- 6 Nisan 2016
- 1.992
- 6.152
Gördüm. Onlara da şaşırıyorum zaten. Genel olarak rahat bir yapım yok benim.
Gördüm. Onlara da şaşırıyorum zaten. Genel olarak rahat bir yapım yok benim.Yabancılara baktım. İnsanlar 3 4 çocukla her zevklerini yapıyorlar. Gittiğiniz oteller de hiç bebekli turist görmediniz mi?
Onu stres topu yaptığımı düşünmüyorum. Sürekli onu suçlayan bir tavrım hiç olmadı çünkü. Bazen gücüm kalmıyor. Her şeyi hormonlara bağlamıyorum bence. Öyle olsa bu konuyu bile açma gereği duymazdım. Hormonlardan ya deyip keyfime bakardım.
Hormonlardan canım .Adam da sen ole dıyımce dayanamamış bellıkı .Bebeklede tatıle gıdılır hemde daha anlamlı olur :)Bunlar tatlı atışmalar canım .Biraz daha sabretBu akşam yemeğinden sonra salonda oturmuş vakit geçiriyorduk. Eşim film izleyip kahve içiyordu ben de telefonla oyalanıyordum. Google fotoğraflar karşıma iki yıl önce bu haftanın fotoğraflarını çıkardı. Beraber tatildeymişiz. Benim de bu aralar duygularım çok gelgitli. Depresifim. Bebek konusunda özellikle bir çok mutlu oluyorum bir napacağım ben şimdi diye korkmaya başlıyorum ki ikincisi ağır basıyor. Fotoğrafları görünce sinirlerim bozuldu ağlamaya başladım. Eşim neden ağladığımı sordu. O zamanlar tatildeymişiz ne güzel bak nasıl eğlenmişiz, dedim. Pandemi bitsin yine gideriz yine eğleniriz, dedi. Bebekle nasıl gidip eğlenceğiz ki, dedim. Niye eğlenmeyelim bebek bize niye engel olsun, dedi. Nasıl engel olmasın bak senin içtiğin kahveyi benim içmeme engel oluyor şimdiden, dedim.
Hiç beklemediğim şekilde sinirlendi ve bir sürü şey söyledi. Beni tanıdığında ben böyle bencil değilmişim. Kendi çocuğum hakkında nasıl böyle konuşurmuşum. Gerçekten bebeğime engel gözüyle mi bakıyormuşum. O elinden geleni yapıyormuş biraz da ben çabalasaymışım. O çocuğu kendi başına zorla yapıp benim karnıma yerleştirmemiş. Hiçbir şeyden memnun olmuyormuşum.
4 yıldır beraberiz, 4 yıla yakın da beraber yaşadık. Ben böyle kavga hatırlamıyorum. O kadar kırıldım ki. Çok aşağılanmış hissediyorum. Sanki benim sevgilim gitmiş yerine başkası gelmiş. Ciddi ciddi küstük sanırım. Kendimi koca evde yalnız hissediyorum.
Böyle davranılmayı hak etmediğimi düşünüyorum. Bu yüzden onunla uzun süre hiç konuşmamak istiyorum. Bir yandan da inanılmaz desteğe ihtiyaç duyuyorum bu aralar. Hani ona o kadar kızmış ve kırılmış olmama rağmen gidip ona sarılıp ağlamak istiyorum. Bu da kendimi güçsüz biri gibi hissetmeme neden oluyor. Ama en çok da yapayalnız hissediyorum. Böyle işte. Ne yapacağıma da karar veremiyorum. Buraya kadar okuduğunuz için teşekkür ederim.
Teşekkür ederim başladım zaten. Depresyonun dibini yaşamış bir insan olarak yine aynı şeyleri hissetmeye başlamak çok umut kırıcı. Onca emeğim boşa gitmiş gibi.Planlı olmayan bir hamilelik olduğu için tüm bunlar çok normal aslında. Psikolojik destek alırsanız, bu süreçte ve sonrasında daha rahat edeceğinizi düşünüyorum. Bebeğiyle kamp yapan çiftler bile gördüm, bence bu kadar da karamsar olmayın :)
Bakın bunda da daha konunun ilk mesajında okuduğunuz için bile teşekkür ettim. Ki o konu daha tabu olan bir konu olduğu halde çoğunluk beklemediğim kadar anlayışlı ve nazikti. Objektif ve gerçekçi olmak başka nezaketsizce ve hiç empati kurmadan ağzına geleni yazmak bambaşka. Bir düşünün gerçek hayatta bir tanıdığınızla yüz yüze konuşurken bu kadar rahat azarlar gibi konuşabiliyor musunuz şöyle şımarıksın böyle kötüsün diye?Bekar anne olmak adlı konunda bdv ye teşekkürler ediyordun şurda abarttığını söyledik diye kabahatli olmuşuz, atladığın bişe var halbuki sadece objektif ve gerçekçiyiz.
