- 27 Şubat 2018
- 3.667
- 5.469
Yakın zamanda hiç böyle bir şey beklemiyordum. Kendimi hamile olarak bile düşünmedim hiç. Şimdi anne olmak üzereyim. Kafamda binlerce soru işareti ve geçmeyen suçluluk duygusu...Bence kendinizi rahatlatmaya bakin hamelilelik bana cok zor gelmisti.ben simdi bu cocuga nasil bakacaģim diyordum kendi kendime nasil yapacagim nasil olacak butun hayatim kisitlanacak.cok zor gelmisti.sonra kizim dogdu her sey degisti.her planimi onun uzerine kurmaya basladim hamilelik zordur ama hic bir seyi kafaniza takmayin.bebek dogduktan sonra hersey umdugunuzdan daha kolay oluyor.bir cocugum daha olsun cok isterdim ama hamilelikten cok korkuyorum
Keşke düşünebilsem, keşke kaygılarım beni bir yerde bıraksa.Hayır estagfrullah şımarık bir pislik gibi değil de, hayatı kendinize gereksiz yere zorlaştırma hissine kapılıyorsunuz diyelim. Yani mantıklı düşününce o sizin bebeğiniz... ve istediğiniz zamna cok bunaldıgnız zaman birilerine bırakıp eşinizle tatile cıkabilirsiniz yani bu ihtimal var bu bir hapis değil.. olmayacak.. sizin biraz olumlu düşünmeye ihtiyacınız var sadece:)
Ben de çok mükemmeliyetçiyimdir. Zaman zaman ya yeterince iyi olmazsa diye yapmayı ertelediğim şeyler olur.Off- topic: Bebeginiz benim gibi basak burcu. Özellikleri: Asiri mükemmeliyetçi, yüksek zekalı, temiz, titiz, rasyonel, caliskan
Ben sert kahve içerim. Ve günde yaklaşık 3 fincan. Bir başlarsam önünü alamayacağım biliyorum o yüzden içmiyorum.Mesela neden eşinizle kahve içmiyorsunuz mideniz mi almıyor içmek istediğinize rağmen zararlı diye mi içmiyorsunuz?
Gebelik depresyonu olabilir başlarda kabul etmesi zor oluyor. Evet hiçbir zaman kolay olmayacak zor birşey çocuk büyütmek ama birgün bile pişman olmuyorsun onu doğurduğun için. Bir gülüşü bir anni deyişi yetecek sana. Daha görmediğin günler için bu kadar kendini yıpratman anlamsız.Dramatize etmek mi bilmiyorum ama bazen çok bunalıyorum gerçekten o kadar büyüyor ki gözümde yerin dibine girmek istiyorum
Dışarı çıksak ve bebek çılgınlar gibi ağlamaya başlasa elim ayağıma dolanır kafayı yedim herhalde.Ama bu duygu durumu çok normal çünkü önünüzde koca bir belirsizlik var. İlk bebekte hepimiz yaşadık bunu. Ama size şunu söyleyim siz ne kadar rahat olur ve bebeği ne kadar çok hayatınıza katarsınız o kadar kendiniz olursunuz. Ama bebek var dışarı çıkmayalım bebek var şunu yapmayalım derseniz kendinizden verdiğiniz ödünler bir bakarsınız ki sizi istemediğiniz bir hayata sürüklemiş. Evet ilk 2 yıl biraz sıkıntısı oluyor ama sonra o da sizinle arkadaş oluyor takılıyor
Bakın biz gece 2 de arkadaşlar hadi kokoreçe gidelim deyince bebeği yatağından öıkarır sarar sarmalar giderdik
Canlı müziğe de gittik tatile de. Benim eşim stres yapardı ona rağmen bunları yaptık ki eşim benim kadar rahat olsa kim bilir daha neler yapardık bebekle.
Bu akşam yemeğinden sonra salonda oturmuş vakit geçiriyorduk. Eşim film izleyip kahve içiyordu ben de telefonla oyalanıyordum. Google fotoğraflar karşıma iki yıl önce bu haftanın fotoğraflarını çıkardı. Beraber tatildeymişiz. Benim de bu aralar duygularım çok gelgitli. Depresifim. Bebek konusunda özellikle bir çok mutlu oluyorum bir napacağım ben şimdi diye korkmaya başlıyorum ki ikincisi ağır basıyor. Fotoğrafları görünce sinirlerim bozuldu ağlamaya başladım. Eşim neden ağladığımı sordu. O zamanlar tatildeymişiz ne güzel bak nasıl eğlenmişiz, dedim. Pandemi bitsin yine gideriz yine eğleniriz, dedi. Bebekle nasıl gidip eğlenceğiz ki, dedim. Niye eğlenmeyelim bebek bize niye engel olsun, dedi. Nasıl engel olmasın bak senin içtiğin kahveyi benim içmeme engel oluyor şimdiden, dedim.
