Bosanma yolunda ilk adim- aklimdaki "acaba"lar

Mira_88

Popüler Üye
Kayıtlı Üye
29 Ocak 2015
1.379
1.236
35
Iyi geceler,

foruma bayadir ugrayamiyordum. Sanirim 2021de esimle ilgili bir konu acmistim. O zamandan beri iliskimiz dahada kötüye gitti. Bilgisayardan yazdigim icin konu cokta uzamasin diye merak ettiklerinizi tek tek cevaplayabilirm, burarada 10 yili toparlamaya calisicam.
Ben kendimi gelistridikce arastirdikca esimde narsistik kisilik özellikleri oldugunu fark ettim. Kendimi ona duyuramama, ifade edememr, aklimda kalan ve onun tarafindan giderilmeyen yok sayilan soru isaretleri, tartismalarin cok yüksek sesli kavgalara dönüsmesi ve sonrasinda sakince oturup konusmak yerine yok sayip kaldigimiz yerden güler yüzle güya kendince beni idare etmesi, benim bunlari "erkeklerin bir cogu böyle" diye düsünüp normal sanmam...cevremi gözlemlemem, burada konu okumam ve tabii sizin yorumlarinizla gözlerim acildi. Tam bir narsistdir diyemem, ama cogu ögrendiklerim uyuyor maalesef..

Erkege küfür eder gibi etmesi, beni duygusal anlamda istismara ugrastmasi, cok cabuk kirip bunu bir kadina yarasir sekilde telafi edememesi... aslinda söyleyecek cok sey var ama ben cok yoruldum. Avukata basvurdum, pazartesi randevum var. Birkac gün önce randevuyu aldiktan sonra icimde ümit isigi belirdi, sevmek sevilmek insana yarasir sekilde bir iliski kurmak istiyorum. Sohbet bile edemiyorum, eskiden hele bana anlattirirdi sonra anlamamazliktan gelirdi, bende saf gibi aciklamalar yapardim. buguün youtubeda bununla ilgili bir video izleyince piskolog kadin tamda bu kismini anlatinca flashback yasadim aslinda ne kadar yorucu bir iletisimimiz varmis diye.

Yillar önceki tartismamizda iki gün arabada yatip annesine benden ayrilmak istedigini söylediginde belkide birakmaliydim, ama sevip deger verdigim icin alt tarafi bir tartisma diye sasirmistim. umursamaz, yolda yürürdügümüzde önden yürür, cinselligi hergün ister ama bütün bir evin sorumlulugunu piskin piskin bana yikar, güleryüz takinarak hatalarini telafi ettigini düsünür. yorgunluktan adim atamasam sadece izler, sinir krizleri gecirdikten cook sonra elini bir ise atar. yetiskin sorumluluk sahibi bir birey degil gibi. bence beni seven isteyen biraz daha ilgili davranirdi, beni karisi olarak kaybetmek istemezdi degil mi?

Kararim kesin, cok sükür iyi bir isim var zaten neredeyse cocuklu bir kadin gibi yanliz yasiyorum bu hayati. elde tutulacak yani kalmadi, disaridaki insanlara karsida "esimdir deger veriyorum" imaji cizemiyorum bos konusmalarindan, zevkzekliginden.. öte yandan kirilgan bir cocuk gibi, aciyorumda ama kendime diyorum ki sende bir insansin seni kim düsünüyor? 10 yillik evliligimizde ben onu daha ne kadar güdebilirim? hicmi düzelmek istemez, terapiye gitmez?
Tecrübelerinizi benimle paylasip kafamdaki acabalari gidermekte yardimci olursaniz size cok minnettar olurum..

zor oldu mu? ayrildiktan sonra pisman oldunuz mu? hayatiniza birini alabildiniz mi? benmi idare edemedim, nankörlükmü yaptim? Bosanicam dedim, biraz baski uygulayip niyetimin ciddi oldugunu göstermek icin dilekce imzalattim. sonraki günler ne bi gel kahve icelim konusalim, ik gün seyahat edelim, yada al bak bu cicekleri görünce aklima sen geldin bence biz biraz kendimize vakit ayirip iliskimizi kurtaralim minvalinde bir adim göremedim.
 
