nasıl üzerime alındım bu cümleyi. Hiç yoktan bana farkındalık kazandırdınız. Teşekkür edeyim.Bunca sene iş yerinde çalışmaktan kaçmanızın nedeni çocuktan ziyade endişeleriniz ve korkunuz olabilir.
Bu konuda hassas olduğunuz için kelimeleri yanlış anlıyor olabilir misiniz ? Yoksa eşiniz gercekten kabalık yapıp yüzünüze mi vuruyor.Herkese merhaba, o kadar gururum kırıldı ki o kadar siz hemcinslerimin görüşlerine ihtiyacım var ki...kisaca anlatmaya çalışacağım;
Genc kızligimda hep feministtim hatta iş kadını olup evlenmeyecegim derdim, üniversite okudum üstüne master yaptım .sonra büyük askla eşimle evlendim.Evliligin ilk yılları global bir firmada çalıştım, asla cocuk istemedim ,kariyerim önce geldi hep.. ama sonra 35 yaşıma gelince istemeye basladim bu sefer de olmadı. Olmayınca asiri takinti yaptım, is yerinde tedavim için izin almak zorlasinca hedefim doğrultusunda istifa ettim .kafamda en önemli şey çocuktu ve tedaviler sinrasi şükür hamile kaldım.cok zor elde ettiğimiz için kocam bana ve cocugun üzerine titriyordu, sen cocuga bak çalışma hiç önemli değil diyordu zaten onun ailesi benim ailem başka şehirlerde idi ve asla cocugumu bakıcıya emanet etmek istemiyordum. Kariyerim annelik duygumin ağır basmasiyla umurumda değildi artık ve eşimin pozisyonu iyiydi güzel para kazanıyordu.yillarca ise girmeyi düşünmedim, sonra cocugum kreşe başlayıp ta ise girmeyi düşündüğüm sırada da pandemi çıktı.neyse yıllar hızlıca geçti çocuğumun bana daha az ihtiyacı kaldı ama bu sefer de cok ara verdiğim için başvurduğu yerler dönmemeye baslardilar. Eskiden çok takmıyordum ama yavaş yavaş hem arkadaşlarım hem aile çevresinde ezik hissetmeye başladım. Esimin ailesi özellikle benim koca parası yediğimi ima ediyor her seferinde . Çalışan arkadaşlarım bile kendi işleriyle övünüp beni küçümser bir hal takınmaya başladılar, çocuğumun okul ogretmeni bile çalışan annelere daha farklı davranıyor görebiliyorum. Surekli iş arıyorum ama zamanında cocugum küçükken öyle annelik duygusuyla sarhoş olmuşum ki yaşım ilerleyince işsiz kalacağımı düşünmemiştim hiç.kendi kendime olayı kabullendim ,hobilerimle uğraşmaya başladım spor resim fotoğraf vs kimsenin ne düşündüğünü takmayacagim sorana da hayatımı yaşıyorum Esimin parası yetiyor cok şükür çalışmayı istemiyorum demeye karar verdim .içten içe üzülüyordum ama çevreye kuyruğumu dik tutmaya çalışıyordum..bir yandan da ekonomi gitgide kötüye gittikçe eskiden çalışma yeterki çocuğumuza iyi bir anne ol diyen kocam sen iş bulmayacak misin daha bu hayatta amacın ne hedefin ne niye kendini bıraktın? Tv de diziler ,magazin izleyen ev hanımlarından farkin kalmadı falan demeye başladı. Öyle huzursuz öyle mutsuzum ki..bir yandan ogluma asiri bağlandım, servise bile vermeye kıyamıyorum araba sohbetlerimiz eksik kalmasın diye ,evde ödevlerini yaptırıyorum ekstra çalışma planları yapıyorum, spor ,müzik kurslarına koşturuyorum..onun egitjm hayatı, mutluluğu benim için öyle önemli ki...