar!
Öncelikle yazıp yazmama konusunda cidden çok tereddütte kaldım ilk defa yazacağım için. Ben yaklaşık 1,5 yıldır evliyim ve 23 haftalıkta hamileyim.Herşeyi en başından başlayarak anlatacağım.eşimle 2016 yılında ilişkiye başladık ama 1 ay sonra eşim beni terketti.Bana ayrılırken aklında evlilik olmayan bir adam senin zamanını çalmaktan öteye gidemez diyerek ayrıldı.telefondan söyledi bunları mesajla. Ben o dönem çok kırılmıştım.psikolojim bozuldu resmen. Aslında beni hiç evlenilecek bi kadın olarak görmemiş.Neyse bu benden ayrıldı ben tabi alkol vs başladım.Baya kötü oldum. Ve o dönemde eski erkek arkadaşımla birlikte oldum( eski erkek arkadaşım dediysem yıllar önce küçükken çıktığım biri ama sonra arkadaş olarak kaldık ve o zamana kadarda hiç böyle bir yakınlaşmamız olmadı) Neyse aradan 3,5 ay falan geçti ben tabi unutamadım.Ağlıyorum sürekli yazsam cevap verirmi diyorum böyle git geller yaşayarak ben yazdım buna. Buda bana cevap yazdı böyle baya baya yeniden görüşmeye başladık falan. Bu sefer daha sıcak daha ciddi bi ilişkiye başladık.Bana aşık olmuştu.Ben ona zaten olmuştum.Evlenmeye karar verdik.Neyse bu bi şekilde ayrı kaldığımız dönemde olanları bana söylettirdi. Sonra yüzüme tükürdü işte seni mi ben ailemin karşısına çıkarıcam falan diye.Bende dedim benim hayatımda değildin sen terkedip gitmiştin vs.diye bu benden ayrıldı. Ama en fazla 2 gün sürdü o ağladı ben ağladım geldi geri .Neyse sonra bizim tartışmalarımı başldı sürekli imalar vs.kısacası atlatamadı.herşeyde sürekli suratıma vurdu o yaptığım hatayı. Düğün zamanı bile en ufak şeyler kocaman oldu bir sürü şey söyledi. bu evlendiğimizden beride en ufak bir şeyde tamam boşanalım deyip deyip durdu. Neyse birgün şiddetli bir tartışmada gitti babasına anlattı.Herşey bitsin diye anlatmış babasına ama kayınpederim gençtir yapmış bir hata demiş.Ben kötü oldum tabi bunu söylediğinde ama babasına anlatmak ona iyi gelmiş olsa gerek. Sonra birdaha uzun süre kavga etmedik.Ben bu tartışmalara rağmen en başından beri hep çocuk istedim aslında neyse en sonunda ben hamile kaldım. Ama bu kezde ekonomik kriz yüzünden işten çıkarıldım. Psikolojim iyice altüst oldu.Bir sürü borç harç vardı hepsi eşimin üstüne kalınca oda bunaldı doğal olarak.Ben 1 aylığına ailemin yanına gittim. Kafa dinliyim onlarıda görüyüm diye.Sonra döndüm başka bi adam olmuş gibiydi kocam. Yani bunalmış belli daha çok para kazanmaya çalışıyo o yüzdende daha çok çalışıyo. Ama eve geliyo elinde telefon.ben bütün gün onu bekliyorum. Bana yaklaşmıyo çocuk var diyo yanağımdan öpüyo falan sarılıyo sonra geçiyo kenara elinde telefon. (Hamilelikte birde cinsel anlamda da istekli olmama rağmen beni istemiyor hissine kapıldım)Sonra haftasonları kafasına göre plan yapıyo bu yüzden kavga ediyoruz. Yani bensiz yapıyo.iş arkadaşlarıyla dışarı çıkma alışkanlığıda yoktu yavaş yavaş o çıkmaya başladı.ben çalışırken hiç böyle şeyler yoktu evde onu beklemem gerek gibi bi algısı var bende diyorum ki bana önceden söyle bende ona göre plan yapıyım diyorum bi ton arkadaşım var benimde ama yok.Neyse en son yaşanılan olaylara gelecek olursam.3 gün önce aradım bunu yemek yiyoruz dedi kimle yiyosun dedim işte ahmet bey mehmet bey ve ayşe dedi. (Ben iş yerinde çalışırken erkek iş arkadaşlarımla yemeğe çıkmamı eleştirdiği için hatta eleştiriden fazla ofisimi basmakla tehdit ettiği için) bende dedim sen bana böyle böyle diyodun şimdi sen neden aynısını yapıyosun. Bu ayşede arkadaşının kuzeni ama arkadaşının kuzeni olunca bu şekilde davranabiliyo yani. Neyse