- 28 Mart 2014
- 16.087
- 55.121
- 598
- Konu Sahibi Munzevi Zencefil
- #1
http://www.biyolojigunlugu.com/kafe...vurularak-oldurulen-goril-harambenin-hikayesi
Goril Harambe’ı vurmanın gerçek trajedisi
ABD’deki Cincinnati Hayvanat Bahçesi’nde bulunan bir goril, bir çocuk onun kafesine düştükten sonra vurularak öldürüldü. Eski bir hayvanat bahçesi yardımcı müdürü olan karıma bunu söylediğim zaman, ilk önce çocuğun iyi olup olmadığını sordu ve sonra gorili vuran bakıcı için bunun ne kadar korkunç olduğunu söyledi.
Tetiği çeken hayvanat bahçesi bakıcısının bakış açısından bunu düşünmemiştim. Fakat karım haklıydı: o kişi için bu durum korkunç bir şey olmalıydı, hayatının geri kalanı boyunca aklından çıkmayabilirdi.
Bu bakış açısından bu olay, bana John Steinbeck’in Fareler ve İnsanlar romanının sonunu hatırlatıyor. Orada, George, sevgisinden dolayı arkadaşı Lennie’nin bir kalabalık tarafından linç edilmesi yerine onu öldürmek zorunda kalıyor.
Bunun haricinde, Lennie’den farklı olarak goril Harambe, kimseyi yanlışlıkla öldürmemişti. Harambe’ın genç çocuğu hendek üzerinde sürüklediği videoyu izlemek korkutucuydu ve bu, çocuğa zarar vermek için yapılmış olsa da olmasa da, çocuğa çok daha fazla zarar gelebileceği açıktı.
Ancak Harambe sadece, kendi bölgesinde davetsiz bir misafirle karşılaştığı zaman herhangi bir erkek gorilin yapacağı şeyi yapıyordu. Tutsak goriller, emir verildiği zaman içerideki kafeslerine gitmek üzere bakıcıları tarafından eğitilir, fakat böylesi duygu yüklü bir durumda, eğitim her zaman işe yaramaz.
İki dişi goril, bakıcılarının içeri girme çağrısına cevap vermişti, fakat Harambe vermedi. Adrenalin seviyelerimiz çok yüksek olduğu zaman, hepimizin bize yapmamız söylenen şeyi yapamadığımızdan eminim.
1986’da, Channel Adaları’ndaki Jersey Hayvanat Bahçesi’ndeki bir goril kafesine bir çocuk düştüğü zamanki gibi önceki olaylar, kan dökülmeden gerçekleşmişti.
Erkek goril Jambo, bilinçsiz çocuğun başında mükemmel şekilde durmuş ve onu korumuştu, belki onun hareketsizliğini farkedip, sıkıntı içinde olduğunu anlamıştı. Bakıcılar bu nedenle, Jambo’nun kişilik ve davranışı üzerinde sahip oldukları bilgiye dayanarak hesaplanmış bir risk almışlardı ve çocuğu kurtarmak için kafese tırmanmışlardı.
ABD’deki hayvanat bahçesi ekibinin (dava endişesiyle), böylesi bir durumda bir kafese girmeye cüret edeceğini hayal etmek zor.
Hayvanat bahçesi ekibinin sahip olduğu diğer seçenekler neydi? Geçmişte, bayıltıcı bir tabancanın tehdidi, bir hayvanı korkutup kaçırabilir veya bakıcılar, CO2 yangın söndürücüler ile kafese girerdi.
Ancak bugünlerde çoğu hayvanat bahçesi hayvanı, veterinerlik ve hayvancılık işlemlerine uymak için eğitilmiştir, bu yüzden çoğu, bayıltıcı bir tabancayı tanımayacaktır bile. Yangın söndürücüler ise hayvanların ve onlar ile kafeste bulunan herhangi birinin sağlığı için çok tehlikeli olarak düşünülür.
Bu yüzden, hayvanat bahçelerinin hayvancılık eğitimi üzerinden gerçekleştirdiği gelişmeler, bazı ‘eski’ hilelerin artık işe yaramadığı anlamına geliyor. ‘Havuçlar’ o kadar etkili olmuştu ki, ‘sopaları’ unutmuştuk.
Eğer neden anî bir sakinleştiricinin kullanılmadığını merak ediyorsanız, cevap basittir: böyle bir şey yok. Sakinleştiricilerin büyük bir hayvanı uykuya daldırması, birkaç dakika sürer.
Ayrıca, bir hayvan çok tedirgin olduğu zaman ve damarlarından büyük miktarlarda adrenalin aktığında, sakinleştirici ilaç etkisiz olabilir. Doğru doza karar vermek zor olurdu; çok küçük dozlar etkisizlikle sonuçlanabilir ve çok yüksek dozlar, aşırı doz üzerinden hayvanı öldürmekle sonuçlanabilirdi. Temel olarak hayvanat bahçesi, şimdi bir kaybet-kaybet durumundaydı.
Benim için büyük sorular gorilleri değil, insanları ilgilendiriyor. Çocuğun kafes engelinden tırmanması nasıl mümkün olmuştu? Ebeveynler dikkat etmiyor olsaydı bile, bunun olmaması gerekiyordu. Ve ikincisi, çocuğu bunu yapmaya iten neydi?
Belki gorilleri görememişti ve ebeveynleri görmesi için onu kaldırmamıştı; bu yüzden soruna bir çözüm bulmaya karar vermişti. Fakat hayvanat bahçesi kafesleri, tüm yaştaki ve boydaki çocukların, kendi ayakları üzerinde dururken veya tekerlekli sandalyelerinde otururken görebilecekleri şekilde tasarlanmalıdır.
Durum, ilgili herkes için acıydı, fakat özellikle de gorili vuran bakıcı için; sonuçta hayvanat bahçesi ekibi, işlerini hayvanları sevdikleri için yapıyorlar. Bu yüzden Harambe’ı öldüren bu bakıcı, başka seçeneği olmadığını anlamıştı. Hepimiz ‘ya şöyle olsaydı’ diyebiliriz fakat şimdi ders alma zamanı.
Goril Harambe’ı vurmanın gerçek trajedisi
ABD’deki Cincinnati Hayvanat Bahçesi’nde bulunan bir goril, bir çocuk onun kafesine düştükten sonra vurularak öldürüldü. Eski bir hayvanat bahçesi yardımcı müdürü olan karıma bunu söylediğim zaman, ilk önce çocuğun iyi olup olmadığını sordu ve sonra gorili vuran bakıcı için bunun ne kadar korkunç olduğunu söyledi.
Tetiği çeken hayvanat bahçesi bakıcısının bakış açısından bunu düşünmemiştim. Fakat karım haklıydı: o kişi için bu durum korkunç bir şey olmalıydı, hayatının geri kalanı boyunca aklından çıkmayabilirdi.
Bu bakış açısından bu olay, bana John Steinbeck’in Fareler ve İnsanlar romanının sonunu hatırlatıyor. Orada, George, sevgisinden dolayı arkadaşı Lennie’nin bir kalabalık tarafından linç edilmesi yerine onu öldürmek zorunda kalıyor.
Bunun haricinde, Lennie’den farklı olarak goril Harambe, kimseyi yanlışlıkla öldürmemişti. Harambe’ın genç çocuğu hendek üzerinde sürüklediği videoyu izlemek korkutucuydu ve bu, çocuğa zarar vermek için yapılmış olsa da olmasa da, çocuğa çok daha fazla zarar gelebileceği açıktı.
Ancak Harambe sadece, kendi bölgesinde davetsiz bir misafirle karşılaştığı zaman herhangi bir erkek gorilin yapacağı şeyi yapıyordu. Tutsak goriller, emir verildiği zaman içerideki kafeslerine gitmek üzere bakıcıları tarafından eğitilir, fakat böylesi duygu yüklü bir durumda, eğitim her zaman işe yaramaz.
İki dişi goril, bakıcılarının içeri girme çağrısına cevap vermişti, fakat Harambe vermedi. Adrenalin seviyelerimiz çok yüksek olduğu zaman, hepimizin bize yapmamız söylenen şeyi yapamadığımızdan eminim.
1986’da, Channel Adaları’ndaki Jersey Hayvanat Bahçesi’ndeki bir goril kafesine bir çocuk düştüğü zamanki gibi önceki olaylar, kan dökülmeden gerçekleşmişti.
Erkek goril Jambo, bilinçsiz çocuğun başında mükemmel şekilde durmuş ve onu korumuştu, belki onun hareketsizliğini farkedip, sıkıntı içinde olduğunu anlamıştı. Bakıcılar bu nedenle, Jambo’nun kişilik ve davranışı üzerinde sahip oldukları bilgiye dayanarak hesaplanmış bir risk almışlardı ve çocuğu kurtarmak için kafese tırmanmışlardı.
ABD’deki hayvanat bahçesi ekibinin (dava endişesiyle), böylesi bir durumda bir kafese girmeye cüret edeceğini hayal etmek zor.
Hayvanat bahçesi ekibinin sahip olduğu diğer seçenekler neydi? Geçmişte, bayıltıcı bir tabancanın tehdidi, bir hayvanı korkutup kaçırabilir veya bakıcılar, CO2 yangın söndürücüler ile kafese girerdi.
Ancak bugünlerde çoğu hayvanat bahçesi hayvanı, veterinerlik ve hayvancılık işlemlerine uymak için eğitilmiştir, bu yüzden çoğu, bayıltıcı bir tabancayı tanımayacaktır bile. Yangın söndürücüler ise hayvanların ve onlar ile kafeste bulunan herhangi birinin sağlığı için çok tehlikeli olarak düşünülür.
Bu yüzden, hayvanat bahçelerinin hayvancılık eğitimi üzerinden gerçekleştirdiği gelişmeler, bazı ‘eski’ hilelerin artık işe yaramadığı anlamına geliyor. ‘Havuçlar’ o kadar etkili olmuştu ki, ‘sopaları’ unutmuştuk.
Eğer neden anî bir sakinleştiricinin kullanılmadığını merak ediyorsanız, cevap basittir: böyle bir şey yok. Sakinleştiricilerin büyük bir hayvanı uykuya daldırması, birkaç dakika sürer.
Ayrıca, bir hayvan çok tedirgin olduğu zaman ve damarlarından büyük miktarlarda adrenalin aktığında, sakinleştirici ilaç etkisiz olabilir. Doğru doza karar vermek zor olurdu; çok küçük dozlar etkisizlikle sonuçlanabilir ve çok yüksek dozlar, aşırı doz üzerinden hayvanı öldürmekle sonuçlanabilirdi. Temel olarak hayvanat bahçesi, şimdi bir kaybet-kaybet durumundaydı.
Benim için büyük sorular gorilleri değil, insanları ilgilendiriyor. Çocuğun kafes engelinden tırmanması nasıl mümkün olmuştu? Ebeveynler dikkat etmiyor olsaydı bile, bunun olmaması gerekiyordu. Ve ikincisi, çocuğu bunu yapmaya iten neydi?
Belki gorilleri görememişti ve ebeveynleri görmesi için onu kaldırmamıştı; bu yüzden soruna bir çözüm bulmaya karar vermişti. Fakat hayvanat bahçesi kafesleri, tüm yaştaki ve boydaki çocukların, kendi ayakları üzerinde dururken veya tekerlekli sandalyelerinde otururken görebilecekleri şekilde tasarlanmalıdır.
Durum, ilgili herkes için acıydı, fakat özellikle de gorili vuran bakıcı için; sonuçta hayvanat bahçesi ekibi, işlerini hayvanları sevdikleri için yapıyorlar. Bu yüzden Harambe’ı öldüren bu bakıcı, başka seçeneği olmadığını anlamıştı. Hepimiz ‘ya şöyle olsaydı’ diyebiliriz fakat şimdi ders alma zamanı.
