- 19 Ocak 2016
- 100
- 89
- Konu Sahibi birzayiflamasureci
- #1
BOY: 162.
"GÜNCEL" KİLO: 78.7 kg --->19.01.2016 (SALIDAN SALIYA)
BAŞLANGIÇ TARİHİ: 18.01.2016
Herkese merhaba!
Daha 5 dakika önce üye oldum bu siteye. Neden bu zamana kadar üye olmadığımı sorarsanız bilemiyorum ancak her daim buranın samimiyetine güvendim. Bir sorunum olsa veya bir şeyi öğrenmek istesem yolum hep buraya düştü. Artık üye olmam gerekti yani.
Her şeyden öte benim birilerine açılmam gerekiyor. Bu yazı sanırım çok uzun olacak, ama yeni gelen arkadaşınızı dinler misiniz? Rica ediyorum..
Ben 21 yaşında genç bir kızım. Üniversite okuyorum. Hayatımda belli başlı ailevi ve ufak tefek maddi problemler gibi aşılabilir problemlerim var, ancak dedim ya aşılabilir. O yüzden pekte problem saymıyorum bunları. Allah'a şükürler olsun ki, hedeflediğim her şeye ulaştım. Bu üniversite kazanmak olabilir ve ya başka hedeflenen şeyler. Ama benim hayatımda yaklaşık olarak 12 yaşından beri yaşadığım gerçek anlamda tek bir problem var. KİLO!
Bu kadar detaylı anlatıyorken yıllar öncesine inmemek olmaz elbette. Aslında 3.5 kilo doğan normal bir bebekmişim. Hatta 2-3 yaşıma geldiğimde yemek yemek istemez yediğimi ise kusarmışım. Annem zorla yedirirmiş artık bana ama ben hiç yemek yemeyi sevmezmişim. Hatta 10 yaşımı falan hatırlıyorum. Ne zaman bana aç mısın? diye sorsalar burun kıvırırdım hiç açlık hissetmezdim. Ya bu arada bölüyorum ama bu yazı gerçekten uzun olucak, isterseniz tabi ki okumayın ama okuyup yorum yazmanız beni çok mutlu edecek! Neyse nerede kalmıştık, evet hiç yemek yemezdim.
Ama ben ne zamanki orta okula başladım, iştahımda bir artış oldu. Başta ailem buna çok sevinmişti çünkü zayıf çırpı ve yemek yemeyi sevmeyen bir çocuktum. 1 sene içinde kilo alarak aslında yaşıtlarımın olduğu kiloya yani sağlığıma kavuştum!
Ama gelin görün ki benim iştahımdaki artış o bir seneden sonra anormalleşmeye başladı. Yani şöyle ki, koca porsiyonlu 2 tabak yemek yiyordum, bu 12 yaşında bir çocuk için normal bir şey değil. Çok fazla hazır gıda tüketir olmuştum. Hatta hiç unutmam 7. sınıfta yani 13 yaşındayken evde güzel kahvaltımı yapardım. Okula giderdim ve daha kahvaltımı yapalı 1 saat olmamışken 2 tost yerdim okulda. Arkadaşlarım da sorunca kahvaltı yapmadım derdim. Öğlende hamburger vs deyince ciddi bir kilo artışı söz konusu oldu.
O yaşlarda benim gibi kilo problemi olanlar anlar çevredeki büyükler hep der ki; "aman boşver annesi nasılsa küçük büyükçe boya gider verir kilolarını"
İşte bu benim hayatımda duyduğum en büyük yalan!! Küçüktüm evet ama aklım bazı şeylere eriyordu tabi ki. Ama çocukluk işte biliyordum kilolu olduğumu ama söylenenlerle idre etmeye çalışıyordum büyükçe boyum uzayacağı için kilo vereceğimi zannediyordum. Belki yememi düzeltseydim evet ama yemek düzelmeden ne verilir ki Allah aşkına.
