Öncelikle herkese merhaba. 23 yaşındayım ve buraya yazıyorum çünkü bunları anlatabilecek hiçkimsem yok. Kalmadı. Herkesi kendimden uzaklaştırdım ve düşüncelerle boğuluyorum.
Kendimi bildim bileli hep içinde fırtınalar kopan ama dışarıya gülücükler saçan bir insan oldum. Çocuk yaşta tacize uğradım aileme bile anlatmadım.(sebebini bilmiyorum yaklaşık 6 yaşındaydım) Küçüklüğüme baktığımda kimse tarafından sevilmeyen, arkadaş ortamından dışlanan ve aile içinde problemleri olan bi çocuk görüyorum. Öyle ki seneler sonra bile hatırladığım bir şey var. Oyuncak beşiğimin üzerine tükenmez kalemle "anne baba nolur beni affedin çünkü ben kötü bir kızım" yazmış olmam.(neden böyle bişey yaptığımı bilmiyorum) Zor bir hayat yaşadım erken yaşta çalışmaya başladım. Sevgililerim oldu aldatıldım terk edildim. Hamile kaldım çocuk aldırdım. Alkol kullandım. Dibine kadar içtim. Hala sigara kullanıyorum. Çok yakın iki arkadaşım vardı kendimden uzaklaştırdım. Erkek arkadaşım terk etmek üzere. Piskoloğa zor bir karar alıp gittim. Çünkü artık dayanamıyordum. Olur olmaz şeylere ağlama nöbetleri. En ufak şeylerde aşırı öfkelenmem. Durduk yere içime düşen terk edilme korkusu. Yalnız kalma korkusu. Bir gün sevgilimden ayrılmak istedikten 2 saat sonra yalvarıp beni bırakma demelerim.(ilk ve son değil çok yaptım) Etrafımdaki herkesi kırmam. Erkek arkadaşımı intihar etmekle tehdit etmem. Sürekli intiharı düşünmem ve deneme çabalarım..Ve daha birçoğu.. Piskoloğun tanısı depresyondan ibaretti. Fakat hiçbirşeyi bu kadar detaylı konuşmamıştık. Geçtiğimiz günlerde yine erkek arkadaşımla tartışırken bana söylediği bir söz oldu. "Sen iki farklı kişi gibi davranıyorsun." Bunjn üzerine çok araştırdım. Böyle olmak istemiyorum. Erkek arkadaşım bile bi sorunum olduğuna inanmıyor. Fakat ben öyle hissetmiyorum.. Ama eğer borderline isem bilmek ya da bilgi almak istiyorum.
Uzun olduysa affedin. Düşüncelerinize ihtiyacım var..
Kendimi bildim bileli hep içinde fırtınalar kopan ama dışarıya gülücükler saçan bir insan oldum. Çocuk yaşta tacize uğradım aileme bile anlatmadım.(sebebini bilmiyorum yaklaşık 6 yaşındaydım) Küçüklüğüme baktığımda kimse tarafından sevilmeyen, arkadaş ortamından dışlanan ve aile içinde problemleri olan bi çocuk görüyorum. Öyle ki seneler sonra bile hatırladığım bir şey var. Oyuncak beşiğimin üzerine tükenmez kalemle "anne baba nolur beni affedin çünkü ben kötü bir kızım" yazmış olmam.(neden böyle bişey yaptığımı bilmiyorum) Zor bir hayat yaşadım erken yaşta çalışmaya başladım. Sevgililerim oldu aldatıldım terk edildim. Hamile kaldım çocuk aldırdım. Alkol kullandım. Dibine kadar içtim. Hala sigara kullanıyorum. Çok yakın iki arkadaşım vardı kendimden uzaklaştırdım. Erkek arkadaşım terk etmek üzere. Piskoloğa zor bir karar alıp gittim. Çünkü artık dayanamıyordum. Olur olmaz şeylere ağlama nöbetleri. En ufak şeylerde aşırı öfkelenmem. Durduk yere içime düşen terk edilme korkusu. Yalnız kalma korkusu. Bir gün sevgilimden ayrılmak istedikten 2 saat sonra yalvarıp beni bırakma demelerim.(ilk ve son değil çok yaptım) Etrafımdaki herkesi kırmam. Erkek arkadaşımı intihar etmekle tehdit etmem. Sürekli intiharı düşünmem ve deneme çabalarım..Ve daha birçoğu.. Piskoloğun tanısı depresyondan ibaretti. Fakat hiçbirşeyi bu kadar detaylı konuşmamıştık. Geçtiğimiz günlerde yine erkek arkadaşımla tartışırken bana söylediği bir söz oldu. "Sen iki farklı kişi gibi davranıyorsun." Bunjn üzerine çok araştırdım. Böyle olmak istemiyorum. Erkek arkadaşım bile bi sorunum olduğuna inanmıyor. Fakat ben öyle hissetmiyorum.. Ama eğer borderline isem bilmek ya da bilgi almak istiyorum.
Uzun olduysa affedin. Düşüncelerinize ihtiyacım var..
Son düzenleme: