- Konu Sahibi Cokkkooomeeelll
-
- #1
Merhaba Kızlar,
Aslında bu konuyu buraya yazıp yazmamak konusunda çok tereddüt ettim. Sonra durdum ve dedim ki; morale ve desteğe ihtiyacın var birşey kaybetmezsin..
Öncelikle kendimden bahsedeyim; 23 yaşındayım muhtemelen altta görmüşsünüzdür Düğünüme 20 gün kadar kaldı. İstanbul'da yaşıyorum. Bir AVM yönetiminde ofis asistanlığı yapıyorum. Aslında soracak olursanız Sinema TV mezunuyum. Mezun olduğum ilk dönemler Show TV,Radyo D,Business Chanell gibi hatırı sayılır kuruluşlarda çalıştım. Sonrasında birine güvendim beni dolandırdı ve 2 yılımı çaldı. Bu süreçte ailem de ben de çok yıprandık ve ailem işsiz kaldığım süreçte pek de sabırlı davranamadı. Başka işlere yönelmem konusunda üzerimde bilinçli ya da bilinçsiz baskı uyguladılar. Haliyle ben de kendi sektörümün dışına çıkarak bir arkadaşımın tavsiyesi üzerine çağrı merkezi illetine girdim (girmez olaydım) Sadece 6 ay çalışabildim daha fazla katlanamadım ve çıktım. Bu dönemde nişanlımla birlikteliğimiz başladı. O da kendi production şirketini yeni kurmuş ve büyük hayalleri vardı. Ben de Sunuculuk-Spikerlik mezunu olduğum için işleri birlikte yürütmeye başladık.. İçime umut dolmuştu. Nihayet tekrar kendi sektörüme girebilmiştim. Bir yandan Seslendirme-Dublaj yapıyorduk. Bir yandan da benim albümüm için çalışmalar yapıyorduk. Aynı zamanda ses sanatçısıyım. Gel gelelim nişanlımın ortak açtığı iş yerinde, ortağı hesabındaki paraları çalınca tabi ki iflas ettik. Uzun bir süre 1 yıl kadar da toparlayamadık. Ne yapacağız ne edeceğiz derken tek çare başka işlere yönelmekti. Çünki artık evliliğe adım atmak istiyorduk. Bu sektörün içinde olanlar iyi bilirler iş sahasının darlığını, zorluğunu.. Nitekim de ben başka bir çağrı merkezine girdim. Nişanlım da elektrik elektronikle alakalı saçmasalak bir yerde işe başladı.. 5,6 ay dayanabiliyorduk sadece katlanamıyorduk başka işlere.. orası da olmadı hadi başka derken derken şu anda ben ofis asistanıyım. Nişanlımda bir radyoda prodüksiyon sorumlusu. Ama orada da kendi işini yapamıyor malesef.. Biz bir karar verdik, düşündük taşındık kendi medya şirketimizi kurmaya karar verdik. İçeriği ile ilgili çok detay veremiyorum malesef.. Ama hedeflerimiz ciddi anlamda çok büyük. Gerekli sermaye, iş sahası, çevre faktörü her şeyi göz önüne alarak bu yola baş koyduk.. Bu sermayeyi toparlamamız tahminimizce yaklaşık olarak 1 seneyi bulacak. Ve biz bu süreçte mevcut olan işlerimize sahip çıkmak zorundayız.. Ama insan okadar saçmalık görüyor ki sabrı bazen ister istemez taşma noktasına geliyor. Ben ve Nişanlım da işte tam bu noktadayız. İnsan zaten içinin almadığı bir işi ne kadar iyi yapabilir ki? Zaten istemiyoruz bir de üstüne en ufak bir terslik binince büyüyor haliyle.. Ben bu işte çalışalı yaklaşık 5 ay oldu. İlk başta herşey çok güzeldi. Herkes benden gayet memnun güllük gülistanlık geçinip gidiyorduk. Ben de salak gibi herkese güleryüz gösterip 'şunu da ben yapayım,bunu da ben yapayım' şeklinde herşeye atlıyordum tabi.. Gel gelelim yönetici asistanı beni kendi altı gibi görüp ezmeye