en zoru bence 'o karar'i verebilmek.. ve verdigin karardan emin olmak.. onun oncesinde de evliligin icin elinden geleni yapmis olmak..
zaten her çabana ragmen duzelmiyor, daha da kotuye gidiyorsa, kararinin arkasinda daha saglam duruyorsun Allah'in izniyle..
ben cok emek verdim, hakli oldugum halde alttan aldim, saygimi bozmadim.. yine de makbule gecmedi ve herkes karakterinin geregini sinsice sergilemeye devam etti..
aglaya aglaya aldim bosanma kararini, cok uzuldum o hale geldigimiz icin.. ama su an, Allah'a cok sukur, zerre pismanligim yok.. cunku biliyorum, asla duzelmeyecek, degismeyecek daha kotu olacakti.. kompleksleri, takintilari, objektif olmamasi, empati kuramamasi ve her seyde (hakli oldugumu bile bile) beni suclu cikarmasi bitmeyecek, beni yavas yavas tuketecekti, Allah korusun..
ve, uzuldugum zaman bi anda aklima yaptigi cirkinlikler geliyor, buz kesiyorum adeta..
hem icim rahat su an, hem kafam.. keske su hale gelmeseydik.. belki de bebek planlari yapiyor olacaktik ama beni yari yolda brakmayacagina emin olmadigim bi adamdan cocuk isteyemedim hic, hayal bile edemedim..
elinden geleni yap kardes.. umut varsa birakma ucunu.. ha olmuyorsa da, kendine/hayatina bi sans tani.. ilerisini bilemiyoruz evet ama an'ı dusunmeli, gerektigi yerde vazgecmeyi bilmeliyiz..
Allah en hayirli karari almani nasip etsin..