ben daha önce uyardım dedim aranda mesafeni koy ben nasıl koyduysam millete beyli hanımlı hitap ettiysem sende ediceksin. (Telefonuna baktım 16 kasıma kadar beyli hanımlı bu tarihten sonra isimle konuşmuşlar.)tabiki benim dediğim gibi olmamış. Neyse baktım telefonda bana neler söylüyo sen bıktırdın artık beni bıktım senden seni adam ettim yanımda gezdiriyorum falan dedi. Bende dedim bana bunu mu söylüyorsun dedim senin gibi bi adama aşık olduğun için Allah beni kahretsin dedim.sonra bana senide çocuğuda istemiyorum dedi. O an o kadar kötü oldum ki.Zaten metroda ağladım indim otogarda gidicem ama yani nereye gidicem.cebimde kredi kartımdan başka para vs yok. Ailemin yanına gitmek istemedim çünkü o insanlarıda üzmek istemiyorum artık(birde babam bu tartışmaların bazılarına şahit olduğu için torun haberini aldığında bu çocuk nerden çıktı dedi) neyse ben öyle baya bi ağladım bu aradı nerdesin falan dedi sanane dedim neyse bu 10 kere aradı nerdesin falan otogardayım dedim napcan orda gidicem vs. Dedim. Sonra yürümeye başladım soğuktan üşümüştüm artık ardından bu geldi yanıma(benim en büyük zafım bunun gülen gözlerini görünce gardımın düşmesi)ve yine öyle oldu.bi anda affeder gibi oldum kırgımlığım var tabikide.ertesi günde doğum günü bir sürü hazırlık yaptım arkadaşıyla nişanlısını davet ettim vs vs. Neyse ertesi gün yemekler yaptım arkadaşları geldi pastayla kapıda sürprizz falan baya şok falan oldu çokta sevindi. Neyse yemeğe oturduk arkadaşıda o ayşenin kuzeni. Onun yanında buda ayşeyi kıskanıyo dedi gülerek ben o anda o kadar kötü oldum ki sesim titredi.kulaklarım uğuldadı böyle sert bi şekilde kapatalım bu konuyu dedim. Ama eşim gülmeye devam etti. Baktım whatsap durumunda pasta paylaşmış böyle gülücüklü bi notla falan. Bu zamana kadar benimle alakalı bir iğne bile paylaşmadı. Bunun gerginliği üzerine ben bugun 2 pasta yedim zaten gibi bir laf etti ben ters bi şekilde baktım. Sonra gülmeye devam etti sırnaşma dedim sonra bu bozuk atmaya başladı ama nasıl böyle tüm herşeyin suçlusu benmişim gibi arkadaşıyla içtiler baya benim yüzüme bakmadı pastayı üflemedi yemedi arkadaşının nişanlısı yapma böyle demiş oda demiş anlasın falan. Neyse ben arkadaşıyla nişanlısını o yorgunluğun üzerine gık demeden arabayla evlerine bıraktım.eve geldik yatağını ayırdı. Ben o kadar kötü oldum ki bütün gece ağlamamak için kendimi zor tutmuştum zaten sonra artık dayanamadım bütün gece ağladım daha kötüsü intiharı bile düşümeye başladım bu yaşadıklarımdan sonra. Hatta gece psikiyatriden randevu almaya çalıştım onuda başaramamışım .biara sızmışım kalktım erkenden evden zor attım kendimi o hala uyuyodu. Gittim soğukta parkta oturdum ağladım. Sonra eve geldim eşyalarımı topladım ona mektup yazdım ve çıktım gittim evden.Beni ne aradı ne sordu. O kadar kırıldım ki bebeğimin randevusu var o olmasa cidden defolup gitcem bu şehirden. yani empati yapıyorum aynı şeyi ben arkadaşlarımın yanında buna yapsam ya bu osmanı kıskanıyo desem mesela acaba o nasıl olurdu. Ben söyleyeyim ortalık kan gölüne dönerdi kesin.işte ben ogünden beri ağlıyorum. Kendimi iyi hissetmiyorum. Bebeğimi düşünmeye çalışıyorum ama canım çok yanıyor.zaten hamilelik işsizlik birde bebeğimin nf ölçümünde de artış varmış onun moral bozukluğu, eşimin ilgisinin azalması,beni herkesin içinde rencide etmesi, hassas olduğumu kabul etmemesi gibi bir çok nedenden dolayı benim psikolojim cidden bozuldu.artık ne yapacağımı bilmiyorum çünkü mantıklı düşünemiyorum.tek bildiğim canımın acısı.. siz olsanız ne yapardınız?