- 6 Nisan 2010
- 182
- 95
Merhaba ablalarım, kardeşlerim bacılarım, (halka sesleniş girişi gibi oldu)
Sorunum kadınlar. Hiç kadın arkadaşım yok. Bayağıdır da yok. 25 Yaşındayım. Nereden baksanız 3-4 senedir, hani olur ya, birlikte dertleştiğiniz konuştuğunuz, gezdiğiniz günlük arkadaşlarınız. Bende ondan yok. Zaten çok sosyal de sayılmam, yine birkaç erkek arkadaşım varsa da kadın kısmıyla işlerim hiç iyi gitmiyor. Fakat psikolojik olarak buna ihtiyacım da var, yani erkeklerle neyi nereye kadar konuşabilirsin?
Ben neden böyle oldu onu diyeyim, siz de ben de ne sıkıntı var nasıl çözerim varsa bir fikriniz, iki kelam yardımcı olun lütfen.
Şimdi benim annem çok femine bir insan. Zaten kadın değil mi o ne demek diceksiniz, şöyle: babamı da kaybettikten sonra, iyice ayyuka çıkacak şekilde çok duygusal. Değişken. Bana babammışım gibi davranıyor mesela. Trip atıyor. İnsanın kendi annesi trip mi atar? Atıyor. Olaylara sadece duygusal baktığı için misal hata yapacağı zaman toparlamak bana kalıyor. Hep ilgi istiyor. Türetin bunları. Annem hep böyleydi. Ben de erkek çocuk gibi büyüdüm biraz bu yüzden. Ve ben küçükken annemin (psikolojik) rahatsızlanması babamla boşanmaları falan derken anne-kız iletişimimiz de yıllar önce ciddi darbeler aldı. Yani anne-çocuk bağlılığım zedelendiği için bir femine olmaya istemsiz kastım var zaten.
Fakat yine de uzun zaman kızlara karşı bir ayrımcılık etmedim. İnsanlar beni sever genelde. Üniversite bitene kadar da hep kız arkadaşlarım oldu. Fakat nasıl oldu?
Örneğin taşınıyoruz bir kızla, diyelim ki çok uyuşuyor kafamız. Kaynaşıyoruz. Dertlerimizi paylaşıyoruz. O zaman ben de elimden geldiğince destek olmaya çalışıyorum insanlara. Fakat noluyorsa, artık sıkılıyorlar mı, hep kazık yiyorum kız arkadaşlarımdan. Mesela bir tanesi, beni sevgilisine göz koymakla suçlayıp hakkımda dünyanın dedikodusunu yapıp gitti. Bu arada Allah çarpsın çocukla bir alakam yok hatta onaylamamış olmama rağmen çocuğu kızın gönlü olsun diye laf bile etmemiştim. Ben bu kız bir gün kendini kötü hissediyor diye ablamın nişanından çıkıp yanına koşmuş insanım. (yani bakın ne harikayım diye değil elimden geleni yapmaya çalışıyorum babında) Kızlar hep gelip benle dedikodu yapıp, dertleri oldu mu çağırıp işleri bitince gidiyorlar. Onlarla gezip tozunca iyi, triplerine tamam diyince iyi aksi durumda kötü. Hayır onu bile sürekli yapsanız sıkılıyorlar zaten sizden. Anlamıyorum ki hiç mi düzgün insana denk gelmedim ya da ben neyi yanlış yapıyor olabilirim? Şimdi özellikle kızlara hiç yanaşıp konuşmuyorum. Çok gruplaşıyorlar mesela. İş yerinde falan da böyleler. Gruplaşmazsam dışlanıyorum. Ya ben çok kötü bakıyorum, ya kızlar arasında arkadaşlık kalmamış. Acaba neslimle mi alakalı bir şey?
Sizce?
Sorunum kadınlar. Hiç kadın arkadaşım yok. Bayağıdır da yok. 25 Yaşındayım. Nereden baksanız 3-4 senedir, hani olur ya, birlikte dertleştiğiniz konuştuğunuz, gezdiğiniz günlük arkadaşlarınız. Bende ondan yok. Zaten çok sosyal de sayılmam, yine birkaç erkek arkadaşım varsa da kadın kısmıyla işlerim hiç iyi gitmiyor. Fakat psikolojik olarak buna ihtiyacım da var, yani erkeklerle neyi nereye kadar konuşabilirsin?
Ben neden böyle oldu onu diyeyim, siz de ben de ne sıkıntı var nasıl çözerim varsa bir fikriniz, iki kelam yardımcı olun lütfen.
Şimdi benim annem çok femine bir insan. Zaten kadın değil mi o ne demek diceksiniz, şöyle: babamı da kaybettikten sonra, iyice ayyuka çıkacak şekilde çok duygusal. Değişken. Bana babammışım gibi davranıyor mesela. Trip atıyor. İnsanın kendi annesi trip mi atar? Atıyor. Olaylara sadece duygusal baktığı için misal hata yapacağı zaman toparlamak bana kalıyor. Hep ilgi istiyor. Türetin bunları. Annem hep böyleydi. Ben de erkek çocuk gibi büyüdüm biraz bu yüzden. Ve ben küçükken annemin (psikolojik) rahatsızlanması babamla boşanmaları falan derken anne-kız iletişimimiz de yıllar önce ciddi darbeler aldı. Yani anne-çocuk bağlılığım zedelendiği için bir femine olmaya istemsiz kastım var zaten.
Fakat yine de uzun zaman kızlara karşı bir ayrımcılık etmedim. İnsanlar beni sever genelde. Üniversite bitene kadar da hep kız arkadaşlarım oldu. Fakat nasıl oldu?
Örneğin taşınıyoruz bir kızla, diyelim ki çok uyuşuyor kafamız. Kaynaşıyoruz. Dertlerimizi paylaşıyoruz. O zaman ben de elimden geldiğince destek olmaya çalışıyorum insanlara. Fakat noluyorsa, artık sıkılıyorlar mı, hep kazık yiyorum kız arkadaşlarımdan. Mesela bir tanesi, beni sevgilisine göz koymakla suçlayıp hakkımda dünyanın dedikodusunu yapıp gitti. Bu arada Allah çarpsın çocukla bir alakam yok hatta onaylamamış olmama rağmen çocuğu kızın gönlü olsun diye laf bile etmemiştim. Ben bu kız bir gün kendini kötü hissediyor diye ablamın nişanından çıkıp yanına koşmuş insanım. (yani bakın ne harikayım diye değil elimden geleni yapmaya çalışıyorum babında) Kızlar hep gelip benle dedikodu yapıp, dertleri oldu mu çağırıp işleri bitince gidiyorlar. Onlarla gezip tozunca iyi, triplerine tamam diyince iyi aksi durumda kötü. Hayır onu bile sürekli yapsanız sıkılıyorlar zaten sizden. Anlamıyorum ki hiç mi düzgün insana denk gelmedim ya da ben neyi yanlış yapıyor olabilirim? Şimdi özellikle kızlara hiç yanaşıp konuşmuyorum. Çok gruplaşıyorlar mesela. İş yerinde falan da böyleler. Gruplaşmazsam dışlanıyorum. Ya ben çok kötü bakıyorum, ya kızlar arasında arkadaşlık kalmamış. Acaba neslimle mi alakalı bir şey?
Sizce?