Hiç beklemediğim şekilde sinirlendi ve bir sürü şey söyledi. Beni tanıdığında ben böyle bencil değilmişim. Kendi çocuğum hakkında nasıl böyle konuşurmuşum. Gerçekten bebeğime engel gözüyle mi bakıyormuşum. O elinden geleni yapıyormuş biraz da ben çabalasaymışım. O çocuğu kendi başına zorla yapıp benim karnıma yerleştirmemiş. Hiçbir şeyden memnun olmuyormuşum.
4 yıldır beraberiz, 4 yıla yakın da beraber yaşadık. Ben böyle kavga hatırlamıyorum. O kadar kırıldım ki. Çok aşağılanmış hissediyorum. Sanki benim sevgilim gitmiş yerine başkası gelmiş. Ciddi ciddi küstük sanırım. Kendimi koca evde yalnız hissediyorum.
Böyle davranılmayı hak etmediğimi düşünüyorum. Bu yüzden onunla uzun süre hiç konuşmamak istiyorum. Bir yandan da inanılmaz desteğe ihtiyaç duyuyorum bu aralar. Hani ona o kadar kızmış ve kırılmış olmama rağmen gidip ona sarılıp ağlamak istiyorum. Bu da kendimi güçsüz biri gibi hissetmeme neden oluyor. Ama en çok da yapayalnız hissediyorum. Böyle işte. Ne yapacağıma da karar veremiyorum. Buraya kadar okuduğunuz için teşekkür ederim.
Hayır sadece çok depresif bir ruh haline girdim.Sağlık sıkıntısı yarattı mı gebelik sizde?
Şimdi nasıl peki o özgürlük biraz olsun geldi miBebek ilk başta engel tabii ki bir çok şeye neden engel olarak görmeyelim. Ben gebelikte hep söylendim ayrı ama doğurunca evlatlık vermeyi bile düşündüm öyle bir çökmüşlüktü benimki. Banyo yapamamak ne demek yahu. Dizi izleyemiyorum diye ağlamıştımşimdi düşününce komik geliyor ama o zaman eski hayatıma dair bir şeyler bulmak önemliydi benim için. Hele ki o özgürlük hissinin kayboluşu, en çok ona delirmiştim. Ben ilk 6 ayı hatırlamak dahi istemiyorum. 7-8 aydan sonra bir nebze güzelleşmeye başladı. Hem oğlum insan kıvamına geldi hem hayatım rutine oturdu. Ben bile düzeldim ki ağır vakaydım
İçinde bulunduğun dipsiz gibi görünen kuyunun çıkışı var ama biraz zamanın var. Muhtemelen kendini iyi hissetmek için zorluyor, bebek sahibi olmanın sevimli taraflarını düşünmeye çalışarak kendini yatıştırıyorsun. Merak etme her şey güzel olacak. Her değişim sancılıdır.
Bizde eşim öyle oluyordu işte hemen ter basıyordu adama ben gayet relax. Ama eşim stresli davrandığı için kavga ettiğimiz oluyordu ya ne var bu çoxuk tabi ağlayacak derdim millet vize bakıyo derdi e bakarsa baksın ne yapayım canım ağlayan çocuk duysam ben de döner bakarım ne oldu acaba diye.Dışarı çıksak ve bebek çılgınlar gibi ağlamaya başlasa elim ayağıma dolanır kafayı yedim herhalde.
Ama o zaman soğuk da olsa icebileceksinEşim neden ağladığımı sordu. O zamanlar tatildeymişiz ne güzel bak nasıl eğlenmişiz, dedim. Pandemi bitsin yine gideriz yine eğleniriz, dedi. Bebekle nasıl gidip eğlenceğiz ki, dedim. Niye eğlenmeyelim bebek bize niye engel olsun, dedi. Nasıl engel olmasın bak senin içtiğin kahveyi benim içmeme engel oluyor şimdiden, dedim.
Hiç beklemediğim şekilde sinirlendi ve bir sürü şey söyledi.
Yok öyle gibi gelir ama gayet iyi kontrol edersin. Sen onun annesisin. Onu nasıl sakinleştirecegini de bilirsin.Dışarı çıksak ve bebek çılgınlar gibi ağlamaya başlasa elim ayağıma dolanır kafayı yedim herhalde.
