- 2 Şubat 2012
- 164
- 2
- Konu Sahibi nehir_simge
- #1
Okumaya üşenebilirsiniz belki ama tüm tecrübelerimi yazmak istedim.
17 yaşındayım.5 senedir burnumda kemik eğrili vardı ve ucu da büyüktü.Yapılan yorumlar beni çok üzüyordu.Çok da cesaretsizdim ameliyat konusunda.Bi gün bi araştırayım dedim.Buradaki yazıları okudum doktorları araştırdım.Hatta ameliyat videosu bile izledim.Birden bi cesaret geldi.Babamlarla konuştum henüz 16 yaşındaydım. 1 sene araştırmalarım sürdü ama hiç olamayacam sanıyordum. Babam da söz verdi olacaksın dedi ondan güven alıyordum.Neyse 17 yaşıma geldim bulduk bi doktor Şubatta tanışmaya gittik çekiniyordum korkuyordum falan ama iyi bi doktordu işinin ciddiyeti vardı üstünde. Plastik cerrahı değil,KBB cerrahıydı.Kontrol etti işte iç ve dış ameliyat olacak seninki dedi.O zaman az da olsa işin ciddiyetini anladım.Ama geri dönüş hala vardı
... Neyse sınavlar falan bitti mayısta yine yanına gittim. Bunlar sadece konuşmak içindi. Fiyatı falan konuştu babamla tabi ben 18 olmadığım için kaale alınmıyordum hahaha. Neyse adam bi fotoğrafçının kartını verdi orada fotoğraflarını çektir dedi gittim çekildim. Adama tekrar getirdim. Kanımı aldılar,anestezi uzmanıyla görüştürdüler.İşte yarım olarak dönüş olmayacağını anladım artık korku bastı tabi ama aileme özellikle de anneme belli etmemeye çalışıyordum cool takılıyordum. Annem çok telaşlıydı istemiyordu hatta çevremde sadece ablamla babam olmamı istiyordu gerisi desteklemiyordu. Neyse 23 Haziran'a gün alındı. Heyecan var tabi baya. Gittim doktora ameliyattan önce öylesine bi bakayım tekrar burnuna boğazına kulağına falan dedi ki iyi ki bakmış Sinüslerim iltihaplı çıktı ve iltihaplar içe aktığı için doktor risk olduğunu söyledi anestezi sırasında ciğerlere akar solunumu keser falan dedi. Anlık kalp krizi yaşadım annem dışarıda bekliyordu tabi duyunca ameliyat olamayacağımı bi sevindi anlatamam. Doktor ilaç yazdı işte ağır tedavi uygulayacaz dedi. Birsürü ilaç,sprey artık ne bulursa verdi. Ağladım eve gelince sonra ilaçlara başladım tabi.Geçmeyecek olamayacam sanıyordum.10 gün sonra doktora gittim ilaçlar bitince,5 gün sonraya tekrar gün alındı. 6 Temmuz saat sabah 09:00 da ... Gittik hastahaneye doktor tekrar bakmadı. Sonra kayıt işlemlerine gittim babam imza attı. ARTIK ANLADIM Kİ GERİ DÖNÜŞÜ YOK. Bide bende son anda vazgeçme huyu vardır. Neyse dedim rezillik çıkartmayayım. Odaya aldılar bizi işte bekliyoruz ailecek. Birden hemşire geldi ameliyat kıyafetini giydim. Sonra damar yolunu açacak kız geldi. Annemle başka bi şey hakkında konuşmuşlar ama içinde ayak falan geçti.Sonra yanıma gelip damar yolunu açacaz deyince "Nasıl açacaksınız anlamadım?" dedim ve o gün ilk defa duymuştum damar yolu açmayı neyse serumu taktı koluma damar yolunu açıp. Sedyeye yatırdılar asansörde iniyoruz. Şeytan dedi kalk Simge kaç bi şekilde ama olmadı tabi iyi ki de yapmamışım Önce küçük bi odaya aldılar ama kafamı kaldırdığımda ameliyathaneyi gördüm ve doktorlar bekliyordu içeride. Anestezi uzmanı bana dediki Damar yolun nerde bende gösterdim o ara vurmuş bile iğneyi farketmedim.Elinde dosyam vardı. 