Benim kaderim yalnızlık mı?

Neden yalnızlık canını sıkıyor ki bu dünya aşktan evlilikten ibaret değil yalnızlıktan kimse ölmez sonuçta. Kendini mutlu edecek başka şeyler yap hobi edin eğer imkanın varsa gez toz eğlenmeye bak. Sanki sevgilisi olanlar yada evli insanlar çok mu mutlu sanıyorsun.
 
Ben kadersiz mıyım neyim artık gerçekten çok yoruldum. Kime gönlümü kaptırsam hep hayallerde kalıyor. Ben 29 yaşındayım ve şimdiye kadar hiç sevgilim olmadı. Tuhaf biliyorum ama ben çok zor şartlarda büyüdüm, annem bizi ben 14 yaşındayken terk etti. Butun ev sorumluluğumuzu ben üslendim, 4 kardeşime baktım ve okudum. Kafamı kaşıyacak zamanım olmadı ve annem yüzünden kimseye kolay kolay güvenemedim. Tabi karşıma çıkanlar oldu ama hazır olmadığım icin olmadı. 20 yaşında birine çok fena aşık oldum ama ne yaptıysam olmadı. Ben ne vazgeçtim nede bir daha adım attım oluruma bıraktım. 5 yıl sonra olacakmış gibi oldu ama o başkasıyla çıkmaya başladı. Neyse ben çok üzüldüm hatta kahır oldum ama kabullendim. Kendime söz verdim başka teklifleri değerlendireceğime ama kimse çıkmadı. Neyse bir ay önce arkadaşlarımla dışardayken abımın arkadaşlarında biriyle karşılaştım, ben onu yıllardır görmemiştim hayat ve iş yoğunluğundan. Neyse biz konuşmaya başladık. Yıllardır olmayan şey oldu kalbîm kelebeklendi. Numaramı istedi ve ben ona numaramı verdim. Ve kesinlikle yazacağını düşünmüştüm çünkü gerçekten benden hoşlandığını zannettim. 3 hafta geçti tık yok. Beni social medyadan da ekledi ama mesaj yok. Bir pişmanlık sardı içimi dedim keşke ben ilk adimi yapsaydım ama geçen sefer çok utanmıştım olmayınca, bu sefer istedim ki biri benim peşimden koşsun. Niye hep olacak gibi oluyor ama sonra olmuyor? Neden ben bu kadar istememe rağmen karşıma biri çıkmıyor? Acaba benim kaderimde aşk evlilik yok mu? Ben acaba bir guna mı işledim kötü birimiyim? Ben belki evlenip, yuva kurup anne olmayı hak etmiyorum? Icım çok sıkıntılı, durmadan namaz ve dua ediyorum ama yine içimdeki hüzün gitmiyor. Çok yorgunum gerçekten anlatamayacağım kadar. Hayat 14 yaşından beri bana vuruyor ve ben hep mücadele içindeyim, ne zaman benim hayallerime kavuşma zamanım. Diyeceksiniz sabır et, artık sabır edecek gücüm kalmadı keske olsa.
Bak bu de şöyle düşün, 20 li yaşlarda evlenmişsin çoluk çocuğa karışmışsın ama eşin sorumsuz şiddet uygulayan bir insan ve sen de dayanamayıp boşanmışsın ve 29 yaşındasın tekrar başa dönmüşsün hem de çocuklarla, böyle olmakta var emin ol biseyler olmuyorsa daha hayırlısı olacağı içindir , 29 yaşında pırıl pırıl gencecik bir kızsın önünde güzel yıllar var, hayatin tadını çıkar, bu zamanları böyle şeyler için üzülerek geçirme, iyi birisi karşına çıktığında bu düşüncelerinin zerresi kalmayacak ama saçma sapan bir evlilik yapmış olsan yılların yorgunluğu gözlerine işleyecek isteğin dahi kalmamış olacak , gelecekten korkma sürekli çalış çabala en iyi yerlere gelmeyi hayal et , kendini boş bırakma ki bu düşünceler seni esir almasın, bak 40 İna yakın evlenen de var 35 inde hayatının aşkını bulan da var , 2. Evliliğini yapıp huzura eren de var, herşey bir imtihan biraz sabırlı olun ve hayati akışına bırakın, evlenmek bir başarı değildir, bu yaşta evli olup kötü bir evliliğe sahip olmaktansa 40 ına yakın evlenip kaliteli bir adamla mutlu bir evliliği tercih ederdim ben...
 
Yaşadığın bunca zorluğa rağmen bir sürü şey başarmışsın . Bence sana kayık olan biri en doğru zamanda karşına çıkacak. Senin yapman gereken şey anın tadını çıkarmak. Çokça da şükretmek . Nerden nereye geldim diyebilmek . Üzülmek , dertlenmek zamanı değil , kendini tebrik et başarıların için ve annenle olan olumsuz duygularını kabullen. Belki de sen uzaklaştırıyorsun kendini ilişkiden
 
X