Merhaba
Yönetimin bilgisi dahilinde ikinci üyelik aldım,formda deşifre olabileceğim yakınlarım olduğu için de bazı bilgileri değiştirmek zorunda kaldım,affınıza sığınarak....
Aslında sorun iç dünyamda,yani buraya içimi dökmek beni rahatlatabilir ama çözüm olacak mı sanmam,yine de derdime ortak olup okuyanlara, sonsuz sevgiler...
Uzatmak istemiyorum ama uzun olacağı için de şimdiden özür diliyorum,
Aslında sorun 13 lü yaşlarımda başladı;ilgi çeken,zeki,biraz havai,enerjik, içi içine sığmayan bir kız çocuğuydum.Bu ilerleyen yaşlarımda içe kapanık,öz güvensiz,pısırık bir insana dönmemi sağlayan süreçle son buldu.
4 Kardeşin en büyüğü!abla sıfatıyla kendimi bildim bileli örnek olmaya zorlanan,her şeyi mükemmel, hatasız yapması gereken biri olarak, o büyük sorumluluk sırtımdaydı hep.
Karne zamanı başarı belgesi almamın bir önemi olmazdı, çünkü benden küçüklerin durumları çok da iç açıcı olmazdı(hayat ne ilginç şimdi ben ev hanımı onlar, biri Mali müşavir,İkisi Doktor:)ve bunun faturası bana kesilirdi.Ama onların annesi gibiydim, çok seviyordum kardeşlerimi her zaman da sevdim.
Hiç konuyu ona getirmek istemiyorum! çünkü yaramı yeniden kanatmak beni nasıl bir hissiyata sokuyor bilemezsiniz,şu yazıyı yazarken bile kaçıyorum ondan! maalesef evet Annem.........
Annem dominant,her şeyi dört dörtlük bekleyen,oldukça da sorunlu,huysuz bir insandı.
Babamla evlenirken ailesine karşı gelmiş,evlenince de bu sorumluluğu kaldıramamış,bizleri ve babamı hayatı boyunca kendisi için dert görmüş bir kadın o!Özellikle beni ve babamı....
Ama iş ailesine, teyzelerime,dayılarıma ve özellikle yeğenlerine geldiğinde o sorunlu kadın gidiyor ve yerine bambaşka sevgi dolu anaç bir kadın geliyordu ve hala öyle...
Uzun bir süre kuzenlerimin bir kısmı, okul ya da iş bahanesiyle evimizde kaldılar,onlara gösterilen özen ve sevgi ile bir kıyasa girmem mümkün bile değildi,onlar annemin ya da babamın yeğenleri idi....
Kendimi bildim bileli içten sevgisini gösteren, azıcık bir temas,bir söz,takdir olmadı.Hep eleştiri! ve dibe çekme!bunların karşısında da asla memnun edememem beni fazlasıyla yanlış kararlara itti...
Elbette her şeyden sorumlu değildi,ama hayatımın büyük kısmı ondan kaçmak ve yine kendimi onun yanında bulmamla son buluyordu....
Ortaokul ve lise de, arkadaş yasakları,gezme ve giyim kotası oldukça sorunlu geçti,hiçbir zaman evet bu da bir çocuk istekleri ve arzuları var denmedi,ya da ben mi doyumsuzum?.Sevdiğiniz değer verdiğiniz insanların ya da yoldan geçen tesadüfen yanınızda beliren tanıdıkların içinde her konuşmayı ailesine getiren çocuklarından ve eşinden sürekli şikayetçi asla memnun olmayan bir kadın düşünün....Ne derece mutlu olabilirdiniz ki böyle bir ailenin içinde.Oysa her daim imkanları ve yaşam şekli gıpta ile bakılan bir aileydik,farkında değildi ve hiçbir zaman olmadı.
Bunu söylemekten de düşünmekten de utanıyorum ama bir anne kızıyla sürekli kendini kıyaslar mı?bunu neden yapar?bu sorunun cevabi için kendimden yıllarca nefret ettim,beni kendi yerine koymuştu,o cıvıl cıvıl,havai kız aslında kendiydi ve vereceği yanlış kararlar için sanki geleceği görürmüşcesine hep canımı acıtırdı...
