Merhaba sevgili arkadaşlarım,
.Bu kadar sıkıntının, yaşanmışlığın arasında ilk açtığım konunun parayla ilgili olması canımı sıkıyor açıkçası.
6 yıldır devam eden güzel bir evliliğim var (çok şükür en azından hayatımda yolunda giden bir şey ).Benim zaman zaman canımı sıkan bir durum var. Eşim maddi konularda hiç gayretli değil. Geleceği hiç düşünmüyor. Ben de zengin olma planları yapan biri değilim ama şu fani dünya da bir evimiz olsun istiyorum. Neyimiz varsa benim gayretimle, fedakarlık ve cabamla oldu. Evlenirken yarım yamalak baştan savma döşenmiş bir evimiz vardı. İnanın 6 yılda hem iyisi olsun hem ekonomik olarak bizi zorlamasın diye ne terler döktüm, ne çabalar sarfettim. Öğrenci evi gibi diye dalga geçilen evi yuvaya çevirdim. Vestiyer, aydınlatma, tv sehpası, zigon sehpa, klima, klozet, balkon demiri hepsi yapıldı. Altınlarımı sattım, minnacık bir arsa aldım yatırım olsun diye. Arabamı sattım, 6 yıl yatırdığım bireysel emekliligimi bozdum, bebeklerime gelen altınları bozdurdum, düzgün bir arabamız oldu.çalıştığım süre içinde hep kendimden kıstım, mağaza vitrinlerine bakmadan geçtim, temizliği kendim yaptım para cebimde kalsın diye. Bankada birikmiş belli bir param var. Kocamdan azıcık gayret görsem, ben köşeye 3 kuruş attım haydi ev alalım dese inanın al benden de 50 kuruş diyeceğim. Ama içimden gelmiyor. Hep ben mi fedakarlık yapacağım? Neden kendimi hep erteliyorum? Adam cool rahat,sen de sal kendini diyorum bazen. Şu anda calışmıyorum. Şeytan diyor al o 50bini çatır çatır ye. Bazen de düşünüyorum kimseye güven olmaz. Bu adamla ilerde yollar ayrılabilir. Bu parayla belli bir süre zorlanmadan gecinebilirsin. Çocuklarının güvencesi olsun sakla.Kafam çok karışık.siz ne düşündünüz benim hikayemi okuyunca.???
Not:arsa da araba da eşimin üstüne. Arabanın eksiğini eşim kredi ile tamamladı.