merhabalar.kzılar ben üzüldüğümde derdimi yakınımdakilere anlatamıyorum bir türlü.o yüzden buraya yazıyorum.benim bir sevgilim vardı 2 buçuk yıl önce çıkmaya başladık.ben 32 yaşındayım o zaman 29 yaşındaydım.birçok erkek arkadaşım oldu.ama bununla başlarken artık evlenmek istiyorum evlenmeye niyetin yoksa böyle bir ilişki yaşamıycam artık dedim.zaten niyetinin o olduğunu söyledi.neyse iş durumu biraz kritikti kardeşi üniv.de okuyordu falan derken uzadı da uzadı evlilik işi.sadece bana güven dedi başka bişe demedi.güvendim ama insanın elinde deil ki bazı şeyler.çevremdeki herkes ne zaman evleneceksiniz diye baskı yapmaya başladı.ben de normal olarak ona.zaman geçti maddi olarak bi problem kalmadı.zaten çok fazla problem yoktu yani.çünkü ben de çalışıyorum ikimiz de mühendisiz.ama sorunlar çözülmeye başladıkça evlilik konusu daha az açılır oldu ve bu durum beni çok yıprattı.hep konuyu açan ben oldum.evlilik delisi durumuna düştüm hep.kendime bile sinir olmaya başladım bu yüzden.sonuçta kadın olarak böyle şeylerin karşı taraftan gelmemesi gerçekten çok üzüyo insanı.benden ayrılmak istiyor da söyleyemiyomusun diye sordum hep.hayır dedi..ama gene de evlilikten konuşmadı.ben de 1 ay önce sudan bir sebeple ayrıldım ondan.beni seviyosa mutlaka barışmaya çalışır diye düşündüm.istemiyosa da anlamış olurum.tahmin edebileceğiniz gibi aramadı.yani böylece bitti gitti.olan benim 2 buçuk yılıma oldu.şimdi ben boşa harcadığım zamana mı yanayım o kadar güzel anıya mı yanayım bütün arkadaşlarım 2.ye anne oluyor ben hala nelerle uğraşıyorum diye mi yanayım.aşkı meşki geçtim artık da verdiği sözü tutan istikrarlı bi adam çıksa bari karşıma diye dua ediyorum.ha bu arada aynı şeyi daha önce de yaşadığım için salaklığın bende olduğunu düşünmüyor da deilim