Gel gelelim bööyle seneler geçti işte. Kiloluydum ama abartı değildi. Çok dikkat çekmiyordu en azından. Sonra ben başladım liseye. E tabi yeni çevre , büyüklük hissi vs derken artık birşeyler yapmam lazım dedim. Sanırım o zamanlar boyum 1.53 kilomda 66 falandı. Bir de şunu söyliyim neden bilmiyorum ama hiç bir yaşımda olduğum kiloyu göstermedim. Hep daha az gösterdim. Onunda bir güveni vardı, nasılsa o kiloyu göstermiyorum diye..Neyse liseye de başlayınca bir şeyler yapmam gerek dedim. Öğlenciydim o zamanlar. Kendimce bir diyet uygulayıp Tuğba Özay'ın fittnes videosunu yapmaya başladım. 2 ay devam ettim ve bu iki ayda 60 a düştüm. Ama ailem hariç hiç kimse bana aa zayıflamışsın gibi cümleler söylemiyordu, yalnızca ailem söylüyordu. Bu bende büyük bir etki yarattı niyeyse daha çok asıldım. Ama bu sefer sadece tavuklu salata ile beslenir oldum. 2 öğün sadece tavuklu salata. Kahvaltıda bile onu yiyordum. Sağlıksız bir şeyler yapınca annem olaya el attı, hep bana uygun şeyler pişirdi(annemin kilo problemi yok hiç olmadı). Sağlıksız yapıyorsun sen daha gelişim çağındasın kendine zarar vereceksin ya bırak ya da sağlıklı yap dedi. Ama ben onun yaptıklarını da yemedim tavuklu salataya devam ettim.Hal böyle olunca, sağlıksız diyet yapınca inanılmaz bir halsizlik ve baş ağrısı başladı bende. O zamanda yine bıraktım. Ve 6 verip 10 aldım. Yani bir diyet böyle bitmiş oldu. O zamandan lise 4 ün ocak ayına kadar hep diyet yapıp bıraktım, yapıp bıraktım. Neden bıraktım biliyor musunuz? Çünkü belki de hayatınızda görüp görebileceğiniz en iradesiz insandım ben. Hazır gıdalara öylesine alıştırmıştım ki kendimi, sanki onları yemezsem yaşayamazmışım gibi geliyordu. Hani bir laf var ya "yaşamak için yiyenler, yemek için yaşayanlar" işte ben yemek için yaşayanlardandım.
Lise sonun Kasım ayının başında, artık bu böyle gitmez, diyet yapıp bırakarak verdiğimin 2 katını geri alıyorum. Vücudum inanılmaz deformasyona uğradı, bu yaşımda karnımda çatlaklarım var, birşey yapmalıyım diye diye kendimle konuştum. Ve tartıldım. 1.63 boyumla tartıda 80 kiloyu gördüm. Şoktaydım resmen. Kendime neler yapmıştım, bir yemek uğruna yalnızca 10 dakikalık gırtlak zevki için. Obez grubuna girmiştim. Ama şaşırtıcı bi şekilde kimse benim o kiloda gösterdiğimi düşünmüyordu ve bu beni tatmin etmek için söylenen bir şey değildi. Ben gerçekten 80 kilo göstermiyordum. Ayrıca şunuda söyliyim ben lise sona kadar ailem dahil hiç kimseye gerçek kilomu söylemedim , çünkü utandım. 70 sem 60 dedim. Düşünün anneme bile bunu söyleyemeye utandım. Her neyse ben böyle kendimle konuştuktan sonra diyete başladım annemede 1 sene öncesinde yürüyüş bandı aldırmıştım ama kullanmıyordum, hevesle aldırmıştım. Onu yapmaya başladım. Ocak ayına kadar 80den 72 ye düştüm. Aslında daha çok verebilirdim ama diyetime asla sadık kalamıyordum.
Ocak ayının sonunda belkide asla yapmayacağım bir şeyi yaparak spor salonuna yazıldım. İşte bu benim miladım oldu. Ve belkide hayatımdaki en azimli zamanımdı, çünkü sabahçı olmuştum son sınıfta ve 6 da kalkıp okula gidiyordum oradan öğlen dershaneye oradan akşam spora. Haftanın 6 günü spora gidiyordum, 1 günüde kendime dinlenme günü ilan etmiştim. Ama gelin görünki diyetime yine sadık değildim, nasıl bir gırtlak var bende ya...