çalışsam eve geç geleceğim bakıcı uğraşır mi benim gibi..oğlum öksüz gibi kalacak diye asiri üzülüyorum çünkü ogretmen değilim yarım gün çalışıp cocuguma vakit ayırayim ya da devlette insanca çalışma koşullarım bu saatten sonra olmayacak. Eski çalıştığım yer gibi özelde çalışabilirim o da benim posasını çıkarır ,eskiden 5.30 ta kalkıp yola çıkıp aksam 7.45 te eve geliyordum (evimiz cok sapa bir yerde ) ama o zamanlar cocugum yoktu ,simdi yas geldi 45 e ,enerjim düştü, son enerjimle evime cocuguma yetişmeye çalışıyorum ama bir yandan da kocam dahil herkes çalışmamı istiyor toplumda hor görülmeye başlandım...secmeyeceklerini bile bile iş başvuruları yapıyorum ne yaparsam yapayım kimse dönmüyor, en son bir yer mülakata çağırdı tanıdıkta vardi tam alacak gibilerdi olmadi ..orda çalışan arkadaşa niye olmadığını sorduğumda her şeyimi begendikleri ama son anda çok ara vermemden dolayı soru işareti olup var geçtiklerini söyledi. Bir yandan da Allah biliyor ya bu kadar ezilmeme rağmen cocugumdan ayrılmamak için iş bulamadığıma içten içe mutlu oluyorum. Genç kizken o kadar feministtim şimdi nasıl bu hayatı yaşıyorum inanın bilmiyorum. Cok duygusalim ve cocuguma asiri bağlandım. Bir yandan da kocamın eline bakmak istemiyorum çalışmadığım icjn hep eziklik hissediyorum, esim iyi maaş alsa da kendimde rahatça harcayacak hak bulamıyorum, ne arkadaşlarımla rahatça gezip disarda yemek vs yerim ne de güzel kaliteli kıyafetler alırım.bilinc altımda hak etmedigim düşüncesi var ,oysaki eskiden çalışırken en pahalı kozmetikleri alirdim, çeşit çeşit kıyafetler....inanın suan hiç bir şeyde gözüm yok yeterki ogluma iyi bir anne olayım diyorum ama artık esimde sesli bir şekilde çalışmam gerektiğini söylemeye başladı. Hatta bugun bana baktığını ima etti. O kadar ama o kadar üzgün ve mutsuzum ki...o kadar depresyona girdim ki...sizce bir kadın eşinin durumu iyiyse benim gibi okumuş olsa dahi çocuğuyla daha çok ilgilenmek için çalışmamış olsa bu cok mu anormal...siz benim yerimde olsanız ne yapardınız? En son esimin iğneleyici lafları sonrasi öyle içten dua ettim ki yavrumdan ayrılmak zor olsa da bu lafları yutarak omur geçmez, koşullara oğlum da ben de alismamiz gerekecek...Ne olur siz de dua edin iş bulayım...
Teşekkür ederim, ne yaparsam yapayım para getirmedikten sonra degeri yok ben bunu anladım. İş arayışımı artıracağım hele bir bulayım yaptıklarım anlaşılır o zaman .ogretmenseniz bir şey soracağım cocugim konusunda çok takıntılıyım biliyorsunuz eğitimine asiri önem veriyorum, kaynak kitap araştıririrm kitap alırım surekli vs cal8sriririm bir konu eksik olsun asla izin vermem vs bir öğretmen arkadaşım 3.sinifa kadar çalışma çalışma disiplinini ogrensin ondan sonra elini çekebilirsin derdi... şuan oğlum 1 de. Seneye çalışabilirim 2.sinifta yani...şimdiye dek başarılı bir çocuktu ama ben çok ilgilendim seneye çalışsam cocugum icjn çok mu kötü olur?Bu konuda hassas olduğunuz için kelimeleri yanlış anlıyor olabilir misiniz ? Yoksa eşiniz gercekten kabalık yapıp yüzünüze mi vuruyor.
Bir anda herkes sizin iş hayatinizin olmayisini size ima etmeye başlaması sizin hassas olduğunuzu hissettirdi bana. Özellikle öğretmenin çalışan annelere farklı yaklaşıyor demenize şaşırdım.
Doğu'da köyde de öğretmenlik yaptım , batıda büyük şehirde de öğretmenlik yaptım. öğretmen olarak çalışan- çalışmayan değil , ilgili - ilgisiz olarak değerlendiriyorum(z). Örneğin, her hafta çocuğunun durumunu soran , derslerini , sınavını , notunu takip eden veli ile hiç toplantıya dâhi gelmeyen veli gibi.
Siz boş boş oturan biri degilmissiniz. Spor ,sanat, çocuk vb şeylerle zaten dolusunuz. Elinizde kumanda kahve storisi atan bir kadın canlanmadi gözümde.umarim istediğiniz gibi şekillenir hayat.