başladı, ofisteki herkes her işini bana yaptırmaya başladı. Bir de benim yaptığım işi sanki kendileri halletmişçesine yöneticilerine sundular dönüp bir teşekkür bile etmediler.. yok sen şöyle yap böyle yap, bunu kaldır, şunu koy şeklinde emirler vs. vs. insan eziliyor kendini ezik hissediyor haliyle.. Benim burada ne işim var? Benim altımda olması gereken insanların ağzına bakar haldeyim.. Kendimi gerçekten çok kötü hissediyorum. Nişanlımın da durumu benden farklı değil malesef. Ben haksızlığa gelemeyen bir insanım ve bu duruma bir tepki koymam gerekiyordu. Ben de son 1 haftadır kimseyle muhattap olmadan, biraz da agresif şekilde çalışmaya devam ettim. Artık bu gerizekalı asistanın kini tutmuş olacak ki saçmasapan bir konu için sabah sabah tartışma çıkardı. 'tavırların hoş değil, çok agresifsin, çok büyük tepkiler veriyorsun. Düğününe az kaldı streslisin seni anlıyorum ama yaptığın işi bitirmiyorsun, takibini yapmıyorsun' şeklinde saçmalamaya başladı. Ben de bir sustum iki sustum artık en sonunda dayanamayıp sesimi yükseltmeye başladım. 'Ben işle özel hayatı birbirinden ayıracak profesyonellikteyim, evet artık gergin davranıyorum çünki buradaki insanların çıkarcı olduğunu gördüm. Ve kendimi kullandırtmak istemiyorum. Sen durduk yerde kendine iş çıkartıyorsun başka bir mevzu olduğunu düşünmüyorum!' şeklinde tavrımı koyunca bu geri adım attı. Bu sefer kıvırmaya başladı sen haklının bilmemne.. gerçekten çok bunaldım ve artık bitsin istiyorum. Dayanacak gücüm kalmadı gerçekten. Bu süreci nasıl atlatabilirim sizce? Bana moral verir misiniz?
Aslında bu konuyu buraya yazıp yazmamak konusunda çok tereddüt ettim. Sonra durdum ve dedim ki; morale ve desteğe ihtiyacın var birşey kaybetmezsin..
Öncelikle kendimden bahsedeyim; 23 yaşındayım muhtemelen altta görmüşsünüzdür Düğünüme 20 gün kadar kaldı. İstanbul'da yaşıyorum. Bir AVM yönetiminde ofis asistanlığı yapıyorum. Aslında soracak olursanız Sinema TV mezunuyum. Mezun olduğum ilk dönemler Show TV,Radyo D,Business Chanell gibi hatırı sayılır kuruluşlarda çalıştım. Sonrasında birine güvendim beni dolandırdı ve 2 yılımı çaldı. Bu süreçte ailem de ben de çok yıprandık ve ailem işsiz kaldığım süreçte pek de sabırlı davranamadı. Başka işlere yönelmem konusunda üzerimde bilinçli ya da bilinçsiz baskı uyguladılar. Haliyle ben de kendi sektörümün dışına çıkarak bir arkadaşımın tavsiyesi üzerine çağrı merkezi illetine girdim (girmez olaydım) Sadece 6 ay çalışabildim daha fazla katlanamadım ve çıktım. Bu dönemde nişanlımla birlikteliğimiz başladı. O da kendi production şirketini yeni kurmuş ve büyük hayalleri vardı. Ben de Sunuculuk-Spikerlik mezunu olduğum için işleri birlikte yürütmeye başladık.. İçime umut dolmuştu. Nihayet tekrar kendi sektörüme girebilmiştim. Bir yandan Seslendirme-Dublaj yapıyorduk. Bir yandan da benim albümüm için çalışmalar yapıyorduk. Aynı zamanda ses sanatçısıyım. Gel gelelim nişanlımın ortak açtığı iş yerinde, ortağı hesabındaki paraları çalınca tabi ki iflas ettik. Uzun bir süre 1 yıl kadar da toparlayamadık. Ne yapacağız ne edeceğiz derken tek çare başka işlere yönelmekti. Çünki artık evliliğe adım atmak istiyorduk. Bu sektörün içinde olanlar iyi bilirler iş sahasının darlığını, zorluğunu.. Nitekim de ben başka bir çağrı merkezine girdim. Nişanlım da elektrik elektronikle alakalı saçmasalak bir yerde işe başladı.. 