- 13 Aralık 2018
- 8
- 51
- 3
- Konu Sahibi guldunyam1
- #1
Ne zaman düzeleceğim tam anlamıyla bilmiyorum
Standart bi hayatım olmadı
Anne baba şiddetinin içinde büyüdüm aslında çok hareketli bi çocuktum
Hayatımda hep bi sorun vardı
Annem ve babam kavga ederler biz akraba evlerinde orda burda kalırdık
Birgün annem ve babam tamamen ayrıldılar
Sonra da babamın öldüğü haberini telefondan aldım
2 hafta garip şeyler yaşadım liseye gidiyordum o dönem
Tahtadaki bi metni sesli okuyamamaya başladım sesim çıkmıyor,yutkunamıyordum
Ders başladığı vakit karın ağrılarım başlardı
Konuşurken ellerim titrer kafam titrerdi
2 hafta hergün ölmeyi istedim içim kıpır kıpır sürekli hareket etmek istiyordum
İnsanlarla konuşmak ölmek gibiydi
Ve ben son ses müzik açıp oynadığımı zıpladığımı biliyorum o dönem
Sonra soyutladım kendimi
İçimde bir tarafım deli gibi cesaretliydi evet o kız bendim
Ama elim ayağım titriyor ve içime kapanıyordum
Bedenime ve ruhuma hakim olamıyordum
Lisede herkesin tanışıp konuşmak istediği bi kızdım gezip tozmayı çok severdim
Bir şekilde üstünü kapata kapata 28 yaşıma geldim
İçten içe kendimle konuşup ne kadar güçlü olduğumu söylerdim
Sonra annemin kanser olduğunu öğrendim onun tedavisinde onun yanında olduğum dönem doktorlarla ben muattap oluyordum
Kriz anında daha iyi konuştuğumu ve cesaretimi daha iyi toparladığımı farkettim
Sonra annem gözümün önünde eriyip gitti onu asla görmek istemeyeceğim acıları yaşarken gördüm gözümün önünde morardı tüm organları iflas etti. Defalarca genital kanamalar yaşadı ve onun annesi ben olmuştum. En son kanamasında da hayatını kaybetti.
Bir bebek gibi onun altını alıyordum gözümün içine bakıp hala kanıyormu derdi. Biteceği günü bekledi kanamanın dindiği gün gözlerini kapattı.
Bana gelirsek sosyal fobim hala var
Ellerimdeki titremeler yok artık ama insanlarla konuşmak istemiyorum
Bir tarafım beni ayağa kaldırmaya zorluyor diğer tarafım hep beni yeniyor
İnsanlarla konuşurken cümle bile kurmak istemiyorum mal gibiyim resmen..
Konuşurken donup kalmak geliyor içimden türkçesi çok iyi olan ben cümle kuramıyorum
İnsanlara çok ilginç gelen komik gelen şeyler bana gelmiyor
Kimsenin dedikodusunu yaparken keyif almıyorum
Birinin yapıp anlatmaktan övündüğü şeyi belki defalarca yaptım
Ama ben bir köşede oturup kalmayı tercih ediyorum
....
Standart bi hayatım olmadı
Anne baba şiddetinin içinde büyüdüm aslında çok hareketli bi çocuktum
Hayatımda hep bi sorun vardı
Annem ve babam kavga ederler biz akraba evlerinde orda burda kalırdık
Birgün annem ve babam tamamen ayrıldılar
Sonra da babamın öldüğü haberini telefondan aldım
2 hafta garip şeyler yaşadım liseye gidiyordum o dönem
Tahtadaki bi metni sesli okuyamamaya başladım sesim çıkmıyor,yutkunamıyordum
Ders başladığı vakit karın ağrılarım başlardı
Konuşurken ellerim titrer kafam titrerdi
2 hafta hergün ölmeyi istedim içim kıpır kıpır sürekli hareket etmek istiyordum
İnsanlarla konuşmak ölmek gibiydi
Ve ben son ses müzik açıp oynadığımı zıpladığımı biliyorum o dönem
Sonra soyutladım kendimi
İçimde bir tarafım deli gibi cesaretliydi evet o kız bendim
Ama elim ayağım titriyor ve içime kapanıyordum
Bedenime ve ruhuma hakim olamıyordum
Lisede herkesin tanışıp konuşmak istediği bi kızdım gezip tozmayı çok severdim
Bir şekilde üstünü kapata kapata 28 yaşıma geldim
İçten içe kendimle konuşup ne kadar güçlü olduğumu söylerdim
Sonra annemin kanser olduğunu öğrendim onun tedavisinde onun yanında olduğum dönem doktorlarla ben muattap oluyordum
Kriz anında daha iyi konuştuğumu ve cesaretimi daha iyi toparladığımı farkettim
Sonra annem gözümün önünde eriyip gitti onu asla görmek istemeyeceğim acıları yaşarken gördüm gözümün önünde morardı tüm organları iflas etti. Defalarca genital kanamalar yaşadı ve onun annesi ben olmuştum. En son kanamasında da hayatını kaybetti.
Bir bebek gibi onun altını alıyordum gözümün içine bakıp hala kanıyormu derdi. Biteceği günü bekledi kanamanın dindiği gün gözlerini kapattı.
Bana gelirsek sosyal fobim hala var
Ellerimdeki titremeler yok artık ama insanlarla konuşmak istemiyorum
Bir tarafım beni ayağa kaldırmaya zorluyor diğer tarafım hep beni yeniyor
İnsanlarla konuşurken cümle bile kurmak istemiyorum mal gibiyim resmen..
Konuşurken donup kalmak geliyor içimden türkçesi çok iyi olan ben cümle kuramıyorum
İnsanlara çok ilginç gelen komik gelen şeyler bana gelmiyor
Kimsenin dedikodusunu yaparken keyif almıyorum
Birinin yapıp anlatmaktan övündüğü şeyi belki defalarca yaptım
Ama ben bir köşede oturup kalmayı tercih ediyorum
....