- 23 Şubat 2018
- 6
- 3
- 36
-
- Konu Sahibi silenttt88
- #1
YAŞADIKLARIMI ALT ALTA 2 AYRI HIKAYE OLARAK PAYLASIYORUM ARKADAŞLAR. NIYE DERSENIZ DAHA ÖNCE YAZDIPIM YERDEN KOPYALA YAPISTIR ILE YAPTIGIM ICIN. BELKI BURDA KONUSARAK ACIMI HAFIFLETEBILIRIM
Belkide her zaman başlangıçlar yazılır ama ben bir bitişin hikayesini yazıyor olacağım. Hep aynı klişe laflar aslında. Bir taraf sever diğer tarafta sever sonra o seven diğer taraf sığınır koskocaman bahanelere. Aslında senin için minnacık olan olaylar onun için devler kadar büyüktür ve çekip gitmek için oldukça mantıklıdır. Halbuki neyin mantığı değil mi ? Deli gibi sevdiğin adamın senden uzaklaşmak için söylediği bahaneler sana ne kadar mantıklı gelebilir ki ? Belkide hatam buydu. Deli gibi sevmek... İnsan deli gibi sevmemeli asla. Akıllıca sevmeli mantıklıca sevmeli ve ayakları yerden bir milim bile kalkmadan sevmeli ki gidişlerde yere çakılmamalı. Ama diğer yandan ise böyle sevgi aşk mı olur diyede insan düşünmüyor değil tabi ki.
Aslında çok ilginç bir hikayem yok...
Zengin kız fakir oğlan hikayesi de değil baştan söyliyeyim de sonra sıkılmayın :)))
Sıradan bir gün ve inanılmaz şekilde bir tanışma hikayesi. Benden kilometrelerce uzakta olan bir adamla sosyal medya sağolsun gariplikler üstüste gelerek çok sinirli olduğum birgün de sırf sinirle verdiğim cevaplar ve sonrasında başlayan bir arkadaşlık oldu. Tabiki sonra aynı şehirde bulunduk görüştük tanıştık çok yakın 2 dost olduk... Gezdik eğlendik ve sonra aylar sonra birgün bu dostluk artık aşka dönüşmüştü. Herşey muhteşem gidiyordu. Tipik cicim aylarıydı sanırım :) Aşkla gelen günaydın mesajları sabahlara kadar yazışmalar herşey mükemmeldi muhteşem ötesiydi. Sonra birgün bir sırrını öğrendim benden sakladığı tüm ailesine de itinayla tembihlediği Aman Sakın Silent88`e söylemeyin dediği bir hastalığı. Çok kızmıştım benden sakladığı için. Ve öğrendikten sonra dahada sıkı sarıldım sevgili sevgilime... Genetık kalıtsal bır hastalıktı. ama benı bir zerre acaba ya bile itmedi asla. Çünkü sevgi herşeydi. İyi kötü günde yanında olmaktı. Sevgilimin kendince beni mutsuz etmek istemediği için sakladığı hastalığı beni asla acabalara itmedi. Sevgimden bir milim bile kayıp vermek yerine dahada çoğalttı ona karşı olan duygularımı. Hastaneye birlikte gitmek için resmen beynini yemiştim ve zafer benimdi. Gidip görmüştüm yaşadığı zor anları. Ama dahada sarılmıştım o gün ve ogünden sonra. Çünkü yaşadıkları bir kahramanlıktı benim gözümde. Zor ama ayakta duruyordu benim kocaman yürekli Sevgilim
Sonra birgün uzaklaşmaya başladı sordum anlattım konuştum sebep aradım ama hep benim büyüttüğümü söyledi. Hayatımızda hastalığı dışında bir engeli daha vardı. Maddi olarak büyük bir borcu vardı ve bu yüzden hep hayata küs davranıyordu. Kimsenin bilmediğini bana anlatmıştı. Ciddi bir rakamdı ama ben birlik olursak herşeyi başarabilceğimizi söyledim. Ailesine söylemesi gerektiğini binlerce kez söyledim en azından bu yükün altında tek kalmaması için. Ama ne benim yardımımı kabul etti nede ailesine söyledi. Ben yine de seninle varım Sevgilim dedim. Sonuna kadar yanındayım gerekirse yıllarca evlenmeyiz ama seni bırakmam bunun için dedim(herzaman benim geleceğime engel olduğunu düşünürdü evlenemeyeceği için malum maddiyattan dolayı). Ondan asla vazgeçmedim. Çevremdekilerin söylemleri saçmalama nereye kadar deyişlerinde bile vazgeçmeyip daha çok Seni Seviyorum dedim ona. O uzaklaştı ben daha çok yakınlaştım ona. Sonuç mu ? Birgün ağlaya ağlaya konuştu benimle. Bana gelecek veremediği için bitirmemiz gerektiğini söyledi. Nefesim kesilmişti ağlamaktan ne kafamı toparlayabiliyordum nede mantıklı düşünebiliyordum. Kabul ettim ne yapabilirdim ki beni istemeyen çabalamayan bir insan için. Ne kadar borcu olursa olsun bana sormadı benimle yaşarmısın bu sorunların içinde diye. O sormamasına rağmen ben herzaman yanında olduğumu milyonlarca kez söylemiştim halbuki. O gece nasıl sabah edip işyerine geldim hatırlamıyorum. Hatırladığım tek şey aksama kadar biri bana gık dese ağladığımdı. Sonra akşam konuştuk. Bu mecburi bir ayrılık dedi ve sevgili olarak değilsede konuşmaya devam ettik tam 3 hafta. Çünkü oda konuşmadan sesimi duymadan yapamıyordu tıpkı benim gibi. Eeee noldu bu karmaşık aşk hikayesinde derseniz . Bugün sadece birbirimizden kopamadığımız için konuşuyor olduğumuzun 3. haftası. Ve ben bugün bu işe bir nokta koymak zorundayım.
Herşeye rağmen onunla olcağımı ne olursa olsun ondan asla vazgeçmeyeciğimi ne zorluk olursa olsun onun yanında olcağımı çok açık bir dille anlatıcam ona. Eğer beni gerçekten seviyorsa zaten benimle bu zorlu hayatını paylaşır. Zorluğuda acıyı da mutluluğu da birlikte yaşarız. Hee zaten beni sevmiyorsa bahanelere devam edecektir. Ve bende ozaman tamamen çıkmış olacağım hayatından. Nasıl nefes alır nasıl hayatıma hiçbir şey olmamış gibi bu 2 seneyi silerim işte o kısmı bilmiyorum gerçekten. Buraya bu hikayeyi niye yazdığımı sorarsanız bu içimdeki fırtınaları kimseye anlatamıyorum. Malum çevremde her zaman kararlı dik duruşlu mantıklı geveze güleç ve asla sevilmediği yerde durmayan bir kız imajı çizdiğim için anlatsam da anlamayacaklar.Bunca zaman niye anlatmadın diye birde azar işitme durumum bile söz konusu
Kimse yaşamaz umarım böyle acı tecrübeler. Anlatamadığım aklıma gelmeyen daha bir sürü mutlu ve mutsuz anlarımız var tabiki bu ilişki içinde. Ama en azından içimi döktüm ve bir nebzede olsa kararlılığıma devam edebiliyorum :)O zaman bana Kolay gelsin ve bol şanslar. Yarın Yeni Hayatımın İlk Günü :)
Umarım herşey güzel olacak. Ve ben olumsuz bile olsa güzel bir Sabaha Günaydın Diyeceğim. Mutlulukla Kalın :)
Belkide her zaman başlangıçlar yazılır ama ben bir bitişin hikayesini yazıyor olacağım. Hep aynı klişe laflar aslında. Bir taraf sever diğer tarafta sever sonra o seven diğer taraf sığınır koskocaman bahanelere. Aslında senin için minnacık olan olaylar onun için devler kadar büyüktür ve çekip gitmek için oldukça mantıklıdır. Halbuki neyin mantığı değil mi ? Deli gibi sevdiğin adamın senden uzaklaşmak için söylediği bahaneler sana ne kadar mantıklı gelebilir ki ? Belkide hatam buydu. Deli gibi sevmek... İnsan deli gibi sevmemeli asla. Akıllıca sevmeli mantıklıca sevmeli ve ayakları yerden bir milim bile kalkmadan sevmeli ki gidişlerde yere çakılmamalı. Ama diğer yandan ise böyle sevgi aşk mı olur diyede insan düşünmüyor değil tabi ki.
Aslında çok ilginç bir hikayem yok...
Zengin kız fakir oğlan hikayesi de değil baştan söyliyeyim de sonra sıkılmayın :)))
Sıradan bir gün ve inanılmaz şekilde bir tanışma hikayesi. Benden kilometrelerce uzakta olan bir adamla sosyal medya sağolsun gariplikler üstüste gelerek çok sinirli olduğum birgün de sırf sinirle verdiğim cevaplar ve sonrasında başlayan bir arkadaşlık oldu. Tabiki sonra aynı şehirde bulunduk görüştük tanıştık çok yakın 2 dost olduk... Gezdik eğlendik ve sonra aylar sonra birgün bu dostluk artık aşka dönüşmüştü. Herşey muhteşem gidiyordu. Tipik cicim aylarıydı sanırım :) Aşkla gelen günaydın mesajları sabahlara kadar yazışmalar herşey mükemmeldi muhteşem ötesiydi. Sonra birgün bir sırrını öğrendim benden sakladığı tüm ailesine de itinayla tembihlediği Aman Sakın Silent88`e söylemeyin dediği bir hastalığı. Çok kızmıştım benden sakladığı için. Ve öğrendikten sonra dahada sıkı sarıldım sevgili sevgilime... Genetık kalıtsal bır hastalıktı. ama benı bir zerre acaba ya bile itmedi asla. Çünkü sevgi herşeydi. İyi kötü günde yanında olmaktı. Sevgilimin kendince beni mutsuz etmek istemediği için sakladığı hastalığı beni asla acabalara itmedi. Sevgimden bir milim bile kayıp vermek yerine dahada çoğalttı ona karşı olan duygularımı. Hastaneye birlikte gitmek için resmen beynini yemiştim ve zafer benimdi. Gidip görmüştüm yaşadığı zor anları. Ama dahada sarılmıştım o gün ve ogünden sonra. Çünkü yaşadıkları bir kahramanlıktı benim gözümde. Zor ama ayakta duruyordu benim kocaman yürekli Sevgilim
Sonra birgün uzaklaşmaya başladı sordum anlattım konuştum sebep aradım ama hep benim büyüttüğümü söyledi. Hayatımızda hastalığı dışında bir engeli daha vardı. Maddi olarak büyük bir borcu vardı ve bu yüzden hep hayata küs davranıyordu. Kimsenin bilmediğini bana anlatmıştı. Ciddi bir rakamdı ama ben birlik olursak herşeyi başarabilceğimizi söyledim. Ailesine söylemesi gerektiğini binlerce kez söyledim en azından bu yükün altında tek kalmaması için. Ama ne benim yardımımı kabul etti nede ailesine söyledi. Ben yine de seninle varım Sevgilim dedim. Sonuna kadar yanındayım gerekirse yıllarca evlenmeyiz ama seni bırakmam bunun için dedim(herzaman benim geleceğime engel olduğunu düşünürdü evlenemeyeceği için malum maddiyattan dolayı). Ondan asla vazgeçmedim. Çevremdekilerin söylemleri saçmalama nereye kadar deyişlerinde bile vazgeçmeyip daha çok Seni Seviyorum dedim ona. O uzaklaştı ben daha çok yakınlaştım ona. Sonuç mu ? Birgün ağlaya ağlaya konuştu benimle. Bana gelecek veremediği için bitirmemiz gerektiğini söyledi. Nefesim kesilmişti ağlamaktan ne kafamı toparlayabiliyordum nede mantıklı düşünebiliyordum. Kabul ettim ne yapabilirdim ki beni istemeyen çabalamayan bir insan için. Ne kadar borcu olursa olsun bana sormadı benimle yaşarmısın bu sorunların içinde diye. O sormamasına rağmen ben herzaman yanında olduğumu milyonlarca kez söylemiştim halbuki. O gece nasıl sabah edip işyerine geldim hatırlamıyorum. Hatırladığım tek şey aksama kadar biri bana gık dese ağladığımdı. Sonra akşam konuştuk. Bu mecburi bir ayrılık dedi ve sevgili olarak değilsede konuşmaya devam ettik tam 3 hafta. Çünkü oda konuşmadan sesimi duymadan yapamıyordu tıpkı benim gibi. Eeee noldu bu karmaşık aşk hikayesinde derseniz . Bugün sadece birbirimizden kopamadığımız için konuşuyor olduğumuzun 3. haftası. Ve ben bugün bu işe bir nokta koymak zorundayım.
Herşeye rağmen onunla olcağımı ne olursa olsun ondan asla vazgeçmeyeciğimi ne zorluk olursa olsun onun yanında olcağımı çok açık bir dille anlatıcam ona. Eğer beni gerçekten seviyorsa zaten benimle bu zorlu hayatını paylaşır. Zorluğuda acıyı da mutluluğu da birlikte yaşarız. Hee zaten beni sevmiyorsa bahanelere devam edecektir. Ve bende ozaman tamamen çıkmış olacağım hayatından. Nasıl nefes alır nasıl hayatıma hiçbir şey olmamış gibi bu 2 seneyi silerim işte o kısmı bilmiyorum gerçekten. Buraya bu hikayeyi niye yazdığımı sorarsanız bu içimdeki fırtınaları kimseye anlatamıyorum. Malum çevremde her zaman kararlı dik duruşlu mantıklı geveze güleç ve asla sevilmediği yerde durmayan bir kız imajı çizdiğim için anlatsam da anlamayacaklar.Bunca zaman niye anlatmadın diye birde azar işitme durumum bile söz konusu
Kimse yaşamaz umarım böyle acı tecrübeler. Anlatamadığım aklıma gelmeyen daha bir sürü mutlu ve mutsuz anlarımız var tabiki bu ilişki içinde. Ama en azından içimi döktüm ve bir nebzede olsa kararlılığıma devam edebiliyorum :)O zaman bana Kolay gelsin ve bol şanslar. Yarın Yeni Hayatımın İlk Günü :)
Umarım herşey güzel olacak. Ve ben olumsuz bile olsa güzel bir Sabaha Günaydın Diyeceğim. Mutlulukla Kalın :)