- Konu Sahibi tinkerbelle...
- #1
Mutlu bir evliliği ve bir kız çocuğu sahibi bir kadınım ben.. Az sonra bahsedeceğim problemlerim sebebiyle eşim gibi birine rastladığım için çok şanslı hissediyorum kendimi. beni neden ve 12 senedir nasıl 'hala' sevebildiğine şaşırıyorum..
offf. içim daralıyor bunları yazarken. ama sürekli aklımda dönüp duran düşüncelerden bunalmış vaziyetteyim ve bunları kimseye anlatamam.. Ben sosyal fobiğim. ama aynı zamanda değilim. yani ilk tanıştığım insanlarla pek sorun yaşamam. benim asıl meselem arkadaşlık ilişkilerimi sürdürememem. okul dönemimde de çoğunlukla yalnızdım. bazen kısa süreli yakın arkadaşlıklarım olur ama inanın bana hepsi her defasında bende uzaklaşır. artık yetişkin ve ayakları yere basan bir kadınım. çok denedim yeniden yeniden.. nerede hata yaptığımı çözemiyorum. aslında o kadar titizlik gösteriyorum ki ilişkilerime. kimseyi kırmamaya gayret ediyorum sonuçta yine kırılan benim tabii.. hah diyeceksiniz bunu yapma.. yapmamak içinse insanlarla bir duvar örüyorum arama, hiç yakınlık kurulmuyor bu defa. hep ben çaba gösteren taraf oluyorum, yani çözemiyorum.. nasıl da kolayca samimi olabiliyor kimileri.. vıcık vıcık ilişkiler değil bahsettiğim. bir sürü arkadaşı olan insanlar var. öyle olmasa da birkaç dostu olan... ama var sonuçta.. benim hayal kırıklıklarım bir değil iki değil.. inanın hayatımda kurabildiğim bütün arkadaşlıklarım çok kısa ömürlü ve hepsinin nihayeti aynı..
zor bir çocukluk geçirdim ama daha ne zorlarını yaşayanlar var.. iyi bir eğitimim ve işim de var.. yine de bu özgüven eksikliğimi aşamıyorum. sanki insanlara bakarken onları kaybetmekten korkar gibi bakıyorum ve onlar bunu görüyorlar..
offf. içim daralıyor bunları yazarken. ama sürekli aklımda dönüp duran düşüncelerden bunalmış vaziyetteyim ve bunları kimseye anlatamam.. Ben sosyal fobiğim. ama aynı zamanda değilim. yani ilk tanıştığım insanlarla pek sorun yaşamam. benim asıl meselem arkadaşlık ilişkilerimi sürdürememem. okul dönemimde de çoğunlukla yalnızdım. bazen kısa süreli yakın arkadaşlıklarım olur ama inanın bana hepsi her defasında bende uzaklaşır. artık yetişkin ve ayakları yere basan bir kadınım. çok denedim yeniden yeniden.. nerede hata yaptığımı çözemiyorum. aslında o kadar titizlik gösteriyorum ki ilişkilerime. kimseyi kırmamaya gayret ediyorum sonuçta yine kırılan benim tabii.. hah diyeceksiniz bunu yapma.. yapmamak içinse insanlarla bir duvar örüyorum arama, hiç yakınlık kurulmuyor bu defa. hep ben çaba gösteren taraf oluyorum, yani çözemiyorum.. nasıl da kolayca samimi olabiliyor kimileri.. vıcık vıcık ilişkiler değil bahsettiğim. bir sürü arkadaşı olan insanlar var. öyle olmasa da birkaç dostu olan... ama var sonuçta.. benim hayal kırıklıklarım bir değil iki değil.. inanın hayatımda kurabildiğim bütün arkadaşlıklarım çok kısa ömürlü ve hepsinin nihayeti aynı..
zor bir çocukluk geçirdim ama daha ne zorlarını yaşayanlar var.. iyi bir eğitimim ve işim de var.. yine de bu özgüven eksikliğimi aşamıyorum. sanki insanlara bakarken onları kaybetmekten korkar gibi bakıyorum ve onlar bunu görüyorlar..