İyi dileklerde bulunan, duasını paylaşan herkese ve 'söz veren' annelerin her birine tek tek teşekkür ederim.
Çoğunuzun mesajına ciddi anlamda duygulandım, bir türlü ne yazacağımı bilemedim, ama çok çok teşekkür ederim. Buralara bu tarz şeyler yazmaya alışık değilim, o açıdan mazur görün, biz okudukça mutlu olduk.
Unutmadan, bunun dışında;
Evet aynı hikaye kitapları bizim kitapligimizda da mevcut hatta onlar bir seri halinde sanırım devamı da var.
Bir de bir çocuk kanalında Punky diye bir çizgi film var down sendromlu bir çocuğun hikâyelerini bölüm bölüm anlatıyor, ilk gördüğümde çok şaşırmıstim hatta.
"Nasıl anlatacağım?" Diyen annelere verdiğiniz örnek masal ve diğer öneriler için de
kadesa ve öneride bulunan diğer arkadaşlara da ayrıca teşekkür ederim.
Hepsine katılmakla beraber, minikacocuk kanalındaki Punky ile ilgili tereddütlerim var, onu yazmak istedim.
Punky i birkaç kez izledim, fakat bana daha çok kaş yaparken göz çıkarmışlar gibi geldi, çok uç örnekler barındırıyor. Örneğin, evdeki anneanne'yi yaşlı, huysuz, bencil, paylaşmayı sevmeyen, inatçı uç bi karakter olarak gösteriyorlar. Punky bir bölümde 'paylaşmak kötüdür' diyen anneannesine göya paylaşmanın iyi olduğunu öğretiyor falan.
'Bana neden baktığınızı sorabilir miyim' diyerek gittiği yan masadaki kız 'elbiseni beğendim' yanıtı vermeseydi ne olacaktı, bunun yanıtı verilmiyor, yine çok pozitif, uç bir dünyadan örnekler. Özellikle down sendromluların izlemesi için yapılmış olup, onlar için bile yeterli değil.
kimsenin kalbini kirmak istemem ama yazacaklarim bayadir hep aklima geliyor , görüyorum , okuyorum duyuyorum , ve bu konuda ki düsüncelerimi sormak isterim
özel cocuklar diyorsunuz ama tamam da neden engelli diyemiyorsunuz . bu deyimde yeni moda oldu aslinda özel cocuklar zeka seviyesi ilerde olupda birseyleri basarana denirdi kisa bi zaman önce .. ailelerin kendi cocuklarina kullanamadiklari kelimeyi o ince duyguyu anlayisi empatiyi basklarindan beklemek cok garipime gidiyor.. bana göre cogu özünde kendileri dahi kabullenememis ozaman .....daha gecenlerde bir kadina rastladim engelli bir evlati var hasta hasta diyip duruyordu , kendisine sordugumda neden engelli kelimesi yerine hasta sözü? bana karsi cevapi sadece öfke dolu bakisi idi , engelli kelimesini cogu küfür mis gibi algiliyor , yabanci millet hic karsilasmatim , insanlar kolayca algiliyor ve garipsemiyorlar cünkü bunun da normal oldugunun kücügünden buyugune kadar farkinda......ve buda benim düsünceme göre kendilerininde bi zamanlar farkinda olmayan insanlara dahil olduklari.. yeniden kimsenin kalbini asla kirmak istemem sadece düsüncelerimi yazmak istedim kirdigimda olduysa af ola---
sizler bu konularda dik bas olun ki digerleride farkina varsin hic birseyi süslemeye gerek yok
....
anlayis degil farkindalik eksik ...farkinda olsalar zaten anlarlar saygi duyarlar...
Bu durumun yanıtı aslında hayli basit.
Kendilerine karşı kullanılan kelimeler, kolayca bu çocukların bilinçaltına işliyor. Birileri size sürekli 'engelli' deseydi, gerçekten engelliyseniz bile, bu bi süreden sonra sizin bilincinize 'sizle alakalı bir engel' imgesi yerleştirirdi, ister istemez engel kelimesini benliğinizle kafanızda birleştirirdiniz, bu ister istemez olurdu ve bu çocukların zaten çekindikleri o kadar çok şey varken, bir de kendileriyle 'özür', 'engel' gibi kelimeleri bağdaştırmalarını istemediğimiz için haklı olarak bu kelimelerin literatürden çıkması için yıllardır savaşıyoruz. Bu çocukların özgüvene ihtiyacı varken, illa bi isim konacaksa haklarında 'özel' veya 'farklı' denildiğini duymaları onlar için en iyisi.
Farkındalık konusunda ise, bambaşka yollarla edinilebilir o farkındalık, bilinçlere negatif imgeler yüklemeden ve negatifçe ötekileştirmeden.
Anlatmaya çalıştığım şey özetle, pozitif ötekileştirmenin kötünün iyisi olarak daha kabul edilebilir olduğu.
Biraz empati.