Son düzenleme:
Evli ya da boşanmış biri değilim sadece yakın çevremin tecrübelerine göre konuşuyorum

Boşanmayanlar artık eşlerine benzemeye başladı narsistin önde gideni oldular
eşleriyle çocukları arasında fark yok
çocukların elektronik cihazlarında sıkıntılı bir durum var mı diye takip eder ya anne-babalar , eşlerini de aynı şekilde takip ediyorlar
güven duyguları sıfır ( aldatılma ihtimali olmadıgı halde aşırı paranoyaklık var)

Boşananlar boşandıktan sonra yas dönemine giriyor ( asla kolay değil ) , ilk dönemler pişman oldular ( çevre baskısı ,başkasına güvenememe vs ) yas dönemini bi şekilde iyi-kötü atlattılar.
kendi başına atlatanlar-psikolog desteği alanlar , hayatlarına yeni birini almaya korkarken bir anda ikinci baharlarını yaşıyorlar ve aşırı mutlular. ( nasipten öte köy yok )
Eskiden keşke ayrılmasaydım-şöyle yapmasaydım dedikleri için gülüyorlar artık iyi ki diyorlar keşkelerinin yerine.
Bunları yaşamam gerekiyormuş gözümün açılması için deyip şu an şükrediyorlar

Eşiniz düzelir mi bilmem ama buradan çok zor görünüyor
Zor ama imkansız da değil hayatını 360 derece değiştiren insanlara da denk geliyorum
 
Evli ya da boşanmış biri değilim sadece yakın çevremin tecrübelerine göre konuşuyorum

Boşanmayanlar artık eşlerine benzemeye başladı narsistin önde gideni oldular
eşleriyle çocukları arasında fark yok
çocukların elektronik cihazlarında sıkıntılı bir durum var mı diye takip eder ya anne-babalar , eşlerini de aynı şekilde takip ediyorlar
güven duyguları sıfır ( aldatılma ihtimali olmadıgı halde aşırı paranoyaklık var)

Boşananlar boşandıktan sonra yas dönemine giriyor ( asla kolay değil ) , ilk dönemler pişman oldular ( çevre baskısı ,başkasına güvenememe vs ) yas dönemini bi şekilde iyi-kötü atlattılar.
kendi başına atlatanlar-psikolog desteği alanlar , hayatlarına yeni birini almaya korkarken bir anda ikinci baharlarını yaşıyorlar ve aşırı mutlular. ( nasipten öte köy yok )
Eskiden keşke ayrılmasaydım-şöyle yapmasaydım dedikleri için gülüyorlar artık iyi ki diyorlar keşkelerinin yerine.
Bunları yaşamam gerekiyormuş gözümün açılması için deyip şu an şükrediyorlar

Eşiniz düzelir mi bilmem ama buradan çok zor görünüyor
Zor ama imkansız da değil hayatını 360 derece değiştiren insanlara da denk geliyorum
okuyup cevap verdiginiz icin cok tesekkür ederim. hissizlestim, nesemi isigimi kaybettim, yaninda duygularimi zamanla göstermemeyi icgüdüsel olarak ögrendim, hergün dövmüyor sövmüyor ya bosanmakta neymis düsünceleri geldigi icin bu kadar ayrililk mevzusu uzadi. karisi elden gidecek adam hicbirsey olmamis gibi takiliyor. demek ki sevmiyor, deger vermiyor degil mi?
bunca yil ardindan karakteri saglam bir ablaya danistim, bana "mutsuz oldugunu bende fark ediyordum haline baksana. seni nasi sinidirmis sen ömür boyu yanliz kalicam saniyorsun ama sen bugün ayril bak kimler kapinda yatar, karakterli ayaklari yere basan bir insansin, onun sana dedigi gibi sana kim bakar deme, senin gibisini kim görmezden gelebilir" demisti. Ailemde bayadir farkinda, ben rolümü güzel oynadigimi düsünürken onlar meger herseyin farkindalarmis.
Elde tutulur bir yani olur, derim ki evet her iliski evlilik süper degil ama adam cabaliyor, iyi bir birey, bir damat, bir baba, toplumun ferdi...olmuyor bende artik kendime deger vermeyi tam anlamiyla ögrendigim icin kendi isteklerime kulak veriyorum
 
Küfür, yüksek sesli kavgalar sonrasında telafi edilmemesi ciddi sorun bence.
Boşanma üzerine bir sey yazamam ama gayet güzel seven, tartışmanın dozunu da sevdiği, kırmak istemediği için kaçırmayan, kirdiysa gönül almasını bilen erkekler var. Niye esiniz gibi birine mahkum olasınız?