Hayır kötü olmaz. Temeli sağlam olan bir çocuk çok gerilemez. Zaten çalışacağınız için etüt tarzı ödev yaptıran eksik konuları tekrar ettiren bir yere gönderebilirsiniz. Konular bir anda ağırlaşmiyor. Tatil günlerinde çok rahatlıkla telafi edebilirsiniz. Ancak aşırı mukemmelliyetcilik o yaş grubu için sıkıntı olabilir. Ona zorunluluk gibi değil de eğlenceli hale getirmenizi tavsiye ederim. Zaten öğretmenler yeteri kadar ödev veriyor, fazla yipratmayin derim. O siz değilsiniz. O tek başına farklı bir birey.Teşekkür ederim, ne yaparsam yapayım para getirmedikten sonra degeri yok ben bunu anladım. İş arayışımı artıracağım hele bir bulayım yaptıklarım anlaşılır o zaman .ogretmenseniz bir şey soracağım cocugim konusunda çok takıntılıyım biliyorsunuz eğitimine asiri önem veriyorum, kaynak kitap araştıririrm kitap alırım surekli vs cal8sriririm bir konu eksik olsun asla izin vermem vs bir öğretmen arkadaşım 3.sinifa kadar çalışma çalışma disiplinini ogrensin ondan sonra elini çekebilirsin derdi... şuan oğlum 1 de. Seneye çalışabilirim 2.sinifta yani...şimdiye dek başarılı bir çocuktu ama ben çok ilgilendim seneye çalışsam cocugum icjn çok mu kötü olur?
Sizi okadar iyi anlıyorum ki.bnmde çocuğum zor oldu.tup bebekti.izne ayrilcsm dedim kaynanam geldi gitti eşimi doldurdu.ne yiyeceksiniz dye.halbuki belli bi standarttayiz.nese baktım olmayacak ise başladım.bu kezde adım doğurduğu çocuğa bakmıyor,gözünü para hırsı bürümüş olarak eşimi doldurdu..ama iyiki çalışmışım.calistigim için pişman olmadım.cocugumu akrabadan bakiciya baktırdım kaynanam bile çatladı.bi insanın ekonomik özgürlüğü gerçekten çok önemli.helede bayanların.bnde yillarca hep çalıştım hep kendim istediklerimi aldım.simfide cocuguma aldım herseyini.ise gitmeseydim ewde para muhabbeti dönecektir.esimede hersey batacakti biliyorum.Herkese merhaba, o kadar gururum kırıldı ki o kadar siz hemcinslerimin görüşlerine ihtiyacım var ki...kisaca anlatmaya çalışacağım;
Genc kızligimda hep feministtim hatta iş kadını olup evlenmeyecegim derdim, üniversite okudum üstüne master yaptım .sonra büyük askla eşimle evlendim.Evliligin ilk yılları global bir firmada çalıştım, asla cocuk istemedim ,kariyerim önce geldi hep.. ama sonra 35 yaşıma gelince istemeye basladim bu sefer de olmadı. Olmayınca asiri takinti yaptım, is yerinde tedavim için izin almak zorlasinca hedefim doğrultusunda istifa ettim .kafamda en önemli şey çocuktu ve tedaviler sinrasi şükür hamile kaldım.cok zor elde ettiğimiz için kocam bana ve cocugun üzerine titriyordu, sen cocuga bak çalışma hiç önemli değil diyordu zaten onun ailesi benim ailem başka şehirlerde idi ve asla cocugumu bakıcıya emanet etmek istemiyordum. Kariyerim annelik duygumin ağır basmasiyla umurumda değildi artık ve eşimin pozisyonu iyiydi güzel para kazanıyordu.yillarca ise girmeyi düşünmedim, sonra cocugum kreşe başlayıp ta ise girmeyi düşündüğüm sırada da pandemi çıktı.neyse yıllar hızlıca geçti çocuğumun bana daha az ihtiyacı kaldı ama bu sefer de cok ara verdiğim için başvurduğu yerler dönmemeye baslardilar. Eskiden çok takmıyordum ama yavaş yavaş hem arkadaşlarım hem aile çevresinde ezik hissetmeye başladım. Esimin ailesi özellikle benim koca parası yediğimi ima ediyor her seferinde . Çalışan arkadaşlarım bile kendi işleriyle övünüp beni küçümser bir hal takınmaya başladılar, çocuğumun