4 soruda anca bayıldım "Adın ne? , Yaşın kaç? , Annen baban birlikte mi? , Ne ameliyatı olacaksın?" Bunları cevapladım sonra küt gitmişim Uyandığımda ağlıyormuşum ben hatırlamıyorum ama videoya almışlar.Ben ameliyata girdiğimde ailecek bizimkiler ağlamış uyanınca buna öldüm gülmekten Neyse beni başka bi odaya götürdüler başta gittiğim odada değildim. Uyandığımda aynen şunları söylemişim. "Anne suuuuu, Derya abla nerde onu istiyorum , Burası benim odam değil durumum kötü dimi o yüzden buraya getirdiniz beni dimi yalan söylüyorsunuz dimi?" hahahah Sonra yavaş yavaş kendime geldim ama tuvalete bile gidemeyecek durumdaydım. Ve çok sık küçük tuvaletim geliyordu. Ameliyattan 9 saat önceden itibaren hiçbir şey yemedim ve ameliyattan çıktıktan 4 saat sonraya kadar da hiçbir şey yemedim,içmedim.Sonra kolay sindirilecek yemekler getirildi bana. Yedim ama çok az , su içtim ama onu da çok az içtim. Gece oldu dümdüz uyuyordum zaten hiç yana yatmaya teşebbüs etmemişim uyurken. Ertesi gün annem babam bi yerlere gitmişler tam hatırlamıyorum başımda sadece 2 ablam duruyordu. Boğazımda bilye gibi bi şey hissediyordum nefes almamı zorlaştırıyordu derken telaş yaptım nefes alamadım.Oksijen tüpü bağladılar. Biraz rahatladım. Ertesi gün eve geldik sabah 10da. Yüzüm gözüm çok fena şişmişti kendimi tanıyamıyordum bide bana aynaya bakma demişlerdi ben her saat başı bakıyordum 2. gece hiç nefes alamadım doktoru aradı babam işte sağolsun doktor adresimizi sordu eve gelecekti ama yanımız hastahane olduğu için gerek kalmadı direkt burdaki hastahaneye gittim acile. Nasıl ağlıyorum ama nefes alamıyorum diye Yatırdılar sedyeye beni doktor geldi baktı hiçbi şey yok. parmağıma bi şey taktılar gayet normal dediler ama derin nefes denen şeyi alamıyorum yok yani. Nasıl pişman oldum ameliyat olduğuma. Annem koştura koştura işten gelmiş başımda ağlıyor. daha da telaşlanıyorum. Yandan bi adam bağırıyor ölüyorum yardım edin diye daha da kötülüyorum. Neyse doktorumla gittiğim hastahanedeki doktor telefonda konuştu işte doktorum sakinleştirici vurun demiş heralde bana bi iğne vurdular sonra yine oksijen tüpü... Doktor dediki eve gidebilirsiniz bi sıkıntı yok. Ama ben istemiyorum sanki evde ölecem annem,babam,ablalarım,annemin iş arkadaşları hepimiz bahçedeyiz. Sedye getirdiler bahçede yatıyorum sedyede. Bizimkiler sedyeyi kaldırıma alalım derken hepsi bi yükledi sedye 2 parçaya ayrıldı rezillik ayakları ayrı ben ayrıyım. düşecem diye korkuyorum zaten narkozu hala atamamıştım üstümden hala başım dönüyordu. neyse güvenlik yardım etti. Babamlar eve gidelim diyor ben istemiyorum en sonunda kabul ettim eve geldik yüzüm nasıl şişti ama nasıl korkuyorum kendimden. Mosmor bide. Gece oldu yine nefes problemim var uyurken artıyor. Herkes uyuyor ben uyuyamıyorum. Ölecek gibiyim. Ama hiç ağrım sızım olmadı. Tek korkum nefessiz kalmaktı. Neyse 3. gün daha da sakinleştim artık nefessizliğe alıştım kendi doktoruma gittim o da baktı bi şey bulamadı. Yemeksiz kalmışsın su da içmemişsin dedi. "Eğer yemek yemezsen bidaha yanıma gelme" dedi hahah orada gülecektim gülemedim.Bide beni tekerlekli sandalyeyle götürdüler doktorun odasına doktor "kalk sen hasta mısın sanki" falan dedi sonra ellerim uyuşuyor dedim her hastada oluyor dedi. Peki nefessizlik herkeste oluyor mu dedim adam çok normal sanki herkeste oluyormuş gibi "Yoo" dedi çok seviyorum doktorumu çok tatlı bi insan Neyse kalktım o güvenle hemen oradaki kafeteryadan bi tost yedim meyvesuyu su falan içtim kendime geldim cidden yemekle alakalıymış. Ameliyat olduğunuzda tek yapmanız gereken yemek yemek su içmek. 