Benim etrafımda boşanıp pişman olan kimse yok. Çocuklu olup farklı konularda zorlanan gördüm ama keşke bosanmasaydim lafını duymadım. Zaten kadın boşanma karari aldıysa, genel olarak son damlaya kadar evli kalmaya calisip, içlerinde seyi bitirine kadar devam ettirmis oluyorlar evliliklerini. Pişmanlıkta olmuyor o yüzden diye düşünüyorum.

Eşiniz dilekçeyi imzalamis, sonrasında en ufak çaba göstermemiş. Bu aslında kararinizin ne kadar doğru olduğunu gösteriyor. Şu aşamada bile yalandan dahi olsa en ufak bir değişiklik yaşaman adamdan elbette size hayır gelmez.
 
Iyi geceler,

foruma bayadir ugrayamiyordum. Sanirim 2021de esimle ilgili bir konu acmistim. O zamandan beri iliskimiz dahada kötüye gitti. Bilgisayardan yazdigim icin konu cokta uzamasin diye merak ettiklerinizi tek tek cevaplayabilirm, burarada 10 yili toparlamaya calisicam.
Ben kendimi gelistridikce arastirdikca esimde narsistik kisilik özellikleri oldugunu fark ettim. Kendimi ona duyuramama, ifade edememr, aklimda kalan ve onun tarafindan giderilmeyen yok sayilan soru isaretleri, tartismalarin cok yüksek sesli kavgalara dönüsmesi ve sonrasinda sakince oturup konusmak yerine yok sayip kaldigimiz yerden güler yüzle güya kendince beni idare etmesi, benim bunlari "erkeklerin bir cogu böyle" diye düsünüp normal sanmam...cevremi gözlemlemem, burada konu okumam ve tabii sizin yorumlarinizla gözlerim acildi. Tam bir narsistdir diyemem, ama cogu ögrendiklerim uyuyor maalesef..

Erkege küfür eder gibi etmesi, beni duygusal anlamda istismara ugrastmasi, cok cabuk kirip bunu bir kadina yarasir sekilde telafi edememesi... aslinda söyleyecek cok sey var ama ben cok yoruldum. Avukata basvurdum, pazartesi randevum var. Birkac gün önce randevuyu aldiktan sonra icimde ümit isigi belirdi, sevmek sevilmek insana yarasir sekilde bir iliski kurmak istiyorum. Sohbet bile edemiyorum, eskiden hele bana anlattirirdi sonra anlamamazliktan gelirdi, bende saf gibi aciklamalar yapardim. buguün youtubeda bununla ilgili bir video izleyince piskolog kadin tamda bu kismini anlatinca flashback yasadim aslinda ne kadar yorucu bir iletisimimiz varmis diye.

Yillar önceki tartismamizda iki gün arabada yatip annesine benden ayrilmak istedigini söylediginde belkide birakmaliydim, ama sevip deger verdigim icin alt tarafi bir tartisma diye sasirmistim. umursamaz, yolda yürürdügümüzde önden yürür, cinselligi hergün ister ama bütün bir evin sorumlulugunu piskin piskin bana yikar, güleryüz takinarak hatalarini telafi ettigini düsünür. yorgunluktan adim atamasam sadece izler, sinir krizleri gecirdikten cook sonra elini bir ise atar. yetiskin sorumluluk sahibi bir birey degil gibi. bence beni seven isteyen biraz daha ilgili davranirdi, beni karisi olarak kaybetmek istemezdi degil mi?

