- 8 Kasım 2018
- 148
- 96
-
- Konu Sahibi GizliBirUye
- #1
En büyük hayalim evden kurtulmaktı. Babam psikolojik olarak hepimizi mahvetti. Lisede derslerim ne kadar iyi olsa da güvensizliğimden dolayı üniversite sınavında pek başarı gösteremedim o dönem psikolojik sorunlarım vardı çok iyi hazırlanmadım sınava. Neyse iyi kötü 2 yıllık bir yer kazanıp gittim.
Beni özel bir yurda yazdırdılar ama fiyatı pahalıydı ben istemedim ki pahalı bir yer, ama o zamanlar kişilik problemlerim vardı saf bir insandım akılsız insanların aklına uydum... Çevre tarafından bastırılmış insandım. Çok yakın bir akrabanın sürekli akıl vermelerine, eleştrilerine, kaprislerine maruz kalıyordum. Babam sürekli bağırıp çağırıyordu annemde bende pasif insanlar olmuştuk. (şimdi gözümüz açıldı çok şükür annemde çalışmaya başladı zaten onunda gözü açıldı).
Nedenini bilmiyorum ben okurken bu adam işten çıktı yurt paramı ödeyemedi eşyalarımı rehin tuttular kötü şeyler yaşadım. 1 yılda başımın çaresine bakmayı öğrenmiştim tek isteğim psikolojimi düzeltmekti. Bahsettiğim akraba yardımcı olmak istedi sağolsun bir çıkış bulamayınca benim okuduğum yere taşınalım dediler ben okulu dondurmak istediğimi söyledim o da olmaz soğursun 1 yıl beraber otururuz dedi. VE BÜYÜK DEPRESYON BAŞLADI. Ben hiçbir şekilde onlarla oturmak istemiyordum çok büyük hayal kırıklığı yaşadım. Yalnız olmak istiyordum. Zaten okulu uzattım. Sonra kaydım silindi afla döndüm kendi paramla gittim birkaç gün kalıp sınavlarımı verdim. Okuldan dönünce maddi olarak sıkıntılı bir dönem geçirdik. Şuan iyiyiz sorun yok.
Şunuda ekleyeyim. Güzel bir kızdım ama yüzümde bir anomali vardı bunu çok kafama taktım kompleks ettim. Erkeklerden uzak durdum hep. Çok şükür ameliyat oldum bu sorunda çözüldü. amaaaaa psikojim hiç iyi değil. Gençliğimi hiç yaşayamamış gibi hissediyorum herşey güzel olabilirdi başarılı olabilirdim. olmadı en büyük hayalim olan yalnız yaşayıp kendi ayaklarım üzerinde durmayı halen daha başaramadım. 30 yaşına geldim ailemle yaşıyorum.
Annem ve kardeşim dışında yakın olduğum kimse yok. İnsanları sildim kimseyle görüşmüyorum arayıp sormuyorum mesafeli duruyorum çünkü insanlardan çok zarar gördüm. Artık kimse beni ezemiyor laf söyleyemiyor kendimi elimden geldiğince koruyorum. Mesafeli olmaya çok özen gösteriyorum.
Başarılı ve statü sahibi biri olmak istiyorum. Kültürel anlamda kendimi geliştirdiğimi düşünüyorum çok iyi kitaplar okudum, filmler izledim v.s
Psikoloğa gitmelimiyim sizce? Şuan ki hayatım geçmişteki hatalarımın bedeli. Bundan 5, 10 yıl sonra aynı şeyi söylemek istemiyorum. Bu yüzden sınava hazırlanmam lazım ama hergün ders çalışamıyorum eve gelip internetin başına geçiyorum
Daha detaylı anlatmayı isterdim bu kadar oldu.
Beni özel bir yurda yazdırdılar ama fiyatı pahalıydı ben istemedim ki pahalı bir yer, ama o zamanlar kişilik problemlerim vardı saf bir insandım akılsız insanların aklına uydum... Çevre tarafından bastırılmış insandım. Çok yakın bir akrabanın sürekli akıl vermelerine, eleştrilerine, kaprislerine maruz kalıyordum. Babam sürekli bağırıp çağırıyordu annemde bende pasif insanlar olmuştuk. (şimdi gözümüz açıldı çok şükür annemde çalışmaya başladı zaten onunda gözü açıldı).
Nedenini bilmiyorum ben okurken bu adam işten çıktı yurt paramı ödeyemedi eşyalarımı rehin tuttular kötü şeyler yaşadım. 1 yılda başımın çaresine bakmayı öğrenmiştim tek isteğim psikolojimi düzeltmekti. Bahsettiğim akraba yardımcı olmak istedi sağolsun bir çıkış bulamayınca benim okuduğum yere taşınalım dediler ben okulu dondurmak istediğimi söyledim o da olmaz soğursun 1 yıl beraber otururuz dedi. VE BÜYÜK DEPRESYON BAŞLADI. Ben hiçbir şekilde onlarla oturmak istemiyordum çok büyük hayal kırıklığı yaşadım. Yalnız olmak istiyordum. Zaten okulu uzattım. Sonra kaydım silindi afla döndüm kendi paramla gittim birkaç gün kalıp sınavlarımı verdim. Okuldan dönünce maddi olarak sıkıntılı bir dönem geçirdik. Şuan iyiyiz sorun yok.
Şunuda ekleyeyim. Güzel bir kızdım ama yüzümde bir anomali vardı bunu çok kafama taktım kompleks ettim. Erkeklerden uzak durdum hep. Çok şükür ameliyat oldum bu sorunda çözüldü. amaaaaa psikojim hiç iyi değil. Gençliğimi hiç yaşayamamış gibi hissediyorum herşey güzel olabilirdi başarılı olabilirdim. olmadı en büyük hayalim olan yalnız yaşayıp kendi ayaklarım üzerinde durmayı halen daha başaramadım. 30 yaşına geldim ailemle yaşıyorum.
Annem ve kardeşim dışında yakın olduğum kimse yok. İnsanları sildim kimseyle görüşmüyorum arayıp sormuyorum mesafeli duruyorum çünkü insanlardan çok zarar gördüm. Artık kimse beni ezemiyor laf söyleyemiyor kendimi elimden geldiğince koruyorum. Mesafeli olmaya çok özen gösteriyorum.
Başarılı ve statü sahibi biri olmak istiyorum. Kültürel anlamda kendimi geliştirdiğimi düşünüyorum çok iyi kitaplar okudum, filmler izledim v.s
Psikoloğa gitmelimiyim sizce? Şuan ki hayatım geçmişteki hatalarımın bedeli. Bundan 5, 10 yıl sonra aynı şeyi söylemek istemiyorum. Bu yüzden sınava hazırlanmam lazım ama hergün ders çalışamıyorum eve gelip internetin başına geçiyorum
Daha detaylı anlatmayı isterdim bu kadar oldu.