kendi tecrübemle yorum yapayım.
9 yıl uzun bir süre ama zaman geçtikçe insanın gözünde daha da büyüyor ikinci çocuk.
birinciye kardeşi olmadığı için zaten yetemiyorsunuz buna emin olun.
her şey iki yetişkin ebeveynin çocuğu kollayıp,kucaklması değil.
tam tersi relaks olmaları için arada sizden ayrı olması gerekir.
yani kardeşleri ile beraber zaman geçirmesi onun için daha doyurucu olur.
büyük kızım 5,5 yaşındayken ikincisi oldu.
o sürece kadar aynen sizin gbi düşünüp,tedirgin oldum.
her şeyi eksiksiz ve düzenli olmalı.
olmazsa benim için devasa bir suçluluk duygusu idi.
evin prensesi,nazlısı vs. vs.
ben de hep diken üstünde ve gergin.
tabi bunu ikinci biraz büyüdükten sonra farkettim.
ben ilk sezaryenden korktuğum için kabus gibiydi ikinci kez aynı şeyleri yaşamak.
ama sadece kendi zihnimde oluşturduğum gereksiz bir duygu olduğunu yaşayınca anladım.:)
ikinci çocuğum daha pozitif,daha relaks ve kendinden emin.
ve üçüncümüzde 3 yaşında şu an.
o apayrı bir varlık.
evde kendinden yaşça az büyük kardeşlerinin olması ona müthiş özgüven verdi.
yaşından daha büyük şeyleri yapma hırsıyla büyüdü.
kendinin 12 yaşında yani ablasıyla yaşıt olduğunu düşünüyor.:)
kızım zaman zaman kardeşlerinden şikayetçi olsa da saatlerce ortak zaman geçiriyorlar.
sarılıyorlar,zaman zaman kavga ediyorlar vs. vs.
kızım tekken hep benimle oynardı ve bundan çok sıkılmıştım artık.
hepsiyle yine zaman zaman oynuyoruz ama birbirlerine yetiyorlar.
oğlun epey büyümüş kardeş olayını nasıl karşılar bilemiyorum ama haytta yalnız olmayacağını bilmesi ilerde mutlu edecek muhakkak.
ikinciye hamileyken kızıma ihanet ettiğimi düşünürdüm.
sevgiyi tek ona verip kendimle bütünleştirdiğimi farketmemişim.
kardeş bir çocuk için zenginliktir emin olun.
hayatınıza çok farklı bir renk katılacak sadece.
ve keşke daha önce olsaymış diyeceksiniz.
eğer kendi kendinize aşamıyorsanız psikolok yardım alın.
bir nevi panik bozukluk aslında yaşadığınız.
