Benim tatlı köpeğim...

Birçok köpek severin o köpek değil benim aşkım, meleğim, evladım dediğine şahit olursunuz, köpekleri için kurdukları cümleler abartı gelir, bu sevgi anlamlandırılamaz, tuhaf, aşırı ve yapmacık gelir, oysa onlar gerçekten öyle hissederler.

Dışarıdan bakılınca insanların köpeğiyle kurduğu diyalog bazen delilik alameti gibi görülür, şu kadına/adama bak bir çocuk alıp sevsin köpek seviyor denir, o bir çocuk seviyordur halbuki, ailesi olarak gördüğü kişi öldüğünde günlerce mezarında nöbet tutan, ailesine karşı bir tehdit hissettiğinde savunmaya geçen, mutluluğunu sizi yalayarak, kuyruğunu sallayarak gösteren, kızdığınızda küsen, rüya görürken korktuğunda size sırtını dayayarak uyuyup güvende olduğunu hissetmek isteyen, terk ettiğinizde bunalıma giren, sizle birlikte ölmek için yemeden içmeden kesilen bir çocuktur o.

Tarih boyu hep bizimle yaşadılar, kimi zaman bir imparatorluğun simgesi oldular, imparatorlarıyla gömüldüler, kimi zaman süvari birliklerinde savaşçı oldular, yüzyıllar içerisinde bizimle birlikte evcilleştiler.

Köpeklerle neden bu kadar kuvvetli bağ kurduğumuzu hep merak eder dururdum, geçen gün denk geldiğim bir araştırma kafamdaki neden sorusunun cevabı oldu.


Japon araştırmacı ve yazar Dr.Miho Nagasawa cevabı bulmuş, sebebi sevgi hormonu da denilen oksitosin maddesi.

Ne zaman bir köpekle göz teması kursak, uzun uzun birbirimizin gözlerine baksak onun ve bizim vücudumuz oksitosin salgılıyormuş, anneyle çocuğun duygusal bağ kurmasını sağlayan madde de oksitosin.

Kulağa garip geliyor değil mi? Köpeği hastalanan, ölen insanların yas tutup her akıllarına geldiğinde gözyaşı dökmesi, köpeklerine aşkla bağlanması, ondan evlat gibi bahsetmesi garipsense de bilim adamları köpek sahiplenen insanlarının vücut kimyasının değiştiğini, duygusallaştığını ortaya koymuşlar.

Biz yüzyıllar önce onlarla birlikte evrim geçirdik, Çin'li araştırmacılar 32 bin yıl önce köpeklerle ortak evrim geçirdiğimizi beyin ve sindirim sistemlerimizin benzerlik gösterdiğini, köpek beyninin veri işleme sürecinde insan beyni gibi çalıştığını söylüyor, araştırmaları yayımlanmış.


Bu kadar şeyi neden yazdım, insan ve köpekler arasındaki bağın ne kadar özel olduğunu anlatabilmek ve köpeklerin sahipleriyle bakıştığında her iki tarafında karşılıklı salgıladığı oksitosin sayesinde otizm, travma sonrası stres bozukluğu gibi hastalıkların tedavi edilebildiği bilgisini paylaşabilmek için.

Günümüzde belki yaşamın zorluğu ve stresinden, belki kendimize dahi yabancılaştığımızdan köpekleri hayatımıza ya daha az sokuyor veya onun saf ve sonsuz sevgisini bir süre kullanıp sonra kaderine terk ediyoruz.

Oysa biz onlara yoldaş, onlar bize şifacı...

Haklisiniz...

Hayvanları alıp alıp terk edenler de dilerim aynı şeyi yaşarlar bir gün.

Benim Kuki'mle aramdaki oksitosun düzeyi tavanlarda..
Kim ayıplarsa ayıplasın,garipserse garipsesin umrumda değil ki ! O benim evladım,çocuğum,dünyam.. Kokusunu özlediğim..Gözlerine bakınca içimin eridiği..

Çok güzel paylaşım olmuş Mune 'm

Kediciyim ama gönlümün aşkı köpekler. Dilerim bir gün sahiplenecek durumum olur.

Çok doğru bir araştırma bence. Benim can dostum da ne zaman üzgün olsam , iş stresi taşısam veya bir endişe hâlinde olsam beni anlıyor. Beslemeyen veya bu konuda önyargılı olan insanlara saygı duyuyorum ama onların bize yeterince saygı duyduğuna inanmıyorum. Her konuda eleştirebiliyorlar. Üstelik bu konuda hakları nerden alıyorlarsa.. Bir bayramdı benim köpeğimde gözümden kaçmış peçete bulmuş ve yutmuş. Tam 2 gün yediğini kustu , kg kaybetti , keyifsizdi. Sürekli öğürüyodu. Önceleri üşüttü sandım. Sebzeli et sulu mamamsı tadında paparalar yaptım. Nafile . Tam 3.gün sabah veterinere götürecektim ki öğürerek peçeteyi çıkarttı. Beynimden vuruldum. Böyle bişeyi farketmemiş olmak , akıl edememiş olmak benim suçum diye. İnsan böyle bir suçluluğu,aşkı,sevgiyi bir de evladına karşı hisseder..