okul ogretmeni bile çalışan annelere daha farklı davranıyor görebiliyorum. Surekli iş arıyorum ama zamanında cocugum küçükken öyle annelik duygusuyla sarhoş olmuşum ki yaşım ilerleyince işsiz kalacağımı düşünmemiştim hiç.kendi kendime olayı kabullendim ,hobilerimle uğraşmaya başladım spor resim fotoğraf vs kimsenin ne düşündüğünü takmayacagim sorana da hayatımı yaşıyorum Esimin parası yetiyor cok şükür çalışmayı istemiyorum demeye karar verdim .içten içe üzülüyordum ama çevreye kuyruğumu dik tutmaya çalışıyordum..bir yandan da ekonomi gitgide kötüye gittikçe eskiden çalışma yeterki çocuğumuza iyi bir anne ol diyen kocam sen iş bulmayacak misin daha bu hayatta amacın ne hedefin ne niye kendini bıraktın? Tv de diziler ,magazin izleyen ev hanımlarından farkin kalmadı falan demeye başladı. Öyle huzursuz öyle mutsuzum ki..bir yandan ogluma asiri bağlandım, servise bile vermeye kıyamıyorum araba sohbetlerimiz eksik kalmasın diye ,evde ödevlerini yaptırıyorum ekstra çalışma planları yapıyorum, spor ,müzik kurslarına koşturuyorum..onun egitjm hayatı, mutluluğu benim için öyle önemli ki...çalışsam eve geç geleceğim bakıcı uğraşır mi benim gibi..oğlum öksüz gibi kalacak diye asiri üzülüyorum çünkü ogretmen değilim yarım gün çalışıp cocuguma vakit ayırayim ya da devlette insanca çalışma koşullarım bu saatten sonra olmayacak. Eski çalıştığım yer gibi özelde çalışabilirim o da benim posasını çıkarır ,eskiden 5.30 ta kalkıp yola çıkıp aksam 7.45 te eve geliyordum (evimiz cok sapa bir yerde ) ama o zamanlar cocugum yoktu ,simdi yas geldi 45 e ,enerjim düştü, son enerjimle evime cocuguma yetişmeye çalışıyorum ama bir yandan da kocam dahil herkes çalışmamı istiyor toplumda hor görülmeye başlandım...secmeyeceklerini bile bile iş başvuruları yapıyorum ne yaparsam yapayım kimse dönmüyor, en son bir yer mülakata çağırdı tanıdıkta vardi tam alacak gibilerdi olmadi ..orda çalışan arkadaşa niye olmadığını sorduğumda her şeyimi begendikleri ama son anda çok ara vermemden dolayı soru işareti olup var geçtiklerini söyledi. Bir yandan da Allah biliyor ya bu kadar ezilmeme rağmen cocugumdan ayrılmamak için iş bulamadığıma içten içe mutlu oluyorum. Genç kizken o kadar feministtim şimdi nasıl bu hayatı yaşıyorum inanın bilmiyorum. Cok duygusalim ve cocuguma asiri bağlandım. Bir yandan da kocamın eline bakmak istemiyorum çalışmadığım icjn hep eziklik hissediyorum, esim iyi maaş alsa da kendimde rahatça harcayacak hak bulamıyorum, ne arkadaşlarımla rahatça gezip disarda yemek vs yerim ne de güzel kaliteli kıyafetler alırım.bilinc altımda hak etmedigim düşüncesi var ,oysaki eskiden çalışırken en pahalı kozmetikleri alirdim, çeşit çeşit kıyafetler....inanın suan hiç bir şeyde gözüm yok yeterki ogluma iyi bir anne olayım diyorum ama artık esimde sesli bir şekilde çalışmam gerektiğini söylemeye başladı. Hatta bugun bana baktığını ima etti. O kadar ama o kadar üzgün ve mutsuzum ki...o kadar depresyona girdim ki...sizce bir kadın eşinin durumu iyiyse benim gibi okumuş olsa dahi çocuğuyla daha çok ilgilenmek için çalışmamış olsa bu cok mu anormal...siz benim yerimde olsanız ne yapardınız? En son esimin iğneleyici lafları sonrasi öyle içten dua ettim ki yavrumdan ayrılmak zor olsa da bu lafları yutarak omur geçmez, koşullara oğlum da ben de alismamiz gerekecek...Ne olur siz de dua edin iş bulayım...