Fakat öyle fazla spor yapıyordum ki yediğimin bi önemi kalmıyordu. Mayıs ayının başında sporda ölçüm yaptırdığımda tam tamına 61 kiloya düştüğümü gördüm, hepside yağ ve ödemden gitmişti.yani 2 ayda 11 kilo vermiştim, 11 kilo yağ.. Amacım 55 e düşüp ondan sonra bunu korumaktı. Ama yaz geldi malum sıcaklar spora gitmedim. Ama tabi bu sırada da kilo almadığımı düşünüyordum. Eylül ayında bir tartıldım 82!!
Allahım.. Emeklerim..terlerim...o yoğunlukta spora gitmelerim.. kendime küfrettim .
Yeniden başlamıştı herşey. Halbuki 61 kiloya düştüğümde öyle özgüven gelmiştiki, sadece 5 kg fazlası olan kız grubuna girmiştim. İstediklerimi giyebiliyor, dışarda özgürce yemek yiyebiliyordum. Ben tek başıma dışarda yemek yemeye utanırım. Çünkü densizin biri mutlaka ya garip garip bakar ya da laf çarpar. Hiç unutmam bir kere taksime gitmiştim ve hayatımda hiç ıslak hamburger yememiştim, arkadaşım gel yiyelim dene dedi, aldık yolda yürüye yürüye yiyoruz. Garip tipli bir adam yanımdan geçerken bana yemiş yemiş ,çıkarmamış(!) dedi oradaki çıkarmamış aslında argo olanı. Yani hayatımda heeep böyle şeyler yaşadığım için dışarda tek yemek yiyemez oldum. Yesemde en kuytu köşede yerim.
Dediğim gibi emeklerim terlerim hepsi çöp oldu gitti. Sonra erkek arkadaşım askere gitti. Hiç bir zaman kilomla ilgili bana birşey söylemedi ama gerçek kilomuda hiç bir zaman bilmedi.
O askere gidince döndüğünde onu güzel bir vücutla karşılamak istedim. Yine diyete başladım ve askerliğini 1 sene yapmasına rağmen o bir senede sadece 2 kilo verip 80 e düştüm. Bi yandanda inanılmaz bir yediğim seneydi. Kahvaltı yapıp çıkardım evden sonra simitçiye giderim ordan okulda yerdim sonra bir daha okulda yerdim sonra avm ye giderdim çıkışta orda da fast food en son evde.. Aslında biliyor musunuz? Benim tatlıyla hiç aram yoktur. Ben hazır gıda seviyorum, fast food, hamur işi gibi şeyler.
Neyse o sene gerçekten manyak gibi yedim. Erkek arkadaşım geldiğinde askerden elde var kocaman bir 0. Sonraki 1 sene hiç bir şey yapmadım. Sadece hep düşündüm neden bunu yapıyorum? Bu genç yaşımda kendime niye böylesine zarar veriyorum. Yemeğin niçin bu kadar kölesi oldum. Halbuki yaşımı alıyorum gittikçe kilolarım yapışacak e ben herşeyi farkındayım peki neden bunu yapıyorum kendime? Cevap: İRADESİZİM!
