Merhaba herkese
İçim o kadar kırık dökük ki nasıl nereden başlasam bilmiyorum bile
Eşim çocukluk arkadaşım evlenmeden önce de 7 sene sevgiliydik
Evlendik 6 senedir beraberiz
Yani neredeyse birlikte büyüdük denebilir
Sevgiliyken her şey o kadar güzeldi ki tartıştığımız olmazdı neredeyse
Nişanlandık ve büyü bozuldu
7 yıl boyunca nasıl tanımamışım dediğim bir çok şeye tanıklık ettim
Evlendik ilk günden tartışmaya başladık
Eşim çok dar bakışlı kendi çizgilerinin dışına çıkan şeylere tahammül edemeyen bir adam oldu hep
Mesela aynı şehirde yaşamayan amcası ziyaret için memlekete gelince ve gidince mutlaka ziyarete gitmemiz gerekiyordu
Bir tartışma yaşadığımız zaman geçen seferde böyle demiştin zaten diyip durdu asla silmedi geçmişi hep gündemde tuttu çözsek bile
İlk yıllar kabus gibiydi benim için sonra iş nedeniyle başka şehire taşındık sorunlar devam etti ama soruna sebep olacak ihtimaller azaldığı için tartışmalar azaldı.
Bi yerden sonra sorunlarımızı artık uzlaşarak çözelim diye karara vardık ikimizin de gönlü olacağı çözümler üretmeye başladık ve her şey düzeldi
Bu süre içinde memlekete tayin olma imkanı çıktı kolay elde edilecek bir şans değildi ve orada yaşadığımız tüm huzursuzluklar tekrar yaşanacak diye ben gitmek istemediğimi illa gitmek istiyorsa bensiz gitmesi gerekeceğini söyledim çünkü gidince yaşayacağımız sonun bu olacağı belliydi.Çünkü her ne kadar bazı şeyler düzelse de memlekete ziyarete gidince alevlenen mevzular oluyordu.
Öncesinde de yani memleketteysen ben çok çocuk istedim ama o hep kaçtı hatta cinsel anlamda da geri durdu sebep olarak da hep geçmişte yaşadığımız tartışmalardan içinden atamadığından bahsetti durdu bana ne kadar saçma gelse de sabrettim
Neyse her şey yoluna girmeye başlayınca çocuk meselesine de sıcak bakmaya başladı kısa süre sonra da sürpriz bir şekilde hamileliğimi öğrendim fakat düşük oldu uzun sürmedi sevincimiz.
Hayat devam ediyor diyip önümüze baktık
tüp bebek deneriz dedik,ilişkimizde güzel devam ediyordu ikimiz de çaba gösteriyorduk.
Ben normalde katlanamam dediğim şeylere onun çabasını da gördükçe katlandım hatta zevk almaya başladım çünkü biz oluyorduk bu çabalar sayesinde.
Emeklerimizin işe yaradığını görmek mutlu ediyordu
Sonra yakın zamanda ailesiyle vakit geçirdik tatilde ardından bi süre de kardeşiyle vakit geçirdi ben yokken
Bayramda tekrar bir araya gelince gelen kişi eşim değil gibiydi bambaşkaydı
Bana yaklaşmıyor benden uzak duruyor
Kabusum geri dönmüş gibiydi yaşadığım şeye bir anlam veremiyordum
Yavaş yavaş konuşmaya başladık ve bana dini inancını artık kaybetmeye başladığını söyledi
Hatta tüm hayatını temelden sorgulamaya başladığını evliliğinin de bunun içinde olduğunu anlattı
Son yıllarda gösterdiği çabadan yorulduğunu artık çaba gösteremeyeceğini söyledi
Brlki toparlar diye bekliyorum ama herşey aynı
Aynı evdeyken bile uzak soğuk
Sanki eşim ölmüş gibi hissediyorum bu kadar mutluyken ne oldu diyorum
Çabalamak zorlamış onu olmadığı biri gibi hissediyormuş
öyle çaresizim ki
Hem kırgınım hem yanında olmalıyım
Hem gitmeliyim hem kalmalıyım
Çıldırmak üzereyim kaybettiğim mutluluğuma mı yanayım kendi psikolojimi mi toparlayım bilemiyorum
Dini inancı olan bir insanım ve bana artık başına buyruk yaşamak istediğini söylüyor
Kardeşiyle yaşadığı bekar bir hafta ve dönünce tüp bebek başlama niyetimiz tetiklemiş anlaşılan
Ama tekrar değişmeyeceğini herşeyi açık halde düşünmeye başladığını dönüşeceği yeni kişinin beni üzevileceğini söylüyor
Bu hal sanki yeterince hırpalamıyor gibi
Tamam ayıralım evleri diyorum kabul etmiyor
Seviyorum ama onca seneyi bir çırpıda atamam diyor
Kendi haline bırakayım diyorum içime sığmıyor düşündüklerim
Çaresiz durumdayım
