29 yaşındayım ve artık ayrı eve çıkmak istiyorum. Kendi düzenimi kurmak istiyorum.
Sorun şu ki; aileme bunu asla anlatamıyorum. Kötü bir şekilde ayrılmak da istemiyorum. İkna ederek tatlı dille ayrılmak istiyorum.
Ancak ablam ve annem bana aşırı derecede düşkünler. Bu konu açıldığından beri aşırı duygusal bir tavır gösteriyorlar. Onları sevmediğimi, onlarla yaşamak istediğimi düşünüyorlar. Bu durum beni bir yandan rahatsız ediyor, bir yandan vicdan yaptırıyor. Evin içinde de bazı sorunlar var babamla ilgili. Ablam beni yapayalnız bırakıyorsun, istiyorsan yap ama beni sil diyor. İlk başta bunu rica ederek söyledi. Sensiz olmak istemiyorum diye rica da etti ama bana çok saçma geliyor. Annem de aynı şekilde eskisi gibi olmam diyor.
Onlarla ilgili çok sorunum yok aslında, ama bana karşı çok düşkün olmaları, bu kadar koruyucu ve sevgi dolu olmaları beni rahatsız ediyor. Evet, kötü niyetli de değiller, her söylediğime de çözüm bulmaya çalışıyorlar. Mesela arkadaşımda kalmak istediğimde önceden merak ediyorlardı artık hiç bir şey demiyorlar ben kızıyorum diye, gibi gibi. Yeter ki ben gitmeyeyim. Onlar böyle yaptıkça da ben ister istemez vicdan azabı çekiyorum.
Ama konunun onlarla bir ilgisi yok ki ben artık kendi düzenimi istiyorum. Mutluluktan ölsem de ben kendi evimde kendi başıma yaşamak istiyorum. Karakterim gereği çok bireyselim belki de.
Bunun yanında maaşıma da hiç karışmıyorlar, eve herhangi bir destek beklemiyorlar. Boşu boşuna bir sürü para vereceksin başka bir eve, eve çıkmak yerine araba al vs diyorlar. Evet yaşadığım şehirde evler 10.000 den başlıyor ama maaşım iyi çok rahat edemesem de orta halli idare ederim.
Ama çok çok kararsızım, bi de bütün bunların yanında başka sorunlar var. Buradaki evimiz kira, başka şehirde evimiz var kiracı çıkmıyor. Ev sahibi çıkın diyor
Bunlar açılınca da “Sen bizi hiç düşünmüyorsun, aile bağın hiç yok” vs diyor ablam.
Ama zamanında babam da beni hiç düşünmedi tamamen kendi emeklerimle okudum. Annem çalışmıyordu. Daha bir sürü şey uzatmak istemiyorum. Evet ablam destek oldu ama, şu an yalnız yaşamak istiyorum ve bunu asla anlamıyor.
Sizce ne yapmalıyım? Gerçekten bencillik mi bu? Bende mi bir sorun var? Siz olsanız ne yapardınız
Sorun şu ki; aileme bunu asla anlatamıyorum. Kötü bir şekilde ayrılmak da istemiyorum. İkna ederek tatlı dille ayrılmak istiyorum.
Ancak ablam ve annem bana aşırı derecede düşkünler. Bu konu açıldığından beri aşırı duygusal bir tavır gösteriyorlar. Onları sevmediğimi, onlarla yaşamak istediğimi düşünüyorlar. Bu durum beni bir yandan rahatsız ediyor, bir yandan vicdan yaptırıyor. Evin içinde de bazı sorunlar var babamla ilgili. Ablam beni yapayalnız bırakıyorsun, istiyorsan yap ama beni sil diyor. İlk başta bunu rica ederek söyledi. Sensiz olmak istemiyorum diye rica da etti ama bana çok saçma geliyor. Annem de aynı şekilde eskisi gibi olmam diyor.
Onlarla ilgili çok sorunum yok aslında, ama bana karşı çok düşkün olmaları, bu kadar koruyucu ve sevgi dolu olmaları beni rahatsız ediyor. Evet, kötü niyetli de değiller, her söylediğime de çözüm bulmaya çalışıyorlar. Mesela arkadaşımda kalmak istediğimde önceden merak ediyorlardı artık hiç bir şey demiyorlar ben kızıyorum diye, gibi gibi. Yeter ki ben gitmeyeyim. Onlar böyle yaptıkça da ben ister istemez vicdan azabı çekiyorum.
Ama konunun onlarla bir ilgisi yok ki ben artık kendi düzenimi istiyorum. Mutluluktan ölsem de ben kendi evimde kendi başıma yaşamak istiyorum. Karakterim gereği çok bireyselim belki de.
Bunun yanında maaşıma da hiç karışmıyorlar, eve herhangi bir destek beklemiyorlar. Boşu boşuna bir sürü para vereceksin başka bir eve, eve çıkmak yerine araba al vs diyorlar. Evet yaşadığım şehirde evler 10.000 den başlıyor ama maaşım iyi çok rahat edemesem de orta halli idare ederim.
Ama çok çok kararsızım, bi de bütün bunların yanında başka sorunlar var. Buradaki evimiz kira, başka şehirde evimiz var kiracı çıkmıyor. Ev sahibi çıkın diyor
Bunlar açılınca da “Sen bizi hiç düşünmüyorsun, aile bağın hiç yok” vs diyor ablam.
Ama zamanında babam da beni hiç düşünmedi tamamen kendi emeklerimle okudum. Annem çalışmıyordu. Daha bir sürü şey uzatmak istemiyorum. Evet ablam destek oldu ama, şu an yalnız yaşamak istiyorum ve bunu asla anlamıyor.
Sizce ne yapmalıyım? Gerçekten bencillik mi bu? Bende mi bir sorun var? Siz olsanız ne yapardınız