Başka hiç bir cevap yok. Öncelerde diyetisyene de gittim ancak iradesiz olunca nereye giderseniz gidin olmuyor. Belki zamanında sporu bırakmasaydım şimdi istediğim kilodaydım ama yaptım bir hata işte. Şuan diyetisyene gitmem. Çünkü yıllardır o kadar çok diyet yaptım ki , aslında kendimin diyetisyeni oldum. Yani vücudumu çok iyi tanıyorum artık. Bana ne yararlı ne zararlı neyi kesersem zayıflarım hepsini biliyorum bilinçliyim gerçekten. Ama şu gırtlağımı tutamıyorum. Bu senenin başında yanı Eylül ayında da diyete başladım. O zamandan düne kadar yine başlayıp bırakıyordum. Şuan 1.63 boyundayım ve 78.7 kilodayım. Yine çevremde kimse gerçek kilomu bilmiyor, sadece bir dostum biliyor. Kimseyede söyleme niyetim yok. Dün sabah uyandım, odamın kapısını kapattım ve aynanın karşısına oturdum. Önce kendime baktım, yüzüme vücuduma. Allah'a şükür güzel bir yüze sahibim ancak bunu kapatan bir kilom var. Baktım kendime gerçekten 5 dakika boyunca. Sonra aynadan kendime konuşmaya başladım. Güzel bir yüzün var, artık nişanlısın 2 sene sonra evleneceksin, erken anne olmak istiyorsun. Peki bu kiloyla hamile kalsan, kaç kiloyla doğuma gireceksin. 100 den aşağı değil. Gençliğinin en güzel zamanlarındasın bidaha bu yaşlara gelmeyeceksin vs vs tarzı motive edici konuşmalara başladım ve inanır mısınız 2 dakikadan sonra sanki gerçekten karşımda biri bunları bana söylüyormuş hissi verdi. Ve sanki ihtiyacım olan buymuş birinin bana doğruları söylemesiymiş. Bazen herşeyi bilsende bilinçli olsanda işe yaramazmış birinin söylemesi gerekirmiş.
İşte yolcuğum dün sabah başladı, dünden beri hiç diyetimi bozmadım ve dünde bugünde 1 saat sporumu yaptım ve hiç bir diyet bozma isteği gelmedi ve canım hazır gıdalar çekmedi. Hemde dün evde pilav varken! Ben pilav manyağıyım.
Artık biliyorum ki bu yaza kadar en azından 60 a düşmezsem bozarsam diyeti bir daha yapamıcam, bir daha kendime o gücü göremiyorum. Dün başladığım bu yolda başarıyla vericem kiloları yıllardır ilkkez bu kadar azimli ve iradeliyim.
Kendimi hiç böyle görmemiştim biliyor musunuz? O kadar eminim ki vereceğimden. Şuan saat 22.56. Suyumu içiyorum 2.litrem bitmek üzere. Açım ama bu açlık beni rahatsız etmiyor, canım bir şeyler yemek istemiyor. Normalde ben aç olduğum an fast food falan söylerim eve yada üşenmem patates kızartır yanına makarna yaparım. Öyle bir açlık yani. Ama başaracağım inanıyorum ilkkez bu kadar çok inanıyorum...
Sizler de bana inanıyor musunuz? Diyorumya 2 gündür hiç bozmadım 2.günde bitmek üzere, bu bir mucize, ve 2 gündür 1 saatlik spor yaptım. Ben asla hareket etmem yemekten sonra uyurum. O yüzden diyorum başaracağım bu sefer diye. Aynada kendimle konuşmak çok iyi geldi bana.
Evet şuan gerçekten kilomu sadece arkadaşım biliyor ailem ve nişanlım bilmiyor. Ama 65kiloya falan düştüğüm zaman onlara söyleceğim utandım söyleyemedim size ama bakın ben 65 kilo oldum başarıyorum diyeceğim, yapacağım..
Samimiyetinize güvenerek sizlere içimi açtım. Okuduysanız ne mutlu bana, yazdıklarım üzerinden siz benimle neler paylaşmak istersiniz?
Lütfen yazın, yazın ki daha da motive olayım.. :) Tanımasamda sizleri seviyorum..
İçimde hapis oldum, sosyalim ama içimde yaşadığım kimsenin bilmediği bir hapishane var. Ben bu hapisten kurtulacağım...İlkkez böylesine inanıyorum
NOT: Herhangi bir sağlık sorunum yok ani açlık krizleri sadece duygusal açlık ben aç olmasamda tıka basa yiyebilenler grubundayım . Ama artık öyle değil :) Bu başlığım altına artık diyet günlüğümü yazacağım, burdaki yarışmalara katılacağım ve ben başaracağım, başaracağım, başaracağım, başaracağım, başaracağım....................
"GÜNCEL" KİLO: 78.7 kg --->19.01.2016 (SALIDAN SALIYA)
BAŞLANGIÇ TARİHİ: 18.01.2016
Herkese merhaba!
Daha 5 dakika önce üye oldum bu siteye. Neden bu zamana kadar üye olmadığımı sorarsanız bilemiyorum ancak her daim buranın samimiyetine güvendim. Bir sorunum olsa veya bir şeyi öğrenmek istesem yolum hep buraya düştü. Artık üye olmam gerekti yani.
Her şeyden öte benim birilerine açılmam gerekiyor. Bu yazı sanırım çok uzun olacak, ama yeni gelen arkadaşınızı dinler misiniz? Rica ediyorum..
Ben 21 yaşında genç bir kızım. Üniversite okuyorum. Hayatımda belli başlı ailevi ve ufak tefek maddi problemler gibi aşılabilir problemlerim var, ancak dedim ya aşılabilir. O yüzden pekte problem saymıyorum bunları. Allah'a şükürler olsun ki, hedeflediğim her şeye ulaştım. Bu üniversite kazanmak olabilir ve ya başka hedeflenen şeyler. Ama benim hayatımda yaklaşık olarak 12 yaşından beri yaşadığım gerçek anlamda tek bir problem var. KİLO!
Bu kadar detaylı anlatıyorken yıllar öncesine inmemek olmaz elbette. Aslında 3.5 kilo doğan normal bir bebekmişim. Hatta 2-3 yaşıma geldiğimde yemek yemek istemez yediğimi ise kusarmışım. Annem zorla yedirirmiş artık bana ama ben hiç yemek yemeyi sevmezmişim. Hatta 10 yaşımı falan hatırlıyorum. Ne zaman bana aç mısın? diye sorsalar burun kıvırırdım hiç açlık hissetmezdim. Ya bu arada bölüyorum ama bu yazı gerçekten uzun olucak, isterseniz tabi ki okumayın ama okuyup yorum yazmanız beni çok mutlu edecek! Neyse nerede kalmıştık, evet hiç yemek yemezdim.
Ama ben ne zamanki orta okula başladım, iştahımda bir artış oldu. Başta ailem buna çok sevinmişti çünkü zayıf çırpı ve yemek yemeyi sevmeyen bir çocuktum. 1 sene içinde kilo alarak aslında yaşıtlarımın olduğu kiloya yani sağlığıma kavuştum!
Ama gelin görün ki benim iştahımdaki artış o bir seneden sonra anormalleşmeye başladı. Yani şöyle ki, koca porsiyonlu 2 tabak yemek yiyordum, bu 12 yaşında bir çocuk için normal bir şey değil. Çok fazla hazır gıda tüketir olmuştum. Hatta hiç unutmam 7. sınıfta yani 13 yaşındayken evde güzel kahvaltımı yapardım. Okula giderdim ve daha kahvaltımı yapalı 1 saat olmamışken 2 tost yerdim okulda. Arkadaşlarım da sorunca kahvaltı yapmadım derdim. Öğlende hamburger vs deyince ciddi bir kilo artışı söz konusu oldu.
O yaşlarda benim gibi kilo problemi olanlar anlar çevredeki büyükler hep der ki; "aman boşver annesi nasılsa küçük büyükçe boya gider verir kilolarını"
İşte bu benim hayatımda duyduğum en büyük yalan!! Küçüktüm evet ama aklım bazı şeylere eriyordu tabi ki. Ama çocukluk işte biliyordum kilolu olduğumu ama söylenenlerle idre etmeye çalışıyordum büyükçe boyum uzayacağı için kilo vereceğimi zannediyordum. Belki yememi düzeltseydim evet ama yemek düzelmeden ne verilir ki Allah aşkına.
Gel gelelim bööyle seneler geçti işte. Kiloluydum ama abartı değildi. Çok dikkat çekmiyordu en azından. Sonra ben başladım liseye. E tabi yeni çevre , büyüklük hissi vs derken artık birşeyler yapmam lazım dedim. Sanırım o zamanlar boyum 1.53 kilomda 66 falandı. Bir de şunu söyliyim neden bilmiyorum ama hiç bir yaşımda olduğum kiloyu göstermedim. Hep daha az gösterdim. Onunda bir güveni vardı, nasılsa o kiloyu göstermiyorum diye..Neyse liseye de başlayınca bir şeyler yapmam gerek dedim. Öğlenciydim o zamanlar. Kendimce bir diyet uygulayıp Tuğba Özay'ın fittnes videosunu yapmaya başladım. 2 ay devam ettim ve bu iki ayda 60 a düştüm. Ama ailem hariç hiç kimse bana aa zayıflamışsın gibi cümleler söylemiyordu, yalnızca ailem söylüyordu. Bu bende büyük bir etki yarattı niyeyse daha çok asıldım. Ama bu sefer sadece tavuklu salata ile beslenir oldum. 2 öğün sadece tavuklu salata. Kahvaltıda bile onu yiyordum. Sağlıksız bir şeyler yapınca annem olaya el attı, hep bana uygun şeyler pişirdi(annemin kilo problemi yok hiç olmadı). Sağlıksız yapıyorsun sen daha gelişim çağındasın kendine zarar vereceksin ya bırak ya da sağlıklı yap dedi. Ama ben onun yaptıklarını da yemedim tavuklu salataya devam ettim.Hal böyle olunca, sağlıksız diyet yapınca inanılmaz bir halsizlik ve baş ağrısı başladı bende. O zamanda yine bıraktım. Ve 6 verip 10 aldım. Yani bir diyet böyle bitmiş oldu. O zamandan lise 4 ün ocak ayına kadar hep diyet yapıp bıraktım, yapıp bıraktım. Neden bıraktım biliyor musunuz? Çünkü belki de hayatınızda görüp görebileceğiniz en iradesiz insandım ben. Hazır gıdalara öylesine alıştırmıştım ki kendimi, sanki onları yemezsem yaşayamazmışım gibi geliyordu. Hani bir laf var ya "yaşamak için yiyenler, yemek için yaşayanlar" işte ben yemek için yaşayanlardandım.
Lise sonun Kasım ayının başında, artık bu böyle gitmez, diyet yapıp bırakarak verdiğimin 2 katını geri alıyorum. Vücudum inanılmaz deformasyona uğradı, bu yaşımda karnımda çatlaklarım var, birşey yapmalıyım diye diye kendimle konuştum. Ve tartıldım. 1.63 boyumla tartıda 80 kiloyu gördüm. Şoktaydım resmen. Kendime neler yapmıştım, bir yemek uğruna yalnızca 10 dakikalık gırtlak zevki için. Obez grubuna girmiştim. Ama şaşırtıcı bi şekilde kimse benim o kiloda gösterdiğimi düşünmüyordu ve bu beni tatmin etmek için söylenen bir şey değildi. Ben gerçekten 80 kilo göstermiyordum. Ayrıca şunuda söyliyim ben lise sona kadar ailem dahil hiç kimseye gerçek kilomu söylemedim , çünkü utandım. 70 sem 60 dedim. Düşünün anneme bile bunu söyleyemeye utandım. Her neyse ben böyle kendimle konuştuktan sonra diyete başladım annemede 1 sene öncesinde yürüyüş bandı aldırmıştım ama kullanmıyordum, hevesle aldırmıştım. Onu yapmaya başladım. Ocak ayına kadar 80den 72 ye düştüm. Aslında daha çok verebilirdim ama diyetime asla sadık kalamıyordum.
Ocak ayının sonunda belkide asla yapmayacağım bir şeyi yaparak spor salonuna yazıldım. İşte bu benim miladım oldu. Ve belkide hayatımdaki en azimli zamanımdı, çünkü sabahçı olmuştum son sınıfta ve 6 da kalkıp okula gidiyordum oradan öğlen dershaneye oradan akşam spora. Haftanın 6 günü spora gidiyordum, 1 günüde kendime dinlenme günü ilan etmiştim. Ama gelin görünki diyetime yine sadık değildim, nasıl bir gırtlak var bende ya...
Fakat öyle fazla spor yapıyordum ki yediğimin bi önemi kalmıyordu. Mayıs ayının başında sporda ölçüm yaptırdığımda tam tamına 61 kiloya düştüğümü gördüm, hepside yağ ve ödemden gitmişti.yani 2 ayda 11 kilo vermiştim, 11 kilo yağ.. Amacım 55 e düşüp ondan sonra bunu korumaktı. Ama yaz geldi malum sıcaklar spora gitmedim. Ama tabi bu sırada da kilo almadığımı düşünüyordum. Eylül ayında bir tartıldım 82!!
Allahım.. Emeklerim..terlerim...o yoğunlukta spora gitmelerim.. kendime küfrettim .
Yeniden başlamıştı herşey. Halbuki 61 kiloya düştüğümde öyle özgüven gelmiştiki, sadece 5 kg fazlası olan kız grubuna girmiştim. İstediklerimi giyebiliyor, dışarda özgürce yemek yiyebiliyordum. Ben tek başıma dışarda yemek yemeye utanırım. Çünkü densizin biri mutlaka ya garip garip bakar ya da laf çarpar. Hiç unutmam bir kere taksime gitmiştim ve hayatımda hiç ıslak hamburger yememiştim, arkadaşım gel yiyelim dene dedi, aldık yolda yürüye yürüye yiyoruz. Garip tipli bir adam yanımdan geçerken bana yemiş yemiş ,çıkarmamış(!) dedi oradaki çıkarmamış aslında argo olanı. Yani hayatımda heeep böyle şeyler yaşadığım için dışarda tek yemek yiyemez oldum. Yesemde en kuytu köşede yerim.
Dediğim gibi emeklerim terlerim hepsi çöp oldu gitti. Sonra erkek arkadaşım askere gitti. Hiç bir zaman kilomla ilgili bana birşey söylemedi ama gerçek kilomuda hiç bir zaman bilmedi.
O askere gidince döndüğünde onu güzel bir vücutla karşılamak istedim. Yine diyete başladım ve askerliğini 1 sene yapmasına rağmen o bir senede sadece 2 kilo verip 80 e düştüm. Bi yandanda inanılmaz bir yediğim seneydi. Kahvaltı yapıp çıkardım evden sonra simitçiye giderim ordan okulda yerdim sonra bir daha okulda yerdim sonra avm ye giderdim çıkışta orda da fast food en son evde.. Aslında biliyor musunuz? Benim tatlıyla hiç aram yoktur. Ben hazır gıda seviyorum, fast food, hamur işi gibi şeyler.
Neyse o sene gerçekten manyak gibi yedim. Erkek arkadaşım geldiğinde askerden elde var kocaman bir 0. Sonraki 1 sene hiç bir şey yapmadım. Sadece hep düşündüm neden bunu yapıyorum? Bu genç yaşımda kendime niye böylesine zarar veriyorum. Yemeğin niçin bu kadar kölesi oldum. Halbuki yaşımı alıyorum gittikçe kilolarım yapışacak e ben herşeyi farkındayım peki neden bunu yapıyorum kendime? Cevap: İRADESİZİM!
Başka hiç bir cevap yok. Öncelerde diyetisyene de gittim ancak iradesiz olunca nereye giderseniz gidin olmuyor. Belki zamanında sporu bırakmasaydım şimdi istediğim kilodaydım ama yaptım bir hata işte. Şuan diyetisyene gitmem. Çünkü yıllardır o kadar çok diyet yaptım ki , aslında kendimin diyetisyeni oldum. Yani vücudumu çok iyi tanıyorum artık. Bana ne yararlı ne zararlı neyi kesersem zayıflarım hepsini biliyorum bilinçliyim gerçekten. Ama şu gırtlağımı tutamıyorum. Bu senenin başında yanı Eylül ayında da diyete başladım. O zamandan düne kadar yine başlayıp bırakıyordum. Şuan 1.63 boyundayım ve 78.7 kilodayım. Yine çevremde kimse gerçek kilomu bilmiyor, sadece bir dostum biliyor. Kimseyede söyleme niyetim yok. Dün sabah uyandım, odamın kapısını kapattım ve aynanın karşısına oturdum. Önce kendime baktım, yüzüme vücuduma. Allah'a şükür güzel bir yüze sahibim ancak bunu kapatan bir kilom var. Baktım kendime gerçekten 5 dakika boyunca. Sonra aynadan kendime konuşmaya başladım. Güzel bir yüzün var, artık nişanlısın 2 sene sonra evleneceksin, erken anne olmak istiyorsun. Peki bu kiloyla hamile kalsan, kaç kiloyla doğuma gireceksin. 100 den aşağı değil. Gençliğinin en güzel zamanlarındasın bidaha bu yaşlara gelmeyeceksin vs vs tarzı motive edici konuşmalara başladım ve inanır mısınız 2 dakikadan sonra sanki gerçekten karşımda biri bunları bana söylüyormuş hissi verdi. Ve sanki ihtiyacım olan buymuş birinin bana doğruları söylemesiymiş. Bazen herşeyi bilsende bilinçli olsanda işe yaramazmış birinin söylemesi gerekirmiş.
İşte yolcuğum dün sabah başladı, dünden beri hiç diyetimi bozmadım ve dünde bugünde 1 saat sporumu yaptım ve hiç bir diyet bozma isteği gelmedi ve canım hazır gıdalar çekmedi. Hemde dün evde pilav varken! Ben pilav manyağıyım.
Artık biliyorum ki bu yaza kadar en azından 60 a düşmezsem bozarsam diyeti bir daha yapamıcam, bir daha kendime o gücü göremiyorum. Dün başladığım bu yolda başarıyla vericem kiloları yıllardır ilkkez bu kadar azimli ve iradeliyim.
Kendimi hiç böyle görmemiştim biliyor musunuz? O kadar eminim ki vereceğimden. Şuan saat 22.56. Suyumu içiyorum 2.litrem bitmek üzere. Açım ama bu açlık beni rahatsız etmiyor, canım bir şeyler yemek istemiyor. Normalde ben aç olduğum an fast food falan söylerim eve yada üşenmem patates kızartır yanına makarna yaparım. Öyle bir açlık yani. Ama başaracağım inanıyorum ilkkez bu kadar çok inanıyorum...
Sizler de bana inanıyor musunuz? Diyorumya 2 gündür hiç bozmadım 2.günde bitmek üzere, bu bir mucize, ve 2 gündür 1 saatlik spor yaptım. Ben asla hareket etmem yemekten sonra uyurum. O yüzden diyorum başaracağım bu sefer diye. Aynada kendimle konuşmak çok iyi geldi bana.
Evet şuan gerçekten kilomu sadece arkadaşım biliyor ailem ve nişanlım bilmiyor. Ama 65kiloya falan düştüğüm zaman onlara söyleceğim utandım söyleyemedim size ama bakın ben 65 kilo oldum başarıyorum diyeceğim, yapacağım..
Samimiyetinize güvenerek sizlere içimi açtım. Okuduysanız ne mutlu bana, yazdıklarım üzerinden siz benimle neler paylaşmak istersiniz?
Lütfen yazın, yazın ki daha da motive olayım.. :) Tanımasamda sizleri seviyorum..
İçimde hapis oldum, sosyalim ama içimde yaşadığım kimsenin bilmediği bir hapishane var. Ben bu hapisten kurtulacağım...İlkkez böylesine inanıyorum
NOT: Herhangi bir sağlık sorunum yok ani açlık krizleri sadece duygusal açlık ben aç olmasamda tıka basa yiyebilenler grubundayım . Ama artık öyle değil :) Bu başlığım altına artık diyet günlüğümü yazacağım, burdaki yarışmalara katılacağım ve ben başaracağım, başaracağım, başaracağım, başaracağım, başaracağım....................
Son düzenleme:
canım benım ben grup yarışlarında 3. takımda yarışıyorum kesınlıkle gırıpde sahıplenen arkadaslarına karsı sorumlulugunu bılıncıne varan herkes orda hedefıne ulasmadan bırakmıyoruz ..aramızda gormekden cok mutlu olurum ..kesinliükle basaracaksın kendıme ne kadar ınanıyorsam sanada bi okadar canı gönülden inanıyorum