Şiddetle tanışmamı hatırlamıyorum, bazen omuzum da ki diş izlerinin bende çoook derinlerde bıraktığı yarayı hatırlamamak adına bakmıyorum aynada....Buna neden her zaman bulunurdu....
Şimdi sorsan 24 yaşında 4 çocuk annesi ve birkaç kez aldatılmış,ailesine rest çekip kaçarak evlenen bir kadın olarak ne yapabilirdi ki?
Yıllar yılları kovaladı kendimi hep sıcak yuva özlemi kurarken anımsıyorum,içinde saygının sonsuz olduğu bir yuva,huzursuzluğun asla olmayacağı,şikayetçi olmayacağım bir eş ve çocuklarım....
Derken Annemin dayısı bir bayram ziyaretinde oğlu için beni düşünmüş,annemde ki hevesi görmeniz lazım,oysa ki okuyun diye yırtınan kadın bir anda fikir değiştirmişti,özellikle de benim için...Gurbetçi olarak nitelenen bu insanların hayat tarzı da hiç bize göre değildi ama sanırım sırf anneme yaranabilmek adına cazip geldi ve 19 yaşında nişanlanıp 20 yaşında evlendim, bir kızım oldu ve 7 yıl boyunca bol işkenceli,omuzum da ki diş izlerini aratmayacak fazlasıyla ruhumu yaralayan bir evliliğin nihayeti boşanma oldu....Neden 7 yıl değil mi? evde de annem vardı çünkü!,ruhumu bu seferde bu konuyla yaralayacak bir annem!nereye kadar kaçacaktım ki?Uyuşturucu bağımlısı bir psikopatın yanında ancak 7 yıl dayana bilmiştim...
Uzun bir süre çalıştım ve ailemin yanında kaldım.Kızım hep yara aldı bu süreçte nedeni ise annem bir türlü kabullenemiyordu,boşanmış olduğumu ve kız kardeşimle didişmelerinden de şikayet edip sürekli kızımı haksız çıkaran davranışlar sergiliyordu....
Kendimi toparlamam uzun sürmedi ,bir kızım vardı bana ihtiyacı olan,her zaman şefkat bekleyen.Sonrasın da severek evlendiğim şimdiki eşim karşıma çıktı.
yine bir kaçış mıydı? hayır asla pişman değilim,Allah pişman ettirmesin hiçbirimizi!Ama aması var;
Asıl mesele eşim de,tıpkı annem ve babam gibi önceliği sadece annesi babası ve kardeşleri olduğunu düşündüğüm bir insan!
Hep bununla mı sınanmak zorundayım?bencillik mi ediyorum?
Neden hayatımda ki insanlar için hep sonra geliyorum böyle hissetmem doğal mı?Şimdi bir oğlumuz var ve bazen ondan da önce geldikleri için benim yaşayacağım şeyleri yaşamasından,hissettiklerimi hissetmesinden korkuyorum.....Çünkü gidişat onu gösteriyor.
Yaşadığım şehire kv ve kp bir de görümcem, kaynımın yanına gelecekler ve uzun bir süre buradalar,eşimdeki mutluluğu,hevesi tarif edemem,ve onların yatacakları yatağa kadar almayı planlıyor,oysaki oğlumuzun odasını döşemeyi ertelemişti maddi imkanları bahane edip...Anlayacağınız yine bu hisler beni yoruyor?ne yapmalıyım bilemiyorum.
Genel olarak mutluyum sadece içimdeki bu his bazen kızgınlığa dönüşebiliyor,nedeni önceki yaşanmışlıklar mı?bilemiyorum,onu kırmak da istemiyorum çünkü gerçekten en iyisini hak eden birisi ama?işte yine aması var.
Daldan dala atladım biliyorum, çok uzun oldu,hepinize teşekkür ederim.En azından içimi döktüm vesile oldunuz.Şimdiden okuyan herkese teşekkürler.
