Bir tanıdığım vasıtasıyla yarın biriyle tanıştırılacağım inşallah. Benden 7 yaş büyük. Memleketimden. Evime de çok yakın iş yeri var. Durumları iyi. Annesi vefat etmiş. Babası başka biriyle evlenmiş sanırım araları da kopukmuş. Tam da bilemiyorum yarın öğreneceğim inşallah. Evlenip ayrılmamı da hiç sorun etmemiş, kendisi daha önce evlenmemiş. "İnsanın başına her şey gelebilir, iyi biri diyorsun." demiş aracıya. Şartlar iyi gibi geldi diye kabul ettim görüşmeyi. Ama beni bir korku sardı. İçime o ağır yükleri taşımış beni hapsettim. Etrafını Allah'ın izniyle güçlü bir benle donattım. Ailem de etrafımda kenet. Hep destek oldular. Ama sanki her şey başa saracak gibi. O içimdeki ben ortaya çıkacak da zarar görecek gibi hissediyorum. Ya yine kötü olursa diye korkular sarmaya başladı. Halbuki daha olup olmayacağı bile belli değil ama hafiften boğuluyorum. Bunu nasıl aşabilirim? Memur olamazsam evlenince çalışmak istemiyorum. Liseden, üni.den beri yoğun bir hayatım var hem çalıştım hem okudum hem de başarılı oldum şükür ama kpss'ye takıldım kaldım. Özel sektör de bunaltıyor. Evlenirsem kurs kurs kendimi daha fazla geliştirmeyi düşünüyorum. Hatta üçüncü üniversiteye başlamayı. Boş durmayı seven biri değilim. Ama ya evlenirsem de yine boşanmak zorunda kalırsam? Ya yine sıfırdan başlamak zorunda kalırsam? Nasıl aşacağım bu hissi? Daha tanışmadan bunları düşünüyorum 