Evet bende bunu anlayamıyorum, konudan bağımsız olarak kendinize nasıl laf ettiriyosunuz siz gidip insanların hayatına müdahale etmiyosaniz başkaları nasıl size müdahale ediyo. Size biri laf söyleyince verin cevabını altta kalmayın.Kendimi bildim bileli hep calistim
Gayet yan gelip yatabilirdim ama cok zor sartlarda okudum ve calistim (zor olan maddi degil maneviydi)
Taki suan 3 yasinda olan cocugumda hamileligimin 20.haftasina gelene kadar
Sonra durdum bi geriye baktim hep bi kosusturma hep bi hirs ... oku, calis, dil ogren, kendini gelistir,... kendimi dinlemeye vermemisim hic.
Suan 3yildir evdeyim calismiyorum
Kizimda 2 ay once okula basladi, tekrar hamileyim suan icin calismayi dusunmuyorum
Yarin birgun ne esimin nede cevremin karsima gecip ZERRE kadar git calis demeye hakki yok
Ben istersem calisirim = keyfim isterse calisirim = bide maddi olarak zorunlu olursam calisirim.
Siz neden etrafinizdakilerin baskisi altinda kaliyosunuz anlamiyorum? Kendinizi neden ezik hissediyosunuz?
Benim annem de iyi bir üniversitenin iyi bir bölümünden mezun biz küçükken bir süre çalıştı sonra çocuklarının daha önemli olduğunu düşünüp çalışmadı. Hiç de pişman değil. Üniversite mezunu diye bir insan çalışmak zorunda değil üniversiteyi sadece para kazanmak İçin okumuyoruz. Ben şahsen maddi olarak şimdiki şartlarımızdan biraz daha iyi şartları eşim tek başına karşılasa düzenli bir işte çalışmazdım. Aileme ve kendime vakit ayırır freelance iş alırdım o da çalışmayı sevdiğim için. Çevrenizdekilerin sizi eziklemesine izin vermeyin, yıllarca çalıştım şu an için ailem ve çocuğuma vakit ayırıyorum bu sizi ilgilendirmez derdim. Bir de şahsen ömür boyu sabah 9 akşam 6 çalışmak biraz kölelik gibi ömrümüzü iş yerinde geçiriyoruz çocuklarımızın küçüklüklerini en güzel zamanlarını para kazanmak uğruna kaçırıyoruz. Bence siz çok güzel bir tercih yapmışsınız. Eşinizin neden çalışmıyorsun demesi ve size baskı yapması hiç olmamış üzüldüm. Baştan destekleyip şimdi çalış demesi üzücü. Eşim bana da böyle şeyler ima etseydi üzülüp ben de iş arardım ama sonrasında da bu yaptıklarından dolayı gerekeni yapardım. Bir ailede senin paran benim param olmamalı eşimin parası diye düşünüp kendinize az şey almanız bence doğru değil o sizin de paranız. Eşiniz bu hissiyatı veriyorsa da duygularınızı açık açık paylaşın, kırıldığınızı belirtin eşinizin tepkisine göre bir yol çizersiniz.Herkese merhaba, o kadar gururum kırıldı ki o kadar siz hemcinslerimin görüşlerine ihtiyacım var ki...kisaca anlatmaya çalışacağım;
Genc kızligimda hep feministtim hatta iş kadını olup evlenmeyecegim derdim, üniversite okudum üstüne master yaptım .sonra büyük askla eşimle evlendim.Evliligin ilk yılları global bir firmada çalıştım, asla cocuk istemedim ,kariyerim önce geldi hep.. ama sonra 35 yaşıma gelince istemeye basladim bu sefer de olmadı. Olmayınca asiri takinti yaptım, is yerinde tedavim için izin almak zorlasinca hedefim doğrultusunda istifa ettim .kafamda en önemli şey çocuktu ve tedaviler sinrasi şükür hamile kaldım.cok zor elde ettiğimiz için kocam bana ve cocugun üzerine titriyordu, sen cocuga bak çalışma hiç önemli değil diyordu zaten onun ailesi benim ailem başka şehirlerde idi ve asla cocugumu bakıcıya emanet etmek istemiyordum. Kariyerim annelik duygumin ağır basmasiyla umurumda değildi artık ve eşimin pozisyonu iyiydi güzel para kazanıyordu.yillarca ise girmeyi düşünmedim, sonra cocugum kreşe başlayıp ta ise girmeyi düşündüğüm sırada da pandemi çıktı.neyse yıllar hızlıca geçti çocuğumun bana daha az ihtiyacı kaldı ama bu sefer de cok ara verdiğim için başvurduğu yerler dönmemeye baslardilar. Eskiden