- 20 Haziran 2007
- 4.250
- 27
- 45
çocukken hep karanlıktan korkardım..
ev tamamen kararmasın diye herkes yatmadan saatlerce önce yatağa girip uyumaya çalışırdım..
sonra ölümden korkmaya başladım..
sevdiklerimin ölmesinden,beni bırakıp gitmesinden korktum
her gece kabuslar gördüm
duvardan çıkıp beni öldürmeye çalışan canavarların elinden kurtulmaya çalıştığım ve her defasında korkunç bir bağırışla uyandığım rüyalar...
hep annem gelirdi yanıma ne oldu diye
ona hiç anlatmadım neden bağırdığımı
hep bir bahane uydurdum
tuvalete gidicem,su istiyorum vss.....
çocukken insan ne kadar güzel ,ne kadar saf ne kadar mahsun oluyor...
ne kadar güzel günler aslında çocukluğumuzda yaşadıklarımız..
ama günler farkına varamadan nasııl da geçip gidiyor işte...
büyüsem de kurtulsam diyordum o günlerde
babam gibi,annem gibi büyüsem ve hiçbirşeyden korkmasam,herşeyi istediğim gibi özgürce yapabilsem,
kimse bana karışamasa....
oysa büyüyünce herşey o kadar çok değişiyormuş ki......
siz hayallerinizin yıkılması nedir bilirmisiniz??
siz gerçekten inandığınız değerlerin yitip gitmesine şahit oldunuz mu hiç?
bu öyle dehşet verici ki,,,inandığım herşey paramparça oldu içimde...
düşündüğümden çok daha farklı bir hayat vardı büyüdüğümde karşımda..
herşeyden çok sevmek mutlulukların en güzelidir,en büyüğüdür sanıyordum,
sevgi olunca herşeyin hallolacağına,hep huzurla yaşanacağına inanıyordum,
çocukken etrafımda yaşanan kavgaları,tartışmaları,anlaşmazlıkları ben büyüdüğümde asla yaşamıycam diyordum.....
herşeye rağmen herkesi gerçekten sevmek herşeye yetecek sanıyordum..
sevmek,sevmek ve yine sevmek.....
sonra ne mi oldu
büyüdükçe anladım ki hiçbirşey benim sandığım gibi değilmiş meğer...
aslında büyüdükçe korkulması gereken şeyler gittikçe çoğalıyormuş....
keşke herşey çocukluğumdaki gibi saf ve temiz kalabilseydi hafızalarımda..
keşke,
keşke hiç büyümeseydim:çok üzgünüm:
ev tamamen kararmasın diye herkes yatmadan saatlerce önce yatağa girip uyumaya çalışırdım..
sonra ölümden korkmaya başladım..
sevdiklerimin ölmesinden,beni bırakıp gitmesinden korktum
her gece kabuslar gördüm
duvardan çıkıp beni öldürmeye çalışan canavarların elinden kurtulmaya çalıştığım ve her defasında korkunç bir bağırışla uyandığım rüyalar...
hep annem gelirdi yanıma ne oldu diye
ona hiç anlatmadım neden bağırdığımı
hep bir bahane uydurdum
tuvalete gidicem,su istiyorum vss.....
çocukken insan ne kadar güzel ,ne kadar saf ne kadar mahsun oluyor...
ne kadar güzel günler aslında çocukluğumuzda yaşadıklarımız..
ama günler farkına varamadan nasııl da geçip gidiyor işte...
büyüsem de kurtulsam diyordum o günlerde
babam gibi,annem gibi büyüsem ve hiçbirşeyden korkmasam,herşeyi istediğim gibi özgürce yapabilsem,
kimse bana karışamasa....
oysa büyüyünce herşey o kadar çok değişiyormuş ki......
siz hayallerinizin yıkılması nedir bilirmisiniz??
siz gerçekten inandığınız değerlerin yitip gitmesine şahit oldunuz mu hiç?
bu öyle dehşet verici ki,,,inandığım herşey paramparça oldu içimde...
düşündüğümden çok daha farklı bir hayat vardı büyüdüğümde karşımda..
herşeyden çok sevmek mutlulukların en güzelidir,en büyüğüdür sanıyordum,
sevgi olunca herşeyin hallolacağına,hep huzurla yaşanacağına inanıyordum,
çocukken etrafımda yaşanan kavgaları,tartışmaları,anlaşmazlıkları ben büyüdüğümde asla yaşamıycam diyordum.....
herşeye rağmen herkesi gerçekten sevmek herşeye yetecek sanıyordum..
sevmek,sevmek ve yine sevmek.....
sonra ne mi oldu
büyüdükçe anladım ki hiçbirşey benim sandığım gibi değilmiş meğer...
aslında büyüdükçe korkulması gereken şeyler gittikçe çoğalıyormuş....
keşke herşey çocukluğumdaki gibi saf ve temiz kalabilseydi hafızalarımda..
keşke,
keşke hiç büyümeseydim:çok üzgünüm:
