Merhaba kızlar.üstünden zaman geçti ama bugün paylaşmak istedim.bilenler bilir 1 ay önce kayınvalidemi kaybettik.daha önce de yazmıştım ya eşim başka memlekette ben başka memleketliyim şimdi de 3.şehirde yaşıyoruz diye.kv memleketlerinde hastanede yatıyordu.durumu kötüleşti diye çağırdılar.neyse gittik onkoloji bölümüne odasına girdik.dağ gibi kadın küçücük kalmıştı.kv olmasına rağmen çektiği acıları hissetmemem ağlamamam mümkün değildi.ilaçların etkisinden bizi göremiyordu belki bilinci bile kapalıydı ama belki hissedip üzülür diye ağlamadım yanında tuttum kendimi.bi taraftan da bölümde yatan diğer hastaların sesleri.hayatımda ilk kez ölmek için yalvaran bu kadar acı çekip feryat eden insanları gördüm.hem de herkes aynı acıyı çekiyordu hemen hemen.neyse bikaç saat sonra ziyaret saati bitti eve gittik.üzüntüden gözüme uyku girmedi erken geçe 2 de haber geldi.eşim ben babası bikaç akraba gittik.yolda hep dua ettim allahım bi kere daha bize bağışla alma diye.gittiğimizde doktorlar yanındaydı kalp masajı yapıyorlarmış.sonra eşi girip gördü falan.derken onu uzaklaştırdık kalp hastası olduğu için.sonra baktım eşim orda değil bizimle gelmemiş annesinin odasının önünde gözünde yaşlarla haber bekliyo.gidip yanında durayım dedim.5dk falan geçti doktor çıktı başınız sağolsun dedi.sadece eşimle ben vardık.sonra eşyalarını topladık defnedildi falan.ama geçen zamana rağmen hala cenazeyi alırken eşimin o hali,kp hali eve gelip küçük oğluna söylediklerinde yalan söylüyorlar dimi abi diye bağırması, mezarlıkta ana anaaaa diye haykırışları ve daha büsürü şey hala aklımdan çıkmıyo.yani insan kaç yaşında olursa olsun annesiz kalmak çok zor.Allah annelerimize uzun ömür versin.