çok takmıyordum ama yavaş yavaş hem arkadaşlarım hem aile çevresinde ezik hissetmeye başladım. Esimin ailesi özellikle benim koca parası yediğimi ima ediyor her seferinde . Çalışan arkadaşlarım bile kendi işleriyle övünüp beni küçümser bir hal takınmaya başladılar, çocuğumun okul ogretmeni bile çalışan annelere daha farklı davranıyor görebiliyorum. Surekli iş arıyorum ama zamanında cocugum küçükken öyle annelik duygusuyla sarhoş olmuşum ki yaşım ilerleyince işsiz kalacağımı düşünmemiştim hiç.kendi kendime olayı kabullendim ,hobilerimle uğraşmaya başladım spor resim fotoğraf vs kimsenin ne düşündüğünü takmayacagim sorana da hayatımı yaşıyorum Esimin parası yetiyor cok şükür çalışmayı istemiyorum demeye karar verdim .içten içe üzülüyordum ama çevreye kuyruğumu dik tutmaya çalışıyordum..bir yandan da ekonomi gitgide kötüye gittikçe eskiden çalışma yeterki çocuğumuza iyi bir anne ol diyen kocam sen iş bulmayacak misin daha bu hayatta amacın ne hedefin ne niye kendini bıraktın? Tv de diziler ,magazin izleyen ev hanımlarından farkin kalmadı falan demeye başladı. Öyle huzursuz öyle mutsuzum ki..bir yandan ogluma asiri bağlandım, servise bile vermeye kıyamıyorum araba sohbetlerimiz eksik kalmasın diye ,evde ödevlerini yaptırıyorum ekstra çalışma planları yapıyorum, spor ,müzik kurslarına koşturuyorum..onun egitjm hayatı, mutluluğu benim için öyle önemli ki...çalışsam eve geç geleceğim bakıcı uğraşır mi benim gibi..oğlum öksüz gibi kalacak diye asiri üzülüyorum çünkü ogretmen değilim yarım gün çalışıp cocuguma vakit ayırayim ya da devlette insanca çalışma koşullarım bu saatten sonra olmayacak. Eski çalıştığım yer gibi özelde çalışabilirim o da benim posasını çıkarır ,eskiden 5.30 ta kalkıp yola çıkıp aksam 7.45 te eve geliyordum (evimiz cok sapa bir yerde ) ama o zamanlar cocugum yoktu ,simdi yas geldi 45 e ,enerjim düştü, son enerjimle evime cocuguma yetişmeye çalışıyorum ama bir yandan da kocam dahil herkes çalışmamı istiyor toplumda hor görülmeye başlandım...secmeyeceklerini bile bile iş başvuruları yapıyorum ne yaparsam yapayım kimse dönmüyor, en son bir yer mülakata çağırdı tanıdıkta vardi tam alacak gibilerdi olmadi ..orda çalışan arkadaşa niye olmadığını sorduğumda her şeyimi begendikleri ama son anda çok ara vermemden dolayı soru işareti olup var geçtiklerini söyledi. Bir yandan da Allah biliyor ya bu kadar ezilmeme rağmen cocugumdan ayrılmamak için iş bulamadığıma içten içe mutlu oluyorum. Genç kizken o kadar feministtim şimdi nasıl bu hayatı yaşıyorum inanın bilmiyorum. Cok duygusalim ve cocuguma asiri bağlandım. Bir yandan da kocamın eline bakmak istemiyorum çalışmadığım icjn hep eziklik hissediyorum, esim iyi maaş alsa da kendimde rahatça harcayacak hak bulamıyorum, ne arkadaşlarımla rahatça gezip disarda yemek vs yerim ne de güzel kaliteli kıyafetler alırım.bilinc altımda hak etmedigim düşüncesi var ,oysaki eskiden çalışırken en pahalı kozmetikleri alirdim, çeşit çeşit kıyafetler....inanın suan hiç bir şeyde gözüm yok yeterki ogluma iyi bir anne olayım diyorum ama artık esimde sesli bir şekilde çalışmam gerektiğini söylemeye başladı. Hatta bugun bana baktığını ima etti. O kadar ama o kadar üzgün ve mutsuzum ki...o kadar depresyona girdim ki...sizce bir kadın eşinin durumu iyiyse benim gibi okumuş olsa dahi çocuğuyla daha çok ilgilenmek için çalışmamış olsa bu cok mu anormal...siz benim yerimde olsanız ne yapardınız? En son esimin iğneleyici lafları sonrasi öyle içten dua ettim ki yavrumdan ayrılmak zor olsa da bu lafları yutarak omur geçmez, koşullara oğlum da ben de alismamiz gerekecek...Ne olur siz de dua edin iş bulayım...
