bulimiayım ve tek seçeneğim bu forum lütfen okumadan geçmeyin

[helinela]

merhaba ben bulimia hastalığına yakalandım başlarda kendi başıma aşabileceğimi sanıyordum ancak zamanla aşmak bir yana sadece daha kötüye gitti durumum. ne yapacağımı şaşırdım. ergenlikten sonra kilo alıp verme benim için zorunlu bir döngü haline geldi. sonra internette diyet ve zayıflamayla ilgili bir çok site ve blog buldum ve yine bir gün aynı bu şekilde diyet listelerine bakarken hiç bakmamam gereken bir yere baktım. işte o zaman hayatım karardı desem yanlış olmaz galiba. anoreksiya ve bulimiayla tanıştım. o andan sonra kafamda hep bir soru işareti vardı . yalnızca zayıflayana kadar sonra durur ve yoluma devam ederim diyordum keşke şimdi yaptığım araştırmayı o zaman yapsaydım. anoreksiya değil belki ama bulimiya iki aydır en büyük kabusum oldu. nedense her gün bugün son deyip finali yapıyor ama sonra bir bakıyor ve kendimi mutfakla tuvalet arasında bir yerde buluyordum. psikolojim ve bedenim o kadar altüst oldu ki umuyorum geri alınamaz hasarlar yaratmamış olayım bedenimde. yapmamam gerektiğini bile bile her defasında kendimi boğazım patlarcasına yerken bulmak o kadar acı verici ki. üstelik kilo vermek bir yana sadece kilo aldım. özgüvenim ve sosyal hayatım eski sevecenliğim ve enerjim yok oldu. daha 16 yaşında bunları yaşamış ve hala yaşıyor olmaktan dolayı tarif edilemez bir üzüntü duyuyorum. pişman mıyım elbette hem de çok pişmanım. sanıyorum ki bütün bunların sebebi kendime ve bedenime karşı biz özgüvenim olmaması. 170 cm 60 kilo olmama karşın çevremdekilerle kendimi kıyaslayıp her seferinde kaybeden olmaktan yorulduğumdan olsa gerek. çocukluğumdan beri hep iri yarı iri kemikli kalıplı sıfatlarına yakıştırıldığım için başkalarının fikirlerini kendilerine saklamadıkları için yemek yemeyle aşırılık ve doyumsuzlukla ince sınırlarım oldu hep utanç duyan oldum. normal kiloda olmamı kabullenmek istemedim şişmandım ve şişman olmamak hayatımın odak noktası olmuştu. tahminimce zamanında kendimi kısıtlayıp da yemediklerimin acısını şimdi yiyip kusarak çıkarıyorum ve tabi canım da çıkıyor ruhumu amerikan tuvaletin kloraklı fayanslarına bırakıyorum. aileme söylemek istiyorum ama yapamam yapamayacağım da. tek istediğim bir arkadaş belki whatsapp tan ya da facebooktan mesajlaşarak birbirimize destek oluruz ve en kısa zamanda bunu birlikte yeneriz. çünkü eminim ailesinden saklayan başkaları da vardır. not:lütfen doktora git diye mesajlar yazmayın ailem bilmezken nasıl doktora giderim. bana ulaşmak isteyenler mesaj atsın lütfen

 

[fikirdelisi]

şimdi küçük arkadasım doktora git demeyin ailem bilmiyo demişsin ama bi süre sonra çok daha fazla yan etkilerini yaşadıgında ailen sen söylemesen de anlayacak zaten ! o zaman belki de tedavin çok daha uzun ve zor geçecek. abla tavsiyesi olarak kabul et bunları; senin yerinde olsam acilen bi doktora giderdim. ben yaparım, kendim iyileşirim dedikçe daha çok batacaksın bu duruma. sonradan tamiri zor durumlar yaşamaktansa derhal doktora git tedavini ol. bak farkındasın her şeyin bu senin için olumlu bir şey. daha fazla geç kalma H helinela

 

[igdedali]

merhaba ben bulimia hastalığına yakalandım başlarda kendi başıma aşabileceğimi sanıyordum ancak zamanla aşmak bir yana sadece daha kötüye gitti durumum. ne yapacağımı şaşırdım. ergenlikten sonra kilo alıp verme benim için zorunlu bir döngü haline geldi. sonra internette diyet ve zayıflamayla ilgili bir çok site ve blog buldum ve yine bir gün aynı bu şekilde diyet listelerine bakarken hiç bakmamam gereken bir yere baktım. işte o zaman hayatım karardı desem yanlış olmaz galiba. anoreksiya ve bulimiayla tanıştım. o andan sonra kafamda hep bir soru işareti vardı . yalnızca zayıflayana kadar sonra durur ve yoluma devam ederim diyordum keşke şimdi yaptığım araştırmayı o zaman yapsaydım. anoreksiya değil belki ama bulimiya iki aydır en büyük kabusum oldu. nedense her gün bugün son deyip finali yapıyor ama sonra bir bakıyor ve kendimi mutfakla tuvalet arasında bir yerde buluyordum. psikolojim ve bedenim o kadar altüst oldu ki umuyorum geri alınamaz hasarlar yaratmamış olayım bedenimde. yapmamam gerektiğini bile bile her defasında kendimi boğazım patlarcasına yerken bulmak o kadar acı verici ki. üstelik kilo vermek bir yana sadece kilo aldım. özgüvenim ve sosyal hayatım eski sevecenliğim ve enerjim yok oldu. daha 16 yaşında bunları yaşamış ve hala yaşıyor olmaktan dolayı tarif edilemez bir üzüntü duyuyorum. pişman mıyım elbette hem de çok pişmanım. sanıyorum ki bütün bunların sebebi kendime ve bedenime karşı biz özgüvenim olmaması. 170 cm 60 kilo olmama karşın çevremdekilerle kendimi kıyaslayıp her seferinde kaybeden olmaktan yorulduğumdan olsa gerek. çocukluğumdan beri hep iri yarı iri kemikli kalıplı sıfatlarına yakıştırıldığım için başkalarının fikirlerini kendilerine saklamadıkları için yemek yemeyle aşırılık ve doyumsuzlukla ince sınırlarım oldu hep utanç duyan oldum. normal kiloda olmamı kabullenmek istemedim şişmandım ve şişman olmamak hayatımın odak noktası olmuştu. tahminimce zamanında kendimi kısıtlayıp da yemediklerimin acısını şimdi yiyip kusarak çıkarıyorum ve tabi canım da çıkıyor ruhumu amerikan tuvaletin kloraklı fayanslarına bırakıyorum. aileme söylemek istiyorum ama yapamam yapamayacağım da. tek istediğim bir arkadaş belki whatsapp tan ya da facebooktan mesajlaşarak birbirimize destek oluruz ve en kısa zamanda bunu birlikte yeneriz. çünkü eminim ailesinden saklayan başkaları da vardır. not:lütfen doktora git diye mesajlar yazmayın ailem bilmezken nasıl doktora giderim. bana ulaşmak isteyenler mesaj atsın lütfen

Burdan oturduğumuz yerden sana nası bi fikir verelim ya da yardım edelim. Yakalandığını söylediğin hastalık basit bi hastalık değil. Ve büyük çoğunluğu psikoloik bir rahatsızlık. Ailenle durumunu konuş ve vakit kaybetmeden bir psikiyatristle görüş. Bu şekilde midene, bağırsaklarına, dişlerine, yemek boruna ... kısacası sindirim sisteminde ne kadar organ varsa zarar veriyorsun.