Kararim kesin, cok sükür iyi bir isim var zaten neredeyse cocuklu bir kadin gibi yanliz yasiyorum bu hayati. elde tutulacak yani kalmadi, disaridaki insanlara karsida "esimdir deger veriyorum" imaji cizemiyorum bos konusmalarindan, zevkzekliginden.. öte yandan kirilgan bir cocuk gibi, aciyorumda ama kendime diyorum ki sende bir insansin seni kim düsünüyor? 10 yillik evliligimizde ben onu daha ne kadar güdebilirim? hicmi düzelmek istemez, terapiye gitmez?
Tecrübelerinizi benimle paylasip kafamdaki acabalari gidermekte yardimci olursaniz size cok minnettar olurum..

zor oldu mu? ayrildiktan sonra pisman oldunuz mu? hayatiniza birini alabildiniz mi? benmi idare edemedim, nankörlükmü yaptim? Bosanicam dedim, biraz baski uygulayip niyetimin ciddi oldugunu göstermek icin dilekce imzalattim. sonraki günler ne bi gel kahve icelim konusalim, ik gün seyahat edelim, yada al bak bu cicekleri görünce aklima sen geldin bence biz biraz kendimize vakit ayirip iliskimizi kurtaralim minvalinde bir adim göremedim.

Konu sahibi, hayata bir kere gelmişsin. Düzgün konuşup gülüşmediğin biriyle yaşlanmak sana çok zor gelecek. Yeni bir hayat düzeni, boşanmak, böyle ağır bir değişiklik mutlaka zor gelecektir, sonuçta şuan iyi anlaşamasanda eskiden sevdiğin bir adam var karşında, belki eskiyi düşünüp tahammül ediyorsun, ama hayat çok kısa, maddi ve manevi imkanın varsa, iyice düşün, kendini geleceğini, çocukları sağlama alıp öyle boşanma yoluna gir.

İlla hayatına birini alacaksın diye bir şey yok, ama en azından kafan rahat olur, huzurun olur. Stressiz rahat bir yaşantın olur. Zorlanırsın ama 5 yıl, 10 yıl sonra, evde böyle ayaklarını uzatıp rahatça kahveni içersin.

Bir insan olarak ev işleri, çocuk işi ve iş yerindeki işler sende. Yanında durup, sana yardım edebilecek birisi varken onun bir şey yapmadığını, senin emeğini yorgunluğunu görmezden geldiğini fark etmek, bunu hissetmek sadece kötü hissettirmez, acı veriyordur. Sen kendine yazık etme. Sen de bir insansın, huzurlu mutlu yaşamayı hak ediyorsun.
 
okuyup cevap verdiginiz icin cok tesekkür ederim. hissizlestim, nesemi isigimi kaybettim, yaninda duygularimi zamanla göstermemeyi icgüdüsel olarak ögrendim, hergün dövmüyor sövmüyor ya bosanmakta neymis düsünceleri geldigi icin bu kadar ayrililk mevzusu uzadi. karisi elden gidecek adam hicbirsey olmamis gibi takiliyor. demek ki sevmiyor, deger vermiyor degil mi?
bunca yil ardindan karakteri saglam bir ablaya danistim, bana "mutsuz oldugunu bende fark ediyordum haline baksana. seni nasi sinidirmis sen ömür boyu yanliz kalicam saniyorsun ama sen bugün ayril bak kimler kapinda yatar, karakterli ayaklari yere basan bir insansin, onun sana dedigi gibi sana kim bakar deme, senin gibisini kim görmezden gelebilir" demisti. Ailemde bayadir farkinda, ben rolümü güzel oynadigimi düsünürken onlar meger herseyin farkindalarmis.
Elde tutulur bir yani olur, derim ki evet her iliski evlilik süper degil ama adam cabaliyor, iyi bir birey, bir damat, bir baba, toplumun ferdi...olmuyor bende artik kendime deger vermeyi tam anlamiyla ögrendigim icin kendi isteklerime kulak veriyorum
Olayın tamamen içinde oldugunuz için zaten bazı şeyler de görünmez oluyor belki uzamasının sebeplerinden biri de budur
Yavaş yavaş sindiriyorlar , dünyanın en çirkin insanı oldugunza inandırıyorlar , sanki kendileri olmasa başka kimse yüzünüze bakmayacakmış gibi
Dışarıdan bakan göze bu yüzden ihtiyaç oluyor