Siz eşinizden yana şanslısınız konu sahibi değil. Kadına sen çalışma çocuğa bak deyip çocuk büyüyünce ezikleyip çalışmayacak mısın hep evde yatacak mısın diyen biriyle evli.Esin sana ve çocuğuna bakmak ZORUNDA bu dini açıdanda böyle,ister kabul edin ister etmeyin.. sende çalışıyorsanda paranı kocana vermek zorunda değilsin,burada kadınlar hep sende çalış ayakların üzerinde dur vs siraliyorlr fakat koca da üzerine düşen erkeklik görevini üstlenecek,oldu,ben hem bebek pispislicam,her türlü temizlik vs olacak yemek çabası,ayrı olarak birde kocaya hanım lik...ee..adam bana dönüp diyecekki sen niye çalısmiyorsun, ailesine de dönüp şunu söyle ben öyle yapıyorum,kocamin parasını yiyorum kime ne! diyorum bı catirdiyorlar ama umrumda bile değil..
Çok haklı bir sitem ama bazı insanlar şanslıdır. Bazı insanlar da şansını kendisi yaratir. Siz kendinize odaklanın eşinize bu konuda asla size bu şekilde çirkin davranmasına müsade etmeyin. Derhal kendinize gelin kendinizi bulunduğunuz haliniz ile sevin emin olun sonrası gelecek. Zor ama başarabilir siniz. Baksanıza vakti zamanında ne güzel şeyler başarmış kendinizi geliştirmiş eğitiminizi bitirmiş siniz. Çocuğunuz size güç verecektir.Cok tesekkur ederim , sanırım oz güvenimi yitirdim, kendimi işe yaramaz hissetmeye başladım, lise mezunu zamanında devlete girmiş akrabalarım bile beni eziklemeye basladi ..esim akraba ortamında bağırdı bir keresinde, çalışmadığım icjn böyle davrandığını söyledi kuzenim beni telefonla arayıp...kendisi 3 sene boyunca üniversiteyi kazanamadı gününü gün etti flortleri ile ben ise hep inekledim. Uygulaması olan zor bölüm kazandım full gün olan lab dersleri de olan ve fakülte hayatımda eğlenmeye cok vakit bulamadim. Gözümü açtığım kişiyi sevdim yaptığı küçük jestler bile bana buyum geldi belki ezelden beri değerli hissetmedigim icin ve sonunda gerçekten değer görmedim...bahsettiğim kuzenim çocuğunu aynı şehirde oturduğu için annesine baktirdi bebeklikten itibaren ,yıllardır eğlencesinden gezmesinden odun vermedi hala rakı baliklarda paylaşımlar yapar kuaförsuz manikursuz dilasamaz altında jip...Bu mudur adaleti nu dünyanın???? Okudum dirsek çürüttüm ne oldu ? İnanın sinirlerim çok bozuk
Nerde bulunduğunda önemli herkes şehir de değil kasaba da köy de olanların imkanı çok sınırlıDüşünce özgürlüğümü kullanarak fikrimi dile getirdim. Bana hitap eden konu sahibesinin eski güçlü haliydi zor bulunan bir kişiliktir. Bir kadının henüz kendisini garantiye almadan bir erkeğe güvenerek ondan çocuk yapması bana göre basit. Bdv'de 10 dertten 7'si elinde çocukla aldatılan, şiddet gören, terkedilen kadınlara ait bu dertleri dert yapan en büyük faktör de maddi özgürlüklerinin bulunmaması.