Eve geldim gece yine nefessizim tabi ama alıştım artık korkmuyorum. ameliyattan 6 gün sonra tekrar doktorun yanına gittim sanıyorum ki tampon yok bana öyle demişti demek ki telaş yapmayım diye öyle söylemiş. Oturdum ben sanıyorum ki dikişler alınacak bi de burun temizlenecek. Adam elinde jiletle uzun cımbızla geldi. Ablalarım ve babam vardı annem yoktu işte. Bi ablam zaten burnumdan bant çıkarken gözlerini diğer tarafa cevirdi dayanamadı. Diğeri izliyor hala. Tampon yok diye rahat rahat durdum derken doktor jiletle içindeki yaraları sıyırdıktan sonra birden bi şey çekti ama bi "Ah" bile demedim. Canım acıdı ama nedense hiç sesim çıkmadı. Sesim çıkmayınca doktor da korktu "İyi misin? Bayılacak mısın?" falan dedi gülerek cevapladım Sonra Tamponlar çıktı adam bana hala gözlerini kapat tampon değil korkma falan diyor neyse durdum sesim çıkmadı sonra bi makineyle burun içindeki kalanları çekti elektrikli süpürge gibi hahahah vızıldıyor böyle ayy nasıl kötü oldum tabi kıpırdamadım. Doktor da dahil herkes şaşırdı. O kadar telaşlı bi insanım ama tampon alınırken kıpırdamadım bile Şimdi morluklarım falan gitti. Ama tabi hala burnum şiş. Ayrıca 5. günden sonra dikkatli bi şekilde yan yatabildim. İstediğim her şeyi yedim. Ağrım hiç olmadı doktorun verdiği ağrı kesiciyi hiç kullanmadım bile.Ayrıca 11. günümde banyo yaptım. Bugün 12. günüm ve İyi ki yaptırmışım diyorum. Neyse çok uzattım resimleri atayım.
Önce-Sonra
17 yaşındayım.5 senedir burnumda kemik eğrili vardı ve ucu da büyüktü.Yapılan yorumlar beni çok üzüyordu.Çok da cesaretsizdim ameliyat konusunda.Bi gün bi araştırayım dedim.Buradaki yazıları okudum doktorları araştırdım.Hatta ameliyat videosu bile izledim.Birden bi cesaret geldi.Babamlarla konuştum henüz 16 yaşındaydım. 1 sene araştırmalarım sürdü ama hiç olamayacam sanıyordum. Babam da söz verdi olacaksın dedi ondan güven alıyordum.Neyse 17 yaşıma geldim bulduk bi doktor Şubatta tanışmaya gittik çekiniyordum korkuyordum falan ama iyi bi doktordu işinin ciddiyeti vardı üstünde. Plastik cerrahı değil,KBB cerrahıydı.Kontrol etti işte iç ve dış ameliyat olacak seninki dedi.O zaman az da olsa işin ciddiyetini anladım.Ama geri dönüş hala vardı
... Neyse sınavlar falan bitti mayısta yine yanına gittim. Bunlar sadece konuşmak içindi. Fiyatı falan konuştu babamla tabi ben 18 olmadığım için kaale alınmıyordum hahaha. Neyse adam bi fotoğrafçının kartını verdi orada fotoğraflarını çektir dedi gittim çekildim. Adama tekrar getirdim. Kanımı aldılar,anestezi uzmanıyla görüştürdüler.İşte yarım olarak dönüş olmayacağını anladım artık korku bastı tabi ama aileme özellikle de anneme belli etmemeye çalışıyordum cool takılıyordum. Annem çok telaşlıydı istemiyordu hatta çevremde sadece ablamla babam olmamı istiyordu gerisi desteklemiyordu. Neyse 23 Haziran'a gün alındı. Heyecan var tabi baya. Gittim doktora ameliyattan önce öylesine bi bakayım tekrar burnuna boğazına kulağına falan dedi ki iyi ki bakmış Sinüslerim iltihaplı çıktı ve iltihaplar içe aktığı için doktor risk olduğunu söyledi anestezi sırasında ciğerlere akar solunumu keser falan dedi. Anlık kalp krizi yaşadım annem dışarıda bekliyordu tabi duyunca ameliyat olamayacağımı bi sevindi anlatamam. Doktor ilaç yazdı işte ağır tedavi uygulayacaz dedi. Birsürü ilaç,sprey artık ne bulursa verdi. Ağladım eve gelince sonra ilaçlara başladım tabi.Geçmeyecek olamayacam sanıyordum.10 gün sonra doktora gittim ilaçlar bitince,5 gün sonraya tekrar gün alındı. 