Kavga-dövüş olmasına gerek yok ki psikolojik baskı da bir çeşit istismar .
Sevgi yoksunluğundan kişi insan olmayı bile unutur ki eş tarafından sevilmek - sayılmak lütuf değil olması gerekendir
Bunun için uğraşmak bile saçma geliyor bana

Size asla boşanın diyemem ( söylemeyi istediğim halde ) ve ne yaşadığınızı da asla anlayamam
Ayakları üzerine sağlam basan kariyerinde ilerleyen güçlü bir kadın görüyorum ben buradan
Hayatınızdaki tek erkek o değil , dışarıdaki erkeklerin hepsi iyi-kötü değil
Ama yaşanacak bir hayat var , tek şansınız var
Ailenizle açık açık konuştunuz mu bilmiyorum ama son kez de olsa tekrar istişare etmekte fayda var
 
yorumlari okudukca icim biraz daha rahatladi, tesekkür ederim. ailemle bir araya gelince konuya deginmistim, verdikleri tepkiden bana hak verdiklerini hissettim. Acikcasi onlarida bu konuya cok karistirmak istemiyorum, 35 yasindayim ve cocuklarimin yaninda artik aglamak istemiyorum. Onlarin yasadiklarida az degildi. Hayatimin sorumlulunu üstlenip onlarida kendimide kurtarmak istiyorum.
 
size 6 yıllık evliliği bitmiş, 2 yaşında bir çocuğu olan ve 2 yıldır fiziksel ve psikolojik şiddet yaşayan ve artık buna dayanamayıp boşanan bir kadın olarak yazıyorum. 2 yıldır yaşadıklarımı kendi ailem dahil kimseye anlatmadım. Her şeye rağmen evliliğimi kurtarmak için çok uğraştım ama karşımda bir duvar vardı ne çocuğuna sevgiyle yaklaştı ne de beni anlamaya çalıştı. Lohusalığımda bile her şeyi görmezden geldi. En son öyle bir noktaya geldim ki gözüm hiç bir şeyi görmedi bir gün çıktım evden arkadaşımın önerdiği bir avukatın ofisine girdim. her şeyi hazırlattım.3 gün sonra davamı açtım 1 ay sonra da boşandım. Ve o kadar rahatladım ki. Tabi ki üzüldüm tabi ki içim cız etti ama ağlamaya doymuştum. Sizin için de kolay olmayacak ama bir süre sonra iyi ki yapmışım diyeceksiniz.
 
Iyi geceler,

foruma bayadir ugrayamiyordum. Sanirim 2021de esimle ilgili bir konu acmistim. O zamandan beri iliskimiz dahada kötüye gitti. Bilgisayardan yazdigim icin konu cokta uzamasin diye merak ettiklerinizi tek tek cevaplayabilirm, burarada 10 yili toparlamaya calisicam.
Ben kendimi gelistridikce arastirdikca esimde narsistik kisilik özellikleri oldugunu fark ettim. Kendimi ona duyuramama, ifade edememr, aklimda kalan ve onun tarafindan giderilmeyen yok sayilan soru isaretleri, tartismalarin cok yüksek sesli kavgalara dönüsmesi ve sonrasinda sakince oturup konusmak yerine yok sayip kaldigimiz yerden güler yüzle güya kendince beni idare etmesi, benim bunlari "erkeklerin bir cogu böyle" diye düsünüp normal sanmam...cevremi gözlemlemem, burada konu okumam ve tabii sizin yorumlarinizla gözlerim acildi. Tam bir narsistdir diyemem, ama cogu ögrendiklerim uyuyor maalesef..

