- 13 Ekim 2009
- 1.636
- 4
en baştan anlatmak istiyorum herşeyi.
ailemize minik bireyimizi katmaya karar verdiğimizde 2 yıllık evliydik.çok mutluyduk tek eksiğimiz bir bebekdi.nerden bilirdimki bu kadar uzun yorucu ve yıpratıcı zamanların sonunda ona kavuşacağımız.
2 ay denedik 3 ay denedik 5-6 derken olmuyordu bir türlü hayat filmlerden ibaret olsa diyordum çok kez :)) filmlrdeki gibi kolay sanıyordum bebek sahibi olmayı ama değilmiş.
Doktora gittik doktor eşimden ve benden tahliller istedi ultrason muayenesi falan bende herşey normal görünüyordu.tahliller sonucu problemli olan eşimmiş! doktor öyle söyledi.
Hemen iyi bir ürolog arayışına girip tekrar tahlıller yapıldı evet doğruydu hareketli sperm sayısı çok düşüktü doktor ameliyat dedi tamam dedik eşim ameliyat oldu 3 ay sonra %10 olan hareketli sayısı %50 geçmişti. biz tekrardan denemeye başladık ama bir problem vardı olmuyordu.hemen doktora koştuk hikayemizi anlattık asıl probloem bendeymıs meğer ve doktor sürecimiz start aldı. gereken herşey yapıldı ve ben 2 yılın sonunda pkolu oldugumu öğrendım.
hemen klomen tedavısıne başladık ben okadar heyecanlı ve umutluyumkı doktorda okadar emın konusuyor kesın olacak gibilerinden ama yok ben her regl oldugumda darma dağın neden olmuyor neden sınanıyorum salya sumuk ağlıyorum bu şekilde 5 ay devam ettı ben artık başka doktora gitmeye karar verdım. şimdi geriye dönüp dusundugumde nasılda anlayamamışım doktrun bızı kaz nıyetine koyduğunu.
Antalyanın en iyi doktoru olan Ali fuat şengöre gitmeye karar verdim ozamanlar Burdur-Bucakta muayenesı var randevu aldım ve tam 6 saat bekledikten sonra doktorla göreşebildim. tahlil ve filmlerimizi incedi size bu durumda klomen tedavısı uygulanamaz çünkü tüpler tıkalı denıldı bende bir yıkım.sankı hergeçen zaman benden bebeğimi uzaklaştırıyordu. Ama klomen kullanmıştım buay boş geçmeyelim aşılama yapalım dedi tamam dedik ve çatlatma ıgnesını olup 2 gun sonra aşılama ve 12 gun sonra test gunu bende yine umutlar heyecanlar eşimin ısrarı ile 12 gun yattım ve yıne sonuc husran tabıkı. öbur ay laparoskopi oldum. 3 ay iyleşme arası ve sonrasında yıne negatif aşılama.
umudum iyice tükendi eşime guclu görünmeye calışıyorum ama içimde fırtınalar kopuyor yalnız zamanlarımda ağlıyorum . Hamıle birini görsem yolda ımrenerek bakıyorum Rabbim banada naip et diye dualar ediyorum. Akraba arkadaş bebeklerini ilk görmeye ben koşuyorum öpüyorum kokluyorum kulaklarına eğilip sessizce Rabbim sizden bitanede bana göndersin diyorum.
ve derken kasım 2010 da tüp bebek sürecimiz başladı bende yine bır umut heyecan tüp bebekya kesin tutacak gözüyle bakıyorum ama sonuc kocaman bir negatif.
umudum ve maddı durumum var yıne deneyeceğim diyorum 3 ay sonra başka bir doktora gidiyorum ve iyiki tekrar doktoru değiştiriyorum 2.negatifimi alıyorum
eşi,min ısrarı ile bu defa 3 ay sonrasında unıversite hastanesınde 3.negatifimi alıyorum.
ve umudum iyice bittiğini anlıyorum . son birkez daha deneyeceğim olmazsa napayım Rabbımın bana sundugu hayat bu diyerek yaşamıma bakacağım kendimi daha fazla üzmeyeceğim yıpratmayacağım belki ilerde kendimi ikna edebilirsem evlat ednırım diye telkınlerde bulunuyorum.
tekrar 2.deneme yaptığım doktoruma gidiyorum 4.denememı yapmak ıcın (arada geçen süre zarfında benı arayıp durumumu merak edip gerekirse psıkolga yonderireceğine dair telefon açıp halımı hatrımı sormuştur kendisi.) ve size hist.yapıp öyle deneme yapacagım dıyor tamam dıyorum hıc soru sormuyorum doktor ne derse onu yapıyorum. kasım2011de kurban bayramı sonrası transferım oluyor
12 sun sonra 28 kasımda hamıle oldugumu öğrenıyorum doktor tebrikler ederim degerını 212 diyor ve sonrasında söylediklerını duymuyorum bile sadece ağlıyorum ben ağladıkça işyerındeki arkadaşlarımda ağlıyor kendıme gelip eşime haber vermem nerdeyse 1 saatı buluyor telefon açtım ama ağlamaktan hamıleyım diyemedım eşim negatifi sanıp uzulme neyapalım demeye başladı hamıleyım diyebildim ve telefonu kapattım. ve arkasından tebrik telefonları akşama kadar susmadı. 5 yıldır eşim ilk defa benı işyerimden almaya geldi :)) bizim 10 gun ayaklarımız yere basmıyordu 11.gun sabah işyerınde kanamam başladı düşük tehlikem vardı ve 3 ay boyunca yattım. kötü 3 ay geçirdim bulantılarım okadar çoktu ki 9 kilo kaybım vardı. umrumda değildi bebeğim iyiydi. bebeğimin kalp atışı şimdiye kadar duyduğum en güzel en özel ritimdi.....
19.haftada ayrıntılı ultrasonda amnıo sıvısı az görünüyor ve servikal yetmezlık saptanıyor.
doktorumun kendini herşeye hazırla bebeğın suyu bitip olebilirde bu suyla doğumada gidebilirsin demişti fakat servikal yetmezlik için birşey yapamam demişti ve tekrar yatma dönemı bnaşladı benım için bir doktorlar yetinmeyip 2 ayrı prof.gitmiştim onlar bu durumun gayet normal olduğunu servikal yetmezliğin olmadıgını söylediler ve benı rahatlatıp gönderdiler. kendi doktoum 32.haftayı görsek ne mutlu bize dedi hep ama önlemlerinide almayı ihmal etmedi erken doğuma karşı 28.hafta ciğer iğnelerine başladım ve 36 hafta denk gelen 13 temmuzda doğum için karalaştırdık.
hep ozamana kadar duygularını bastırarak sakın görünen ben gece sabaha kada uyuyamamıştım. sabah 6 da duş alıp eşime kahvaltı hazırladım. ama eşimi uyandıramıyorum :) daha erken saat 9 da hastende olmamız gerekiyhor uykum var deyip tekrar yatıyordu
. saat 9 da hastanedeydik nihayetınde ama annem teyzem yengem kardeşim bizden önce gelmiş bizi bekliyorlardı saat 10 da odam çıktım ve hemen senı götürmemız lazım giyindirmeliyiz senı diyorlardı bense şaşkın şakın etrafıma bakıyor bu kadar erkenmı diyordum sankı doktora benı bekletme ilk benı doğuma al diyen ben değilmişim gibi :) giyip sandalyeye oturdum bebeğimin kıyafetlerini koklayarak hep beraber aşağı indik
bebeğim az sonra benım kokladığım, kıyafetlerine bakıp bakıp kendini içinde hayal ettiğimde bile gözyaşlarına boğulduğum kıyafetlerin içinde olacaktı.
herkes ordaydı babam hariç onun gelmemesi benım için daha iyi oldu onun seviçten bile ağlaması benı hep üzmüştür. herkesle vedalaştım eşimi soruyorum bulent nerde diye ama kimse bilmiyor meğer ağlamasını kımse görmesin diye gelmemiş şaşkın kocam. :) ve ameliyat masasına yattım ne kadar çok yatmıştım o masaya nerde ne var ezbere biliyordum doktorum geldi ve haydı başlıyoruz dedi hemşireler ameliyat izlerini sorsuklarını hatırlıyorum en son uyandığımda ilk aklıma gelen elimi karnıma götürüp bebeğim nerde nasıl diye sormak oldu hemşire akça pakça topaç gibi bir kızın oldu allah uzun ömürler versin dedi ben başladım ağlamaya ağladıkça nefessız kaldım :))) bana oksijen vermışlar annemlere yarım saate gelecek demişler ben yukarı 1 saatı aşkın zamandan sonra çıktım. bebeğim okadar guzel okadar mınıktı okadar guzel kokuyordukı tarıfı yoktu o anın ağlaması bile okadar guzeldıki benım için şarkı gibiydi bana yazılmış
ve sonrası bilindik emzirme telaşı tebrikler gelen giden
şimdi kızım 2,5 aylık ve her anımda o var ytarken bile ayırmıyorum yanımdan onu okadar çok bekledimki çektiğim acılar sıkıntılar umutsuzluklar bıranda koyboldu gitti. herşeyimiz oldu Öykü'müz oldu bizim.
ailemize minik bireyimizi katmaya karar verdiğimizde 2 yıllık evliydik.çok mutluyduk tek eksiğimiz bir bebekdi.nerden bilirdimki bu kadar uzun yorucu ve yıpratıcı zamanların sonunda ona kavuşacağımız.
2 ay denedik 3 ay denedik 5-6 derken olmuyordu bir türlü hayat filmlerden ibaret olsa diyordum çok kez :)) filmlrdeki gibi kolay sanıyordum bebek sahibi olmayı ama değilmiş.
Doktora gittik doktor eşimden ve benden tahliller istedi ultrason muayenesi falan bende herşey normal görünüyordu.tahliller sonucu problemli olan eşimmiş! doktor öyle söyledi.
Hemen iyi bir ürolog arayışına girip tekrar tahlıller yapıldı evet doğruydu hareketli sperm sayısı çok düşüktü doktor ameliyat dedi tamam dedik eşim ameliyat oldu 3 ay sonra %10 olan hareketli sayısı %50 geçmişti. biz tekrardan denemeye başladık ama bir problem vardı olmuyordu.hemen doktora koştuk hikayemizi anlattık asıl probloem bendeymıs meğer ve doktor sürecimiz start aldı. gereken herşey yapıldı ve ben 2 yılın sonunda pkolu oldugumu öğrendım.
hemen klomen tedavısıne başladık ben okadar heyecanlı ve umutluyumkı doktorda okadar emın konusuyor kesın olacak gibilerinden ama yok ben her regl oldugumda darma dağın neden olmuyor neden sınanıyorum salya sumuk ağlıyorum bu şekilde 5 ay devam ettı ben artık başka doktora gitmeye karar verdım. şimdi geriye dönüp dusundugumde nasılda anlayamamışım doktrun bızı kaz nıyetine koyduğunu.
Antalyanın en iyi doktoru olan Ali fuat şengöre gitmeye karar verdim ozamanlar Burdur-Bucakta muayenesı var randevu aldım ve tam 6 saat bekledikten sonra doktorla göreşebildim. tahlil ve filmlerimizi incedi size bu durumda klomen tedavısı uygulanamaz çünkü tüpler tıkalı denıldı bende bir yıkım.sankı hergeçen zaman benden bebeğimi uzaklaştırıyordu. Ama klomen kullanmıştım buay boş geçmeyelim aşılama yapalım dedi tamam dedik ve çatlatma ıgnesını olup 2 gun sonra aşılama ve 12 gun sonra test gunu bende yine umutlar heyecanlar eşimin ısrarı ile 12 gun yattım ve yıne sonuc husran tabıkı. öbur ay laparoskopi oldum. 3 ay iyleşme arası ve sonrasında yıne negatif aşılama.
umudum iyice tükendi eşime guclu görünmeye calışıyorum ama içimde fırtınalar kopuyor yalnız zamanlarımda ağlıyorum . Hamıle birini görsem yolda ımrenerek bakıyorum Rabbim banada naip et diye dualar ediyorum. Akraba arkadaş bebeklerini ilk görmeye ben koşuyorum öpüyorum kokluyorum kulaklarına eğilip sessizce Rabbim sizden bitanede bana göndersin diyorum.
ve derken kasım 2010 da tüp bebek sürecimiz başladı bende yine bır umut heyecan tüp bebekya kesin tutacak gözüyle bakıyorum ama sonuc kocaman bir negatif.
umudum ve maddı durumum var yıne deneyeceğim diyorum 3 ay sonra başka bir doktora gidiyorum ve iyiki tekrar doktoru değiştiriyorum 2.negatifimi alıyorum
eşi,min ısrarı ile bu defa 3 ay sonrasında unıversite hastanesınde 3.negatifimi alıyorum.
ve umudum iyice bittiğini anlıyorum . son birkez daha deneyeceğim olmazsa napayım Rabbımın bana sundugu hayat bu diyerek yaşamıma bakacağım kendimi daha fazla üzmeyeceğim yıpratmayacağım belki ilerde kendimi ikna edebilirsem evlat ednırım diye telkınlerde bulunuyorum.
tekrar 2.deneme yaptığım doktoruma gidiyorum 4.denememı yapmak ıcın (arada geçen süre zarfında benı arayıp durumumu merak edip gerekirse psıkolga yonderireceğine dair telefon açıp halımı hatrımı sormuştur kendisi.) ve size hist.yapıp öyle deneme yapacagım dıyor tamam dıyorum hıc soru sormuyorum doktor ne derse onu yapıyorum. kasım2011de kurban bayramı sonrası transferım oluyor
12 sun sonra 28 kasımda hamıle oldugumu öğrenıyorum doktor tebrikler ederim degerını 212 diyor ve sonrasında söylediklerını duymuyorum bile sadece ağlıyorum ben ağladıkça işyerındeki arkadaşlarımda ağlıyor kendıme gelip eşime haber vermem nerdeyse 1 saatı buluyor telefon açtım ama ağlamaktan hamıleyım diyemedım eşim negatifi sanıp uzulme neyapalım demeye başladı hamıleyım diyebildim ve telefonu kapattım. ve arkasından tebrik telefonları akşama kadar susmadı. 5 yıldır eşim ilk defa benı işyerimden almaya geldi :)) bizim 10 gun ayaklarımız yere basmıyordu 11.gun sabah işyerınde kanamam başladı düşük tehlikem vardı ve 3 ay boyunca yattım. kötü 3 ay geçirdim bulantılarım okadar çoktu ki 9 kilo kaybım vardı. umrumda değildi bebeğim iyiydi. bebeğimin kalp atışı şimdiye kadar duyduğum en güzel en özel ritimdi.....
19.haftada ayrıntılı ultrasonda amnıo sıvısı az görünüyor ve servikal yetmezlık saptanıyor.
doktorumun kendini herşeye hazırla bebeğın suyu bitip olebilirde bu suyla doğumada gidebilirsin demişti fakat servikal yetmezlik için birşey yapamam demişti ve tekrar yatma dönemı bnaşladı benım için bir doktorlar yetinmeyip 2 ayrı prof.gitmiştim onlar bu durumun gayet normal olduğunu servikal yetmezliğin olmadıgını söylediler ve benı rahatlatıp gönderdiler. kendi doktoum 32.haftayı görsek ne mutlu bize dedi hep ama önlemlerinide almayı ihmal etmedi erken doğuma karşı 28.hafta ciğer iğnelerine başladım ve 36 hafta denk gelen 13 temmuzda doğum için karalaştırdık.
hep ozamana kadar duygularını bastırarak sakın görünen ben gece sabaha kada uyuyamamıştım. sabah 6 da duş alıp eşime kahvaltı hazırladım. ama eşimi uyandıramıyorum :) daha erken saat 9 da hastende olmamız gerekiyhor uykum var deyip tekrar yatıyordu
. saat 9 da hastanedeydik nihayetınde ama annem teyzem yengem kardeşim bizden önce gelmiş bizi bekliyorlardı saat 10 da odam çıktım ve hemen senı götürmemız lazım giyindirmeliyiz senı diyorlardı bense şaşkın şakın etrafıma bakıyor bu kadar erkenmı diyordum sankı doktora benı bekletme ilk benı doğuma al diyen ben değilmişim gibi :) giyip sandalyeye oturdum bebeğimin kıyafetlerini koklayarak hep beraber aşağı indik bebeğim az sonra benım kokladığım, kıyafetlerine bakıp bakıp kendini içinde hayal ettiğimde bile gözyaşlarına boğulduğum kıyafetlerin içinde olacaktı.
herkes ordaydı babam hariç onun gelmemesi benım için daha iyi oldu onun seviçten bile ağlaması benı hep üzmüştür. herkesle vedalaştım eşimi soruyorum bulent nerde diye ama kimse bilmiyor meğer ağlamasını kımse görmesin diye gelmemiş şaşkın kocam. :) ve ameliyat masasına yattım ne kadar çok yatmıştım o masaya nerde ne var ezbere biliyordum doktorum geldi ve haydı başlıyoruz dedi hemşireler ameliyat izlerini sorsuklarını hatırlıyorum en son uyandığımda ilk aklıma gelen elimi karnıma götürüp bebeğim nerde nasıl diye sormak oldu hemşire akça pakça topaç gibi bir kızın oldu allah uzun ömürler versin dedi ben başladım ağlamaya ağladıkça nefessız kaldım :))) bana oksijen vermışlar annemlere yarım saate gelecek demişler ben yukarı 1 saatı aşkın zamandan sonra çıktım. bebeğim okadar guzel okadar mınıktı okadar guzel kokuyordukı tarıfı yoktu o anın ağlaması bile okadar guzeldıki benım için şarkı gibiydi bana yazılmış
ve sonrası bilindik emzirme telaşı tebrikler gelen giden
şimdi kızım 2,5 aylık ve her anımda o var ytarken bile ayırmıyorum yanımdan onu okadar çok bekledimki çektiğim acılar sıkıntılar umutsuzluklar bıranda koyboldu gitti. herşeyimiz oldu Öykü'müz oldu bizim.
Son düzenleme:
