- 10 Şubat 2013
- 516
- 577
Geçen Çarşamba günü Adem Özköse'nin konuşmacı olduğu İslam Dünyası - Suriye ve Türkiye'deki Son Gelişmeler konulu seminere katıldık ailemle beraber.
Dinlerken, dinledikten sonra zihinde keskin bir şekilde dolaşan cümleler şunlardı:
''Biz müslüman mıyız?
Biz insan mıyız?''
Suriye'de birkaç çocuk görünce fotoğraf çekmek isteyen Adem Özköse, kamerasını çantasından çıkarırken bir kız çocuğunun onu gördüğünü, renginin bir anda sapsarı kesildiğini, ardından kulaklarını tıkayarak kendini kaybetmiş bir şekilde koşturuşunu anlattı, terliklerinin etrafa savruluşunu..düşünün kızcağızın kendinden geçişini... ''Savaş psikolojileri nasıl etkiler?'' sorusuna esaslı bir örnek sanırım.
Orada ve nice yerde müslüman kanları ucuz bir şekilde akıtılıyor. Bunlar tesadüf değil. Oturduğumuz yerden izleyemeyiz bu olanları. Nasıl olur da bu olanlar kanımıza dokunmaz? İnsanlığımızı kaybetmiş olamayız! Hani MERHAMET?
Biz bu aşağılık harekete karşı ne yapıyoruz?
Vahşeti gördüğümüzde ''Allah yardımcıları olsun'' deyip sonrasında unutuyoruz! Sahi onlar için neden sürekli dua etmiyoruz? Onlara yardım ulaştırmıyoruz?
Tok açın halinden anlar kardeşler, anlar! Yeter ki akleden kalbimizle düşünelim!
Adem Özköse, bir kişiden bahsetti seminerde, Recep Tayyip Erdoğan'ı normalde sevmeyen, ama ümmetin yanında oluşundan dolayı, ümmeti seviyor diye Erdoğan'ın yanında duran, ve artık seven. Ne kadar erdemli bir insan dedim içimden. Ne kadar erdemli...
Kardeşler bugüne kadar insanlar hep zulme sustu: İnsan hakları deyip sıfır icraat! Zalimler birbirinin dostu yada menfaatlerinin diyelim.
Ve bir çığlık, bir yumruk yükseldi, zulme, zulmedenlere... Ondandır gezi olayları ile patlak veren başbakanı devirme girişimleri.
Kardeşler zulmeden taraftan olmayalım. Zulme dur diyen taraftan olalım!
Nasıl ve ne şekilde yardım edebileceksek edelim. Hele duayı hiç ihmal etmeyelim. Onların yerinde kendimizin olduğunu düşünelim! Ne yapardık?
Adem Özköse'nin çok manidar bulduğum şu sözüyle yazımı bitiriyorum: ''Onların battaniye, yiyecek ihtiyacından çok bizim onlara battaniye, yiyecek yapmaya ihtiyacımız var!''
Dinlerken, dinledikten sonra zihinde keskin bir şekilde dolaşan cümleler şunlardı:
''Biz müslüman mıyız?
Biz insan mıyız?''
Suriye'de birkaç çocuk görünce fotoğraf çekmek isteyen Adem Özköse, kamerasını çantasından çıkarırken bir kız çocuğunun onu gördüğünü, renginin bir anda sapsarı kesildiğini, ardından kulaklarını tıkayarak kendini kaybetmiş bir şekilde koşturuşunu anlattı, terliklerinin etrafa savruluşunu..düşünün kızcağızın kendinden geçişini... ''Savaş psikolojileri nasıl etkiler?'' sorusuna esaslı bir örnek sanırım.
Orada ve nice yerde müslüman kanları ucuz bir şekilde akıtılıyor. Bunlar tesadüf değil. Oturduğumuz yerden izleyemeyiz bu olanları. Nasıl olur da bu olanlar kanımıza dokunmaz? İnsanlığımızı kaybetmiş olamayız! Hani MERHAMET?
Biz bu aşağılık harekete karşı ne yapıyoruz?
Vahşeti gördüğümüzde ''Allah yardımcıları olsun'' deyip sonrasında unutuyoruz! Sahi onlar için neden sürekli dua etmiyoruz? Onlara yardım ulaştırmıyoruz?
Tok açın halinden anlar kardeşler, anlar! Yeter ki akleden kalbimizle düşünelim!
Adem Özköse, bir kişiden bahsetti seminerde, Recep Tayyip Erdoğan'ı normalde sevmeyen, ama ümmetin yanında oluşundan dolayı, ümmeti seviyor diye Erdoğan'ın yanında duran, ve artık seven. Ne kadar erdemli bir insan dedim içimden. Ne kadar erdemli...
Kardeşler bugüne kadar insanlar hep zulme sustu: İnsan hakları deyip sıfır icraat! Zalimler birbirinin dostu yada menfaatlerinin diyelim.
Ve bir çığlık, bir yumruk yükseldi, zulme, zulmedenlere... Ondandır gezi olayları ile patlak veren başbakanı devirme girişimleri.
Kardeşler zulmeden taraftan olmayalım. Zulme dur diyen taraftan olalım!
Nasıl ve ne şekilde yardım edebileceksek edelim. Hele duayı hiç ihmal etmeyelim. Onların yerinde kendimizin olduğunu düşünelim! Ne yapardık?
Adem Özköse'nin çok manidar bulduğum şu sözüyle yazımı bitiriyorum: ''Onların battaniye, yiyecek ihtiyacından çok bizim onlara battaniye, yiyecek yapmaya ihtiyacımız var!''