6 Temmuz saat sabah 09:00 da ... Gittik hastahaneye doktor tekrar bakmadı. Sonra kayıt işlemlerine gittim babam imza attı. ARTIK ANLADIM Kİ GERİ DÖNÜŞÜ YOK. Bide bende son anda vazgeçme huyu vardır. Neyse dedim rezillik çıkartmayayım. Odaya aldılar bizi işte bekliyoruz ailecek. Birden hemşire geldi ameliyat kıyafetini giydim. Sonra damar yolunu açacak kız geldi. Annemle başka bi şey hakkında konuşmuşlar ama içinde ayak falan geçti.Sonra yanıma gelip damar yolunu açacaz deyince "Nasıl açacaksınız anlamadım?" dedim ve o gün ilk defa duymuştum damar yolu açmayı neyse serumu taktı koluma damar yolunu açıp. Sedyeye yatırdılar asansörde iniyoruz. Şeytan dedi kalk Simge kaç bi şekilde ama olmadı tabi iyi ki de yapmamışım Önce küçük bi odaya aldılar ama kafamı kaldırdığımda ameliyathaneyi gördüm ve doktorlar bekliyordu içeride. Anestezi uzmanı bana dediki Damar yolun nerde bende gösterdim o ara vurmuş bile iğneyi farketmedim.Elinde dosyam vardı. 4 soruda anca bayıldım "Adın ne? , Yaşın kaç? , Annen baban birlikte mi? , Ne ameliyatı olacaksın?" Bunları cevapladım sonra küt gitmişim Uyandığımda ağlıyormuşum ben hatırlamıyorum ama videoya almışlar.Ben ameliyata girdiğimde ailecek bizimkiler ağlamış uyanınca buna öldüm gülmekten Neyse beni başka bi odaya götürdüler başta gittiğim odada değildim. Uyandığımda aynen şunları söylemişim. "Anne suuuuu, Derya abla nerde onu istiyorum , Burası benim odam değil durumum kötü dimi o yüzden buraya getirdiniz beni dimi yalan söylüyorsunuz dimi?" hahahah Sonra yavaş yavaş kendime geldim ama tuvalete bile gidemeyecek durumdaydım. Ve çok sık küçük tuvaletim geliyordu. Ameliyattan 9 saat önceden itibaren hiçbir şey yemedim ve ameliyattan çıktıktan 4 saat sonraya kadar da hiçbir şey yemedim,içmedim.Sonra kolay sindirilecek yemekler getirildi bana. Yedim ama çok az , su içtim ama onu da çok az içtim. Gece oldu dümdüz uyuyordum zaten hiç yana yatmaya teşebbüs etmemişim uyurken. Ertesi gün annem babam bi yerlere gitmişler tam hatırlamıyorum başımda sadece 2 ablam duruyordu. Boğazımda bilye gibi bi şey hissediyordum nefes almamı zorlaştırıyordu derken telaş yaptım nefes alamadım.Oksijen tüpü bağladılar. Biraz rahatladım. Ertesi gün eve geldik sabah 10da. Yüzüm gözüm çok fena şişmişti kendimi tanıyamıyordum bide bana aynaya bakma demişlerdi ben her saat başı bakıyordum 2. gece hiç nefes alamadım doktoru aradı babam işte sağolsun doktor adresimizi sordu eve gelecekti ama yanımız hastahane olduğu için gerek kalmadı direkt burdaki hastahaneye gittim acile. Nasıl ağlıyorum ama nefes alamıyorum diye Yatırdılar sedyeye beni doktor geldi baktı hiçbi şey yok. parmağıma bi şey taktılar gayet normal dediler ama derin nefes denen şeyi alamıyorum yok yani. Nasıl pişman oldum ameliyat olduğuma. Annem koştura koştura işten gelmiş başımda ağlıyor. daha da telaşlanıyorum. Yandan bi adam bağırıyor ölüyorum yardım edin diye daha da kötülüyorum. Neyse doktorumla gittiğim hastahanedeki doktor telefonda konuştu işte doktorum sakinleştirici vurun demiş heralde bana bi iğne vurdular sonra yine oksijen tüpü... Doktor dediki eve gidebilirsiniz bi sıkıntı yok. Ama ben istemiyorum sanki evde ölecem annem,babam,ablalarım,annemin iş arkadaşları hepimiz bahçedeyiz. Sedye getirdiler bahçede yatıyorum sedyede. Bizimkiler sedyeyi kaldırıma alalım derken hepsi bi yükledi sedye 2 parçaya ayrıldı rezillik ayakları ayrı ben ayrıyım. düşecem diye korkuyorum zaten narkozu hala atamamıştım üstümden hala başım dönüyordu. neyse güvenlik yardım etti. Babamlar eve gidelim diyor ben istemiyorum en sonunda kabul ettim eve geldik yüzüm nasıl şişti ama nasıl korkuyorum kendimden. Mosmor bide. Gece oldu yine nefes problemim var uyurken artıyor. Herkes uyuyor ben uyuyamıyorum. Ölecek gibiyim. Ama hiç ağrım sızım olmadı. Tek korkum nefessiz kalmaktı. Neyse 3. gün daha da sakinleştim artık nefessizliğe alıştım kendi doktoruma gittim o da baktı bi şey bulamadı. Yemeksiz kalmışsın su da içmemişsin dedi. "Eğer yemek yemezsen bidaha yanıma gelme" dedi hahah orada gülecektim gülemedim.Bide beni tekerlekli sandalyeyle götürdüler doktorun odasına doktor "kalk sen hasta mısın sanki" falan dedi sonra ellerim uyuşuyor dedim her hastada oluyor dedi. Peki nefessizlik herkeste oluyor mu dedim adam çok normal sanki herkeste oluyormuş gibi "Yoo" dedi çok seviyorum doktorumu çok tatlı bi insan Neyse kalktım o güvenle hemen oradaki kafeteryadan bi tost yedim meyvesuyu su falan içtim kendime geldim cidden yemekle alakalıymış. Ameliyat olduğunuzda tek yapmanız gereken yemek yemek su içmek. Eve geldim gece yine nefessizim tabi ama alıştım artık korkmuyorum. ameliyattan 6 gün sonra tekrar doktorun yanına gittim sanıyorum ki tampon yok bana öyle demişti demek ki telaş yapmayım diye öyle söylemiş. Oturdum ben sanıyorum ki dikişler alınacak bi de burun temizlenecek. Adam elinde jiletle uzun cımbızla geldi. Ablalarım ve babam vardı annem yoktu işte. Bi ablam zaten burnumdan bant çıkarken gözlerini diğer tarafa cevirdi dayanamadı. Diğeri izliyor hala. Tampon yok diye rahat rahat durdum derken doktor jiletle içindeki yaraları sıyırdıktan sonra birden bi şey çekti ama bi "Ah" bile demedim. Canım acıdı ama nedense hiç sesim çıkmadı. Sesim çıkmayınca doktor da korktu "İyi misin? Bayılacak mısın?" falan dedi gülerek cevapladım Sonra Tamponlar çıktı adam bana hala gözlerini kapat tampon değil korkma falan diyor neyse durdum sesim çıkmadı sonra bi makineyle burun içindeki kalanları çekti elektrikli süpürge gibi hahahah vızıldıyor böyle ayy nasıl kötü oldum tabi kıpırdamadım. Doktor da dahil herkes şaşırdı. O kadar telaşlı bi insanım ama tampon alınırken kıpırdamadım bile Şimdi morluklarım falan gitti. Ama tabi hala burnum şiş. Ayrıca 5. günden sonra dikkatli bi şekilde yan yatabildim. İstediğim her şeyi yedim. Ağrım hiç olmadı doktorun verdiği ağrı kesiciyi hiç kullanmadım bile.Ayrıca 11. günümde banyo yaptım. Bugün 12. günüm ve İyi ki yaptırmışım diyorum. Neyse çok uzattım resimleri atayım. Önce-Sonra
Çok teşekkür ederim :)