Erkege küfür eder gibi etmesi, beni duygusal anlamda istismara ugrastmasi, cok cabuk kirip bunu bir kadina yarasir sekilde telafi edememesi... aslinda söyleyecek cok sey var ama ben cok yoruldum. Avukata basvurdum, pazartesi randevum var. Birkac gün önce randevuyu aldiktan sonra icimde ümit isigi belirdi, sevmek sevilmek insana yarasir sekilde bir iliski kurmak istiyorum. Sohbet bile edemiyorum, eskiden hele bana anlattirirdi sonra anlamamazliktan gelirdi, bende saf gibi aciklamalar yapardim. buguün youtubeda bununla ilgili bir video izleyince piskolog kadin tamda bu kismini anlatinca flashback yasadim aslinda ne kadar yorucu bir iletisimimiz varmis diye.

Yillar önceki tartismamizda iki gün arabada yatip annesine benden ayrilmak istedigini söylediginde belkide birakmaliydim, ama sevip deger verdigim icin alt tarafi bir tartisma diye sasirmistim. umursamaz, yolda yürürdügümüzde önden yürür, cinselligi hergün ister ama bütün bir evin sorumlulugunu piskin piskin bana yikar, güleryüz takinarak hatalarini telafi ettigini düsünür. yorgunluktan adim atamasam sadece izler, sinir krizleri gecirdikten cook sonra elini bir ise atar. yetiskin sorumluluk sahibi bir birey degil gibi. bence beni seven isteyen biraz daha ilgili davranirdi, beni karisi olarak kaybetmek istemezdi degil mi?

Kararim kesin, cok sükür iyi bir isim var zaten neredeyse cocuklu bir kadin gibi yanliz yasiyorum bu hayati. elde tutulacak yani kalmadi, disaridaki insanlara karsida "esimdir deger veriyorum" imaji cizemiyorum bos konusmalarindan, zevkzekliginden.. öte yandan kirilgan bir cocuk gibi, aciyorumda ama kendime diyorum ki sende bir insansin seni kim düsünüyor? 10 yillik evliligimizde ben onu daha ne kadar güdebilirim? hicmi düzelmek istemez, terapiye gitmez?
Tecrübelerinizi benimle paylasip kafamdaki acabalari gidermekte yardimci olursaniz size cok minnettar olurum..

zor oldu mu? ayrildiktan sonra pisman oldunuz mu? hayatiniza birini alabildiniz mi? benmi idare edemedim, nankörlükmü yaptim? Bosanicam dedim, biraz baski uygulayip niyetimin ciddi oldugunu göstermek icin dilekce imzalattim. sonraki günler ne bi gel kahve icelim konusalim, ik gün seyahat edelim, yada al bak bu cicekleri görünce aklima sen geldin bence biz biraz kendimize vakit ayirip iliskimizi kurtaralim minvalinde bir adim göremedim.
Narsist kisilikli biriyle evlendim küçük yasta kısa sürdü evliligim ve bunu bosnama kararı alip psikolojik destek aldigimda öğrendim bosandim üstünden 4 sene geçti tabi ben kisa süreli evli kalmam ve çocuksuz ayrılmam artı oldu 4 sene kadar bekar kaldim kendimi geliştirdim bir sene olmadi evleneli mutluyum kalsaydim daha cok pisman olurmuşum iyi ki ayrilip ayaklarimin uzerine sağlam basip yeni bir hayat kurmuşum bizler kimseyi degistiremeyiz ama hayatimizi degistirebiliriz insanlari bırakmamiz gereken duraklarda birakarak
 
6 ay önce iki çocukla boşandım bu süreç çok zor asla kolay diyemem o yas sürece hele ilk 6 ay çok zorlaniyorsun ama sonra zamanla yeni duruma alışıp bu yeni durumun güzelliklerini keşfediyorsun..Ben şu an yaş sürecini bitirmek üzereyim İnsalalh guzellikler de gelecek...Bu kadar değersiz hissettirilduğim bir ortamdan kurtulduğum için gayet mutluyum
 
Iyi geceler,

foruma bayadir ugrayamiyordum. Sanirim 2021de esimle ilgili bir konu acmistim. O zamandan beri iliskimiz dahada kötüye gitti. Bilgisayardan yazdigim icin konu cokta uzamasin diye merak ettiklerinizi tek tek cevaplayabilirm, burarada 10 yili toparlamaya calisicam.
Ben kendimi gelistridikce arastirdikca esimde narsistik kisilik özellikleri oldugunu fark ettim. Kendimi ona duyuramama, ifade edememr, aklimda kalan ve onun tarafindan giderilmeyen yok sayilan soru isaretleri, tartismalarin cok yüksek sesli kavgalara dönüsmesi ve sonrasinda sakince oturup konusmak yerine yok sayip kaldigimiz yerden güler yüzle güya kendince beni idare etmesi, benim bunlari "erkeklerin bir cogu böyle" diye düsünüp normal sanmam...cevremi gözlemlemem, burada konu okumam ve tabii sizin yorumlarinizla gözlerim acildi. Tam bir narsistdir diyemem, ama cogu ögrendiklerim uyuyor maalesef..

Erkege küfür eder gibi etmesi, beni duygusal anlamda istismara ugrastmasi, cok cabuk kirip bunu bir kadina yarasir sekilde telafi edememesi... aslinda söyleyecek cok sey var ama ben cok yoruldum. Avukata basvurdum, pazartesi randevum var. Birkac gün önce randevuyu aldiktan sonra icimde ümit isigi belirdi, sevmek sevilmek insana yarasir sekilde bir iliski kurmak istiyorum. Sohbet bile edemiyorum, eskiden hele bana anlattirirdi sonra anlamamazliktan gelirdi, bende saf gibi aciklamalar yapardim. buguün youtubeda bununla ilgili bir video izleyince piskolog kadin tamda bu kismini anlatinca flashback yasadim aslinda ne kadar yorucu bir iletisimimiz varmis diye.

Yillar önceki tartismamizda iki gün arabada yatip annesine benden ayrilmak istedigini söylediginde belkide birakmaliydim, ama sevip deger verdigim icin alt tarafi bir tartisma diye sasirmistim. umursamaz, yolda yürürdügümüzde önden yürür, cinselligi hergün ister ama bütün bir evin sorumlulugunu piskin piskin bana yikar, güleryüz takinarak hatalarini telafi ettigini düsünür. yorgunluktan adim atamasam sadece izler, sinir krizleri gecirdikten cook sonra elini bir ise atar. yetiskin sorumluluk sahibi bir birey degil gibi. bence beni seven isteyen biraz daha ilgili davranirdi, beni karisi olarak kaybetmek istemezdi degil mi?

Kararim kesin, cok sükür iyi bir isim var zaten neredeyse cocuklu bir kadin gibi yanliz yasiyorum bu hayati. elde tutulacak yani kalmadi, disaridaki insanlara karsida "esimdir deger veriyorum" imaji cizemiyorum bos konusmalarindan, zevkzekliginden.. öte yandan kirilgan bir cocuk gibi, aciyorumda ama kendime diyorum ki sende bir insansin seni kim düsünüyor? 10 yillik evliligimizde ben onu daha ne kadar güdebilirim? hicmi düzelmek istemez, terapiye gitmez?
Tecrübelerinizi benimle paylasip kafamdaki acabalari gidermekte yardimci olursaniz size cok minnettar olurum..

zor oldu mu? ayrildiktan sonra pisman oldunuz mu? hayatiniza birini alabildiniz mi? benmi idare edemedim, nankörlükmü yaptim? Bosanicam dedim, biraz baski uygulayip niyetimin ciddi oldugunu göstermek icin dilekce imzalattim. sonraki günler ne bi gel kahve icelim konusalim, ik gün seyahat edelim, yada al bak bu cicekleri görünce aklima sen geldin bence biz biraz kendimize vakit ayirip iliskimizi kurtaralim minvalinde bir adim göremedim.
Merhabalar bende 10 yıllık evliliğimi 5 yıl önce bitirdim. Boşandıktan sonra kendime sadece niye daha önceden yapmadığımı sorguladım. Üzerimden resmen bir ağırlık kalkmış kuş gibi hafiflemiştim. İnanın sizde aynı şeyleri yaşayacaksınız. Özgür olmak nasıl bir hazmış hissedeceksiniz. Tadını çıkarın bekarlığınızın mutluluklar
 
X