Elimdeki kahveyi yudumlarken aslında farkettim..Her solukta sen ben olmuşsun.aldığım can ,içimde nefes olmuşsun..
dedim ki o vakit;
En çok geceleri kendi olurmuş insan...Ben de bir gece vakti karar verdim bu büyük aşkı anlatmaya,
sonra yüreğimden taşmaya meyilli ne varsa, istedim sevdiğim bilsin.
Döküldü can hanemden cümleler.Aktı gitti yüreğimden aşkın,gözümden yaşlar;mutluluğunun getirdiği...
Biz de vakitlerden bir yaz akşamı tanışmıştık.Huzur bulmuştu gözlerim gözlerinde.Sana dair tek bildiğim şey buydu..
adın,nefesin öyle uzaktı ki hayal bile denmezdi sana ..Küçüktüm avuçlarımda toplayamıyordum aşkın kırıntılarını...
ki bilmiyordum en büyük aşk'ın sen olduğunu ,dünyama anlam katan.İsmini duyduğumda birkaç kez sayıkladım içimden..usulca ürkekçe : "Zafer.."
Bu hikayenin kahramanı sendin,hissediyordum ki adınla bile can kazanıyordu içimdekiler.
Bilmiyorum nasıl başarmıştın kalp şehrine beni tutsak etmeyi;bile bile,seve seve...Biliyor musun sevdiğim ben seni korkusuzca sevdim.
sesin,yüzün..sanki tanıdık..benden birşeyler taşıyor..Üşümüş bir serçe gibi titrerken kalbim bir tek sende buluyordum yıllardır arayıp bulamadığımı.
Eksik güven duygusu,masumiyet.Hiçkimsede olmayanından,öyle bambaşka işte.Bir melodiyle hayat bulan,bana can ,ses,nefes olan..En çok ta gözlerinde boğulmayı istiyordum.
en yakının olayım,en yakınım ol ..diliyordum işte küçük şeyler yetiyordu...
Bu ilk seslenişim sana...
düşlerine ve hayatıma...
Dilimde hep sana dair dualar.
Seninle yaşıyorum.
Sevgime emanetsin.