5,6 ay dayanabiliyorduk sadece katlanamıyorduk başka işlere.. orası da olmadı hadi başka derken derken şu anda ben ofis asistanıyım. Nişanlımda bir radyoda prodüksiyon sorumlusu. Ama orada da kendi işini yapamıyor malesef.. Biz bir karar verdik, düşündük taşındık kendi medya şirketimizi kurmaya karar verdik. İçeriği ile ilgili çok detay veremiyorum malesef.. Ama hedeflerimiz ciddi anlamda çok büyük. Gerekli sermaye, iş sahası, çevre faktörü her şeyi göz önüne alarak bu yola baş koyduk.. Bu sermayeyi toparlamamız tahminimizce yaklaşık olarak 1 seneyi bulacak. Ve biz bu süreçte mevcut olan işlerimize sahip çıkmak zorundayız.. Ama insan okadar saçmalık görüyor ki sabrı bazen ister istemez taşma noktasına geliyor. Ben ve Nişanlım da işte tam bu noktadayız. İnsan zaten içinin almadığı bir işi ne kadar iyi yapabilir ki? Zaten istemiyoruz bir de üstüne en ufak bir terslik binince büyüyor haliyle.. Ben bu işte çalışalı yaklaşık 5 ay oldu. İlk başta herşey çok güzeldi. Herkes benden gayet memnun güllük gülistanlık geçinip gidiyorduk. Ben de salak gibi herkese güleryüz gösterip 'şunu da ben yapayım,bunu da ben yapayım' şeklinde herşeye atlıyordum tabi.. Gel gelelim yönetici asistanı beni kendi altı gibi görüp ezmeye başladı, ofisteki herkes her işini bana yaptırmaya başladı. Bir de benim yaptığım işi sanki kendileri halletmişçesine yöneticilerine sundular dönüp bir teşekkür bile etmediler.. yok sen şöyle yap böyle yap, bunu kaldır, şunu koy şeklinde emirler vs. vs. insan eziliyor kendini ezik hissediyor haliyle.. Benim burada ne işim var? Benim altımda olması gereken insanların ağzına bakar haldeyim.. Kendimi gerçekten çok kötü hissediyorum. Nişanlımın da durumu benden farklı değil malesef. Ben haksızlığa gelemeyen bir insanım ve bu duruma bir tepki koymam gerekiyordu. Ben de son 1 haftadır kimseyle muhattap olmadan, biraz da agresif şekilde çalışmaya devam ettim. Artık bu gerizekalı asistanın kini tutmuş olacak ki saçmasapan bir konu için sabah sabah tartışma çıkardı. 'tavırların hoş değil, çok agresifsin, çok büyük tepkiler veriyorsun. Düğününe az kaldı streslisin seni anlıyorum ama yaptığın işi bitirmiyorsun, takibini yapmıyorsun' şeklinde saçmalamaya başladı. Ben de bir sustum iki sustum artık en sonunda dayanamayıp sesimi yükseltmeye başladım. 'Ben işle özel hayatı birbirinden ayıracak profesyonellikteyim, evet artık gergin davranıyorum çünki buradaki insanların çıkarcı olduğunu gördüm. Ve kendimi kullandırtmak istemiyorum. Sen durduk yerde kendine iş çıkartıyorsun başka bir mevzu olduğunu düşünmüyorum!' şeklinde tavrımı koyunca bu geri adım attı. Bu sefer kıvırmaya başladı sen haklının bilmemne.. gerçekten çok bunaldım ve artık bitsin istiyorum. Dayanacak gücüm kalmadı gerçekten. Bu süreci nasıl atlatabilirim sizce? Bana moral verir misiniz?