Ayyy, bu hissi biliyorum. Ben de korkuyorum, hamile kaldığımda ilaçları kesmiştim ama şimdi doktora bile gitmiyorum ilaç kullanma fikri beni korkutuyor.Teşekkür ederim başladım zaten. Depresyonun dibini yaşamış bir insan olarak yine aynı şeyleri hissetmeye başlamak çok umut kırıcı. Onca emeğim boşa gitmiş gibi.
Inan bana herşeyi hissediyor. Yapma böyleBebek bunları anlamıyor ve anlamlandıramıyor henüz. Yine de bu ona saygısızlık yaptığım anlamına gelir mi ki?
Hayır neden yansıtmıyorum yahu. İçim içimi mi yesin? Ben hissettiklerimi kiminle paylaşacağım o zaman?Yani o kadar da zorladım kendimi pozitif olacağım ona yansıtmayacağım diye. Benden de bu kadar ne yapabilirim azize değilim ki ben.
Biliyorum. Gece gündüz uyumayı da biliyorum, geceler boyu uyuyamamayı da. Yiyemeyip içemeyip bir ayda 6 kilo vermenin ne demek olduğunu da biliyorum. Avuçla ilaç yutup yatağıma uzanıp ölmeyi beklemenin ne demek olduğunu da biliyorum. İstismara uğramanın ne demek olduğunu da biliyorum. Psikolojik şiddeti de biliyorum. Gelip de kimse bana dert görmemişsin diye çıkarımlarda bulunmasın işte buna kızarım da gerilirim de. Benim kadar gergin olmayabilirsiniz. Siz ve ben aynı kişiler değiliz, aynı durumları yaşamıyoruz.Gercekten psikologa danısmalısınız...Bende 1 sene once dogum yaptım sızı cok iyi anlamaya calıstım ama alttan aldıkca dahada geriliyorsunuz..
Benimde hormonlarım altusttu hatta dr bıle duzene sokamadı aylarca.. Sabahtan akşama salak gıbı uyumak nedir bılırmısınız. Sureklı uyudugum ıcın aglama krizlerine giriyordum neden bukadr cok uyuyorum diye zir zır zırlıyodum. Ailem zor sakınlestırıyordu..kahve cay banada yasaktı mesela.. kılo almıs basını gıtmişti sinirler zaten altust. Hani diyorsunuz ya cok sıkıntılarım var yazamadığım diye. Daha cok var yazayımmı..Yazamadıklarım daha agır seyler emin olun.Maddiyat gıbı mesela.
Ama ınanın sızın kadar gergin degıldim.Nokta.
Aslında ben şimdiye kadar pek bahsetmedim de hislerimden. Sadece hamile olduğumu öğrendiğimde ne yapacağımızla ilgili konuşurken anlatmıştım beni endişelendiren şeyleri. Ondan sonra hep bir şeyleri içimde yaşadım. Bazen pms dönemindeki gibi kolay alındığım ve kızdığım oluyor ama sonra hemen gidip gönlünü alırım. Bir kez mükemmel davranmadım diye de bu tepkisi bana çok ağır geliyor.Bu arada tüp bebek deneyenler, deneyip hamile kalanlar da benzer duyguları yaşıyor. Buradan tanıştığım bir arkadaş; tüp bebek yöntemi ile 4-5 denemeden sonra hamile kalmış ve ilk 3 ay ben neden hamile kaldım hayatım bitti diye ağladı. Ben planlı hamile kaldım 6-10 haftalarım ağlamakla geçti, anksiyetem hortladı. Bazı hassas insanlar bu şekil geçirebiliyor malesef. Sürekli endişe ve kaygı halinde. Benim size tavsiyem kendi iç dünyanızdaki problemleri kendiniz ve destek alarak halletmeye calışmanız. Eşler de bir yerden sonra alınabiliyor.
eşime ben bu bebeği hak etmiyorum demiştim geçmişte yaptığım sorumsuzluklar, hamileligin erken döneminde antidepresana geri dönüş ( anksiyete atakları geçiriyordum çok yoğun) Bana dedi ki; niye hak etmeyelim kime ne yaptik çaldık mı çırptık mı, birinin hakkına mı girdik kötülük mü yaptık.. dayanamadı sinirlendi bağırdı yeter artık kendine gel diye.. ağlayacakti neredeyse. Sabrını kuruntularım ile fazla zorladığımı o an anladim, ben cok haklı olduğumu düsünsem de rasyonel düşünmüyordum. O andan sonra kendimi dizginlemeyi duygularımı frenlemeyi ögrendim haftam da ilerlemişti bebek fikrine iyice alışmaya basladm hala korkularım var ama onunla geçireceğim güzel günlerin hayalinin önüne geçmesine izin vermiyorum..
siz de izin vermeyin önümüzde koskoca mevsimler, neye uyanacağımızı bilmediğimiz sabahlar var. Daha dirayetli olmaya çalışın kafa karışıklığını tek başına çözemiyorsanız psikolog yardımcı olabilir, madem depresyon geçmişiniz var gebelik tetikliyor genelde. Önleminizi bir an önce alın.
Teşekkür ederimEvet bütün hayatın ilk 3 sene bitiyor ama degiyor. Degil 3 seneni ömrünü versen umrunda olmuyor. Evlat farkli bişey tanimlandiramiyorum ama net olarak şunu diyebilirim ömrün boyunca endişelenmek hep bir kalp hoplamasi.
Eşin icin ne desem bilemedim sanirim bende üzülürdüm ama sanirim ben bebek kahve içememe bile engel demezdim.
Onu kabullen olur mu hersey o zaman daha kolay olacak öfkeni hissediyor daha anne karnindan bağlanma sorunu yaşama lutfen.
Ayrıca süper bi anne olacaksin..
Hiçbirimiz anne olmayi bilmiyorduk öğrendik öğreniyoruz. Korkma hersey harika olacak
Ben bu soruyu evet diyerek cevaplamak istiyorum. Bu olaydaki şey şımarıklık. Size şımarık demiyorum. Siz de davranışlarınızı böyle değerlendirebilirsiniz. Ben kendimi akıllı bulurum ama bolca da yaptığım yanlışları salaklık ettim diyerek nitelendiririm.Bakın bunda da daha konunun ilk mesajında okuduğunuz için bile teşekkür ettim. Ki o konu daha tabu olan bir konu olduğu halde çoğunluk beklemediğim kadar anlayışlı ve nazikti. Objektif ve gerçekçi olmak başka nezaketsizce ve hiç empati kurmadan ağzına geleni yazmak bambaşka. Bir düşünün gerçek hayatta bir tanıdığınızla yüz yüze konuşurken bu kadar rahat azarlar gibi konuşabiliyor musunuz şöyle şımarıksın böyle kötüsün diye?
HayırlısıIlk konundan beri nedense erkek diye hissediyorum bebeği bu arada
Teşekkür ederim anlayışınız ve açıklamanız için. Konuyu kapatırlar mı ne yaparlar onu bilemem ama ben daha fazla bu platformda kalabileceğimi düşünmüyorum.Ben bu soruyu evet diyerek cevaplamak istiyorum. Bu olaydaki şey şımarıklık. Size şımarık demiyorum. Siz de davranışlarınızı böyle değerlendirebilirsiniz. Ben kendimi akıllı bulurum ama bolca da yaptığım yanlışları salaklık ettim diyerek nitelendiririm.
Konuyu biraz daha okumaya devam ettim. Destek arıyor oluşunuza üzüldüm. Aslında güçsüz durmuyorsunuz. Belki yorgun bir dönemdesiniz.
Belki yanlış yorumlayacağım ama annelikten de zor şeylerin altından kalkmış gibisiniz. Mükemmeliyetçiliğiniz, hazırlıksız yakalanabileceğiniz hata yapabileceğiniz bir durumdan korkmanıza sebep oluyor.
Basit bi motivasyon cümlesi vardır ya bu yapıyosa ben de yaparım onu uygulamanızı tavsiye ederim bolca. Destek de alıyorsanız toparlanırsınız umarım. Hayat zaten biz plan yaparken başımıza gelenlerdir. Bu korkmalarınız da analık vesveselerine dahil olsun.
Konunuzu yoruma kapatabilirsiniz muneyi etiketleyerek.