Gidin sarılın , yani bizim okulda da bir arkadaş vardı , hamilelikte hormonların etkisi mi artık her neyse çok zorlaşmıştı . Sanki tek kendisi hamile , kendisi dertli vs olarak abartırdı .Bu akşam yemeğinden sonra salonda oturmuş vakit geçiriyorduk. Eşim film izleyip kahve içiyordu ben de telefonla oyalanıyordum. Google fotoğraflar karşıma iki yıl önce bu haftanın fotoğraflarını çıkardı. Beraber tatildeymişiz. Benim de bu aralar duygularım çok gelgitli. Depresifim. Bebek konusunda özellikle bir çok mutlu oluyorum bir napacağım ben şimdi diye korkmaya başlıyorum ki ikincisi ağır basıyor. Fotoğrafları görünce sinirlerim bozuldu ağlamaya başladım. Eşim neden ağladığımı sordu. O zamanlar tatildeymişiz ne güzel bak nasıl eğlenmişiz, dedim. Pandemi bitsin yine gideriz yine eğleniriz, dedi. Bebekle nasıl gidip eğlenceğiz ki, dedim. Niye eğlenmeyelim bebek bize niye engel olsun, dedi. Nasıl engel olmasın bak senin içtiğin kahveyi benim içmeme engel oluyor şimdiden, dedim.
Hiç beklemediğim şekilde sinirlendi ve bir sürü şey söyledi. Beni tanıdığında ben böyle bencil değilmişim. Kendi çocuğum hakkında nasıl böyle konuşurmuşum. Gerçekten bebeğime engel gözüyle mi bakıyormuşum. O elinden geleni yapıyormuş biraz da ben çabalasaymışım. O çocuğu kendi başına zorla yapıp benim karnıma yerleştirmemiş. Hiçbir şeyden memnun olmuyormuşum.
4 yıldır beraberiz, 4 yıla yakın da beraber yaşadık. Ben böyle kavga hatırlamıyorum. O kadar kırıldım ki. Çok aşağılanmış hissediyorum. Sanki benim sevgilim gitmiş yerine başkası gelmiş. Ciddi ciddi küstük sanırım. Kendimi koca evde yalnız hissediyorum.
Böyle davranılmayı hak etmediğimi düşünüyorum. Bu yüzden onunla uzun süre hiç konuşmamak istiyorum. Bir yandan da inanılmaz desteğe ihtiyaç duyuyorum bu aralar. Hani ona o kadar kızmış ve kırılmış olmama rağmen gidip ona sarılıp ağlamak istiyorum. Bu da kendimi güçsüz biri gibi hissetmeme neden oluyor. Ama en çok da yapayalnız hissediyorum. Böyle işte. Ne yapacağıma da karar veremiyorum. Buraya kadar okuduğunuz için teşekkür ederim.
Bakın daha zor durumda olanlar olduğunu biliyorum. Ve daha zor durumda olanlar olduğunu düşünmek sadece beni daha çok mutsuz ediyor. Acıları karşılaştırmayı çok anlamsız buluyorum. Şımarıklık olsaydı keşke gerçekten en azından çok daha iyi hissediyor olurdum. Neden bir türlü anlatamadığımı bilmiyorum ben gerçekten acı çekiyorum. Adam doğurma o zaman desin dediğimi de hatırlamıyorum. Sadece destek bekliyorum ben.Çok simarikca davranmissiniz. Bir tanidigim diyabet ve gebe, birakin kahveyi dogru durust tatli bile yiyemiyor hiç, bu derece sikayetlenmiyor.
Endişeleriniz varsa oturuo dogru durust "bebek dogdugunda nasil olur?" Temali sorularla eşinizin onerecegi fikirlerle kendinizi rahatlatabilirdiniz.
Şu saatten sonra bebek bana engel oluyor diye aglayip adam ne dese aksini soylemenin manasi var mi? Dogurma o zaman mi desin ne desin simdi?
Peki nasıl bu kadar rahat davranmayı başarabildiniz ilk bebeğiniz olmasına rağmen?Bizde eşim öyle oluyordu işte hemen ter basıyordu adama ben gayet relax. Ama eşim stresli davrandığı için kavga ettiğimiz oluyordu ya ne var bu çoxuk tabi ağlayacak derdim millet vize bakıyo derdi e bakarsa baksın ne yapayım canım ağlayan çocuk duysam ben de döner bakarım ne oldu acaba diye.
Şımarıklık mıdır bilmiyorum sadece şunu söyleyebilirim hayatımın daha zor bir dönemi olmamıştı zihinsel ve ruhsal açıdan.