Anneliği basite indirgemem öyle olduğu anlamına gelmez sonuçta anneler olmasaydı biz de olmazdık. Annelik kutsaldır ama hayata karşı güçlü bir duruş sergileyip kimseye muhtaç olmamak daha kutsaldır.
yalnız kocanız "para yedirmek"ten pek de hoşnut değilse çok da yiyemezsiniz...hele şu yılda artık kocalar da çok hoşmut değil bu para yedirmek müessesesinden.%100 katılıyorum size. Bu bizim gibi ülkelere özel çünkü herşeye gereksiz bir anlam yüklüyoruz. Yok ataerkilliğin bilmem nesi, erkek boyunduruğu altına girmek vs vs gibi tanımlamalar yapılıyor. Ne alakası var çözemiyorum. Kocamın parasını yemek istersem yerim, çalışıp ceo olmak istersem de onu olurum. Ne bu kadar anlam yükleniyor herşeye cidden çok boğucu. Bazı kadınlarımız var çalışmamış ama bir evlat yetiştirmiş pırlanta gibi ne yani bu kadın şimdi başarısız mı? Ya da bir kadın var hep çalışmış çocuk istememiş ve yapmamış buna hatalı diyebilir miyiz? Ama bizim ülkemizde herkes yorum şampiyonu olduğu için hepsine bir kulp.
Hanımefendi bunu avrupayla türkiyenin şartlarını kıyaslayan birisine yazsaydınız daha iyi olurmuş. Benim anlatmak istediğim şey başka. Ben kişilerin tercihlerine saygı duyulması gerektiğini, çalışmıyor olmanın kimseyi ezik yapmadığını anlatmak istiyorum. Ben saygı duyuyorum en azından herkese.yalnız kocanız "para yedirmek"ten pek de hoşnut değilse çok da yiyemezsiniz...hele şu yılda artık kocalar da çok hoşmut değil bu para yedirmek müessesesinden.
ya da CEO olmak...o sıkar biraz.
"ay ben ne istersem o olurum" diye bir şey bizim ülkemizde ne kadar mümkün Allah aşkına? bir kere kadın özel sektörde. burada bar bar boşuna mı bağırıyoruz özelde çalışan anne ona göre plan yapacak...bu ülkede özelde ara verince iş bulamamk bugün icat olmadı ki. ya da uzun çalışma saatleri, sanki bilmiyor muydu?
Avrupa ile kıyas yapıp durmak aşırı derecede saçma geliyor ana çünkü onlar gerçekten istemese çalışmaz koca parası da yemez gerk yk çünkü devletleri mis gibi bakar (Avrupa'da yaşadım, yaşıyorum).
çalışmak isteyene saygı duyuyor onlar..zira "ister çalışırım ister çalışmam kime ne" lüksü onlarda var, bizde yok.
ha tabi insanların hayatına karışmak yorum yapmak hadsizliğimiz var evet, orada haklısnız. ona eyvallah ama Türkiye Avrupa değil. bu konuda bi anlaşalım önce.
Ben de bir konu açtım geçen gün buna benzer. Benim farkım ben ara verdikten sonra döndüm ama şimdi yine evdeyim:)neyse çalışmak isterseniz çalışın hatta bence çalışın. Merak ettiğim 1. Sınıf çocuğuna hangi dersleri calsiitiriyorsunuz? Neden sürekli ders calistiriyorsunuz cocuga? Ödevini yapsın yeter. 3 sınıfa kadar ne calisacak bu çocuk? Yani 1 sene daha kalayım evde mi diyorsunuz?Teşekkür ederim, ne yaparsam yapayım para getirmedikten sonra degeri yok ben bunu anladım. İş arayışımı artıracağım hele bir bulayım yaptıklarım anlaşılır o zaman .ogretmenseniz bir şey soracağım cocugim konusunda çok takıntılıyım biliyorsunuz eğitimine asiri önem veriyorum, kaynak kitap araştıririrm kitap alırım surekli vs cal8sriririm bir konu eksik olsun asla izin vermem vs bir öğretmen arkadaşım 3.sinifa kadar çalışma çalışma disiplinini ogrensin ondan sonra elini çekebilirsin derdi... şuan oğlum 1 de. Seneye çalışabilirim 2.sinifta yani...şimdiye dek başarılı bir çocuktu ama ben çok ilgilendim seneye çalışsam cocugum icjn çok mu kötü olur?