Merhaba,
Ben yardıma ihtiyacım olduğunu düşünüyorum.Sürekli bir sinir, moralsizlik ve çevreme karşı korunma halindeyim.Mutsuzum.Eleştiri kabul edemeyen bir yapım var ama çok fazla eleştiriliyorum.Hiçbirşeye, eşime, bazen anneme babama kardeşime her zaman eşimin ailesine kısca çevreme hatta son zamanlarda oğluma bile katlanamaz hale geldim.Yalnız kalınca rahatlıyorum ama yalnızlıktan da sıkılıyorum.Oda beni mutsuz ediyor.Takıntılı bir insan olduğumu düşünüyorum.Hikayemde epilepsi rahatsızlığım vardı şu anda yok.Ama sanki kontrol edemediğim sinirim ondan kaldı gibi.Anlık sinirleniyorum oğluma kızıyorum ya da eşime bağırıyorum savunmaya geçiyorum sesim yükseliyor Sonrasında pişman oluyorum ama sadece oğluma kızdığım için eşim yada bir başkası için pişmanlık yaşamıyorum.Haksız olsam da.Eşimle ciddi sorunlarım var.Birbirimizden çok uzaklaştık artık.Biliyorum ki sıcak bir insan değilim.Sıcak gibi görünüyorum.Ama değilim.Oğluma gülerken oyun oynarken onunla ben bile hissediyorum soğukluğumu.Biliyorum ki o da hissediyor.Üzülüyorum.Sanki duygularım yokmuş gibi.Sadece öfke ve mutsuzluk hisslerim var sanki.Artık çok yoruldum.Hiç kimseyi hiçbirşeyi sevmiyor gibi hissediyorum son zamanlarda.Oğlumu seviyorum tabi ama sanki yetersiz seviyormuşum gibi geliyor.22 yaşıma kadar çok sevecen bir insansım.İnsanlara güven doluydum.Ama artık kimseye güvenemiyorum.Çok uzun yazmak istemiyorum daha o kadar çok ki.Sıkışmış hissediyorum.Sizce ne yapmalıyım.
Ben yardıma ihtiyacım olduğunu düşünüyorum.Sürekli bir sinir, moralsizlik ve çevreme karşı korunma halindeyim.Mutsuzum.Eleştiri kabul edemeyen bir yapım var ama çok fazla eleştiriliyorum.Hiçbirşeye, eşime, bazen anneme babama kardeşime her zaman eşimin ailesine kısca çevreme hatta son zamanlarda oğluma bile katlanamaz hale geldim.Yalnız kalınca rahatlıyorum ama yalnızlıktan da sıkılıyorum.Oda beni mutsuz ediyor.Takıntılı bir insan olduğumu düşünüyorum.Hikayemde epilepsi rahatsızlığım vardı şu anda yok.Ama sanki kontrol edemediğim sinirim ondan kaldı gibi.Anlık sinirleniyorum oğluma kızıyorum ya da eşime bağırıyorum savunmaya geçiyorum sesim yükseliyor Sonrasında pişman oluyorum ama sadece oğluma kızdığım için eşim yada bir başkası için pişmanlık yaşamıyorum.Haksız olsam da.Eşimle ciddi sorunlarım var.Birbirimizden çok uzaklaştık artık.Biliyorum ki sıcak bir insan değilim.Sıcak gibi görünüyorum.Ama değilim.Oğluma gülerken oyun oynarken onunla ben bile hissediyorum soğukluğumu.Biliyorum ki o da hissediyor.Üzülüyorum.Sanki duygularım yokmuş gibi.Sadece öfke ve mutsuzluk hisslerim var sanki.Artık çok yoruldum.Hiç kimseyi hiçbirşeyi sevmiyor gibi hissediyorum son zamanlarda.Oğlumu seviyorum tabi ama sanki yetersiz seviyormuşum gibi geliyor.22 yaşıma kadar çok sevecen bir insansım.İnsanlara güven doluydum.Ama artık kimseye güvenemiyorum.Çok uzun yazmak istemiyorum daha o kadar çok ki.Sıkışmış hissediyorum.Sizce ne yapmalıyım.