Yönetimin bilgisi dahilinde ikinci üyelik aldım,formda deşifre olabileceğim yakınlarım olduğu için de bazı bilgileri değiştirmek zorunda kaldım,affınıza sığınarak....
Aslında sorun iç dünyamda,yani buraya içimi dökmek beni rahatlatabilir ama çözüm olacak mı sanmam,yine de derdime ortak olup okuyanlara, sonsuz sevgiler...
Uzatmak istemiyorum ama uzun olacağı için de şimdiden özür diliyorum,
Aslında sorun 13 lü yaşlarımda başladı;ilgi çeken,zeki,biraz havai,enerjik, içi içine sığmayan bir kız çocuğuydum.Bu ilerleyen yaşlarımda içe kapanık,öz güvensiz,pısırık bir insana dönmemi sağlayan süreçle son buldu.
4 Kardeşin en büyüğü!abla sıfatıyla kendimi bildim bileli örnek olmaya zorlanan,her şeyi mükemmel, hatasız yapması gereken biri olarak, o büyük sorumluluk sırtımdaydı hep.
Karne zamanı başarı belgesi almamın bir önemi olmazdı, çünkü benden küçüklerin durumları çok da iç açıcı olmazdı(hayat ne ilginç şimdi ben ev hanımı onlar, biri Mali müşavir,İkisi Doktor:)ve bunun faturası bana kesilirdi.Ama onların annesi gibiydim, çok seviyordum kardeşlerimi her zaman da sevdim.
Hiç konuyu ona getirmek istemiyorum! çünkü yaramı yeniden kanatmak beni nasıl bir hissiyata sokuyor bilemezsiniz,şu yazıyı yazarken bile kaçıyorum ondan! maalesef evet Annem.........
Annem dominant,her şeyi dört dörtlük bekleyen,oldukça da sorunlu,huysuz bir insandı.
Babamla evlenirken ailesine karşı gelmiş,evlenince de bu sorumluluğu kaldıramamış,bizleri ve babamı hayatı boyunca kendisi için dert görmüş bir kadın o!Özellikle beni ve babamı....
Ama iş ailesine, teyzelerime,dayılarıma ve özellikle yeğenlerine geldiğinde o sorunlu kadın gidiyor ve yerine bambaşka sevgi dolu anaç bir kadın geliyordu ve hala öyle...
Uzun bir süre kuzenlerimin bir kısmı, okul ya da iş bahanesiyle evimizde kaldılar,onlara gösterilen özen ve sevgi ile bir kıyasa girmem mümkün bile değildi,onlar annemin ya da babamın yeğenleri idi....
Kendimi bildim bileli içten sevgisini gösteren, azıcık bir temas,bir söz,takdir olmadı.Hep eleştiri! ve dibe çekme!bunların karşısında da asla memnun edememem beni fazlasıyla yanlış kararlara itti...
Elbette her şeyden sorumlu değildi,ama hayatımın büyük kısmı ondan kaçmak ve yine kendimi onun yanında bulmamla son buluyordu....
Ortaokul ve lise de, arkadaş yasakları,gezme ve giyim kotası oldukça sorunlu geçti,hiçbir zaman evet bu da bir çocuk istekleri ve arzuları var denmedi,ya da ben mi doyumsuzum?.Sevdiğiniz değer verdiğiniz insanların ya da yoldan geçen tesadüfen yanınızda beliren tanıdıkların içinde her konuşmayı ailesine getiren çocuklarından ve eşinden sürekli şikayetçi asla memnun olmayan bir kadın düşünün....Ne derece mutlu olabilirdiniz ki böyle bir ailenin içinde.Oysa her daim imkanları ve yaşam şekli gıpta ile bakılan bir aileydik,farkında değildi ve hiçbir zaman olmadı.
Bunu söylemekten de düşünmekten de utanıyorum ama bir anne kızıyla sürekli kendini kıyaslar mı?bunu neden yapar?bu sorunun cevabi için kendimden yıllarca nefret ettim,beni kendi yerine koymuştu,o cıvıl cıvıl,havai kız aslında kendiydi ve vereceği yanlış kararlar için sanki geleceği görürmüşcesine hep canımı acıtırdı...
Şiddetle tanışmamı hatırlamıyorum, bazen omuzum da ki diş izlerinin bende çoook derinlerde bıraktığı yarayı hatırlamamak adına bakmıyorum aynada....Buna neden her zaman bulunurdu....
Şimdi sorsan 24 yaşında 4 çocuk annesi ve birkaç kez aldatılmış,ailesine rest çekip kaçarak evlenen bir kadın olarak ne yapabilirdi ki?
Yıllar yılları kovaladı kendimi hep sıcak yuva özlemi kurarken anımsıyorum,içinde saygının sonsuz olduğu bir yuva,huzursuzluğun asla olmayacağı,şikayetçi olmayacağım bir eş ve çocuklarım....
Derken Annemin dayısı bir bayram ziyaretinde oğlu için beni düşünmüş,annemde ki hevesi görmeniz lazım,oysa ki okuyun diye yırtınan kadın bir anda fikir değiştirmişti,özellikle de benim için...Gurbetçi olarak nitelenen bu insanların hayat tarzı da hiç bize göre değildi ama sanırım sırf anneme yaranabilmek adına cazip geldi ve 19 yaşında nişanlanıp 20 yaşında evlendim, bir kızım oldu ve 7 yıl boyunca bol işkenceli,omuzum da ki diş izlerini aratmayacak fazlasıyla ruhumu yaralayan bir evliliğin nihayeti boşanma oldu....Neden 7 yıl değil mi? evde de annem vardı çünkü!,ruhumu bu seferde bu konuyla yaralayacak bir annem!nereye kadar kaçacaktım ki?Uyuşturucu bağımlısı bir psikopatın yanında ancak 7 yıl dayana bilmiştim...
Uzun bir süre çalıştım ve ailemin yanında kaldım.Kızım hep yara aldı bu süreçte nedeni ise annem bir türlü kabullenemiyordu,boşanmış olduğumu ve kız kardeşimle didişmelerinden de şikayet edip sürekli kızımı haksız çıkaran davranışlar sergiliyordu....
Kendimi toparlamam uzun sürmedi ,bir kızım vardı bana ihtiyacı olan,her zaman şefkat bekleyen.Sonrasın da severek evlendiğim şimdiki eşim karşıma çıktı.
yine bir kaçış mıydı? hayır asla pişman değilim,Allah pişman ettirmesin hiçbirimizi!Ama aması var;
Asıl mesele eşim de,tıpkı annem ve babam gibi önceliği sadece annesi babası ve kardeşleri olduğunu düşündüğüm bir insan!
Hep bununla mı sınanmak zorundayım?bencillik mi ediyorum?
Neden hayatımda ki insanlar için hep sonra geliyorum böyle hissetmem doğal mı?Şimdi bir oğlumuz var ve bazen ondan da önce geldikleri için benim yaşayacağım şeyleri yaşamasından,hissettiklerimi hissetmesinden korkuyorum.....Çünkü gidişat onu gösteriyor.
Yaşadığım şehire kv ve kp bir de görümcem, kaynımın yanına gelecekler ve uzun bir süre buradalar,eşimdeki mutluluğu,hevesi tarif edemem,ve onların yatacakları yatağa kadar almayı planlıyor,oysaki oğlumuzun odasını döşemeyi ertelemişti maddi imkanları bahane edip...Anlayacağınız yine bu hisler beni yoruyor?ne yapmalıyım bilemiyorum.
Genel olarak mutluyum sadece içimdeki bu his bazen kızgınlığa dönüşebiliyor,nedeni önceki yaşanmışlıklar mı?bilemiyorum,onu kırmak da istemiyorum çünkü gerçekten en iyisini hak eden birisi ama?işte yine aması var.
Daldan dala atladım biliyorum, çok uzun oldu,hepinize teşekkür ederim.En azından içimi döktüm vesile oldunuz.Şimdiden okuyan herkese teşekkürler.
